Μουσικό κουτί

Ο Δημήτρης γύρισε προσεκτικά μια ακόμη σελίδα από τα «Διηγήματα» του Παπαδιαμάντη, χαϊδεύοντας το απαλό, κιτρινισμένο χαρτί του βιβλίου. Ένα καλό που είχαν τα βιβλία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης ήταν η παλαιότητά τους με το μαλακό χαρτί που δεν τσάκιζε και το γλυκό, μπεζ χρώμα. Στο «Έρως – Ήρως» ταίριαζε πολύ να ακούει ταυτόχρονα κλασική μουσική, πάτησε ήρεμα το πλήκτρο του ραδιοφώνου, αλλά το Τρίτο Πρόγραμμα συνέχιζε να μη στέλνει σήμα. Άφησε το μηχάνημα ανοιχτό και βουβό, με τα φωτάκια να αναβοσβήνουν, χωρίς να ακούγεται τίποτα.
Η Μαρία πέρασε μπροστά από την πολυθρόνα του κοιτώντας τον επιτιμητικά, χωρίς όμως αυτός να αντιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο. «Το παίζει βυθισμένος στο βιβλίο του, ο παλιομαλάκας ο ψυχωτικός» σκέφτηκε η Μαρία και προχώρησε προς την κουζίνα. Τα παιδιά θα ξυπνούσαν λογικά όπου να ‘ναι και έπρεπε να τους ετοιμάσει πρωινό. Άνοιξε το αθόρυβο ψυγείο αέρος και έβγαλε τις φέτες του τοστ, το τυρί και την γαλοπούλα. Προτού τα βάλει στην τοστιέρα, έκοψε γύρω γύρω το ένταμ, ώστε να μείνει ολόκληρο μέσα στο τοστ. Την ενοχλούσε πολύ ο ήχος από το τσιτσίρισμα στην τοστιέρα, για τον ίδιο λόγο δεν έβαζε και ποτέ βούτυρο.
Η Κική είχε ξυπνήσει εδώ και ώρα, αλλά δεν αποφάσιζε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Μετρώντας τις κλήσεις του Λεωνίδα που έμεναν αναπάντητες, μία κάθε πέντε λεπτά, σκεφτόταν ότι αν τον είχε πιάσει το άγχος να μιλήσουν χτες το βράδυ, θα μπορούσε να μετράει κλήσεις αντί για προβατάκια. Ευτυχώς που το είχε βάλει στο αθόρυβο πριν κοιμηθεί, έπαιρνε από νωρίς και μπορεί μέσα στην πρωινή ζάλη της να του απαντούσε. Ωπ, μια καινούρια κλήση, από την Ιωάννα που τριβόταν στο Λεωνίδα χτες το βράδυ. Αυτό δεν της άρεσε, έτσι χανόταν το μέτρημα από τις κλήσεις του. Πήρε το κινητό και πληκτρολόγησε ήρεμα ένα μήνυμα προς την Ιωάννα: «Ήσουν απαράδεκτη χτες βράδυ, σε παρακαλώ μην τηλεφωνήσεις ποτέ ξανά. Θυμήσου να επιστρέψεις στη μητέρα μου τα παπούτσια που σου δάνεισα.» Πατώντας το πλήκτρο για αποστολή, αναρωτήθηκε: «Ο καμένος ο αδερφός μου να ξύπνησε άραγε;»
Ο Λουκάς είχε μπλέξει τόσα πολλά ποτά το προηγούμενο βράδυ (και ίσως να είχε πάρει και ένα γαλάζιο χαπάκι που του ‘δωσε η Άντζελα, αλλά δεν ήταν σίγουρος) που το κεφάλι του κόντευε να σπάσει. Αποφάσισε να συρθεί μέχρι το μπάνιο και να κάνει ένα κρύο ντους, πριν να πιει καφέ η οτιδήποτε. Μετά θα τηλεφωνούσε στο Μπάμπη να τον ρωτήσει αν θυμόταν καλά μια φάση που ήταν και οι δυο τους γυμνοί, μαζί με την Άντζελα στη γκαρσονιέρα του Μπάμπη. «Εντάξει να σου πηδήξουν τη γκόμενα, αλλά και μπροστά σου;» είπε από μέσα του και έσμιξε τα φρύδια του προβληματισμένος. Προχώρησε προς το μπάνιο στηριζόμενος από τοίχο σε τοίχο, άνοιξε την πόρτα και σταμάτησε για λίγο στη λεκάνη. Αφού κατούρησε μια ποσότητα που του φάνηκε απίστευτη, άρχισε να βγάζει τα ρούχα του και μπήκε στην μπανιέρα. Πήρε το τηλέφωνο, το έφερε στο πρόσωπό του και άνοιξε την παροχή του κρύου νερού. Τίποτα. Δοκίμασε την παροχή του ζεστού νερού. Πάλι τίποτα. Αισθάνθηκε κάποιον να τον κοιτάζει, γύρισε προς την ανοιχτή πόρτα και είδε τη Μαρία να έχει κοντοσταθεί στο διάδρομο. Της έδειξε το τηλέφωνο, αλλά αυτή σήκωσε τους ώμους και τα φρύδια της και συνέχισε προς το δωμάτιο της Κικής. Μάλλον θα είχε γίνει διακοπή νερού. Ο Λουκάς βγήκε από τη μπανιέρα και έψαξε για το μποξεράκι και τη φανέλα του. Είχαν εμφιαλωμένα νερά στην κουζίνα, θα έπαιρνε δυο τρία μπουκάλια και θα τα έριχνε πάνω του.
