Ο συμπαθέστατος Keimgreek σε ένα πρόσφατο σχόλιό του μου έγραψε «Μπορώ επίσης να σου πω ποιες ιστορίες ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ αλλά έχουμε καιρό μπροστά μας. χεχεχε.» Αυτό το σχόλιο λοιπόν μου έδωσε μια ωραία ιδέα.
Με το Σαμμάνο έχει αρχίσει ήδη να μας εκνευρίζει αυτό το ιδιότυπο κομιλφώ της μπλογκόσφαιρας: σε γενικές γραμμές ο/η επισκέπτης/τρια, είτε θα αφήσει θετικό σχόλιο, ή δε θα αφήσει καθόλου. Δε λέμε, καλή είναι και η θετική ενίσχυση, αλλά αν δε σου κάνουν κριτική πώς θα μάθεις από τα λάθη σου, πώς θα πας παραπέρα;
Το σημερινό ποστ είναι λοιπόν αφιερωμένο σε πέντε κείμενα που έχω δημοσιεύσει σε αυτό το μπλογκ και θεωρώ ότι μπορεί να μην άρεσαν σε κάποιον/α αναγνώστη/τρια ή να ενόχλησαν το γούστο του/της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αποτυχημένα: αναγνωρίζω απλώς μια συγκεκριμένη αδυναμία ή ιδιαιτερότητα στο καθένα.
Παρακαλώ θερμά τους/τις επισκέπτες/τριες που έχουν την όρεξη, να διαλέξουν ένα από αυτά ως χειρότερο και να το γράψουν στα σχόλια αυτού του ποστ, αν μπορούν και με μια σύντομη αιτιολόγηση.
Προσέξτε, θετικά σχόλια ή σχόλια του τύπου «μα όλα καλά είναι, τι σε έπιασε, είσαι τόσο ταλαντούχος» ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.
Οι υποψήφιες ιστορίες είναι:
Στη σχολή
Δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ
Το πάρτι
Οι φοβίες κρύβουν βαθύτερα προβλήματα
Γράφουμε λες και ζούνε
[Αγαπητέ keimgreek, ο καιρός γαργάρ εγγύς +κριτίκαρον+]
Update: Η ψηφοφορία συνεχίζεται.
Με το Σαμμάνο έχει αρχίσει ήδη να μας εκνευρίζει αυτό το ιδιότυπο κομιλφώ της μπλογκόσφαιρας: σε γενικές γραμμές ο/η επισκέπτης/τρια, είτε θα αφήσει θετικό σχόλιο, ή δε θα αφήσει καθόλου. Δε λέμε, καλή είναι και η θετική ενίσχυση, αλλά αν δε σου κάνουν κριτική πώς θα μάθεις από τα λάθη σου, πώς θα πας παραπέρα;
Το σημερινό ποστ είναι λοιπόν αφιερωμένο σε πέντε κείμενα που έχω δημοσιεύσει σε αυτό το μπλογκ και θεωρώ ότι μπορεί να μην άρεσαν σε κάποιον/α αναγνώστη/τρια ή να ενόχλησαν το γούστο του/της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αποτυχημένα: αναγνωρίζω απλώς μια συγκεκριμένη αδυναμία ή ιδιαιτερότητα στο καθένα.
Παρακαλώ θερμά τους/τις επισκέπτες/τριες που έχουν την όρεξη, να διαλέξουν ένα από αυτά ως χειρότερο και να το γράψουν στα σχόλια αυτού του ποστ, αν μπορούν και με μια σύντομη αιτιολόγηση.
Προσέξτε, θετικά σχόλια ή σχόλια του τύπου «μα όλα καλά είναι, τι σε έπιασε, είσαι τόσο ταλαντούχος» ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.
Οι υποψήφιες ιστορίες είναι:
Στη σχολή
Δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ
Το πάρτι
Οι φοβίες κρύβουν βαθύτερα προβλήματα
Γράφουμε λες και ζούνε
[Αγαπητέ keimgreek, ο καιρός γαργάρ εγγύς +κριτίκαρον+]
Update: Η ψηφοφορία συνεχίζεται.
26 σχόλια:
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τις ευχές. :)))
χμμμ.
(1) δεν αναφερόμουν συγκεκριμένα στις ιστορίες αυτού του μπλογκ, αλλά εντάξει, όρθο σα κίνηση αυτό που κάνετε. Βέβαια, κι εδώ δε τις διαβάζω πάντα όλες τις ιστορίες. Και πάλι αυτό είναι καθαρά ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, γιατί σε άλλους αρέσουν.
(2) θα προσπαθήσω να δω τα ποστ αργότερα. το σχόλιο όμως είναι άμα σου βγει βρε παιδί μου. i'll try. Συνήθως κι εγώ σχολιάζω κάτι που μ' αρέσει. ή δε σχολιάζω κιόλας κάτι που μ' αρέσει. και σπανιότερα σχολιάζω κάτι που δε μ' αρέσει - γιατί συνήθως δε το διαβάζω καν ολόκληρο αν δε με τραβάει, εκτός και αν πρόκειται για προσπάθεια φίλων που με αναγκάζουν να το κάνω (πάλι δεν αναφέρομαι σ' αυτό το μπλογκ).
