Ευχή και κατάρα

Σαν τα ’φτιαξε με την Χαρά ήταν ακόμα νέος. Κυπαρισσάκι ευθυτενές, εύρωστο, μυρωδάτο. Κι εκείνη δίχως έγνοιες, κορίτσι ροδαλό. Ο χρόνος που ξοδεύανε ήτανε κερδισμένος και νόμισμα είχανε σκληρό: τον αυθεντικό εαυτό .
Μετά ήρθε το φανταρικό, του ξύπνησε τον άντρα εκείνον που του λέγανε θα γίνει στο Στρατό. Το δέρμα του τσιτώθηκε και σα να μη χωρούσε όλα εκείνα τα βαριά που ’πέφταν απ’ το νου. Πιέστηκε, στριμώχτηκε και η Χαρά μακριά του. Ήταν ζήτημα μηνών να βρει καινούριο ταίρι.
Ελευθερία τη λέγανε και μεγαλύτερή του. Ήτανε ανεξάρτητη, στριφνή μα ωραιοτάτη. Τον έβλεπε όταν βόλευε, όχι πολύ πυκνά κι εκείνος ήταν κυνηγός μαζί και θήραμά της. Τις ώρες που ήταν μαζί έβρισκε τον εαυτό του μα όταν ήταν χώρια της γέλαγε πιο συχνά.
Και πέρασε έτσι ο καιρός, μεγάλωνε εκείνος μα κι η Ελευθερία του μεγάλωνε κι αυτή. Και γέρασε και πέρασε η μπογιά της κι ήταν τότε που τα έφτιαξε με μια μικρή που λέγανε Ζωή. Κι αν είχε όνομα μικρό ήταν διαβόλου κάλτσα, τον κράταγε σ’ εγρήγορση, με σκέρτσα και με νάζια. Δύσκολα του καθότανε κι εκείνος είχε αρχίσει μαζί της να κουράζεται, έλεγε να την αφήσει.
Τότε μια συνάδελφος, που λέγανε Ελπίδα, του είπε πως με τη Ζωή το πράγμα θα ισιώσει: «μόλις θα κάνετε παιδιά, θα δεις, θα μαλακώσει». Και έτσι έγινε ο γάμος τους και ήρθαν τα παιδιά. Μα η ζωή δεν έστρωσε, σαν μέδουσα μονάχα άπλωνε τα πλοκάμια της τριγύρω να τον πνίξει.
Εκείνη την περίοδο υπήρχε μια γυναίκα που μάλλον τον ενδιέφερε –δεν ξέρω, ούτε εκείνος, δεν παραδέχτηκε ποτέ ούτε στον εαυτό του. Τη φλέρταρε, την κοίταζε, την είχε από κοντά, μα χέρι δεν της άπλωσε ποτέ για να την πιάσει. Σαν απιστία στη Ζωή έβλεπε την Αγάπη και δε μπορούσε θηλυκά δυο να υπηρετεί. Κι αφού τη Ζωή διάλεξε, άφησε την Αγάπη και έμεινε εκεί πιστός στου βίου του τα πάθη.
Και πέρασε έτσι ο καιρός, κόντευε τα 60. Στην τράπεζα περίμενε μια μέρα στην ούρα. «Σοφία!» αναφώνησε σαν είδε τη γυναίκα που βιαστικά προσπέρασε και πήγαινε να φύγει. «Δε με θυμάσαι, είμαι ο …» , τον κοίταξε εκείνη. Γυναίκα ωραία, στιβαρή, Βορείων Προαστίων, τυλίχτηκε στη γούνα της και με ύφος πειραγμένο «στο Bocca τότε μ’ είχες δει και γύρισες την πλάτη!». «Δεν ήταν έτσι ακριβώς, με είχες παρατήσει και είχα αξιοπρέπεια γι’ αυτό δε σου μιλούσα». Εκείνη χαμογέλασε, τα δόντια της σαν λάμες , «όταν μπορούσες να με βρεις έκανες πώς δε μ’ είδες, τώρα που θες αγόρι μου, πια δε μπορείς να με έχεις»!
Το σοκ ήτανε δυνατό, έπιασε την καρδιά του, τα γόνατά του λύγισαν κι έπεσε στα πλακάκια. Άλλο πια δε θα θυμηθεί απ’ όσα είχε ζήσει. Μονάχα όσα δεν έζησε και πίστευε θα γίνει. Γιατί εκείνος νόμιζε πως είναι ένας άλλος, πιο έξυπνος, δημοφιλής, πιο μάγκας, πιο «μεγάλος». Μα σαν έπεσε χαμηλά και είδε όλο τον κόσμο να στέκεται από πάνω του, τότε μονάχα είδε πώς ήταν ότι έζησε, τίποτα παραπάνω. Κι αυτή που ονειρευότανε η μακρινή οπτασία, που έβλεπε από μακριά μα όσο κυνηγούσε ποτέ του δεν την έπιασε, πάλι μακριά την είδε. Και τότε το κατάλαβε. Δε θα ’χει Αθανασία – μονάχα τη Ζωούλα του και πια, χάνει κι εκείνη.

(πρόσφατα πρόσεξα ότι τα περισσότερα γυναικεία ονόματα έχουν νόημα, αντιθέτως με τα περισσότερα ανδρικά…)