CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

13.4.07

Γράφουμε, λες και ζούνε

[Σας προειδοποιώ, το τέλος είναι για γερά νεύρα. Άμμος]

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
δεν ξέρο γιατί είμαι τόσο άτοιχη με τους άντρες. Χτες το βράδι βγήκα με τον πολιτή από τη δουλιά που με άρεσε πολλύ, αυτών με τα πεταχτά δόντγια που σε έχω πη, το Χαράλαμπο. Με πήγε σε ένα ωραίω μαγαζί στη μπαραλιακή που δεν το είξερα, Θερμαηκό το λένε, παίζει ορέα μουσηκή. Με κέρασε και την ούρσους που ήπχια, ώλα ήταν πολλύ καλά. Όταν βγείκαμε από το μαγαζί περάσαμαι απέναντη και κοιτάζαμε το φεγγάρι, μετά με φίλεισε με γλώσα και με έπχιασε το βυζί.
Έμαινε λίγο πιο πέρα και με πρότινε να πάμε σπίτι του. Ανεβήκαμαι επάνω, βγάλαμε τα ρούχα μας και παίσαμε στο κρεβάτη. Στην αρχή χάρεικα πολλύ γιατί την είχε πολλοί μεγάλοι, όχι σαν του βλάκα του Νίκου, που το έψαχναις με το μεγενθυντικό φακό. Να καταλάβης ήταν πεσμένο τόσο μακρί και χοντρό, που έμγοιαζε με καυλομένο. Είχε βέβαια πολές τρίχες στο σόμα του, αλά σκέφτηκα ότι αφτό διωρθώνεται έφκολα. Μετά ώμος από πέντε λεπτά τελίωσε και εγώ δεν είχα καταλάβη τίποτα.
Εγώ έχω ακούσει στην τηλεώραση τον Θάνο τον Ασκειτή να λέει ότι πρέπι να συζητάμαι ανοιχτά για το σεξ χωρίς ταμπού και ανατολές. Τον είπα λοιπόν ότι δεν εφχαριστήθηκα καθόλου γιατί έχει πρώορη εκσπερμάτοση, αλλά αφτός με είπε ότι λέω μαλακίες και δεν τον είχε παραπονεθή καμμία μέχρι τώρα. Εγώ τότε σκέφτικα ότι δε μπαίρνει από λόγια και πρέπι να βρω μια άλλη λίση.
Πρέπει όμος τώρα να σε αφίσσω αγαπημένο μου ημερολόγιο, θέλο να πάω από το σπήτι του για να τον κάνω αποτρίχοση. Εντάξη δεν έχει πολύ μέλον αφτή η ιστορία, καλό είναι όμως να διωρθώσο ότι μπορώ.