4) άμμος κάποια στιγμή (αν δε το ξεχάσω μέχρι τότε) θα σου στείλω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα κακογουστίας που έχω κάπου στο σκληρό μου δίσκο αλλά δεν είναι από μπλογκ αν και θα μπορούσε.
A! k η λέξη συμπαθέστατος μου δίνει στα νεύρα. LOL.
Ντήαρ γκάηζ,
Αν και θεωρώ ότι οι περισσότερες ιστορίες σας μπορούν να γυριστούν για την τηλεόραση σε καμιά σειρά τύπου "The Twilight zone", ορκίζομαι να διαβάσω τις 5 προτεινόμενες ιστορίες και σε περίπτωση που το άκρως ντεμεκοκουλτουιάρικο αισθητήριο μου τσανδισθεί να τις θάψω ως άλλος Δανίκας.
Αναμείνατε.
Αγαπημένη Composition Doll,
δείχνει εξαιρετική ευγένεια ότι πήρες με τη σειρά όλα τα μπλογκ που σου ευχήθηκαν περαστικά για να τα αντευχαριστήσεις. Σιδερένια!
Συμπαθέστατε Keimgreek,
το εκτενές σχόλιο σου με έκανε να σε συμπαθήσω ακόμη περισσότερο, να γεμίσει δηλαδή η καρδιά μου συμπάθεια για την περσόνα σου. Περιμένω με αγωνία την κριτική σου, η οποία είμαι βέβαιος ότι θα διαπνέεται από πνεύμα συμπάθειας και επιείκειας.
ΥΓ: Ποιο ήταν το τρία;
Προς κον. Λουκανίκα, κριτικό κινηματογράφου: Αναμένουμε την κριτική σας με ανυπομονησία. Η αναγνώριση πάντως τη φιλμικής επιρροής του Twilight Zone, σε ένα δεύτερο μεταδιακειμενικό επίπεδο, ήταν πολύ κολακευτική από τη μεριά σας και σας ευχαριστούμε εκ βάθους καρδίας.
Έκανα πολλές προσπάθειες να σου αφήσω σχόλιο, αλλά σε καμία από αυτές δεν έβγαινε στις λέξεις αυτό που πραγματικά σκέφτομαι για τα κείμενά σου. Τι σημασία έχει ποιο μας αρέσει λιγότερο, αφού τα περισσότερα μας αρέσουν πολύ;
Όσο για την κριτική, έχεις δίκιο ότι μόνο μ' αυτή μαθαίνουμε, αλλά πόσο εύκολο είναι να κριτικάρεις κάποιον που δεν γνωρίζεις, ανώνυμα, στο σπίτι του; και πόσο εύκολο είναι από εκείνον να δεχτεί μια τέτοια κριτική; Μάλλον η κριτική που θα μας κάνει καλύτερους έρχεται μόνο από εκείνους που έχουν τέτοια άνεση μαζί μας ώστε να μη φοβούνται να μας πονέσουν...
Εγω νομιζω πως μολις εγραψες το χειροτερο σου κειμενο.
Καλημέρα! Καλή βδομάδα!
Διάβασα το «Στη Σχολή». Το βρίσκω θαυμάσιο! Εξαιρετική προσέγγιση που δέιχνει πολλά θετικά τους γράφοντος, αλλά δεν έχει σημασία η ανάλυση, για να μη λες ότι σε αβαντάρω. Ένα μόνο θα άλλαζα. Το πρώτο πρόσωπο. Θα το έκανα τρίτο. Αυτό του παρατηρητή-συγγραφέα. Γιατί αποκλείεται η συμμετέχουσα στην οδυνηρή διαδικασία, να είχε το μυαλό να γράψει έτσι. Αν το είχε, δεν θα ήταν εκεί.
Αγαπητή Dreamerland,
Κατ’ αρχήν καλωσόρισες στα σχόλια! Το ίδιο πρόβλημα (αδυναμία σχολιασμού) έχω κι εγώ με τα εικαστικά κείμενά σου, οπότε νομίζω πως καταλαβαίνω τι μου λες.
Η παρατήρησή σου είναι καίρια, αν και διαφωνώ μαζί σου ως ένα βαθμό. Δε θα κατέθετα εδώ τον προβληματισμό μου για κάποια από τις πλευρές της ζωής μου, που δεν εμποτίζουν άμεσα την περσόνα μου: τα επιστημονικά μου διαβάσματα, τον τρόπο που κάνω σεξ με την κοπέλα μου, τις οικογενειακές μου σχέσεις για παράδειγμα. Σε αυτά τα θέματα πράγματι η άποψη άλλων μπλόγκερ που δε με γνωρίζουν προσωπικά θα είχε κοντά ερμηνευτικά ποδάρια και δεν ξέρω πόσο εύκολα θα τη δεχόμουν.
