Οι τελευταίες ημέρες υπήρξαν πολύ έντονες για μένα, όμορφα και κοπιαστικά. Κάτι που μάλλον δεν έχω αναφέρει στις δημοσιεύσεις μου είναι ότι έχω σχέση με μια γυναίκα που μένει μόνιμα στην Αθήνα, την Ε., με την οποία προσπαθούμε να συναντιόμαστε τα Σαββατοκύριακα, ως μια μεσοβέζικη λύση μέχρι τον Ιούλη που θα κατέβω μόνιμα. Ήταν ένα από αυτά τα Σαββατοκύριακα. Παρακολούθησα επίσης ένα συνέδριο για την Κοινωνιολογία της Γλώσσας που με ενδιέφερε πολύ, ενώ βρέθηκα με ωραίους ανθρώπους συζητώντας για την τέχνη, την επιστήμη και την αυτογνωσία, προτού περάσουμε στα αστεία και τις μαλακίες, για να επιστρέψουμε πάλι στις «σοβαρότερες» κουβέντες. Φυσικά και σεξ, χορός, κρασί, τσιγάρα, τζιν τόνικ. Αναρωτιόμουν σήμερα κατά πόσο όλο αυτό μπορεί να ισορροπήσει με την ηλικία μου (έχω γεννηθεί το Μάη του ’77, επομένως είμαι σχεδόν τριάντα). Δεν με έχει πιάσει καμία διάθεση αυτομαστίγωσης, ούτε αισθάνθηκα να χτυπάει το βιολογικό μου ρολόι, ντε και καλά να κάνω οικογένεια και να σοβαρευτώ. Αισθάνομαι όμως σε αυτήν την περίοδο της ζωής μου τρεις δυνάμεις, εξίσου ισχυρές και δικαιολογημένες, να τραβούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Υπάρχει σίγουρα το κομμάτι της αλλοτρίωσής μου σε έναν επαγγελματικό χώρο, που αυτήν την περίοδο διαρκεί ένα οχτάωρο, με αρκετό λουφάρισμα όμως (ας πω μόνο ότι η πλειοψηφία των ποστ έχουν δημιουργηθεί σε ώρες γραφείου, καλή ώρα σαν τον εξαφανισμένο gelial). Η συγκεκριμένη επιλογή προέκυψε επειδή αισθάνθηκα από ένα σημείο και μετά τελείως υποτιμημένος από τους εργοδότες μου, αλλά αν με παρουσιάσω γενικότερα ως επαγγελματία έχω εργαστεί από υπερβολικά έως ελάχιστα, ανάλογα με τον τύπο της δουλειάς και τους ανθρώπους που συναντούσα. Στην αλλοτρίωσή μου εντάσσω και τις πιέσεις του περιβάλλοντος μου να αναλάβω ρόλους που ταιριάζουν με την ηλικία και τη μικροαστική μου καταγωγή: είμαι τριάντα χρονών, πήγα στρατό, τελείωσα τις σπουδές μου, καιρός πια να βρω μια σταθερή δουλειά, να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια.
Μια άλλη δύναμη, εντελώς διαφορετικής κατεύθυνσης, είναι η λογοτεχνική και η επιστημονική μου δημιουργικότητα. Μπορεί κάποιον/α να ξενίζει η συμπαράταξη αυτών των δύο, να εξηγήσω όμως ότι γίνεται με συναισθηματικούς όρους: είναι δύο τομείς στους οποίους βγάζω γούστα, όπου όμως πρέπει να κοπιάσεις για να αναπτυχθείς ή έστω να διατηρήσεις μια ποιότητα. Δεν είναι ακριβώς δουλειά, δεν είναι μόνο διασκέδαση.