Η Λίτσα έκλεισε το ημερολόγιο και κοίταξε το ρολόι της. Ήταν ήδη οχτώμιση, αν δε βιαζόταν, δε θα προλάβαινε το Hondos Centre στην Εγνατία και μετά τρέχα γύρευε που θα έβρισκε ζεστό κερί Veet για αποτρίχωση. Έβαλε το πράσινο παλτό της και πέταξε στην τσάντα της τα δύο μπρελόκ με κλειδιά και το πορτοφόλι της. Καθώς κατέβαινε τις σκάλες σιχτίριζε τον εαυτό της που είχε νοικιάσει σπίτι χωρίς ασανσέρ, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις που βιαζόταν έχανε πολύτιμο χρόνο.
Ήταν όμως τυχερή τελικά, ο Δημήτρης από το ψιλικατζίδικο ξεκλείδωνε εκείνη την ώρα τη μηχανή του μπροστά από την εξώπορτά της πολυκατοικίας τους, στην πλατεία Κουλέ Καφέ.. Η Λίτσα ξεκούμπωσε το παλτό και τράβηξε τους ώμους της προς τα πίσω για να φανεί καλύτερα το στήθος της. «Αχ βρε Δήμητρη μου, καλεισπέρα, μήπως πηγένεις στο κέντρο;». Ο Δημήτρης της απάντησε κοιτώντας το στήθος της: «Λιτσάκι, Συκιές πηγαίνω, στο πατρικό μου, αλλά για σένα θα κάνω μια παράκαμψη.» Η Λίτσα ανέβηκε στο XT του Δημήτρη και κόλλησε το στήθος της στην πλάτη του, αγκαλιάζοντάς τον και καλά για να μην πέσει.
Στο Hondos Centre εκνευρίστηκε με την πωλήτρια που ήθελε να της πασάρει τη νέα αποτριχωτική κρέμα τζελ Veet για άντρες. «Μα σε λέο κοπέλα μου, εγώ θαίλω το κλασσηκό το κερί, αφτό ξέρω να χροισιμοπειώ.» «Έχει ξανακάνει αποτρίχωση ο σύντροφός σας; Μπορεί να πονέσει πολύ και να μη συνεχίσει, οι άντρες αντέχουν λιγότερο από εμάς στον πόνο. Η κρέμα τζελ που σας προτείνω είναι τελείως ανώδυνη.» «Ξέρο εγώ τι σε λέω, δεν ιππάρχει ούτε μία στο εκατωμήριο να πονέση.» είπε η Λίτσα, άρπαξε ένα κερί από το ράφι και έφυγε προς το ταμείο.
Ανέβηκε στο διαμέρισμα του Χαράλαμπου και άνοιξε την πόρτα με τα κλειδιά του. Στην κουζίνα το μπεν μαρί δεν άργησε να ζεστάνει και η Λίτσα πήρε μαζί και το κατσαρολάκι στην κρεβατοκάμαρα, για να κρατιέται ζεστό το κερί. Κοίταξε τον Χαράλαμπο στο κρεβάτι και αναρωτήθηκε από πού να ξεκινούσε. «Ας κάνο σήμερα στέρνω και κοιληά, έχει και λίγο στους όμους αλλά δεν πειράζη» σκέφτηκε και άρχισε να απλώνει το ζεστό κερί με τη σπάτουλα στο στέρνο του Χαράλαμπου, προσέχοντας να μην πλησιάσει υπερβολικά στην αριστερή θηλή.
Μετά από είκοσι λεπτά το ο κορμός του Χαράλαμπου ήταν τελείως καθαρός από τρίχες, και γυάλιζε από το πρόσφατο πέρασμα με νερό, για να φύγουν τα υπολείμματα κεριού. «Και ούτε μια κοκινήλα» σκέφτηκε η Λίτσα «βολέβη πολλύ έτσι η αποτρίχοση». Έβγαλε από την τσάντα της το κουτί με τα προφυλακτικά και άρχισε να γδύνεται. Όταν ήταν πια τελείως γυμνή έλυσε το σπάγκο που ένωνε το πέος του Χαράλαμπου με τον πολυέλαιο και το κρατούσε όρθιο. Όπως το περίμενε, είχε πλέον σταθεροποιηθεί. «Καλά τα έλαιγα στο ειμερολόγιο» σκέφτηκε η Λίτσα «σαν καυλομένο είναι». Του φόρεσε ένα προφυλακτικό, άπλωσε τα πόδια της από τις δύο μεριές της λεκάνης του και καβάλησε το ορθωμένο πέος του. Καθώς κρατιόταν από το κουζινομάχαιρο που ήταν καρφωμένο στην καρδιά του Χαράλαμπου, σκεφτόταν με ικανοποίηση ότι είχε όλη τη νύχτα μπροστά της.


[Προηγούμενες ιστορίες της Λίτσας μπορεί να διαβάσει κανείς εδώ, εδώ κι εδώ.]

26 σχόλια:

αμμος είπε...

Χτες δύο πολύ διαφορετικά άτομα μου είπαν ότι γουστάρουν ιδιαίτερα τις ιστορίες της Λίτσας (μυστηριωδώς και τα δύο με στενή σχέση με την Κρήτη). Σκέφτηκα λοιπόν ότι είχε έρθει ο καιρός για μια επανεμφάνιση της ανορθόγραφης μανιακής δολοφόνου.

night blue είπε...

Έχο μίνη άναβδη.

pølsemannen είπε...

Μαίνω αίχπληχτος!