Από την άλλη όμως, εφόσον δεν κράτησα τούτα τα κείμενα στο συρτάρι μου ή στο σκληρό μου, και τα δημοσίευσα, σαφώς αυτοεκτέθηκα κι ανοίχτηκα στην κριτική. Κι επειδή το κάνω αυτό με μια περσόνα (του Άμμου), το μόνο δίκαιο είναι να δεχτώ κάθε σχόλιο από άλλες περσόνες, όπως εσύ, η Μισιρλού, η Γητεύτρια. Με τον ίδιο τρόπο που διαβάζετε ένα μικρό κείμενο της Μεϊμαρίδου ή του Σουρούνη και λέτε τη γνώμη σας για αυτό (χωρίς να τους γνωρίζετε), μπορείτε να εκφράσετε γνώμη και για τα δικά μου (χωρίς να με γνωρίζετε). Να διευκρινίσω βέβαια ότι δεν με παρομοιάζω με τους δύο συγγραφείς, αναφέρομαι απλώς στη διαδικασία από τη μεριά το αναγνώστη. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.
Αγαπημένη, βιαστική Μισιρλού, το ποστ αυτό θα συμμετείχε στα επόμενα ημιτελικά χειρότερων κειμένων. Άντε, να σου κάνω το χατίρι, θα γίνει η πεντάδα εξάδα.
Καλή μου Γητεύτρια, ακριβής η παρατήρησή σου και σε ευχαριστώ για αυτή. Προσπάθησα βασικά να παρουσιάσω την αφηγήτρια ως κάποια που ζει όλη αυτή τη φρίκη χωρίς πρόβλημα, έχεις όμως δίκιο ότι το γλωσσικό υλικό που χρησιμοποιεί τη δείχνει πολύ πιο έξυπνη από αυτό.
Η βαθμολογία μέχρι στιγμής:
Τη χειρίστη: -1
Στη σχολή: -1
Υπόλοιπα κείμενα: 0
Καλημέρα και καλή βδομάδα σε όλους/ες!
Αγαπητέ Άμμε μου,
το θεωρώ εξαιρετική κίνηση που θήγεις αυτό το θέμα της μετά-μπλογκ-ικής κριτικής. Η μονίμως επαινετική διάθεση των σχολιαστών σου είναι κάτι που με είχε απασχολήσει στο παρελθόν και δε θα σου κρύψω ότι αποτέλεσε έναν από τους λόγους που για ένα διάστημα σταμάτησα να σε επισκέπτομαι. Τα σχόλια στην πλειοψηφία τους είναι εξαιρετικά έξυπνα αλλά (να το πω απλά?), το γλυκανάλατο μου δίνει στα νεύρα! Καιρός για αναστοχασμό λοιπόν!
Σε σύνολο 8 σχολίων, δεν απαντά κανείς ποιο κείμενο δεν του άρεσε. Από πλευράς ποσοτικής ανάλυσης, μπορείς να το θεωρήσεις θρίαμβο της υπόθεσής σου (κι έτσι γράφονται οι καλές εργασίες :)) Σαφέστατα υπάρχουν πολλά θεωρητικά θέματα επικοινωνίας μέσα σε αυτή την υπόθεση και ο/η dreamerland θήγει κάποια από αυτά. Σκοπεύεις να το βαφτίσεις μπλογκόσφαιρα ή μπλογκοχωριό? Τότε μπορείς να ψάξεις για ανάλογα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα στις εκθέσεις πολλών γυμνασιόπαιδων (ελπίζω όλοι να ανακαλείτε τίτλους ανάλογων εκθέσεων από το γυμνάσιο!) Ή πόσο ειλικρινής είσαι με κάποιον που γνωρίζεις για πρώτη φορά ή γνωρίζεις ελάχιστα, ιδίαίτερα αν μεταφέρουμε αυτή τη "γνωριμία" σε ιντερνετικό επίπεδο? Νομίζω μέρος της απάντησης εξαρτάται από μία άλλη απάντηση στην ερώτηση, "σε ενδιαφέρει να ξαναδείς αυτό το άτομο?". Και αυτό είναι που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον το επαναλαμβανόμενο των επισκέψεων σε ένα μπλογκ, που με τη σειρά εδραιώνει δίκτυο σχέσεων.
Η ειλικρίνεια είναι που κάνει τις σχέσεις αληθινές και η κριτική είναι το πρώτο μεγάλο τεστ. Νομίζω ότι εδώ κολλά η έκφραση "ότι δε τις σκοτώνει, τις κάνει πιο δυνατές". Αν η ειλικρίνεια, η κριτική και η αυτο-έκθεση τις σκοτώνει τότε "ασ΄τες να πάνε στο διάολο". (ανακαλώ έδω συζήτηση που έχουμε κάνει περί χωρισμών και με έχει σημαδέψει..)