Και υπάρχουν μετά και οι απολαύσεις, με το θάρρος και την αντοχή που απαιτούν. Δεν είναι τόσο απλό να διεκδικείς ένα οργασμικό σεξ, μια βαθιά επικοινωνία, μια ενθουσιασμένη βραδινή έξοδο, θέλουν και αυτά τον κόπο τους, μια ουσιαστική εμπλοκή στις ηδονές και τους μόχθους που ζητά και δίνει η ομορφιά. Ας μην καταλάβει κανείς/καμιά μια λανθάνουσα μανιακή στάση απέναντι στα πράγματα (οφείλω να περνάω καλά συνεχώς, το πάρτι ποτέ δεν πρέπει να σταματάει κτλ.) Απλά είμαι σε μια φάση που οι όμορφοι, βαθείς άνθρωποι στη ζωή μου ολοένα και αυξάνονται, νιώθω πολύ ικανοποιημένος από το σώμα μου και τη σεξουαλική μου ζωή, βγαίνω έξω συχνά διασκεδάζοντας άνετα κι αυθόρμητα, αλλά και για αυτούς ακριβώς τους λόγους αισθάνομαι συχνά κουρασμένος κι ελλιπής απέναντι στις υπόλοιπες υποχρεώσεις μου. Και προφανώς όταν είμαι επαρκής στα άλλα, μου λείπουν αυτά.
Η συγκάτοικος μου η Λουίζα, που είναι με έναν απλό τρόπο πολύ σοφή κάποιες φορές (και έξυπνη σχεδόν πάντα) επιμένει να μου λέει ότι δεν υπάρχει τρόπος να συνδυαστούν όλα αυτά αρμονικά και ότι πρέπει να συμφιλιωθώ με τα διλήμματα, την κούραση, την ανεπάρκεια. Αν θέλω να κάνω πολλά, θα τα κάνω από λίγο και θα τρέχω να τα προλάβω. Αν αποφασίσω να εμμείνω σε κάτι, να εμβαθύνω και να βυθιστώ, οφείλω να προετοιμαστώ για την έλλειψη των υπόλοιπων πλευρών μου, την αίσθηση ότι είμαι ελλιπής ο ίδιος. Όπως εγώ το καταλαβαίνω η Λουίζα με ρωτάει αν προτιμώ να νιώθω μισός ή μισοτελειωμένος και σταθερά απαντώ το δεύτερο, με μια κρυφή αίσθηση ενοχής. Θα μου άρεσε να είμαι τέλειος και να γίνονται τέλεια όλα, το μόνο όμως που καταφέρνω με αυτόν τρόπο είναι να αυτοϋποτιμούμαι και να δηλητηριάζω τη ζωή μου. Ίσως και να είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιώ ασυνείδητα, ακριβώς για να αυτοϋποτιμούμαι και για να δηλητηριάζω τη ζωή μου.
Οι συστηματικοί/ές μας αναγνώστες/τριες θα έχουν προσέξει πως κάθε φορά που έκλεινε ένας μήνας ύπαρξης του μπλογκ, έγραφα ένα αρκετά προσωπικό κείμενο, που συνέδεε καταστάσεις της ζωής μου με το μπλόγκινγκ. Έχω ήδη γράψει για τη ματαιοδοξία, την οκνηρία και την απομόνωσή μου. Το σημερινό ποστ είναι επίσης επετειακό και μιλάει για τον εαυτό μου με έναν αρκετά προσωπικό τρόπο. Η κρίσιμη διαφορά του με τα προηγούμενα προσωπικά μου κείμενα είναι όμως πως η βασική χρονική ένδειξη εδώ δεν είναι το «όχι πια» αλλά το «ακόμη και σήμερα». Δεν είναι μάλλον τυχαίο ότι εμφανίζεται αμέσως μετά από ένα ποστ που σας ζητούσε να κρίνετε αρνητικά κάποια κείμενά μου. Η μετάβαση μου πιθανότατα έφτασε στο καλό σημείο να νιώθω αρκετά ασφαλής, ώστε να ζητάω κριτική και να μοιράζομαι μαζί σας την παρούσα μου κατάσταση. Αν όλα αυτά σας τα είχα πει δια ζώσης, θα είχαμε αρχίσει να γινόμαστε φίλοι.