Η Λίτσα είναι μία πειραγματική εκπρόσωψ άνθρώπεως έχοντος το μαγικών Γονίδηον Αίπσηλων ®!
Λύσεις γλήγορες και ριζηκές όπως ο Μέγας Αλέξανδρος με των Γόρδιον δεσμών.

ΥΓ.

Το μπαρ-αλιακή έγραψε τρίποντο!

Georgios Giannopoulos είπε...

πλάκα είχε η ιστορία.. ;-)

Albert είπε...

Πολύ με άρεσαν οι ιστορίες με τη Λύτσα.Και ειδικά που μετά το ανορθόγραφο ημερολόγιο ακολουθεί ορθογραφημένο αγριολόγιο.

Sia+Meza είπε...

:0!!! Πωπω...

αμμος είπε...

Αγαπιττή βαίοιν,
χέρομε που σου πρωκάλεσσα έντωνες συγγιονίσης.

Αγαπυταί πώλσαιμαναιν,
φοβούμε πος έχης παραπληρωφορηθή από τους γνοστούς σκωτυνούς κίκλους που ελένχουν τα ΕΛλληνικα αλά κε τα παγγόζμηα ΜουΜουΑι. Οι Λίτσα ήνε απώγονος σκοτοινόν Ευρέων της Θεσαλονήκις (Ραχηλίτσα - Λίτσα), που αίχη βάλη μαίγα σκωπό της ζοΐς της να σκοτόνει αθόα ΕΛληνικά παλουκάρια (πρωένηο μείσος κτλ.)
[Απολαυστικό σχόλιο ρε, να είσαι καλά]

Ευχαριστώ πολύ ggia, είχε ακόμη μεγαλύτερη πλάκα να τη γράφεις.

Αγαπητέ Ζουρλομάνταρε, ευφυής και καλλιεπής η παρατήρησή σου. Ως γνωστόν η τρέλα δεν πάει στα βουνά, αλλά στη Θεσσαλονίκη. :-)

Αγαπητή Σία, αγαπητή Μέζα, βλέπω με χαρά ότι το πνεύμα της Αναστάσεως του κυρίου υμών επηρέασε και εσάς, ώστε να επιστρέψετε στην μπλογκόσφαιρα. Να σας ευχαριστήσω λοιπόν για το λιτό πλην όμως ενθουσιώδες σχόλιο, και να ανακράξω: ΓΟΥΕΛΚΟΜ ΜΠΑΚ ΝΤΑΡΛΙΝΓΚΣ!

Helix Nebulae είπε...

αμμοναλάρα!

αμμος είπε...

Αγαπητέ ΝεφΕΛικα,
αν κατάλαβα καλά, με είπες ανωμαλάρα. Ντρέπομαι για λογαριασμό σου, θα έπρεπε να ξέρεις ήδη ότι αυτό είναι ένα λογοτεχνικό ιστολόγιο με υψηλό ήθος και ύφος.

Helix Nebulae είπε...

αγαπητέ μου παντέρημε, δεν καταλαβαίνω γιατί θίχτηκες από το ποταπό μου λογοπαίγνιο. Μια γρήγορη ματιά στα μέχρι τώρα δημοσιεύματα σου καταδεικνύει πως η ανωμαλία (πόσο μάλλον η αμμοναλία) είναι δι εσέ ύψιστη και αξιοζήλευτη λογοτεχνική αρετή. Για την ανορθόγραφη ηρωίδα σου δε, είναι στάση ζωής.

Cle Petridou είπε...

Εγό πάντος και οποσδήποται την πάο την αμμοναλιάρα σου και τη Λίτσα σου. Να τιν προσέχις

αμμος είπε...

Φίλε ΝεφΕΛικα, αντέδρασα με θυμό στην παρατηρησή σου, γιατί δεν ήθελα να αποδεχτώ, αρνούμουν να αναγνωρίσω, πόσο με γοητεύει το ιδιόρρυθμο και το απόκοσμο, το παραφυσικό θα έλεγε κανείς μαζί με το αφύσικο. Οφείλω όμως να δω την αλήθεια κατάματα και με αυτήν να πορευτώ. Σε ευχαριστώ πολύ.