Αυτό ως ένα (ενδεικτικό μόνο) μέρος των προβληματισμών μου, συγγνώμη για την έκταση που κατέλαβα στην έρημό σου, αλλά δεν βρήκα λιγότερες λέξεις!
ΥΓ Φυσικά μπορώ να δεχτώ κι εγώ την κριτική ότι ουσιαστικά δεν απάντησα στην ερώτηση, ποιο κείμενο σου δε μου άρεσε, αλλά ελπίζω να μην έχεις αμφιβολία ως προς το αν θα είχα το θάρρος να το κάνω!
Όπως πάντα, σας φιλώ όλους γλυκά από τη Βαρσοβία!
Ρία
Καλή μου Ρία,
Το σχόλιο σου πηγαίνει ένα τουλάχιστον βήμα παραπέρα από το δικό μου κείμενο: αν εγώ περιγράφω τη σύμβαση «καλό σχόλιο ή καθόλου σχόλιο» εσύ αναρωτιέσαι γιατί να συμβαίνει και κάνεις μερικές πολύ καλές ερωτήσεις.
Στην ουσία θα συμφωνήσω μαζί σου, ένα μεγάλο μέρος της επικοινωνίας στα σχόλια φαίνεται πως είναι δημόσιες σχέσεις, τόσο με τον ψηφιακό ρόλο – περσόνα, όσο και με τον πραγματικό κοινωνικό. Είναι προφανές ότι ένα θετικό σχόλιο για ένα κείμενο ενεργοποιεί συναισθήματα συμπάθειας, προκαλεί τον σχολιαζόμενο να επισκεφθεί το μπλογκ σου κι αυτός (και ίσως να ανταλλάξετε κάποια στιγμή μέιλ, να κάνετε τσατ στο msn, να γνωριστείτε από κοντά κτλ.)
Η ερώτηση τελικά δεν είναι μόνο «θέλεις να ξαναδείς αυτό το άτομο;» αλλά και πώς θέλεις να το δεις, τι προοπτικές δίνεις στη σχέση σου μαζί του. Η ευγένεια – κομψότητα δίνει ανοίγει σίγουρα περισσότερες πιθανότητες στην αρχή μιας επικοινωνίας. Εκεί όμως που κρίνεται μια σχέση είναι πράγματι στην ειλικρίνεια, στην κριτική, στη δυνατότητά της να αντέχει.
Υπάρχει όμως και το «έργο» πέρα από τη σχέση. Σε αυτό το μπλογκοχωριό (5000 ενεργά ελληνικά μπλογκ μετράει η Μάτζικα) ανεβάζουμε μουσικές, λέμε τη γνώμη μας, γράφουμε λογοτεχνία. Φαντάζομαι ότι δε θέλουν όλοι/ες επιβράβευση και ενίσχυση, κάποιοι/ες θα θέλουν να ανοίξουν συζητήσεις, να βελτιώσουν την τέχνη τους, να μάθουν καινούρια πράγματα.
Το ποστ αυτό δηλώνει ευθαρσώς ότι ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
Υ.Γ.1: Στα σχόλια αυτού του μπλογκ γράφουμε όσο θέλουμε, ό,τι θέλουμε.
Υ.Γ.2: Στείλε κανένα μέιλ πώς περνάς, λογικά θα έχεις ξεκινήσει και να δουλεύεις. Τους χαιρετισμούς μου στο χαμογελαστό συγκάτοικο.
Καλησπέρα, άμμε
1. Δεν ξέρω με ποια λογική διάλεξες τα συγκεκριμένα κείμενα, τα συγκεκριμένα τυχαίνει να μου αρέσουν.
2. Εκείνο που δε μου αρέσει είναι το κατά καιρούς εγχείρημά σου της συνεργασίας με άλλους μπλόγκερ στην παραγωγή ενός κειμένου ή οι εναλλακτικές λύσεις του τέλους. Προτιμώ ό,τι διαβάζω να γνωρίζω πως είναι γραμμένο από σένα, πως περιέχει τις δικές σου θέσεις κι αυτό να κρίνω. Ίσως πάλι να φταίει σ' αυτήν την τοποθέτησή μου η αδυναμία μου να βλέπω χαλαρά τα πράγματα και να παίζω. Δεν ξέρω.
3.Ντροπή σου που συμπεριέλαβες τη "Λίτσα" σ' αυτά. Είναι η αγαπημένη μου. :))
Καλό μου Τίποτα,
1) Τα πέντε «προβλήματα» που είδα εγώ ήταν: υπερβολική βία/ υπερβολικό σεξ και υβρεολόγιο/ ξεκάθαρο ηθικό δίδαγμα/ λογοτεχνικό μεταμπλόγκινγκ/ διασκευή ενός γνωστού μύθου χωρίς ευρηματικότητα.