Υπάρχει σίγουρα το κομμάτι της αλλοτρίωσής μου σε έναν επαγγελματικό χώρο, που αυτήν την περίοδο διαρκεί ένα οχτάωρο, με αρκετό λουφάρισμα όμως (ας πω μόνο ότι η πλειοψηφία των ποστ έχουν δημιουργηθεί σε ώρες γραφείου, καλή ώρα σαν τον εξαφανισμένο gelial). Η συγκεκριμένη επιλογή προέκυψε επειδή αισθάνθηκα από ένα σημείο και μετά τελείως υποτιμημένος από τους εργοδότες μου, αλλά αν με παρουσιάσω γενικότερα ως επαγγελματία έχω εργαστεί από υπερβολικά έως ελάχιστα, ανάλογα με τον τύπο της δουλειάς και τους ανθρώπους που συναντούσα. Στην αλλοτρίωσή μου εντάσσω και τις πιέσεις του περιβάλλοντος μου να αναλάβω ρόλους που ταιριάζουν με την ηλικία και τη μικροαστική μου καταγωγή: είμαι τριάντα χρονών, πήγα στρατό, τελείωσα τις σπουδές μου, καιρός πια να βρω μια σταθερή δουλειά, να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια.
Μια άλλη δύναμη, εντελώς διαφορετικής κατεύθυνσης, είναι η λογοτεχνική και η επιστημονική μου δημιουργικότητα. Μπορεί κάποιον/α να ξενίζει η συμπαράταξη αυτών των δύο, να εξηγήσω όμως ότι γίνεται με συναισθηματικούς όρους: είναι δύο τομείς στους οποίους βγάζω γούστα, όπου όμως πρέπει να κοπιάσεις για να αναπτυχθείς ή έστω να διατηρήσεις μια ποιότητα. Δεν είναι ακριβώς δουλειά, δεν είναι μόνο διασκέδαση.
Και υπάρχουν μετά και οι απολαύσεις, με το θάρρος και την αντοχή που απαιτούν. Δεν είναι τόσο απλό να διεκδικείς ένα οργασμικό σεξ, μια βαθιά επικοινωνία, μια ενθουσιασμένη βραδινή έξοδο, θέλουν και αυτά τον κόπο τους, μια ουσιαστική εμπλοκή στις ηδονές και τους μόχθους που ζητά και δίνει η ομορφιά. Ας μην καταλάβει κανείς/καμιά μια λανθάνουσα μανιακή στάση απέναντι στα πράγματα (οφείλω να περνάω καλά συνεχώς, το πάρτι ποτέ δεν πρέπει να σταματάει κτλ.) Απλά είμαι σε μια φάση που οι όμορφοι, βαθείς άνθρωποι στη ζωή μου ολοένα και αυξάνονται, νιώθω πολύ ικανοποιημένος από το σώμα μου και τη σεξουαλική μου ζωή, βγαίνω έξω συχνά διασκεδάζοντας άνετα κι αυθόρμητα, αλλά και για αυτούς ακριβώς τους λόγους αισθάνομαι συχνά κουρασμένος κι ελλιπής απέναντι στις υπόλοιπες υποχρεώσεις μου. Και προφανώς όταν είμαι επαρκής στα άλλα, μου λείπουν αυτά.
Η συγκάτοικος μου η Λουίζα, που είναι με έναν απλό τρόπο πολύ σοφή κάποιες φορές (και έξυπνη σχεδόν πάντα) επιμένει να μου λέει ότι δεν υπάρχει τρόπος να συνδυαστούν όλα αυτά αρμονικά και ότι πρέπει να συμφιλιωθώ με τα διλήμματα, την κούραση, την ανεπάρκεια. Αν θέλω να κάνω πολλά, θα τα κάνω από λίγο και θα τρέχω να τα προλάβω. Αν αποφασίσω να εμμείνω σε κάτι, να εμβαθύνω και να βυθιστώ, οφείλω να προετοιμαστώ για την έλλειψη των υπόλοιπων πλευρών μου, την αίσθηση ότι είμαι ελλιπής ο ίδιος. Όπως εγώ το καταλαβαίνω η Λουίζα με ρωτάει αν προτιμώ να νιώθω μισός ή μισοτελειωμένος και σταθερά απαντώ το δεύτερο, με μια κρυφή αίσθηση ενοχής. Θα μου άρεσε να είμαι τέλειος και να γίνονται τέλεια όλα, το μόνο όμως που καταφέρνω με αυτόν τρόπο είναι να αυτοϋποτιμούμαι και να δηλητηριάζω τη ζωή μου. Ίσως και να είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιώ ασυνείδητα, ακριβώς για να αυτοϋποτιμούμαι και για να δηλητηριάζω τη ζωή μου.
