Είναι μάλλον κοινός τόπος ότι η γραφή (δημιουργική, ημερολογιακή, στοχαστική κτλ.) βοηθάει τους ανθρώπους να ανακαλύψουν πλευρές του εαυτού τους που αγνοούσαν, ακόμη ακόμη και να βρουν ισορροπίες που μάταια έψαχναν σε άλλα μονοπάτια. Το σημερινό κείμενο δεν αναφέρεται καθόλου σε αυτή τη διαδικασία.
Μετά από δύο μήνες μπλόγκινγκ με απασχολεί αντίθετα πώς μπορεί η γραφή να θεραπεύσει τον εαυτό της, μέσα από μια ταπεινή προσπάθεια όπως αυτή (με το «ταπεινή» ούτε αστειεύομαι, ούτε υποκρίνομαι ταπεινοφροσύνη, αλλά κυριολεκτώ όπως θα φανεί και στη συνέχεια).
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω γράψει ποτέ ημερολόγιο κι έτσι δεν ξέρω ούτε τις χαρές του, ούτε τους καημούς του. Εμπειρία έχω από κείμενα λογοτεχνικά, δοκιμιακά ή ακαδημαϊκά (οι σταθεροί όμως επισκέπτες θα ξέρουν ότι πνεύμα έχω πουλήσει λίγο μέχρι τώρα).
Σχετικά με τη λογοτεχνία λοιπόν. Έχω γράψει ξανά για τον παραδοσιακά μοναχικό συγγραφέα που απομονώνεται γράφοντας, συσσωρεύοντας ένα έργο, με μόνη δυνατότητα ευρύτερης επικοινωνίας την έκδοση, έστω σε κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό. Ποικίλες παθολογίες μπορούν να αναπτυχθούν όσο η συγκεκριμένη επικοινωνία αργεί να ξεκινήσει αλλά αυτή που εγώ κυρίως αντιμετώπισα ως τώρα ήταν η ανάπτυξη μιας συγγραφικής ματαιοδοξίας, ώστε να υποστηρίξω το μάταιο της προσπάθειάς μου: αν δεν έγραφα κάτι σπουδαίο, για ποιο λόγο να έγραφα;
Από τη ματαιοδοξία μου έχω τραβήξει πολλά και όχι μόνο ως συγγραφέας. Αυτό όμως είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία. Σημασία έχει ότι εδώ άρχισα να τη θεραπεύω, μαθαίνοντας σιγά σιγά να γράφω και καλύτερα.
Δεν είναι κακές οι διακειμενικές αναφορές, τα περίπλοκα αφηγηματικά σχήματα και η ποικιλία των φωνών του αφηγητή, οι γιορτές τελικά του ύφους. Σημασία έχει όμως να τα χρησιμοποιείς ως εργαλεία που ισχυροποιούν τη γραφή σου και την κάνουν οξύτερη και όχι ως συγγραφικές δικαιώσεις. Όσο απλοϊκό και να ακούγεται, σημασία έχει να κάνεις ύφος, όχι να πουλάς υφάκι.
Το έγραψα και πριν, το μέσο είναι ταπεινό και το έργο που φιλοξενείται επίσης. Τα κείμενα δεν μπορούν να έχουν μεγάλη έκταση, και η μετακίνησή τους προς τα πίσω κάνει προβληματική ακόμα και μια ιστορία σε συνέχειες. Οι επισκέπτες δεν είναι ούτε φιλόλογοι, ούτε συνήθως βιβλιοφάγοι και πρέπει να σεβαστείς και τη δυσκολία τους να διαβάζουν από μια οθόνη. Τα κείμενα πρέπει να είναι μικρά και απλά, για να μπορούν να διαβάζονται.
Και που να συγκεντρώσεις έργο, να δείξεις συνδέσεις και συνοχή; Τα κείμενα σπρώχνονται αέναα προς τα πίσω, κρύβονται στους προηγούμενους μήνες. Στους συχνούς αναγνώστες μένουν θολές αναμνήσεις υποθέτω, μια «ατμόσφαιρα» της γραφής, που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από την ένταση των εμμονών σου.