2) Από τα λίγα που ξέρω για σένα είμαι βέβαιος πως δεν έχεις γενικά πρόβλημα να παίζεις και να δημιουργείς ομαδικά. Ίσως το λογοτεχνικό σου γούστο να διαφοροποιείται από το γενικότερο καλλιτεχνικό, δεν ξέρω. Από τη δική μου τη μεριά με ενδιαφέρουν οι ομαδικές απόπειρες γραφής και τα παιχνίδια επιρροής ανάμεσα στους συγγραφείς, επειδή μου κάνει καλό και κλονίζει και λίγο την ιδέα του «συγγραφέα – θεού» που δημιουργεί απομονωμένος το «έργο» του.
3) Μη νομίζεις, κι εμένα ο πιο αγαπημένος μου ήρωας είναι ό Άρης του «Οι φοβίες κρύβουν βαθύτερα προβλήματα». Απομόνωσα πέντε ιδιότητες της μπλογκογραφής μου που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προβληματικά και διάλεξα μια χαρακτηριστική ιστορία για το καθένα.
Ντήαρ άμμος,
Πέρασα τις 5 ιστορίες σου μέσα από το ντεμεκοκουλτουριάρικο αισθητήριό μου, ενώ παράλληλα ανέτρεξα στην ιερή +βιλιογραφία+ των τιμημένων κ.κ.κ. Δανίκα, Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη και Φενέκ με φελάν φυστίκ.
Δεδομένου ότι οι ιστορίες σου κατά βάση είναι "ταμάμ" για μία εκπομπή τύπου "Twilight Zone" όπως προείπα, το ζητούμενο είναι η απρόσμενη ανατροπή των δεδομένων της ιστορίας προς το τέλος.
Από αυτή την άποψη πιο αδύναμη θεωρώ "το πάρτι" που του βάζω άOYΙστα τOΥΙα +κώμα+ πέντε.
Γιγαντιαίοι κούνελοι από τα αποδυτήρια, με βρικόλακες γιαγιάδες και τσαγιέρες που βγάζουν υπνωτικά και τσιγάρα... Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων!
Η πιο τσίλικη θα έλεγα ότι είναι η "σχολή". Μοντέλες = Κακές Μάγισσες!
ΥΓ.
Αν δεις καμία ιστορία σου να παίζεται εν αγνοία σου στο φεστιβάλ μικρού μήκους στην Δράμα ή σε κάνα κανάλι, μην εκπλαγείς...
Βάλε το ιερόν μπανέριον Ask2use
to (3) einai oi yposyneidites skepseis pu de faneronontai ;-p
Kε. Ιάσονα Polsemannika
Η απάντησή σας με κατέστησε έμπλεο υπερηφανείας, διότι ναι μεν μου ασκήσατε κριτικήν αυστηρά άμα τε δικαία, κρατώντας θα έλεγε κανείς την πύρινον ρομφαίαν της Δικαιοσύνης του Αρχαγγέλου Ουριήλ, επισημάνατε όμως και θετικές πλευρές της τέχνης μου, τέτοιες και τόσες που να βρίσκω νόημα στο να συνεχίσω την κοπιώδη μου προσπάθεια. Ελπίζω μια ημέρα να καταστήσω και εσάς υπερήφανον.
Όσο δια το ιερόν μπανέριον Ask2use, έχω αναρτήσει μπανέριον έτερον, το Κρηέιτιβ Κόμμονς, με παρομοία λειτουργία. Αν και πολύ φοβούμαι ότι εφόσν θελήσει κάποιος ασυνείδητος να μας υποκλέψει, θα αναγράψει τας προειδοποιήσεις αυτάς εκεί όπου δεν πιάνει μελάνη, και αμέσως μετά θα χρησιμοποιήσει τη μελάνη που επερίσσευσε, για να εκτυπώσει τα κείμενα.
Συμπαθέστατε φίλε Keimgreek,
απομακρύνσου κάπως από την οθόνη και δες το μπλογκ μου από απόσταση περίπου ενός μέτρου. Τι σου θυμίζει; Κατάγραψε τους συνειρμούς σου και άφησέ μου ένα σχόλιο σχετικά με αυτούς. Είναι πολύ σημαντικό, όπως το έχει θέσει και ο αγαπητός Σιγμούνδος: Wo Id war, muβ Ego sein. (ή κάπως έτσι, δεν κυκλοφορώ και με την Ερμηνεία των Ονείρων παραμάσχαλα).
Η νεότερη βαθμολογία:
Τη χειρίστη: -1
Το πάρτι: -1
Στη σχολή: -1
Συλλογικά κείμενα: -1
Υπόλοιπα κείμενα: 0
Έχουμε και λέμε:
Καταρχήν έβαλες στη λίστα 4 από τα all-time favourites μου, και γι'αυτό είσαι κατάπτυστος :P
Κατά δεύτερον, εφόσον πρέπει να πω ποιο είναι χειρότερο, θα διαλέξω αυτό που δεν με ξετρέλανε όταν το ξαναδιάβασα, είμαι σίγουρη πως δεν με ξετρέλανε ούτε όταν το πρωτοδιάβασα και προς απόδειξη τούτων δεν έχει δικό μου σχόλιο: "Δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ".
