Συνέντευξη με τη Λίτσα

Τη φετινή χρονιά άλλαξαν πολλά στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, κυρίως από την πλευρά της ευθύτητας και της ειλικρίνειας. Ήταν σημαντικό να απελευθερώσω τις δύσκολες ερωτήσεις από μέσα μου, να δείξω το θυμό μου, να προτείνω ριζικές αλλαγές ειδάλλως τον αποχωρισμό. Όταν το κατάφερα όμως, τους/τις πήρε όλους/ες η μπάλα και μείναν όσοι πραγματικά ήθελαν.
Παρόλο λοιπόν που είχα σχεδόν συνηθίσει τη διαδικασία, κατέβαινα χτες στο Μπιτ Παζάρ με το στομάχι μου σφιγμένο και καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Γιατί είχα κάνει κατ’ αρχήν την πρόταση στη Λίτσα; Η σχέση με τους λογοτεχνικούς ήρωες είναι πολύ πιο αυστηρή και οριοθετημένη απ’ ό,τι με τους ανθρώπους. Δεν μπορούσα να αλλάξω τίποτα στη Λίτσα, το πολύ πολύ να τη φανταζόμουν κάποια στιγμή διαφορετικά. Έτσι όμως θα ήταν πάλι σαν να μην την έχω γνωρίσει.
Είχε αρκετά καλό καιρό, τα εξωτερικά τραπεζάκια της «Σελήνης» ήταν όμως άδεια. Ο κόσμος φοβόταν μάλλον μήπως βγάλει ψύχρα αργότερα. Μπήκα στο όμορφο μαγαζάκι και χαιρετηθήκαμε με το Χρήστο: «Γεια, τι γίνεται;» «Χρήστο, μήπως ήρθε μια κοπέλα και με ζήτησε;» «Τι να σου πω ένα Μιχάλη ζήτησαν… Α, εσύ είσαι, πώς θυμόμουν άλλο όνομα; Να, εκεί έχει κάτσει, πίσω από την παρέα απ’ το Δίκτυο.» Γύρισα με κάποια επιφύλαξη να κοιτάξω προς το μέρος της.
Τα σημεία που είχα φανταστεί ήταν ακριβώς έτσι: μεγάλο, πλούσιο στήθος, δυνατοί ώμοι και χέρια, στον κορμό έμοιαζε μάλλον με αντρογυναίκα. Φορούσε και το ελαφρύ πράσινο παλτό που είχα σκεφτεί ότι της άρεσε πολύ.
Έπινε μια γουλιά από την ούρσους της όταν την πλησίασα αρκετά. Χωρίς να αφήσει το ποτήρι από τα χείλη της, με κάρφωσε με το βλέμμα της. Είχε όμορφα μάτια, αμυγδαλωτά και στο χρώμα της στάχτης. Σκέφτηκα ένα στίχο του Σολωμού από τη Γυναίκα της Ζάκυθος και ανατρίχιασα: «Και μες στα μάτια της άστραφτε ένα κάποιον τι που σ' έκανε να στοχαστείς, ότι η τρελάδα ή είναι λίγο που την άφησε ή κοντεύει να την τρικυμίσει.»
Κατέβασε αργά το ποτήρι, έγλειψε τα χείλη με τη γλώσσα της και είπε: «Καλός το μπατέρα! Επιτέλουζ γνόριζόμασται από κοντά.» Γέλασα και κάθισα απέναντί της. «Ποιος πατέρας βρε Λίτσα;» τη ρώτησα και αυτή απάντησε αμέσως: «Ο πνεβματικός μου παταίρας!». Ήταν κι ετοιμόλογη.
Ήταν Παρασκευή, οπότε δεν με ένοιαζε πόσο νωρίς θα ξυπνήσω την επόμενη ημέρα. Παράγγειλα ένα τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο, ψητά μανιτάρια, κεμπάπ γιαουρτλού και μια σαλάτα με ρόκα και βαλσάμικο. «Εσύ Λίτσα, πεινάς, θες να παραγγείλεις κάτι επιπλέον;» «Μπα, αίφαγα καλλά προτού έρθο.» Φοβήθηκα να ρωτήσω τι ακριβώς, οπότε μείναμε στις δικές μου παραγγελίες.