Καλί μου γιατιναρλαίτα,
σε εφχαριστό πολλύ. Μυν ανοισηχίς θα τη μπροσέχω τη Λίτσα, για να κάνη κι άλους φώνους πρέπη να χέρι άκρας ηγίας.

Ανώνυμος είπε...

βέρι νάις και με χρήσιμες πληροφορίες, θέλω κι εγώ αποτρίχωση στην πλάτη.

αμμος είπε...

Αγαπητέ Keimgreek, όπως φαίνεται και από το κείμενο, η Λίτσα είναι μάστορας στην αποτρίχωση. Αντί να τρέχεις στις αισθητικούς και να δίνειες τσάμπα λεφτά, μήπως να σου τη στείλω καμιά βόλτα από Αθήνα;

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον έπρεπε να αφήσει το πτώμα να σιτέψει λίγο, πριν κάνει την αποτρίχωση. Ως γνωστόν οι τρίχες και τα νύχια των πεθαμένων(ε) εξακολουθούν να μεγαλώνουν και ΜΕΤΑ το θάνατο. Αν το ήξερε αυτό η Λίτσα, θα γλίτωνε το repeat.

αμμος είπε...

Αγαπητέ Πάνο, το σκέφτηκα/σκέφτηκε, κάναμε όμως τη λογική υπόθεση, ότι θα ήταν δύσκολο για ένα νεκρό σώμα να δημιουργήσει νέες ρίζες και φύτρες (πρόσεξε, τη βάζω να κάνει αποτρίχωση, όχι trimming). Μου αρέσει να έχω προσεκτικούς αναγνώστες!

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν συνοψίζοντας: άντρας άτριχος, υπάκουος και ατερμόνως ντούρος είναι μόνο ο νεκρός άντρας! Και η Λίτσα ξεφεύγει της εγγράμματης ηθικής και ξιπασιάς και κάνει ιππασία στην άγρια πλευρά των ενστίκτων της. Cool!

Ανώνυμος είπε...

Θεωρείς ως δεδομένο οτι η αποτρίχωση ήταν πράγματι ΡΙΖΙΚΗ.

Στην πραγματικότητα, αυτό είναι άκρως αμφίβολο - και ο προσεκτικός συγγραφεύς δεν θα έπρεπε να βασιστεί σε μια τέτοια (αμφίβολη) προοπτική.

Οι τρίχες του πεθαμένου Χαράλαμπου είναι πολύ σοβαρό θέμα, για να αυθαιρετούμε επ' αυτών!

αμμος είπε...

Αγαπητέ Πάνο, είναι αλήθεια πως η έρευνά μου στο ίντερνετ αποκόμισε στοιχεία για την αποτρίχωση σε ζωντανούς και όχι νεκρούς (και ευτυχώς, θα ζούσαμε σε έναν πολύ χειρότερο κόσμο, αν έβρισκα εύκολα στοιχεία για το ζήτημα). Υποτίθεται ότι στην αποτρίχωση με κερί ένα μέρος τουλάχιστον των τριχών βγαίνει από τη ρίζα, οπότε αργούν να ξαναφυτρωσουν. Είναι μήπως άλλη μια πλάνη των μεγάλων εταιρειών καλλυντικών; Διαφωτίστε μας, το μπλογκ έχει και αρκετές γυναίκες αναγνώστριες, ενώ και ο ίδιος ομολογώ πως έχω υποπέσει στο στυλιστικό αμάρτημα των τριχών στην πλάτη.

Ανώνυμος είπε...

H Litsa einai apisteuth!
An den skopeveis na thn ekdoseis
8a ektypwsw oles tis istories ths gia na tis diavazw prin koimh8w!
Gia oneira fonika 3ereis...

P.S. Xalarwste ligo to grapsimo. Den prolavainw na diavasw ta ola!

μαριάννα είπε...