Δεν σε "ήξερα" τόσο καλά τότε οπότε έχεις δίκιο, δεν άφησα σχόλιο αφού δεν είχα να πω τίποτε για το αφήγημα που μάλλον άφησα στη μέση μιας και δεν θυμόμουν το (επιτυχημένο) ευφυολόγημα για τους θεούς.
Γενικώς οι ιστορίες σου όπου υπάρχουν πολλαπλά επίπεδα αφήγησης με εκνεύριζαν λίγο. Πλέον ξέρω ότι αξίζουν ανάγνωσης - αν μη τι άλλο λόγω συγγένειας με τις υπόλοιπες - αλλά το εύρημά σου "σκίζω το ύφασμα της αφήγησης για να δώσω μια άλλη οπτική γωνία" κατά την ταπεινή μου άποψη αποσυντονίζει την ιστορία. Καταστρέφει τον εσωτερικό της ρυθμό και με απωθεί από τη συνέχεια.
Προσοχή, μιλάω για το "σκίζω": υπάρχουν ιστορίες όπου δίνεις πολλαπλές οπτικές γωνίες χωρίς να το κάνεις αυτό (πχ. το κομμάτι σου του Neverending Story). Υπάρχει μια προειδοποίηση στον αναγνώστη ότι δεν θα συνεχίσεις την αφήγηση από την ίδια ΟΓ, οπότε είναι διαφορετική η ροή.
Από τις ιστορίες σου γενικότερα ξέρω ότι λατρεύεις τις ανατροπές και το στοιχείο της έκπληξης, αλλά αυτό που αναφέρω έχει σχέση με τη συνοχή του ίδιου του κειμένου και όχι της ιστορίας... είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβεις τι εννοώ :)
1) αυτά είναι του σατανά και αρνούμαι να ψηφίσω κατηγορηματικά! κάθε κείμενο για την στιγμή που γράφτηκε είναι τέλειο
2) αν πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε το χειρότερο συμφωνώ με την μισιρλού, είναι τούτο δω που μας καλείς να ψηφίσουμε
3) με το τίποτα προβλέπω να παρεξηγιόμαστε μια που έχω "ανακατευτεί" στα κείμενα σου δυό τρεις φορές μέχρι τώρα.. επίσης θα του κρατάω και μούτρα!
4) αντί να ψάχνεις τα χειρότερα κάτσε και γράψε κάνα καινούριο! άντε σας πιάσανε τεμπελιές όλους και δεν έχουμε τι να διαβάσουμε οι άνθρωποι (άνθρωποι που λέει ο λόγος φυσικά)
καλησπέρα :)
Αγαπητή Idaki,
έγραφα και στο ποστ αλλά απάντησα και στο Τίποτα για τα κριτήρια επιλογής των κειμένων, δεν είναι αποτυχήμένα κείμενα, αλλά κείμενα που χαρακτηρίζονται από μία διαφορετική ιδιαιτερότητα το καθένα.
Οι παρατηρήσεις σου για τον εκνευρισμό που σου προκαλούν τα πολλαπλά επίπεδα αφήγησης είναι πολύ ειλικρινείς και χρήσιμες. Άπό τη σκοπιά του συγγραφέα το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι ότι όσο περίπλοκη γίνεται μια αφήγηση, τόσο πιο εύκολο είναι να αποτύχει και να μην περάσει απέναντι στον αναγνώστη. Είναι ακριβώς το πρόβλημα της συνοχής που αναφέρεις, με δεδομένο κιόλας ότι ίδιο το μέσο (διαδικτυακό κείμενο σε οθόνη) δε διευκολύνει την αφοσιωμένη ανάγνωση. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Αγαπητή Ίσις,
1) θα σε μαλώσω, εσύ έπρεπε να λες «αυτά είναι του Σεθ», τι έγινε αλλαξοπίστησες;
2) με αυτά και με εκείνα από την μέχρι τώρα ψηφοφορία αυτό βγαίνει το χειρότερο, είναι το μόνο με δύο ψήφους!
3) το Τίποτα είναι πολύ ευαίσθητο, αν μαλώσετε να ξέρεις ότι θα έχεις να κάνεις μαζί μου
4) είχα αποφασίσει να αφήσω το ποστ δύο ημέρες ωρολογιακά, βραδάκι θα ανεβάσω το επόμενο
Σε ευχαριστώ πολύ κι εσένα!