Η κουβέντα κύλησε κάπως αναμενόμενα, με τη Λίτσα να μιλά για τον εαυτό της σαν να ήταν μια τελείως συνηθισμένη υπάλληλος μιας εταιρείας που ασχολούνταν με το τηλεμάρκετινγκ, στην κρίση των τριάντα, να σκέφτεται από τη μια μεριά να κάνει οικογένεια και από την άλλη ότι δεν έχει βρει ακόμη τον κατάλληλο. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα πλήξει αφόρητα, με γοήτευε όμως πολύ ακριβώς επειδή ήξερα ότι πίσω από την επίφαση ηρεμίας κρυβόταν μια μανιακή δολοφόνος.
Η Λίτσα βούτηξε ένα κομμάτι από το κεμπάπ στο γιαούρτι και φέρνοντας το στο στόμα της με ρώτησε «Καλλά, δεν έχεις βαρεθή τη ζοή σου;» Έφτυσα λίγο από το τσίπουρο που έπινα, καθώς δεν περίμενα τόση ειλικρίνεια (ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν ότι στην περίπτωσή της Λίτσας, η συγκεκριμένη ερώτηση μπορούσε να ακουστεί και ως απειλή). Άρχισα να της εξηγώ ότι κάθε άνθρωπος έχει την ιδιαιτερότητα του και ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε να ακούσουμε ενδιαφέροντα νέα κάθε φορά, η Λίτσα όμως φώναξε: «Α να σε πω, εγώ νώμιζα ό,τι τις μαλακήες αφτές της είχες κόψη!» κραδαίνοντας το μαχαίρι με το οποίο ήταν έτοιμη να κόψει το μανιτάρι. Κάποιοι γύρισαν να κοιτάξουν από τα άλλα τραπέζια τι γίνεται, η Λίτσα όμως έσκασε ένα τέτοιο γλυκό χαμόγελο, που όλοι κατάλαβαν ότι ήταν αστείο.
«Ξες ό,τι δεν είναι αστύο.» είπε η Λίτσα. «Δε με έφαιρες εδώ, για να σε πω τα ναία μου από τη δουλιά. Τη θέλεις;» Της απάντησα κάπως αμήχανα ότι δεν είχα τίποτα συγκεκριμένο στο μυαλό μου και σίγουρα δεν ήθελα να σκοτώσει κανέναν για χάρη μου.
«Ούτε καν των αφεντηκό σου;» ρώτησε πονηρά η Λίτσα, αλλά εγώ κούνησα το κεφάλι με τρόμο. Εντάξει με αηδίαζε, είπαμε, αλλά όχι και να ψάχνουν τα κομμάτια του από το Κορδελιό ως την Καλαμαριά. «Αυτώ που δε σκέφτικες» είπε η Λίτσα «είνε ότι εγώ θημώνω έφκολα. Αν δε με βρης έναν πιο σοβαρό λόγω, θα σκωτόσο εσένα.»
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα εκείνη την ώρα, καθαρά από καλλιτεχνική διαστροφή, ήταν «Κρίμα ρε γαμώτο, τόσο ωραία ιστορία και δε θα μπορέσω να τη γράψω, επειδή θα είμαι νεκρός. Μήπως να στείλω κανένα μήνυμα με το βασικό σκελετό στο Σαμμάνο;». Μέτά ήρθα λίγο στα συγκαλά μου και συνειδητοποίησα ότι πλέον μου άρεσε η ζωή μου αρκετά για να θέλω ν’ αυτοκτονήσω (όταν σκοτώνει το συγγραφέα ένας ήρωας που δημιούργησε ο ίδιος συγγραφέας, πώς να το πεις;). Έπρεπε να βρω κάτι να πω στη Λίτσα και έπρεπε να το βρω σύντομα.