Λοιπόν, επειδή μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις, δικαιούμαι νομίζω να σου πω την άποψή μου. Νομίζω ότι αναλώνεσαι. Το γράψιμό σου έχει ένα χάρισμα ασυνήθιστο. Είναι άμεσο και φυσικό, και ρουφιέται. Πιστεύω ότι θα πετύχαινες πολύ αν έγραφες ένα μυθιστόρημα χωρίς να έχει τόσα δραματικά και εξωπραγματικά στοιχεία. Ο καλός ο συγγραφέας σήμερα διαπραγματεύεται θέματα κοινότοπα και καθημερινά, τα οποία μπορεί να κάνει ενδιαφέροντα με το γράψιμό του. Αυτά αγγίζουν το μέσο αναγνώστη. Η μεγάλη τραγωδία και το πολύ θρίλερ φαντάζει γραφικό. Εκτός αν είναι κάποιο πολύ καλογραμμένο αστυνομικό. Η Λίτσα είναι για να κάνουμε χαβαλέ στο μπλογκ. Αν φυσικά ο στόχος σου είναι αυτός, πάω πάσο, αλλά αν θες να παίξεις σοβαρά σε μια συγγραφική αναμέτρηση, διαπραγματεύσου την καθημερινότητα. Για παράδειγμα εγώ, δε θα έδινα ούτε ευρώ να αγοράσω τις ιστορίες της Λίτσας. Ούτε με χιούμορ μπορώ να το δω γιατί με αηδιάζει το σκηνικό της σάικο, μπρουτάλ γκόμενας που ερωτοτροπεί με το πτώμα! Μη χάνεις το χρόνο σου... άποψή μου και μη με παρεξηγήσεις. Καταλαβαίνεις ότι στο λέω από ενδιαφέρον. ;)

αμμος είπε...

Αγαπητή Ίσιδα, τι να σε κάνω, σε έφαγαν οι κανονικές βόλτες και δεν έχεις χρόνο για βόλτες στην μπλογκόσφαιρα (επιλογή σου που επικροτώ απολύτως). Αν εκτυπώσεις πάντως τις ιστορίες της Λίτσας, γράψε πάνω και κανένα “don’ try this at home” μην πέσουν σε τίποτα λάθος χέρια και μας τρέχουν μετά στα δικαστήρια. [Σχόλια ξέρουμε να αφήνουμε, μηνύματα ξεχάσαμε να στέλνουμε; :-P Φιλιά]

αμμος είπε...

Αγαπητή Γητεύτρια,
ξεκινάω από το τέλος: τι να σε παρεξηγήσω; Κρα κάνουμε με το Σαμμάνο για κριτική, με τα σχόλια που διαβάζουμε συνήθως εδώ θα πιστέψουμε στο τέλος ότι του χρόνου εγώ κερδίζω το Νόμπελ Λογοτεχνίας και αυτός τα μισά Γκράμι!

Επι της ουσίας: Η Λίτσα είναι για να κάνουμε χαβαλέ στο μπλογκ αλλά ΚΑΙ για να μαθαίνω τα υλικά μιας τέχνης ταπεινής. Το ίδιο συμβαίνει και με τα «πορνογραφικά» μου κείμενα. Είναι σημαντική πρόκληση για μένα να γράψω μια ευφάνταστη Λίτσα ή ένα καλογραμμένο πορνό. Σε αυτό που εσύ βλέπεις αυτοανάλωση και χαμένο χρόνο (επειδή ακριβώς με εκτιμάς) εγώ βλέπω μάθηση και αυτογνωσία. Θα κάνει τον κύκλο της, θα πάει παραπέρα, ως ανάγκη όμως και όχι ως συγγραφικό πρόταγμα.

Σκέψου κιόλας ότι οι καταβολές μας είναι μάλλον διαφορετικές, εγώ έχω μεγαλώσει με ταινίες τρόμου, υπερήρωες και πορνογραφία (όπως και πολλοί άλλοι άντρες λίγο πριν, λίγο μετά τα τριάντα), κάτι που αρνιόταν να παραδεχτεί η γραφή μου μέχρι πρόσφατα. Κατά μιαν έννοια αποενοχοποιούμαι για τις πολιτισμικές μου αναφορές μέσα από αυτές τις ιστορίες, κάνοντας τις οικείες, δικές μου. Σέβομαι ειλικρινά ότι η Λίτσα σε αγριεύει, δες όμως πόσο διαφορετικά αντέδρασαν οι λίγο πριν, λίγο μετά συνομήλικοί μου (και άντρες) Polsemannen, helix και albert. Υπάρχουν βέβαια και όρια, δε θα έβαζα ποτέ έναν άντρα να έχει τη συμπεριφορά της Λίτσας, για προφανείς λόγους.

