CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

14.3.07

Η διελκυστίνδα της καθημερινότητας

(H Lucy of the wildflowers διάλεξε τις λέξεις ροδόσταμο, αποσπερίτης, φουριόζα, διελκυστίνδα, βενεδικτίνος και με κάλεσε να συμμετάσχω στο παιχνίδι δημιουργίας μιας ιστορίας με αυτές. Θέλησα να ανταποκριθώ γοργά στην πρόσκλησή της (ποτέ δεν πρέπει να κάνεις μια κυρία να περιμένει) κι έτσι έγραψα την πρώτη ιστορία που σκέφτηκα. Ίσως να περίμενε κάτι πιο παραμυθένιο, αλλά δεν μπόρεσα να καταπολεμήσω την εμμονή μου να σκαλίζω για παραμύθια μέσα στην καθημερινότητα. ΥΓ: Επειδή δε σκαμπάζω από savoir vivre των blogger, αν πρέπει τώρα να προτείνω 5 λέξεις και 5 νέους παίκτες, παρακαλώ να με ενημερώσετε για να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του παιχνιδιού)!

Ο Χρήστος φώναξε «πιείτε λίγο νερό και πάρτε στρώματα» και γύρισε μπροστά του στον καθρέφτη. Έπιασε την πετσέτα να σκουπίσει το ιδρωμένο πρόσωπό του, βλέποντας τα είδωλα των γυναικών πίσω του να ετοιμάζουν τα στρώματα, αποκαμωμένες μετά τα σαράντα λεπτά αεροβικής άσκησης. Μόνο εκείνο το αδέξιο κορίτσι, που δε σταύρωνε σωστό βήμα στο αερόμπικ, έδειχνε ακόμα δυνατό. Φορούσε μια μπλούζα με ένα άστρο σταμπαρισμένο πάνω της και χαμογελούσε δείχνοντας του κάτι με τα χέρια της: είχε σχηματίσει με τους δείκτες και τους αντίχειρες δυο στραβά ημικύκλια που ενώνοντας τα έφτιαχνε μια καρδιά. Δεν κατάλαβε τι εννοούσε κι όπως γύρισε να την ρωτήσει, εκείνη έδειξε με το δάχτυλο το στέρνο του. Ο Χρήστος πρόσεξε τότε πως η μπλούζα του στο σημείο αυτό είχε έναν λεκέ από ιδρώτα ακριβώς σε σχήμα καρδιάς!
Όταν κάνανε και τους κοιλιακούς και τους ραχιαίους και τις διατάσεις τους, ο Χρήστος μάζεψε το σάκο του κι έφυγε βιαστικός για να προλάβει ένα ιδιαίτερο τένις που είχε βάλει στις οκτώ. Στο ασανσέρ του 6ου ορόφου που στεγαζόταν το γυμναστήριο, μπήκε μαζί του και η κοπέλα με το πελώριο χρυσό αστέρι στη μπλούζα της.
-Ωραίο μάθημα, του είπε
-Ευχαριστώ, της είπε αυτός.
Σούφρωσε λίγο τη μύτη της και οσφράνθηκε τον αέρα.
-Σου μυρίζει κάτι σαν… ροδόσταμο;
-Μάλλον με τόση γυμναστική σου άνοιξε η όρεξη για γλυκό, χαμογέλασε αυτός.
Εκείνη γύρισε και κοίταξε τα «ψωμάκια» της κι εκείνος, για να τη βγάλει απ’ την άβολη θέση, τη ρώτησε:
-Πως σε λένε;
-Αφροδίτη.
-Α, οπότε να υποθέσω ότι και το αστέρι στη μπλούζα σου είναι ο Αποσπερίτης λοιπόν!
Και χαμογέλασαν και οι δυο.
Μόλις έφτασαν στο ισόγειο η Αφροδίτη φόρεσε το σκούφο της, τυλίχτηκε σ’ ένα κασκόλ και περπάτησε μπροστά φουριόζα λέγοντας του «καληνύχτα». Ο Χρήστος έβαλε την κουκούλα του και προσπάθησε να κουμπώσει το μακρύ μαύρο μπουφάν. Όπως περπατούσε πίσω της αργά κι έτσι σκυμμένος έμοιαζε σαν βενεδικτίνος μοναχός παραδομένος στην ασκητική πρακτική της ομφαλοσκόπισης. Κι αφού δεν κοίταγε μπροστά επόμενο ήταν να κουτουλήσει σε κάποιον. Έτεινε αντανακλαστικά τα χέρια του για να σταματήσει την πτώση του άλλου και τότε είδε την Αφροδίτη: ήταν γονατισμένη κι έδενε τα κορδόνια της και την ώρα που κουτούλησαν είχε μόλις σηκωθεί. Η μύτη της ήταν κατακόκκινη απ’ το κρύο μα τα χέρια της έκαιγαν.