Οι συστηματικοί/ές μας αναγνώστες/τριες θα έχουν προσέξει πως κάθε φορά που έκλεινε ένας μήνας ύπαρξης του μπλογκ, έγραφα ένα αρκετά προσωπικό κείμενο, που συνέδεε καταστάσεις της ζωής μου με το μπλόγκινγκ. Έχω ήδη γράψει για τη ματαιοδοξία, την οκνηρία και την απομόνωσή μου. Το σημερινό ποστ είναι επίσης επετειακό και μιλάει για τον εαυτό μου με έναν αρκετά προσωπικό τρόπο. Η κρίσιμη διαφορά του με τα προηγούμενα προσωπικά μου κείμενα είναι όμως πως η βασική χρονική ένδειξη εδώ δεν είναι το «όχι πια» αλλά το «ακόμη και σήμερα». Δεν είναι μάλλον τυχαίο ότι εμφανίζεται αμέσως μετά από ένα ποστ που σας ζητούσε να κρίνετε αρνητικά κάποια κείμενά μου. Η μετάβαση μου πιθανότατα έφτασε στο καλό σημείο να νιώθω αρκετά ασφαλής, ώστε να ζητάω κριτική και να μοιράζομαι μαζί σας την παρούσα μου κατάσταση. Αν όλα αυτά σας τα είχα πει δια ζώσης, θα είχαμε αρχίσει να γινόμαστε φίλοι.
15 σχόλια:
geia! se katalavainw apolytws, egw proswpika exw anavalei to dilhmma ayto gia kanena xrono akoma.
de symfwnw,den einai aparaithto na ginoun symbibasmoi,an kata bathos ksereis ti akribws theleis kynhghse to,giati oxi na kaneis douleia sou ayto pou agapas,kai tote mia wra enasxolhshs parapanw h liga lefta ligotera de tha to onomazeis kan symbibasmo.einai vevaia k thema tyxhs panta.
i dont know...
katerina
ligo anapoda ksekinhsa...sas diabazw...kalws sas brhka :)
aaaa, kai kati pou mou thymises: :S
this is hard to explain, I mean who the man was,
anyhow, it was in a large structure and he sat in
a chair in uniform, red coat and all, his job was
to examine the hand-stamp of those who left the
structure and returned, there was a lamp you put
your hand under and the stamp appeared (god that
was work) anyhow, as I put my hand under the lamp
the man asked, "listen, what's your name?"
"Hank," I answered
"listen, Hank," he asked, "what makes a man a
writer?"
"well," I said, "it's simple, it's either you
get it down on paper or you jump off a
bridge.
writers are desperate people and when they stop
being desperate they stop being
writers."
"are you desperate?"
"I don't know..."
I walked on through and as I took the escalator up
I saw him sitting there, probably thinking that it was possibly
bullshit, he had wanted me to suggest some special
school, some special way, like some way to get out
of that red coat, it was not an enlightening job
like designing a bridge or batting cleanup for the
Dodgers but
he wasn't desperate enough, the desperate don't ask,
they do
and at the top of the escalator I pushed through the
glass doors and as I did, I thought, son of a bitch,
I should have asked him his name, and then I felt
bad for him and for myself but a few minutes later
I had forgotten all about him
and the other way around
and he watched more hand-stamps under the lamp
and I watched the toteboard and the horses and
the desperate people
desperate in all the wrong
ways, in-
deed.