Δε φεύγει μόνο το φλούδι της γραφής τελικά, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της σάρκας της. Αυτό που μένει, η σφιχτή σάρκα γύρω από το κουκούτσι, είναι σίγουρα η επικοινωνία μαζί με τα στοιχειώδη υλικά της τέχνης σου: μια καλή ιστορία, που θα βάλει και λίγο τον άλλο να σκεφτεί ή να συγκινηθεί.
«Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος, πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου» που έλεγε και ένας Κώστας, δύο χρόνια μεγαλύτερός μου τότε.
Μετά από δύο μήνες μπλόγκινγκ με απασχολεί αντίθετα πώς μπορεί η γραφή να θεραπεύσει τον εαυτό της, μέσα από μια ταπεινή προσπάθεια όπως αυτή (με το «ταπεινή» ούτε αστειεύομαι, ούτε υποκρίνομαι ταπεινοφροσύνη, αλλά κυριολεκτώ όπως θα φανεί και στη συνέχεια).
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω γράψει ποτέ ημερολόγιο κι έτσι δεν ξέρω ούτε τις χαρές του, ούτε τους καημούς του. Εμπειρία έχω από κείμενα λογοτεχνικά, δοκιμιακά ή ακαδημαϊκά (οι σταθεροί όμως επισκέπτες θα ξέρουν ότι πνεύμα έχω πουλήσει λίγο μέχρι τώρα).
Σχετικά με τη λογοτεχνία λοιπόν. Έχω γράψει ξανά για τον παραδοσιακά μοναχικό συγγραφέα που απομονώνεται γράφοντας, συσσωρεύοντας ένα έργο, με μόνη δυνατότητα ευρύτερης επικοινωνίας την έκδοση, έστω σε κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό. Ποικίλες παθολογίες μπορούν να αναπτυχθούν όσο η συγκεκριμένη επικοινωνία αργεί να ξεκινήσει αλλά αυτή που εγώ κυρίως αντιμετώπισα ως τώρα ήταν η ανάπτυξη μιας συγγραφικής ματαιοδοξίας, ώστε να υποστηρίξω το μάταιο της προσπάθειάς μου: αν δεν έγραφα κάτι σπουδαίο, για ποιο λόγο να έγραφα;
Από τη ματαιοδοξία μου έχω τραβήξει πολλά και όχι μόνο ως συγγραφέας. Αυτό όμως είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία. Σημασία έχει ότι εδώ άρχισα να τη θεραπεύω, μαθαίνοντας σιγά σιγά να γράφω και καλύτερα.
Δεν είναι κακές οι διακειμενικές αναφορές, τα περίπλοκα αφηγηματικά σχήματα και η ποικιλία των φωνών του αφηγητή, οι γιορτές τελικά του ύφους. Σημασία έχει όμως να τα χρησιμοποιείς ως εργαλεία που ισχυροποιούν τη γραφή σου και την κάνουν οξύτερη και όχι ως συγγραφικές δικαιώσεις. Όσο απλοϊκό και να ακούγεται, σημασία έχει να κάνεις ύφος, όχι να πουλάς υφάκι.
Το έγραψα και πριν, το μέσο είναι ταπεινό και το έργο που φιλοξενείται επίσης. Τα κείμενα δεν μπορούν να έχουν μεγάλη έκταση, και η μετακίνησή τους προς τα πίσω κάνει προβληματική ακόμα και μια ιστορία σε συνέχειες. Οι επισκέπτες δεν είναι ούτε φιλόλογοι, ούτε συνήθως βιβλιοφάγοι και πρέπει να σεβαστείς και τη δυσκολία τους να διαβάζουν από μια οθόνη. Τα κείμενα πρέπει να είναι μικρά και απλά, για να μπορούν να διαβάζονται.