Αποφάσισα να πάρω τα ρίσκα μου με την ειλικρίνεια: «Κοίτα να δεις Λίτσα» είπα «έχεις δίκιο, σε κάλεσα εδώ για ένα σοβαρό λόγο, που είναι όμως πολύ απλός. Με γοητεύεις πολύ, πάντα με γοήτευαν τρελοί άνθρωποι σαν εσένα.» Η Λίτσα με κοίταξε με έκπληξη και με ρώτησε: «Καλλά δεν έχης πρόβλημα με τις πράξης μου; Σκοτόνω ανθρώπους με τηγάνεια, τους σιδερόνω, τους μαχαιρόνω, τους φιλακίζω μέχρι να πεθάνουν της πήνας. Πώς μπορείς και γράφεις για μένα τόσο αποστασιοποιημένα;» Την τελευταία ερώτηση δε θα μπορούσε να την έχει κάνει η Λίτσα, αλλά μάλλον ρωτούσα εγώ μέσα από αυτήν.
Αυτό ήταν μια καλή ερώτηση. Έχοντας μεγαλώσει με τη μητέρα μου από πολύ μικρός, οι γυναίκες πάντα είχαν πολύ πιο πυκνούς και βαθείς ρόλους στη ζωή μου από ό,τι οι άντρες. Έπαιρνα τους ρόλους της μητέρας, της συζύγου, της ερωμένης, της κόρης, τους έβαζα στο μίξερ και αναρωτιόμουνα κάθε φορά τι πήγε στραβά με το τελικό αποτέλεσμα (το οποίο όμως κατανάλωνα με απίστευτη όρεξη). Επιπλέον, οι γυναίκες που με γοήτευαν περισσότερο ερωτικά ήταν αυτές που κουβαλούσαν κάποια ψυχική ανισορροπία, και γιατί μπορούσα να θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερό τους, αλλά και γιατί ζήλευα το «θάρρος» τους να περπατάνε στην άλλη μεριά, σε αυτό που ονομάζουμε τρέλα.
Προσπάθησα να τα εξηγήσω όλα αυτά στη Λίτσα, που με άκουσε με πολλή προσοχή, στο τέλος όμως κούνησε το κεφάλι στενοχωρημένη, έβγαλε από την τσάντα της έναν μπαλτά και τον ακούμπησε στο μαρμάρινο τραπεζάκι. «Δε σε αρέσο μόνο για αφτό…» είπε «και εμαίνα οι μισές αλήθχιες δε με αρέσουν καθόλου». Καθώς χάιδευε τη λαβή του μπαλτά, άρχισα να παραδέχομαι ότι πράγματι είχε δίκιο. Σίγουρα είχα δημιουργήσει μια υπερβολική γυναικεία φιγούρα, με κύριο χαρακτηριστικό την τρέλα, που παλιότερα με γοήτευε πολύ στις γυναίκες. Η Λίτσα όμως ήμουν επίσης και εγώ, ένας άνθρωπος που καταπίεζε για χρόνια το θυμό του πίσω από ένα προσωπείο ευγένειας και όταν πήρε χαμπάρι πόση οργή κουβαλούσε, είχε ανάγκη να τη σκορπίσει δεξιά και αριστερά, χωρίς να μπορεί πάντα. «Έχεις δίκιο Λίτσα», κατέληξα «θα μου άρεσε να εξαφανίσεις το αφεντικό μου, νιώθω πολλή οργή για αυτόν. Είμαι όμως αρκετά πολιτισμένος, για να θέλω συνειδητά κάτι τέτοιο. Δε με γοητεύεις μόνο ως τρελή, σε θαυμάζω και ως θαρραλέα.»
Η Λίτσα σήκωσε το μπαλτά ακριβώς απέναντι από το κούτελό μου, και μου είπε με τα μάτια της να πετάνε σπίθες: «Τι ντρέπεσε όμως περισότερο να παραδεχτείς σε αφτό το ακροατίριο, τι σου ρίχνει περισότερο τα μούτρα;» Όλα σχεδόν τα τραπέζια είχαν γυρίσει προς το μέρος μας, ενώ ο Χρήστος είχε μείνει με το δίσκο μετέωρο στα χέρια, να τρέμει ελαφρά. «Εντάξει, το βασικό κόνσεπτ σου είναι συνδυασμός από το “Matador” του Αλμοδόβαρ και το “Serial Mom” του Γουότερς!» φώναξα «Και μιμούμαι το Μποστ! Είσαι ευχαριστημένη τώρα;» Η Λίτσα κατέβασε με ορμή τον μπαλτά, κόβοντας το τελευταίο κεμπάπ ακριβώς στη μέση.