from "Third Lung Review" - 1992 (Ch.Bukowski)
Φίλοι;Εδώ μας έχεις βγάλει τα σώψυχά σου ;))
Anyway απλά ήθελα να πω ότι η πρόσφατα κεκτημένη σοφία μου λέει πως μόλις η ζωή αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρουσα, κάτι από όλα όσα πήγαιναν ρολόι πριν από αυτό το σημείο θα αρχίσει να πάσχει. Με την έννοια ότι όσο έχουμε λιγότερα πράγματα που θέλουμε να ασχοληθούμε, είμαστε πιο συγκεντρωμένοι σε αυτά που πρέπει να γίνουν. Και δεν εννοώ ότι δεν είχες ενδιαφέροντα πριν, προς Θεού!! Αλλά μου θυμίζεις εμένα σε αυτές τις ενδοσκοπήσεις - ο τύπος του ανθρώπου που έχει 500 kinda μοναχικά πράγματα να ενδιαφερθεί και να ασχοληθεί σε βάθος όσο μπορεί, αλλά αναγνωρίζει πως όλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα όταν έρχεται στο προσκήνιο η ευκαιρία για περισσότερη... εχμ... κοινωνική δράση, θα το θέσω ;)
Μπορεί να κάνω λάθος φυσικά και να συμπεραίνω για άλλη μια φορά βιαστικά όσα νομίζω ότι βλέπω - τα πάντα είναι υποκειμενικά άλλωστε. Αλλά μέσα από τα κείμενά σου έχω δει πράγματα που με τραβάνε όπως μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν καλό μου φίλο. Συναισθήματα, εικόνες, ιδέες, στα οποία βλέπω τον εαυτό μου να ανταποκρίνεται ενθουσιωδώς - και αυτό φαίνεται στα σχόλιά μου.
Σέβομαι απεριόριστα αυτά σου τα ποστ - δεν είναι εύκολα - και το ότι στρέφεσαι στα ενδότερα και παρακολουθείς τη δική σου πορεία.
Καλή συνέχεια - τα δύσκολα έρχονται με την αυτογνωσία, και είμαι σίγουρη πως θα πέσεις με τα μούτρα!
Εύχομαι πάντα μισοτελειωμένος... για να έχεις λόγο να συνεχίζεις... ;)
Αγαπητή Κατερίνα, καλωσόρισες στα σχόλια! Συμφωνω μαζί σου, το ζήτημα που βάζω όμως περισσότερο είναι η δυσκολία να κυνηγάς όλα αυτά που θέλεις. Νομίζω πως οι συμβιβασμοί της χαράς είναι ακριβώς να μην προλαβαίνεις, να αφήνεις μισοτελειωμένα πράγματα, τα πράγματα να αλλάζουν και εσύ μαζί τους (οπότε τα σχέδια για το τι ακριβώς θέλεις να θολώνουν εύκολα). Να σου ευχηθώ καλό δρόμο και στις δικές σου αναζητήσεις.
Πώς καταφέρνω και θυμίζω σε αρκετούς από εσάς κείμενα του Μπουκόφσκι; Νιώθω τιμή και μόνο για το συνειρμό.
Καλή μου Idaki, έχει μια πραγματική τρυφερότητα το σχόλιό σου, σε ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Πράγματι μοιάζουμε πολύ σε αυτό που περιγράφεις, και είμαι πολύ περίεργος πώς θα εξελιχθεί το μέλλον μου στους επόμενους μήνες.
[Έσβησα το σχόλιό σου για τον gelial, επειδή έκανε αρκετά σαφές το που μετακόμισε και δεν ήξερα αν θα ήθελε ο ίδιος κάτι τέτοιο. Δεν υπήρχε φυσικά κάποιο άλλο πρόβλημα με αυτό που έγραφες.]
Αγαπητή Dreamerland,
καίρια παρατήρησή. Ευχαριστώ για τις ευχές σου.
Smart guy ;)) (για το σχόλιο πήγαινε αυτό).
Καλή συνέχεια, και καλημέρες!
πάνω κάτω τις ίδιες ανησυχίες έχουμε..ίσως φταίει και η ηλικία..εγώ πάντως ξέρεις που κατέληξα?πουθενά...όντας αισιόδοξο άτομο από τη φύση μου, αποφάσισα πως μου κάνει κακό να αναλύω τα πράγματα και τις καταστάσεις πολύ..προσπαθώ να τα προλάβω όλα,με όσο το δυνατόν μηδενικό άγχος, γιατί σκέφτομαι..αν δεν τα προλάβω σήμερα θα συνεχίσω αύριο, ή θα βρώ κάτι καλύτερο να ασχοληθώ..ημιτελή (μόνο οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους έχουν πάντα ένα τέλος)για να έχω την περιέργεια να δω πως θα εξελιχθούν...κάποιος με διέκοψε κι έχασα τον ειρμό μου τώρα...ελπίχω να έβγαλες άκρη..καλή σου μέρα :)
Καλή μου Idaki, μετά από τέσσερις μήνες στη μπλογκόσφαιρα, το συγκεκριμένο δεν ήταν εξυπνάδα, αλλά εξαρτημένο αντανακλαστικό. :-)
Αγαπητή Ελαφίνη,
δεν περιγράφεις κάτι διαφορετικό από εμένα, όσον αφορά την εξωτερική μου συμπεριφορά, απλά έχεις μάλλον αποδεχτεί περισσότερο από εμένα το ημιτελές της καθημερινότητάς σου. Άντε, με το καλό κι εγώ κάποια στιγμή.