Η Μαρία ήταν έτοιμη να χτυπήσει με τις άκρες των νυχιών της την πόρτα της Κικής (σε αυτό το σπίτι και ο παραμικρότερος θόρυβος ακουγόταν εκκωφαντικός), όταν η πόρτα άνοιξε από μόνη της. Η Κική βγήκε έξω από το δωμάτιο και χαμογέλασε βεβιασμένα προς τη μητέρα της, που παραμέρισε για να την αφήσει να περάσει. Σκέφτηκε να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της και βρήκε το Λουκά γυμνό στο μπάνιο να ψάχνει στο καλάθι με τα άπλυτα. Τον χτύπησε με το δάχτυλο στον ώμο και του έδωσε το πράσινο μποξεράκι που είδε στην κρεμάστρα για τις πετσέτες - ό,τι και να έψαχνε, καλύτερα να το έκανε με το πουλί του κρυμμένο. Πρωί πρωί την όρεξή του είχανε.
Στην κουζίνα η Κική πήρε ένα τοστ από την πιατέλα και άρχισε να το τρώει στα όρθια. Μαζί με τη μητέρα της κοίταξαν κάπως έκπληκτες το Λουκά που πήρε τρία εμφιαλωμένα νερά στην αγκαλιά του και έφυγε (φορούσε και το μποξεράκι τελείως ανάποδα, το μέσα έξω και το μπρος πίσω), αλλά δε σχολίασαν τίποτα. Η Μαρία σκέφτηκε μόνο: «Τόσα χρόνια ψυχανάλυση, πεταμένα λεφτά. Αν τον αρχίζαμε ψυχοφάρμακα από μικρό, θα είχαμε και την ησυχία μας τουλάχιστον», ενώ η Κική είχε αφιερωθεί στο αργό μασούλημα του τοστ της.
Από το σαλόνι άρχισε να ακούγεται μια γλυκειά μελωδία, που θύμιζε κάτι από νανούρισμα και ξεχασμένα παιδικά χρόνια. Το στόμα της Κικής έμεινε μισάνοιχτο, με μια αλεσμένη μπουκιά να φαίνεται λίγο πριν τον ουρανίσκο της, ενώ η Μαρία έφερε το χέρι της στο αυτί της και κοίταξε λοξά προς την πόρτα του σαλονιού. Με αργά βήματα προχώρησαν και οι δύο προς τα εκεί.
Πάνω στο τραπεζάκι είδαν ένα σκονισμένο μουσικό κουτί με μια μπαλαρίνα που έκανε ατέρμονες πιρουέτες. Δίπλα του ήταν όρθιο ένα βιβλίο με φθαρμένο εξώφυλλο που έγραφε: «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Διηγήματα, Θέλω διαζύγιο», την τελευταία φράση με στυλό μπικ. Αισθάνθηκαν μια νέα παρουσία στο χώρο και γύρισαν προς την πόρτα του διαδρόμου. Ο Λουκάς στεκόταν γυμνός με νερά να τρέχουν στο πάτωμα από τα χέρια, τα πόδια του και το πέος του. «Τι έγινε ρε παιδιά;» είπε «Τι είναι όλος αυτός ο θόρυβος;»

[Χτες βράδυ είδα την κινηματογραφική ταινία «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη, δημιουργού και της πιο πρόσφατης ταινίας «Η ψυχή στο στόμα». Το σημερινό κείμενο λειτουργεί μάλλον ως αντεστραμμένο είδωλο του «Σπιρτόκουτου», χωρίς όμως να το παρουσιάζει με κανένα τρόπο.]