-Καις, της είπε αμήχανα.
-Ξέρεις, ο Αποσπερίτης λάμπει γιατί βρίσκεται κοντά στον ήλιο και φλέγεται. Θα μπορούσες ίσως να τον δροσίσεις με τη νερένια καρδιά σου.
Ο Χρήστος ακαριαία σκέφτηκε το τένις, το λογαριασμό της ΔΕΗ που δεν πλήρωσε και το αμάξι του που μισοέκλεινε ένα γκαραζ. Και μετά κοίταξε την πατημένη γάτα στο δρόμο και θυμήθηκε πως η ζωή είναι μικρή. Και έτσι άφησε το κορίτσι να απλώσει τα χέρια του πάνω στην μουσκεμένη καρδιά του. Κι άπλωσε κι εκείνος τα δικά του πάνω στο καυτό άστρο της. Και φιλήθηκαν. Και μείνανε εκεί για ώρα.
Λίγο μετά το γυμναστήριο έκλεισε και οι ιδιοκτήτες είδαν το μαρμαρωμένο ζευγάρι από κάτω. Τους μίλησαν μα δεν αποκρίθηκαν και κάπως ανησύχησαν. Έτσι βάλθηκαν να πιάσουν ο ένας την Αφροδίτη και ο άλλος τον Χρήστο και να τους τραβούν να ξεκολλήσουν. Το αστείο θέαμα είδε μια κυρία που είχε βγάλει βόλτα το σκυλάκι της και δυο παιδιά που γύρναγαν απ’ το φροντιστήριο. Χωρίς να το πολυσκεφτούν πήραν κι αυτοί θέσεις και άρχισαν να τραβάνε.
Να μην τα πολυλογούμε, μέχρι την επόμενη μέρα πίσω από την Αφροδίτη βρισκόταν ο ένας ιδιοκτήτης, η κυρία, το σκυλάκι της, δυο σκουπιδιάρηδες –γιατί εκεί που στεκόταν το ζεύγος έκλεινε τον κάδο-, ένας εφοριακός –η εφορία έδρευε από πάνω- μια δασκάλα με έναν σχολικό τροχονόμο –«μα φιλιούνται μες στη μέση του δρόμου, τι παράδειγμα δίνουν στα παιδιά»- , μια γάτα με ψωρίαση κι ένας ταξιτζής. Πίσω από τον Χρήστο ήταν ο άλλος ιδιοκτήτης, τα δυο σχολιαρόπαιδα, δυο κυρίες που πήγαιναν στην πρωινή λειτουργία –«μα επιτέλους, να επέλθει λίγη τάξις και ηθική», τρία περιστέρια –εκ των οποίων το ένα μάλλον δεκαοκτούρα ινκόγκνιτο- ο ιδιοκτήτης του γκαράζ που μισοέκλεινε με το αμάξι του ο Χρήστος, ένας Πακιστανός που πήγαινε να πάρει το λεωφορείο και μια μισότρελη ποιήτρια που ήθελε να διαπιστώσει αν πράγματι «έρως ανίκατε μάχαν».
Αυτή η παλαβή διελκυστίνδα πάσχιζε για ώρες να χωρίσει το ζευγάρι και είναι περίεργο που λέμε «τι τραβάνε οι ερωτευμένοι» όταν η σωστή διατύπωση είναι «ποιοι τραβάνε τους ερωτευμένους». Γιατί λίγο μετά κι άλλοι κατέφθασαν να συνδράμουν: οι γονείς τους, οι προϊστάμενοί τους, φίλοι και γνωστοί, και φίλοι των φίλων και γνωστοί των γνωστών και κάποια στιγμή όλη η πόλη είχε μοιραστεί πίσω από της πλάτες τους. Και τελικά, μετά από κόπο και κούραση και τόση προσπάθεια, μια μέρα έξη μήνες μετά ο Χρήστος και η Αφροδίτη ξεκόλλησαν ο ένας απ’ τον άλλο. Κοιτάχτηκαν και είδαν ένα σωρό κόσμο πίσω τους. «Τι είναι αυτός ο κόσμος πίσω σου, νόμιζα ότι εγώ είμαι όλος ο κόσμος για σένα» είπε η Αφροδίτη. «Τι είναι όλοι αυτοί πίσω σου, θέλω εσένα όχι όλο τον κόσμο σου με τα προβλήματά του» είπε ο Χρήστος. Και ξάφνου άφησαν τα χέρια.
Η διελκυστίνδα ανατράπηκε και για μια στιγμή όλος ο κόσμος ήρθε τούμπα. Φίλοι, οικογένειες, δουλειές, όλοι κυλίστηκαν στο χώμα. Μα λίγο μετά στάθηκαν πάλι στα ποδάρια τους. Η Αφροδίτη και ο Χρήστος κοιτάχτηκαν για μια στιγμή. Έκαναν να ξαναπιάσουν τα χέρια. Μα τελικά γύρισαν απλά τις πλάτες. Και όλη η πόλη γύρισε στις δουλειές της. Όλα γύρισαν στην κανονικότητά τους. Όπως δηλαδή γίνεται πάντα μετά τον έρωτα.