Η νεότερη βαθμολογία:
Τη χειρίστη: -2
Το πάρτι: -1
Στη σχολή: -1
Συλλογικά κείμενα: -1
Δεν έιμαι εγώ, δεν είμαι εγώ: -1
Οι φοβίες κρύβουν βαθύτερα προβλήματα: 0
Γράφουμε, λες και ζούνε: 0
Μιας και την κουβέντα την ξεκινήσαμε μαζί, θα αφήσω τα "στρίβειν δια του φιλοσοφείν" -που βλέπω πάλι να συμβαίνουν και σήμερα ("για να πω ένα αρνητικό αραδιάζω δέκα θετικά σου")-. Επειδή ειλικρινά εκτιμώ την προσπάθειά να κυλήσει λίγη "φυσικότητα" στο αυλάκι (διότι προσωπικά βρίσκω πλήρως αφύσικη την τόση ευγένεια που κυκλοφορεί σ'αυτά τα μπλόγκ)θα διαλέξω ως χειρότερο από τα κείμενα που επέλεξες το "δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ" παρότι όταν τα πρωτοδιάβασα μου είχε φανεί το χειρότερο σου (γενικώς και απ' όλα- όλα τα γραπτά σου) "η σχολή". Η Σχολή δεν μου άρεσε γιατί ήταν μεν έξυπνο αλλά μου έβγαλε κάτι του τύπου "κοιτάξτε πόσο έξυπνος είμαι, τώρα θα σας κοροϊδέψω" ενώ παράλληλα η εφαρμογή της ιδέας έμπαζε νερά -αν θυμηθείς σου είχα επισημάνει κάτι τέτοιο και τότε. Το είχα βρει πολύ "ψέυτικο" όλο το σκηνικό, σαν πραγματικά να επιζητούσες απεγνωσμένα θετική κριτική.
Το "δεν είμαι εγώ" επειδή ήξερα που βασίζεται δεν το έκρινα αντικειμενικά τότε, αλλά ναι, τώρα ξαναδιαβάζοντάς το, πράγματι το θεωρώ χειρότερο των άλλων, όχι γιατί είναι ένα κακό κείμενο -δεν είναι!- αλλά γιατί "δεν είσαι εσύ, δεν είσαι εσύ"! Δεν είναι μόνο το ηθικό δίδαγμα -που σε τελική δεν είναι και τόσο κραυγαλέο όπως πιθανόν νομίζεις- όσο ξετύλιγμα της ιστορίας. Είναι από τις ιστορίες που ήθελαν άπλωμα ή μάζεμα, δηλαδή κατά τη γνώμη μου θα ήταν καλύτερο ή να μπεις σε ανάλυση των συναισθημάτων και να διευρύνεις ή να το κάνεις πιο "παραβολικό" και άρα πιο στακάτο. Γενικώς πάντως, άσχετα με το τι άνθρωπος είσαι, τα γραπτά σου προσωπικά δε μου αποπνέουν γλυκύτητα, ρομαντισμό, "κοριτσίλα" και το συγκεκριμένο νομίζω ότι ήταν ένας πειραματισμος για να καταλάβεις πιο στυλ δεν σου πάει: αυτό!
ΥΓ: Δεν καταλαβαίνω γιατί τέτοιο κομπλάρισμα μέχρι να σου γράψουν οι υπόλοιποι την κριτική τους; Την αυτοκριτική μας θα την κάνουμε μετά όσοι σε κρίναμε, τώρα ας πούμε μόνο αυτό που μας ζητάς ε; ;)
Πες τα ρε Σαμμάνε! Και που να δεις τι θα γινόταν, αν δεν είχα απειλήσει με διαγραφή τα τελείως θετικά σχόλια…
Θα συμφωνήσω με τις δύο σου παρατηρήσεις σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτά που βλέπεις στο «Δεν είμαι εγώ» τα αναγνωρίζω κι εγώ, επιλέχτηκε πάντως ως υποψήφιο λόγω της αφηγηματικής περιπλοκότητας και της έντονης περιστροφής του γύρω από το μπλογκινγκ, την έννοια του συγγραφέα κτλ. Τα γενικότερα τα έχουμε πει μέσω μέιλ, μη σου τα ξαναγράφω στα σχόλια.
Η ακόμη νεότερη βαθμολογία:
Τη χειρίστη: -2
Το πάρτι: -1
Στη σχολή: -1
Συλλογικά κείμενα: -1
Δεν έιμαι εγώ, δεν είμαι εγώ: -2
Οι φοβίες κρύβουν βαθύτερα προβλήματα: 0
Γράφουμε, λες και ζούνε: 0
Είναι πολλές οι φορές που μου αρέσουν τα κείμενα σου. Ισάριθμες δεν έχω καταφέρει να σχολιάσω. Με αφορμή την προτροπή σου για σχολιασμό των πέντε κειμένων, ιδού:
Λέω να πρωτοτυπήσω, θα διαλέξω να μιλήσω για το "δεν είμαι εγώ". Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο (αναφορά στα μπλογκς κλπ) μου αρέσει πολύ η γραφή, και το 'fiction με το "πραγματικό" σε ενναλλαγή. Το βρίσκω αρκετά δομημένο αν και δεν μπορώ να συνηγορήσω υπέρ του ανοίγματος ή του μαζέματος.
Αυτό που μου αρέσει λιγότερο είναι εκείνο με τον Αρη.
