Επισκέπτη/τρια, διάβασε πρώτα το αμέσως προηγούμενο ποστ

Το αφεντικό πέρασε από μπροστά του με το συνηθισμένο σκυθρωπό βλέμμα και το προτεταμένο κάτω χείλος. Κοιτάχτηκαν με την άκρη του βλέμματός τους, στο δικό του διέκρινες μιαν ήρεμη αηδία, στου αφεντικού μια κακοκρυμμένη υποτίμηση. «Μήπως να παραιτηθώ την επόμενη βδομάδα;» σκέφτηκε. «Δε γαμιέται, ας δουλέψω κανά μήνα ακόμα.» απάντησε στον εαυτό του. Όπως το αφεντικό ανέβαινε τη σκάλα, είδε ότι φορούσε ένα ωραίο πουκάμισο, χρώμα ροζ μοβ σαν αυτό που χρησιμοποιούσε συνήθως στα ποστ του ο Σαμμάνος. Άλλο ένα refresh στη σελίδα, μπας και έχει αφήσει απάντηση στο σχόλιό του.
Τι σχόλιο, νέο ποστ του Σαμμάνου! Το έκανε ένα κόπι πέιστ στο word για να το διαβάσει με την ησυχία του, πηγαινοερχόταν πολύς κόσμος γύρω από το γραφείο του και δεν έλεγε να καρφωθεί τελείως και σήμερα. Μίκρυνε και τη γραμματοσειρά, μια χαρά, φαινόταν σαν να διαβάζει ένα κανονικό αρχείο κειμένου.
Πλάκα είχε το ποιηματάκι, έκλεινε ωραία και με τη μεταφορά του «ελαφρύς στα κιλά - ελαφρύς στο μυαλό». Ήταν και ένα τραγούδι από τις Τρύπες το «Είμαι ελαφρύς», χμμμ πώς πήγαινε αλήθεια; Μπήκε στο www.stixoi.gr, αλλά δεν μπόρεσε να το βρει. Ήταν πιο τυχερός στη σύνθετη αναζήτηση του google:

Είμαι ελαφρύς
Σαν βαλίτσα στο κενό
Σαν πολύχρωμο μπαλόνι
Είμαι ελαφρύς
Είμαι ελαφρύς
Σαν talk show ανιαρό
Σαν χειμώνας που σαρώνει
Είμαι ελαφρύς
Είμαι ελαφρύς
Μια χαρούμενη κραυγή μες τη φούρια του σφαγίου
Σουξεδάκι λαικό σε κελί ψυχιατρείου
Είμαι ελαφρύς
Είμαι ελαφρύς
Πρωινή γυμναστική μες το στόμα του θηρίου
Σαν γιορτούλα παιδική σε προθάλαμο πορνείου
Είμαι ελαφρύς
Σουξεδάκι λαικό σε κελί ψυχιατρείου
Σαν βροχούλα τοξική, σαν βομβίτσα νετρονίου
σαν βομβίτσα νετρονίου

Είχε κι άλλο μετά, αλλά χανόταν το παιχνίδι με τα ελαφριά, απαίσια πράγματα. Αυτή η στροφή τον ενδιέφερε. Είχαν ψευτομαλώσει με το Σαμμάνο στα σχόλια, επειδή και καλά είχε ανεβάσει καταθλιπτικό κείμενο, το ποίημα του Σαμμάνου σκόπευε να ελαφρύνει το κλίμα στο μπλογκ. Λοιπόν θα ανέβαζε κι αυτός τους στίχους για σπάσιμο, να νομίζουν οι επισκέπτες ότι μαλώνουν κανονικά.
Μετάνιωσε όμως. Ο Σαμμάνος είχε κι ένα δίκιο, πριν μόλις μια βδομάδα είχε ανακοινώσει στους δικούς του ότι είναι γκέι, και οι καυγάδες στο σπίτι του γινόντουσαν από το πρωί ως το βράδυ. Μαλακία του βέβαια που το έκανε, έτσι κι αλλιώς ήταν τελείως θεωρητικό, εκατόν εξήντα κιλά άνθρωπος με τόσες ανασφάλειες, που να βρει γκόμενο; Είχε ένα πικρό αυτοσαρκασμό το ποίημα του τελικά, να προτείνει ως μέθοδο αδυνατίσματος αυτό που ήταν το τρίτο του βασικό πρόβλημα, το ποτό.
Σκίασε τους στίχους, πάτησε delete και έκλεισε το αρχείο word. «Γιατί να επιτεθεί κανείς σε έναν παχύσαρκο, αλκοολικό, ομοφυλόφιλο σε σοβαρή οικογενειακή κρίση;» αναρωτήθηκε. «Δεν έχει ήδη αρκετά προβλήματα από μόνος του;» Άς του άφηνε καλύτερα ένα θετικό σχόλιο, ίσως να του βοηθούσε και λίγο τη διάθεση.

[Σημείωση: η περιγραφή του Σαμμάνου είναι φανταστική, όπως και η οπτική που με παρουσιάζω να έχω. Ο ίδιος δε θεωρώ σε καμία περίπτωση πρόβλημα το να είναι κανείς/καμιά ομοφυλόφιλος/η, τουλάχιστον όχι περισσότερο από το να είσαι ετεροφυλόφιλος/η. Αν πάντως κάποιος από τους/τις αναγνώστες/τριες βρει το κείμενο σεξιστικό, θα ήθελα να το σημειώσει στα σχόλια.]