18 σχόλια:

brexians είπε...

NICE!!

Lorelei Am Rhein είπε...

@Σαμμάνε,
πολύ πρωτότυπο, ουσιαστικό και
απολαυστικώτατο!

Με μια λέξη: Φοβερό!!!
:-)))

Ανώνυμος είπε...

Δημήτριε ευχαριστώ για τα δυο θαυμαστικά κι ελπίζω σύντομα να ακούσουμε ιστορίες από τα δικά σου ταξίδια!

Πlusyα στα σχόλια και μεγαλόχαρη, θα σου έπρεπε ένα μπουκέτο από λουλουδάτα ευχαριστώ για την καλοσύνη σου να με καλέσεις στο παιχνίδι!;-)

αμμος είπε...

Ρε Σαμμάνε, πολύ καλό σου βγήκε! Άσε που κάνεις την έκπληξη και βγάζεις από το καπέλο αστικά τοπία αντί για ρομαντικούw μεσαίωνες και μοναστήρια. Μήπως να ασχολιόσουνα και με τη λογοτεχνία πέρα από τη μουσική;

Ανώνυμος είπε...

Άμμε στο καλό σου, με έκανες και γέλασα! Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή η λέξη ροδόσταμα μου θύμισε τον Ροδοστόγλου που γράφει στίχους για βενεδικτίνους και αποσπερίτες στα "Διάφανα Κρίνα" και αντί να αφοσιωθώ στη γραφή την έβγαλα να ακούω μουσική! Λέω ν'αφήσω τα λόγια και την τέχνη τους σε καλά χέρια: τα δικά σου: ;-)

Idάκι είπε...

Σαμμάνε αλήθεια, είναι η δεύτερη πιο όμορφη ιστορία ξαφνικού έρωτα που έχω διαβάσει. Μπορεί να σε ενδιαφέρει η πρώτη, που ένας φίλος έγραψε για τις Βοργίες: Οι Ιπτάμενοι Αρουραίοι (μια φοιτητική ιστορία αγάπης)

Idάκι είπε...

(ελπίζω να μην καταχρώμαι τη φιλοξενία σας, τυχαίνει και μόνο να είναι ανεβασμένη η ιστορία στο μπλογκ που συμμετέχω μιας και ο συγγραφεύς είναι άλλος μπλόγκερ και μάλιστα επιφανής)

αμμος είπε...

[Ο Σαμμάνος δηλώνει άγνοια των κανόνων ευμπλογκένειας, οπότε απαντώ εγώ για την «κατάχρηση» της φιλοξενίας.]

Αγαπητή Idaki, οι κανόνες φιλοξενίας στα σχόλιά μας συνοψίζονται στην παροιμία «μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε». Πολύ καλά έκανες και άφησες το λινκ (πώς γίνεται στα σχόλια αλήθεια;)

Ανώνυμος είπε...

idάκι διάβασα την εξ-αιρετική αρουριστορία και η φιλοφρόνησή σου με τιμά ιδιαιτέρως, εκτιμώντας την αισθητική σου στα μεταμοντέρνα παραμύθια. ΥΓ:Εγώ στα φοιτητικά μου χρόνια έτρωγα μόνο αέρα κοπανιστό, μήπως ο φίλος σου δίνει ιδιαίτερα στην επανάκτηση χαμένου χρόνου;ΥΓ2: Μπλόγκερ επιφανών πάσα οθόνη δόξα (ποιος είναι ο επιφανής συγγραφέας,δε θα μας πεις;;;)

Άμμε, να 'σαι καλά που τακτοποιείς τα μπλογκιστικά μας -αν αφήσεις το μπλογκ στα λόγια μου... το κλείσαμε το μαγαζί.