Πάντως νομίζω οτι έτσι κι΄αλλιώς η αφήγηση είναι το δυνατό σου σημείο
Κοίτα, είναι μεγάλος ο πειρασμός να σου γράψω ότι όλα είναι άθλια για να σε πειράξω, αλλά ακόμα και τα νεφελώματα έχουν καρδιά :)
Όλα τα κείμενα που έχεις επιλέξει έχουν μια κοινή προσωπική "σφραγίδα", κι αυτό είναι σίγουρα σημαντικό. Έχουν δηλαδή παρόμοια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, παρεμφερές ύφος, συγγενικά παιχνίδια με τη φόρμα και τη γραφή, στοιχεία υπερβολής και φανταστικού, κλπ.
Αυτό που θα ξεχώριζα σαν πιο αδύναμο είναι μάλλον το "στη σχολή", επειδή φαίνεται κάπως πιο προχειρογραμμένο από τα υπόλοιπα, επαναλαμβάνει το ίδιο εύρημα περί ανορεξίας κάπως βαριεστημένα, και δεν εκμεταλλεύεται επαρκώς τις δυνατότητες που του παρέχει το θέμα για να απογειωθεί σε έναν ακόμα παροξυσμό σουρρεαλιστικής αμετροέπειας. Είναι φτωχό σε σχέση με το τι υπόσχεται κοινώς, προβλέψιμο και αγκυροβολημένο σε στερεότυπα. Αν και διαβάζοντας τα σχόλια, είδα ότι δε φάνηκε τόσο προβλέψιμο σε όλους...
Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες έχουν σαφώς τις επιμέρους αδυναμίες που συνεπάγεται οποιοδήποτε λογοτεχνικό κείμενο έχει γραφτεί σχετικά βιαστικά και βασίζεται σε στοιχεία εντυπωσιασμού, ωστόσο καταφέρνουν να είναι απολαυστικά στην ανάγνωση (με την προϋπόθεση βέβαια ότι ταιριάζει στον αναγνώστη το ιδιότυπο στυλ που σε χαρακτηρίζει).
Αγαπητή Χλωροφύλλη,
ήσουν κακό κορίτσι, δεν είπαμε ότι γράφουμε μόνο αρνητικά σχόλια εδώ; Σε ευχαριστώ πολύ πάντως. Αυτό που λες με την αδυναμία σχολιασμού το παθαίνω κι εγώ με πολλούς/ες από εσάς και το καταλαβαίνω.
ΦίλΕΛικα,
είσαι από τους λίγους που αφήνουν και αρνητικά σχόλια, πράγμα που δείχνει ότι έχει μια ποιότητα η μπλογκοσχέση μας. Σε ευχαριστώ πολύ για τα κακά σου λόγια :-)
Η βαθμολογία μέχρι στιγμής:
Τη χειρίστη: -2
Δεν έιμαι εγώ, δεν είμαι εγώ: -2
Στη σχολή: -2
Συλλογικά κείμενα: -1
Το πάρτι: -1
Οι φοβίες κρύβουν βαθύτερα προβλήματα: -1
Γράφουμε, λες και ζούνε: 0
[Καλά, αυτή η Λίτσα στο απυρόβλητο, τόσο κόσμο έχει σκοτώσει, ένα αρνητικό συναίσθημα δεν έχει προκαλέσει ακόμη. :-D]
"Οι φοβίες κρύβουν βαθύτερα προβλήματα". Στο ξανάγραψα θεωρώ ότι είναι ένας απο τους πιο ολοκληρωμένους σου χαρακτήρες και ακριβώς επειδή είναι απο την αρχή δηλωμένη η ιδιαιτερότητα του με έχει βάλει στοτριπάκι να σκεφτώ -με αποτυχία πάντα- το αν και πως θα μπορούσε να εξελιχθεί.
Τι μου αρέσει; Η ταχύτητα της πλοκής.
Τι δεν μου αρέσει: Το ότι το τέλος του μοιάζει να λυτρώνει πρώτα απο όλους εσένα. Σε κάποια είναι σαν να ακούω το ¨ουφ ευτυχώς βρήκα το τέλος" και αυτό μερικές φορές αποδυναμώνει το κείμενο.
Καλό σου μεσημέρι
Καλώς τη Νερίνα! Και εγώ τον αγαπώ πολύ τον Άρη, ενώ αισθάνομαι μια παράξενη συγγένεια μαζί του (δεν ξέρω αν έχεις προσέξει την εικόνα που χρησιμοποιώ για άβαταρ ;-). Στην αρνητική σου παρατήρηση έχεις αρκετό δίκιο, για ένα διάστημα πιεζόμουν λίγο να γράψω, σαν να έπρεπε και όχι να ήθελα. Τώρα απλά κάποιες ιστορίες δε βγαίνουν τόσο καλά όσο άλλες, αλλά χωρίς να ζορίζομαι.
Δημοσίευση σχολίου