Και που να συγκεντρώσεις έργο, να δείξεις συνδέσεις και συνοχή; Τα κείμενα σπρώχνονται αέναα προς τα πίσω, κρύβονται στους προηγούμενους μήνες. Στους συχνούς αναγνώστες μένουν θολές αναμνήσεις υποθέτω, μια «ατμόσφαιρα» της γραφής, που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από την ένταση των εμμονών σου.
Δε φεύγει μόνο το φλούδι της γραφής τελικά, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της σάρκας της. Αυτό που μένει, η σφιχτή σάρκα γύρω από το κουκούτσι, είναι σίγουρα η επικοινωνία μαζί με τα στοιχειώδη υλικά της τέχνης σου: μια καλή ιστορία, που θα βάλει και λίγο τον άλλο να σκεφτεί ή να συγκινηθεί.
«Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος, πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου» που έλεγε και ένας Κώστας, δύο χρόνια μεγαλύτερός μου τότε.
29 σχόλια:
Καλή η συγραφή και γενικότερα η δημιουργική ενασχόληση με οποιαδήποτε μορφή τέχνης αλλά να ζούμε και την πραγματική ζωή όμως.
Επίσης, μπορεί να είναι μια μοναχική διαδικασία, αλλά μόνο στην συγραφή είμαστε μόνοι; Πριν λίγο καιρό είχα προβληματιστεί όταν είχα δει την ταινία "Στο πέρασμα του χρόνου" του Βιμ Βέντερς και μου έκανε εντύπωση ο ήρωας που θεωρούσε ότι ακόμη και την ερωτική πράξη ως μοναχική διαδικασία.
Αφού σου αρέσει να γράφεις σου προτείνω να συνεχίσεις το γράψιμό σου εδώ στο μπλογκ. Απλά μην μπαίνεις στην διαδικασία να γράφεις για το κοινό σου κείμενα, απλά να γράφεις κείμενα που σου αρέσουν εσένα πολύ. Επειδή στο μπλογκινγ υπάρχει και η ανταπόκριση των αναγνωστών πολλές φορές ίσως να σου γράψουν θετικά σχόλια για ένα κείμενο που το θεωρείς μέτριο. Σε αυτήν την περίπτωση μην μπεις στον πειρασμό (βλέπε ματαιοδοξία) να αρχίσεις να γράφεις με τρόπο που αρέσει στο κοινό αλλά δεν σε εκφράζει.
Αναρωτιέμαι με τις τόσο πυκνές δημοσιεύσεις που κάνεις.. βρίσκεις χρόνο να έχεις πραγματικές εμπειρίες/ερεθίσματα (από τον πραγματικό κόσμο και όχι μπροστά από την οθόνη του Η/Υ);
Βλακεία που δεν τα είπαμε και από κοντά όταν είχες έρθει Αθήνα και τα λέμε από το μπλογκ σου!! ;-)
Καλωσόρισες ggia!
Ήσουν χειμαρρώδης αλλά θα προσπαθήσω να σου γράψω κάτι για όλα.
Ας ξεκινήσω από το τέλος. Γράφω πολύ γρήγορα, το κείμενο αυτό ας πούμε προέκυψε σε μισή ώρα. Νομίζω πως οι υπόλοιπες εικοσιτρεισήμισι ώρες που μου άφησε ήταν αρκετές για πραγματικές εμπειρίες και ερεθίσματα. Το ζήτημα είναι βέβαια αν τις διεκδίκησα, αυτό όμως υπάρχει για όλους μας, μπλόγκερ ή μη.
Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα κείμενά μου προκύπτουν από πράγματα που βλέπω ή μου συμβαίνουν έξω αλλά και από ιστορίες που μου αφηγούνται φίλοι και φίλες μου. Κι αυτό ακόμη το κείμενο που φαινομενικά αναφέρεται στον ψηφιακό κόσμο του μπλόγκινγκ, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό μιλάει για τη ματαιοδοξία, την επικοινωνία και τη συγγραφή. Τα έκανα όλα αυτά πολύ καιρό πριν γίνω μπλόγκερ.