Όσο για το χούι της υπερανάλυσης, το είχα παλιότερα σε υπερβολή και σιγά σιγά το χάνω. Είμαι κι αρκετά τυχερός να έχω πολύ έξυπνους/ες φίλους/ες, οπότε βγαίνουν πολλά και από τις συζητήσεις μου μαζί τους. Το 90% των σκέψεων αυτού του ποστ για παράδειγμα είναι μια κουβέντα που είχα κάνει με τη Λουίζα στα τέλη του Φλεβάρη. Τώρα θα μου πεις ανάλυση δεν είναι και οι συζητήσεις; Είναι, απλά δε χάνεσαι τόσο εύκολα στον προσωπικό σου λαβύρινθο.
Περί ανάλυσης: Γιαυτό κι εγώ τις κάνω πάντα με φανταστικούς/πραγματικούς συνομιλητές χοχοχο (δλδ άτομα που γνωρίζω ήδη, συνήθως σέβομαι, αλλά πιθανότατα μέσα στο μυαλό μου εκφράζουν διαφορετικές ιδέες από αυτές που θα εξέφραζαν αν όντως μιλούσαμε - πάντως έχουν τη δική τους φωνή, να ανησυχήσω γιατρέ μου; :ΡΡΡΡ)
Ξέρω, πετάγομαι πάλι...
Καλή μου Idaki, δεν πετάγεσαι, συνδιαλέγεσαι μάλλον με έναν ακόμη φανταστικό φίλο. Δεν ξέρω τι σου λένε οι άλλοι, αλλά για μένα μην ανησυχείς, η φωνή μου στο μπλογκ έχει πάντα αγαθές προθέσεις (για τη φωνή μου εκτός μπλογκ δεν παίρνω και όρκο).
Λες πάντως κάτι σοβαρό και ας μην το ρίξω τελείως στο καλαμπούρι. Κουβαλούμε τις φωνές των άλλων αλλά τις έχουμε ανάγκη και ζωντανές, για να έρθουμε σε καλύτερη επαφή με τον πραγματικό κόσμο (σχετικά με τον οποίο οι κοινές συμφωνίες είναι πολύ περισσότερες από τις αλήθειες).
Από όσο μπορώ να ξέρω οι εσωτερικές φωνές που προκαλούν ανησυχία στους ψυχολόγους είναι αυτές που κηρύσσουν το μεγαλείο ή την αυτομαστίγωση και είναι συνήθως έμμονες, επαναλαμβάνοντας αυτιστικά το ίδιο πράγμα. Οι φωνές των φίλων μας σπάνια μιλάνε έτσι.
Αχ, η κρίση των τριάντα... Τι ωραίες εποχές. Παντέρημος (αλλά όχι μόνος):-Ρ
Ουσιαστικά, δεν υπάρχει δίλημμα. Ακόμα κι αν ξαφνικά "νοικοκυρευτείς" (σύμφωνα με τις επιταγές του οικογενειακού περιβάλλοντος), απλά θα αποκτήσεις πρόσβαση σε ένα πλούσιο συγγραφικό υλικό (υψηλής σουρρεαλιστικής περιεκτικότητας). Και θα συνεχίσεις να γράφεις, γιατί είναι στη φύση σου και δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Θα συνεχίσεις να εξελίσσεσαι, να βελτιώνεσαι, να δημιουργείς ρήξεις με το παρελθόν σου. Θα σε πιάνει πού και πού μια κρισούλα του τύπου "τι αηδίες είναι αυτές που έγραφα τότε", και μετά από λίγο θα σε πιάνει ένα μπλοκάρισμα και θα αρχίζεις το τροπάρι "κάποτε έγραφα καταπληκτικά - τι αηδίες είναι αυτές που γράφω τώρα". Στο μεταξύ, η ζωή θα σου κάνει κόλπα και τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα θα δίνουν και θα παίρνουν. Είναι όλα μέρος του παιχνιδιού. Και το παιχνίδι λέει ότι είσαι συγγραφέας ήδη - ανεξάρτητα από το αν εκδίδεσαι στο χαρτί ή στην οθόνη, αν βιοπορίζεσαι από αυτό ή το κάνεις μόνο από ψώνιο. Το αν είσαι καλός συγγραφέας ή όχι, είναι σίγουρα ρευστό - και λίγο υποκειμενικό στο κάτω-κάτω. Το σημαντικό είναι να μη σταματάς να ζεις και να γράφεις, ή να γράφεις και να ζεις. Το να μην επαναπαύεσαι στα θετικά σχόλια και να μην απογοητεύεσαι με τα αρνητικά.