Idάκι είπε...

Άμμε, ευχαριστώ, και εκτιμώ ιδιαιτέρως τους κανόνες σας - απλά γενικώς είμαι υπερ-ευγενική γιατί υπάρχουν και εύθικτοι στο μπλογκοχωριό. Ξέρετε το στυλάκι, μου κατούρησες τη γλάστρα γιαυτό κι εγώ θα σου πηδήξω την κατσίκα. Η δική μου κατσίκα προτιμά το interspecies sex γι'αυτό και την προφυλάσσω ;)

Όσο για τα λινκς, αντικαταστήστε κάθε * με < και κάθε $ με > στο παρακάτω (χωρίς αλλαγή σειράς):
*a href="http://toblog.blogspot.com/post#links"$Τάδε ποστ*/a$
θα προτείνω και τη λύση της τεμπέλας: τα περισσότερα μπλογκ στον Blogger έχουν σε κάθε ποστ ένα Link to this post/backlink/permalink/φακελάκι- αν το πατήσετε και πείτε Create Link, σας βγάζει τον κώδικα για το λινκ σε αυτό το ποστ.

Σαμμάνε, χαίρομαι που εκτιμήσατε το αγαπημένο μου παραμύθι, ο
ΡόζιΣαντάλ γράφει ως Un Certain Plume στα Ανόητα Μαδριγάλια υπέροχα μεταμοντέρνα κ λιτά παραμύθια. Πιστεύω πως θα σας αρέσει.

Ανώνυμος είπε...

idάκι μπήκα στο nonsense madrigals και ο τύπος είναι κανονικό "χάσιμο"!!! Ευχαριστώ που μου τον γνώρισες (μιλάω μόνο για μένα γιατί πιστεύω ότι ο Άμμος θα τον είχε ανακαλύψει από καιρό)

Ανώνυμος είπε...

omologo pws exo bare8ei na diabazw autes tis istories me to paixnidi ton 5 lexeon!

alla i diki su istoria itane apolaustikotati! teleia! super! zilepsa.

8elw ki egw t-shirt. kai me asteri kai me kardia apo idrwta!
exeis talento, sto 'xun ksanapei alloste.

Blondie είπε...

Πολύυυυυυυυυυυυυυυυυυ ωραία ιστορία!!!! (By the way, You have an invitation, You have an invitation here!

αμμος είπε...

Σαμμάνε: LOOOOOL!

Ανώνυμος είπε...

emena πισω απο την αφροδιτη να με βαλεις να σπροχνω λεω. η τραβανε στο πεχνιδι αυτο, .. αμα τραβανε να το αλλαξουμε, να σπροχνουνε καλυτερα ινε λεο

Ανώνυμος είπε...

keimgreek, με αιφνιδιάζουν όσα λες! Δεν ξέρω ποιες κακιές γλώσσες διαδίδουν ότι έχω ταλέντο και μάλιστα μου το έχουν ξαναπεί, αλλά να ξέρετε ότι εγώ στην εφορία δε δηλώνω κανένα τέτοιο περιουσιακό στοιχείο και μη δίνετε συνέχεια σε κακεντρέχιες!:-ρ

Blondie, έχει αρχίσει να με απασχολεί η αποδοχή μου στα μπλογκοσαλόνια. Σκέφτομαι μήπως είμαι σαν τον Ridicule του Πατρίς Λεκόντ και όλοι με καλείτε στα παιχνίδια για να σπάτε πλάκα μαζί μου. Πάραυτα δέχομαι την πρόσκληση και φέρνω μαζί μου τον συνέρημο Άμμο (να φυλάει τα νώτα μου)!

Γούφα, το σπρώξιμο και το τράβηγμα είναι δυο πλευρές της ίδιας δύναμης και οδηγούν και οι δυο στην δύναμη της τριβής. Εφόσον η τριβή είναι το ζητούμενο, μη σε απασχολούν οι λεπτομέρειες! Το στόχο να χεις στο νου, το στόχο! ΥΓ: Παρεμπιπτόντως η Αφροδίτη είναι εκεί έξω μόνη πια, απ' ό,τι κατάλαβα!

-ως πoτε; -ως το τελος! είπε...

Τώρα αξιώθηκα να το διαβάσω...
είναι πράγματι εξαιρετικό,
όπως
και
ο
έρωτας,
εξάλλου...

Helix Nebulae είπε...

τραβάτε με κι ας κλαίω αγαπητέ σαμμάνε :-)