Υπάρχουν πολλά είδη ματαιοδοξίας. Ας μην περιγράψω ξανά αυτήν που ανέφερα στο μπλογκ. Εσύ αναφέρεις έναν αντίθετο πόλο, να παραμένει κανείς μέτριος διεκδικώντας την αποδοχή. Νομίζω πως μια ποιοτική επικοινωνία κινείται κάπου ανάμεσα στη ματαιοδοξία που περιγράφεις και τη ματαιοδοξία που περιγράφω.
Παίζει να ξανακατεβώ σύντομα Αθήνα, περιμένουμε όμως και το φίλο "ως πότε - ως τώρα" για μια συναυλία του Θανάση μες στο επόμενο δεκαπενθήμερο. Δεν ανεβαίνεις κι εσύ καμιά βόλτα;
"Εσύ αναφέρεις έναν αντίθετο πόλο, να παραμένει κανείς μέτριος διεκδικώντας την αποδοχή. Νομίζω πως μια ποιοτική επικοινωνία κινείται κάπου ανάμεσα στη ματαιοδοξία που περιγράφεις και τη ματαιοδοξία που περιγράφω."
Νομίζω ότι το μπλόγκινγκ είναι η ευκαιρία να εκφράσεις αυτό που πραγματικά σου αρέσει σε εσένα χωρίς να μπαίνεις στην διαδικασία να σκέφτεσαι τι αρέσει περισσότερο στο κοινό. Εκτός από ματαιοδοξία υπάρχει κανένας άλλος λόγος να γίνεις "εμπορικός"; Δηλαδή να γράφεις πράματα που αρέσουν στο κοινό και όχι σε εσένα πολύ;
Γενικά, παρατηρώ μια γενικότερη ματαιοδοξία στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα, όσο την παρακολουθώ.. Δεν ξέρω αν συμφωνείς.
Βλέπω με καλωσορίζεις, σε παρακολουθώ σχεδόν από την αρχή που άνοιξες το μπλογκ σου!! ;-)
Βλέπω βάζεις και εικόνες σε μερικές δημοσιεύσεις σου. Αν βρω να έχω καμία που να ταιριάζει με κανένα από τα κείμενά σου θα δοκιμάσω να σου στείλω να την ανεβάσεις αν σου αρέσει..
Ίσως ανέβω Θεσσαλονίκη για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου (Ντοκυμαντέρ) ίσως στις 24-25 Μαρτίου. Γενικά αυτό το καιρό μέχρι 20 Μαρτίου πνίγομαι για κάτι δουλειές με το διδακτορικό μου.
Αν κατέβεις Αθήνα νωρίτερα να τα πούμε..
έχεις μια υγιή και γνήσια ανησυχία...και μην βλέπεις τα μπλογκς σαν ημερολόγια. Δεν είναι πια έτσι. Είναι αυτά που θέλεις εσύ να είναι.
Καλέ μου ggia, κατ' αρχήν καλωσορίζω όσους άφηνουν σχόλιο για πρώτη φορά ή μετά από καιρό στο μπλογκ, ξέρω ότι με παρακολουθείς.
Νομίζω ότι κάνουμε μπλόγκινγκ με αρκετά διαφορετικό τρόπο. Εγώ προτάσσω το ζήτημα της επικοινωνίας, αλλά ως "καλλιτεχνικό" στοίχημα, που απαιτεί από τα κείμενα να είναι λογοτεχνικά αλλά ταυτόχρονα εύληπτα και ανοιχτά. Αν σου φαίνεται συμβιβασμός με την ευκολία, να σου ομολογήσω ότι πριν το μπλόγκινγκ το ζήτημα με είχε απασχολήσει ελάχιστα και τώρα μαθαίνω, με κάποια δυσκολία μάλιστα, να το κάνω.