Συνέχισε λοιπόν να σκουπίζεις την έρημο και θα ανακαλύψεις τι είναι αυτό που βρίσκεται θαμμένο κάτω από την άμμο. Μπορεί να είναι ένας λαμπρός ναός κάποιου άγνωστου πολιτισμού, ή μονάχα ένα ξασπρισμένο κόκκαλο. Η χαρά του σκουπίσματος είναι που μετράει :)
Έχω κατάθλιψη. Μπορούμε να ανεβάσουμε κάτι πιο χαρούμενο παρακαλώ;
Φίλε Έλικα, είναι πολύ όμορφο το σχόλιο σου, και φιλικό επί της ουσίας. Πίσω από τις γραμμές σου διαβάζω ότι θεωρείς κατά κάποιο τρόπο προσωπική ουσία μου τη γραφή και τη συγγραφική διαδικασία. Δεν ξέρω κατά πόσο συμβαίνει αυτό, σίγουρα πάντως με κολακεύει. Αν μπω στο τριπάκι να τιτλοφορήσω αυτό που μου συμβαίνει, δε θα το ονόμαζα «κρίση των τριάντα» αλλά «αργοπορημένη κρίση των εικοσιπέντε». Έχω πλέον τη δύναμη να κάνω ερωτήσεις, τις οποίες θα ήταν καλό να ‘χα απαντήσει κάπως νωρίτερα. Κανένα δίλημμα προς το παρόν, μάλλον ένας ιστός από αντίρροπες δυνάμεις, που επειδή ακριβώς τραβάνε προς αντίθετες κατευθύνσεις μου δίνουν και μια ιδιότυπη σταθερότητα.
Καλέ μου Σαμμάνε,
η αρχική μου παρόρμηση ήταν να σου απαντήσω πολύ εκνευρισμένα, κάτι του τύπου «τι προτιμάς, να βάλω την αρκούδα να χορέψει ή να κάνει τη Βουγιουκλάκη;» ή «χεράκια έχεις, γιατί δε γράφεις ΕΣΥ κάτι πιο χαρούμενο;» Εντάξει, θα σε αδικούσε κάτι τέτοιο, αλλά συνεχίζω να θεωρώ πολύ εγωκεντρικό το σχόλιό σου. Δε νομίζω να γράψω κάτι άλλο σήμερα, σόρι.
Αμμοθύελλα κανονική με βρήκε! Βασικά είχα γράψει κάτι ως απάντηση στα όσα έγραψες, με την έννοια ότι τα υπαρξιακά είναι σαν κινούμενη άμμος και όσο πιο πολύ μυαλό έχεις τόσο πιο πολύ βαραίνεις και βυθίζεσαι σε αυτά. Έλεγα να στο στείλω με mail, αλλά αφού είμαι ένα εγωκεντρικό πλάσμα, θα το ανεβάσω σε ποστ να κάνω το κομμάτι μου! :P
ΥΓ: Και πιστεύω ότι θα γράψεις κάτι ακόμα σήμερα! Μια ειλικρινή κακή κριτική που θα στιλιτεύει το αδούλευτο ύφος μου και το χαζό περιεχόμενο! Έλα, σε περιμένω. Αν δεν έρθεις θα σε αποκαλέσω τεμπελχαμμά και θα σε διαβάλλω ανεπανόρθωτα -χο- χο
Καταλαβαίνεις πως αυτό σημαίνει πόλεμο.
Δημοσίευση σχολίου