Γράφουμε, λες και ζούνε

[Σας προειδοποιώ, το τέλος είναι για γερά νεύρα. Άμμος]

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
δεν ξέρο γιατί είμαι τόσο άτοιχη με τους άντρες. Χτες το βράδι βγήκα με τον πολιτή από τη δουλιά που με άρεσε πολλύ, αυτών με τα πεταχτά δόντγια που σε έχω πη, το Χαράλαμπο. Με πήγε σε ένα ωραίω μαγαζί στη μπαραλιακή που δεν το είξερα, Θερμαηκό το λένε, παίζει ορέα μουσηκή. Με κέρασε και την ούρσους που ήπχια, ώλα ήταν πολλύ καλά. Όταν βγείκαμε από το μαγαζί περάσαμαι απέναντη και κοιτάζαμε το φεγγάρι, μετά με φίλεισε με γλώσα και με έπχιασε το βυζί.
Έμαινε λίγο πιο πέρα και με πρότινε να πάμε σπίτι του. Ανεβήκαμαι επάνω, βγάλαμε τα ρούχα μας και παίσαμε στο κρεβάτη. Στην αρχή χάρεικα πολλύ γιατί την είχε πολλοί μεγάλοι, όχι σαν του βλάκα του Νίκου, που το έψαχναις με το μεγενθυντικό φακό. Να καταλάβης ήταν πεσμένο τόσο μακρί και χοντρό, που έμγοιαζε με καυλομένο. Είχε βέβαια πολές τρίχες στο σόμα του, αλά σκέφτηκα ότι αφτό διωρθώνεται έφκολα. Μετά ώμος από πέντε λεπτά τελίωσε και εγώ δεν είχα καταλάβη τίποτα.
Εγώ έχω ακούσει στην τηλεώραση τον Θάνο τον Ασκειτή να λέει ότι πρέπι να συζητάμαι ανοιχτά για το σεξ χωρίς ταμπού και ανατολές. Τον είπα λοιπόν ότι δεν εφχαριστήθηκα καθόλου γιατί έχει πρώορη εκσπερμάτοση, αλλά αφτός με είπε ότι λέω μαλακίες και δεν τον είχε παραπονεθή καμμία μέχρι τώρα. Εγώ τότε σκέφτικα ότι δε μπαίρνει από λόγια και πρέπι να βρω μια άλλη λίση.
Πρέπει όμος τώρα να σε αφίσσω αγαπημένο μου ημερολόγιο, θέλο να πάω από το σπήτι του για να τον κάνω αποτρίχοση. Εντάξη δεν έχει πολύ μέλον αφτή η ιστορία, καλό είναι όμως να διωρθώσο ότι μπορώ.

Η Λίτσα έκλεισε το ημερολόγιο και κοίταξε το ρολόι της. Ήταν ήδη οχτώμιση, αν δε βιαζόταν, δε θα προλάβαινε το Hondos Centre στην Εγνατία και μετά τρέχα γύρευε που θα έβρισκε ζεστό κερί Veet για αποτρίχωση. Έβαλε το πράσινο παλτό της και πέταξε στην τσάντα της τα δύο μπρελόκ με κλειδιά και το πορτοφόλι της. Καθώς κατέβαινε τις σκάλες σιχτίριζε τον εαυτό της που είχε νοικιάσει σπίτι χωρίς ασανσέρ, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις που βιαζόταν έχανε πολύτιμο χρόνο.
Ήταν όμως τυχερή τελικά, ο Δημήτρης από το ψιλικατζίδικο ξεκλείδωνε εκείνη την ώρα τη μηχανή του μπροστά από την εξώπορτά της πολυκατοικίας τους, στην πλατεία Κουλέ Καφέ.. Η Λίτσα ξεκούμπωσε το παλτό και τράβηξε τους ώμους της προς τα πίσω για να φανεί καλύτερα το στήθος της. «Αχ βρε Δήμητρη μου, καλεισπέρα, μήπως πηγένεις στο κέντρο;». Ο Δημήτρης της απάντησε κοιτώντας το στήθος της: «Λιτσάκι, Συκιές πηγαίνω, στο πατρικό μου, αλλά για σένα θα κάνω μια παράκαμψη.» Η Λίτσα ανέβηκε στο XT του Δημήτρη και κόλλησε το στήθος της στην πλάτη του, αγκαλιάζοντάς τον και καλά για να μην πέσει.
Στο Hondos Centre εκνευρίστηκε με την πωλήτρια που ήθελε να της πασάρει τη νέα αποτριχωτική κρέμα τζελ Veet για άντρες. «Μα σε λέο κοπέλα μου, εγώ θαίλω το κλασσηκό το κερί, αφτό ξέρω να χροισιμοπειώ.» «Έχει ξανακάνει αποτρίχωση ο σύντροφός σας; Μπορεί να πονέσει πολύ και να μη συνεχίσει, οι άντρες αντέχουν λιγότερο από εμάς στον πόνο. Η κρέμα τζελ που σας προτείνω είναι τελείως ανώδυνη.» «Ξέρο εγώ τι σε λέω, δεν ιππάρχει ούτε μία στο εκατωμήριο να πονέση.» είπε η Λίτσα, άρπαξε ένα κερί από το ράφι και έφυγε προς το ταμείο.
Ανέβηκε στο διαμέρισμα του Χαράλαμπου και άνοιξε την πόρτα με τα κλειδιά του. Στην κουζίνα το μπεν μαρί δεν άργησε να ζεστάνει και η Λίτσα πήρε μαζί και το κατσαρολάκι στην κρεβατοκάμαρα, για να κρατιέται ζεστό το κερί. Κοίταξε τον Χαράλαμπο στο κρεβάτι και αναρωτήθηκε από πού να ξεκινούσε. «Ας κάνο σήμερα στέρνω και κοιληά, έχει και λίγο στους όμους αλλά δεν πειράζη» σκέφτηκε και άρχισε να απλώνει το ζεστό κερί με τη σπάτουλα στο στέρνο του Χαράλαμπου, προσέχοντας να μην πλησιάσει υπερβολικά στην αριστερή θηλή.
Μετά από είκοσι λεπτά το ο κορμός του Χαράλαμπου ήταν τελείως καθαρός από τρίχες, και γυάλιζε από το πρόσφατο πέρασμα με νερό, για να φύγουν τα υπολείμματα κεριού. «Και ούτε μια κοκινήλα» σκέφτηκε η Λίτσα «βολέβη πολλύ έτσι η αποτρίχοση». Έβγαλε από την τσάντα της το κουτί με τα προφυλακτικά και άρχισε να γδύνεται. Όταν ήταν πια τελείως γυμνή έλυσε το σπάγκο που ένωνε το πέος του Χαράλαμπου με τον πολυέλαιο και το κρατούσε όρθιο. Όπως το περίμενε, είχε πλέον σταθεροποιηθεί. «Καλά τα έλαιγα στο ειμερολόγιο» σκέφτηκε η Λίτσα «σαν καυλομένο είναι». Του φόρεσε ένα προφυλακτικό, άπλωσε τα πόδια της από τις δύο μεριές της λεκάνης του και καβάλησε το ορθωμένο πέος του. Καθώς κρατιόταν από το κουζινομάχαιρο που ήταν καρφωμένο στην καρδιά του Χαράλαμπου, σκεφτόταν με ικανοποίηση ότι είχε όλη τη νύχτα μπροστά της.

[Προηγούμενες ιστορίες της Λίτσας μπορεί να διαβάσει κανείς εδώ, εδώ κι εδώ.]