Για το άλλο θέμα που θίγεις, η μπλογκόσφαιρα είναι πολύ μεγάλη για να της αποδώσω γενικά η μόνο ματαιοδοξία. Από τα θανάσιμα αμαρτήματα τουλάχιστον η οργή, η οκνηρία, o φθόνος και η πλεονεξία είναι επίσης παραπάνω από εμφανή :)
Οι εικόνες σου είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες, όπως και εσύ στη Θεσσαλονίκη.
Αγαπητέ Ρο(ΐδη),
το "υγιής και γνήσια ανησυχία" είναι εξαιρετικός έπαινος, και ειλικρινά σας ευχαριστώ. Όσο για την εικόνα μου για τα μπλογκ, τα βλέπω πράγματι και ως ημερολόγια, τουλάχιστον στην εξωτερική τους μορφή - δομή, με πολλή ελευθερία έκφρασης όμως να χωράει μέσα σε αυτή τη μορφή.
Το κουκούτσι ωστόσο παραμένει, έστω και κρυμμένο καλά στην εξορία των παλιότερων posts. Γι' αυτό έχει νόημα η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων σε blog, ακόμα κι αν είναι πρόχειρα, εξυπνακίστικα ή αποτυχημένα. Δεν είναι μόνον η εξάσκηση της γραφής, ούτε η επαφή με το όποιο κοινό και την κριτική του (που συνήθως είναι ήπια έως άστοχα εγκωμιαστική). Αυτό που έχει περισσότερο νόημα για μένα είναι ότι μπορείς να ψάχνεις ποιό ακριβώς είναι αυτό το κουκούτσι σου, να πειραματίζεσαι και να τολμάς μέχρι να ανακαλύψεις τι είδους σπόρο κουβαλάς μέσα σου. Από εκεί και πέρα, το αν θα βιοποριστείς σαν συγγραφέας ή θα γίνεις διάσημος είναι μία τελείως άλλη ιστορία. Είναι υπέροχο το ότι μοιράζεσαι μαζί μας τις σκέψεις και τα όνειρα σου και είναι ακόμα πιο υπέροχο να σε παρακολουθούμε να δημιουργείς ιστορίες, να μπλοκάρεις, να πελαγώνεις, να εμπνέεσαι και τελικά να εξελίσσεσαι.
Όχι εσένα βέβαια, θεωρητικά μιλάω :-ΡΡΡΡ
Με έχει προβληματίσει και παλιότερα το θέμα χωρίς να έχω βγάλει συμπέρασμα. Ισως και να είμαι το αντίθετο από αυτό που περιγράφεις.
Καλέ μου Χέλιξ,
δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό που μου έγραψες, πέρα από το ότι χαίρομαι πραγματικά που φτάνω έτσι ως εσένα. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
[Να βιοποριστώ ως διάσημος συγγραφέας; Ε, κόψε κάτι...]
Αγαπητέ Λεξ,
βρίσκω πολύ ενδιαφέρον αυτό που γράφεις, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι το καταλαβαίνω ακριβώς. Ως αντίθετο εννοείς ότι έχεις μια χαμηλή εικόνα για τη γραφή σου και για εσένα; Συγγνώμη για το προσωπικό της ερώτησης, αλλά προσπαθώ να καταλάβω.
Εννοώ πως τα δικά μου κείμενα είναι εξαντλητικά μεγάλα και σχετικά δύσπεπτα. Το θέμα είναι τι κάνεις; Προσαρμόζεις την γραφή σου ανάλογα με το μέσο ή γράφεις έτσι που σου αρέσει και όποιος σε διαβάζει σε διαβάζει;
Δυο μήνες: Η ψυχοθεραπεία της ανάγνωσης.
Αν πάλι δε γράφεις, πώς θα γράψεις κατι σπουδαίο; (μικρή αντίστροφη της ερώτησης του κειμένου σου). Και το σπουδαίο πάλι;! Άλλος νταλκάς κι αυτός! Τι είναι σπουδαίο και γιατί; Ποιος το κάνει σπουδαίο και πόθεν η νομιμοποίησή του; (Εντάξει γνωστά τα ερωτήματα, αλλά η ματαιοδοξία βλέπεις).