Όλα αυτά ίσως φαίνονται ελάσσονα ζητήματα, είναι όμως και κάποιοι από τους βασικούς λόγους που το πρώτο μου (ανέκδοτο) μυθιστόρημα επιδόθηκε σε τέτοιες στιλιστικές ακροβασίες και αφηγηματικές περιπλοκές που το κοιτάζω τώρα και αναρωτιέμαι τι να το κάνω. Δεν είχα κανένα μέτρο όταν το έγραφα, και ίσως ακόμη να μην το έχω βρει, αλλά τουλάχιστον το ψάχνω. Και όπως λέει ο Blake στους «Γάμους του Ουρανού και της Κόλασης»: ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας.

Σου είμαι ευγνώμων για το σχόλιό σου, ειλικρινά.

μαριάννα είπε...

Όλα αυτά που λες Άμμε μου είναι πολύ σωστά και τα είχα λάβει υπ'όψιν. Με δεδομένο όμως ότι το επίπεδό σου/σας είναι υψηλό συγγραφικά, σκεφτόμουν ότι μπορούσες να κερδίσεις χρόνο βάζοντας μπρος κάποια γραπτά με μια θεματολογία πιο ψύχραιμη, που θα απευθυνόταν στο αγοραστικό κοινό που δυστυχώς δεν είναι οι νέοι, αλλά οι μεγαλύτεροι. Γιατί και οι γιοι μου ενδεχομένως να διάβαζαν πάρα πολύ ευχάριστα τη Λίτσα, αλλά δε θα την αγόραζαν. Τώρα φυσικά εσύ το βλέπεις ως άσκηση ή ως μέσον μάθησης και αυτογνωσίας, αλλά εγώ με το μάτι του αναγνώστη, νομίζω ότι δεν το χρειάζεσαι αυτό το στάδιο και ότι είσαι πιο ψηλά. Φυσικά κακό δεν κάνει. Δοκίμασε να ανμετρηθείς σε χώρους πιο ζόρικους. Γράψε ας πούμε για τη μοναξιά μιας γεροντοκόρης στο χωριό... ;)

Idάκι είπε...

Σαμμάνε, πάψτε να μου κλέβετε τα σχόλια παρακαλώ. Είναι προφανές πως ο άντρας ο καλός είναι ακριβώς έτσι - ούτε απαιτήσεις, ούτε πτώσεις, ούτε τρίχες στο στόμα, ούτε φλοκάτη να μας ιδρώνει ;Ρ

Απόλαυσα Λίτσα όσο δεν παίρνει σε αυτό το επεισόδιο!!!

Άμμε, έχει απόλυτο δίκιο η γητεύτρια για το ταλέντο και την εμφανή απομάκρυνση της γραφής σας από το στάδιο που αναφέρετε, αλλά εγώ είμαι μια μικρή εγωίστρια και με νοιάζει μόνο η λεκτική μου ηδονή, οπότε σας παρακαλώ πολύ μην την ακούτε και συνεχίστε τις ιστορίες σας με έναν Άρη οσονούπω...

αμμος είπε...

Αγαπητή Idaki, κατ’ αρχήν τι έπαθες και μου μιλάς στον πληθυντικό, σε έκανε μήπως η συγκεκριμένη ιστορία να με σέβεσαι περισσότερο; :-P Μην ανησυχείς πάντως, ο ένας τρόπος γραφής δεν αποκλείει τον άλλο, η Λίτσα μπορεί να συνεχίσει τους φόνους της, ενώ ταυτόχρονα να ανεβαίνουν και πιο επεξεργασμένα ποστ. Γούστα βγάζουμε εδώ, και έχουμε και από τα δύο, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
[Ο Άρης είναι άλλο καπέλο, δύσκολος ήρωας, επειδή έχει και ένα βάθος σαν χαρακτήρας, δεν είναι μόνο φίξιον. Του χρωστάω πάντως δύο ιστορίες, μία να είναι μεσήλικας και μία παππούς. Άιντε να δούμε.]