Η ματαιοδοξία. Άλλη παρεξηγημένη κυρία αυτή. Κάθε φορά που γίνεται αναφορά σ' αυτή, βλέπεις ολοφάνερη ή έστω περίτεχνα κρυμμενη την απαξίωση. Σαν επιθυμητή γυναίκα, που οι επιθυμούντες με διάφορα προσπαθούν να αποκρύψουν την επιθυμια τους γι' αυτην. Όμως η ματαιοδοξία μέχρι τα μισά της έχει το μάταιο και η άρση του ειναι το μεγάλο στοίχημα του βίου. Και ίσως η άρση του να βρίσκεται μόνο μέσα στην προσπάθεια να το άρουμε και πουθενά αλλού.
Αραγε υπάρχει κάποια ανθρώπινη εκδήλωση που δεν κρύβει πίσω της, άμεσα ή πιο βαθιά την ματαιοδοξία, υπάρχει κάτι που τελικά δεν είναι ματαιόδοξο;
Ο άμμος εδώ άρχισε να τη θεραπεύει μαθαίνοντας σιγά σιγά να γράφει καλύτερα. Ναι, ε! Δηλαδή έμαθε να την αποδέχεται μέσα από την καινούργια της φορεσιά (δεν είναι προσωπικό, μη παρεξηγηθούμε) ή άρχισε να βιώνει την άρση του ματαίου μέσα από την καινούργια αντίληψη που διαμορφώνει για τη γραφή του( ψυχωφελές και αρκούντως θεραπευτικό).
Τέλος πάντων -τυχάρπαστος εστι, ανόητα λαλεί- συνέχισε εσύ τις ιστορίες σου και η δική μας συγκίνηση -άντε και η σκέψη πότε πότε :-)- θα δικαιώνει κι εσένα και τη γραφή σου,είτε το μαθαίνεις είτε οχι, αλλά το μάταιο θα παραμένει και θα φτιάχνει το μισό της ματιοδοξίας, της δικής σου, της δικής μου,του καθένα.
(ΥΓ. Τελικά με μπέρδεψες, στη Σαλονίκη ζεις ή στην Αθήνα; Α, και στην Αλέα τα τελευταία δέκα χρόνια δεν είχε μουσάτο σερβιτόρο.Το ρωτησα)
Καλημερα
Λεξ, νομίζω κατ’ αρχήν ότι αδικείς τον εαυτό σου, ούτε εξαντλητικά μεγάλα είναι τα κειμένα σου, ούτε δύσπεπτα. Είναι πιο μεγάλα και δύσκολα από του μέσου μπλογκερ, αλλά αυτό δεν είναι το μόνο κριτήριο. Δε θεωρώ ότι η γραφή σου υπερβαίνει το μέσο, κάποιες φορές όμως πλησιάζεις τα όρια του περισσότερο από άλλους. Να ξεκαθαρίσω βέβαια ότι μιλάω ως αναγνώστης σου, όχι ως ειδικός.
Για εμένα σημασία έχει τι θέλεις να κάνεις, όχι τι είναι καλύτερο. Κι εγώ κι εσύ και τόσοι άλλοι τσάμπα γράφουμε εδώ, επειδή γουστάρουμε. Εμένα η ανάγκη μου είναι να πω τις ιστορίες μου με τρόπο που να μπορούν να περάσουν απέναντι, να ανοίξουν μια συζήτηση ή να συγκινήσουν. Δεν είναι η μόνη ανάγκη της γραφής, ούτε η ορθότερη, αλλά αυτή που έχω εγώ τη συγκεριμένη περίοδο της ζωής μου. Τα ζητήματα που βάζει ο Έλικας παραπάνω ισχύουν βέβαια και αυτά με ένταση, και περιγράφουν μια άλλη πλευρά του ζητήματος, την γραφή (ή γενικότερα την τέχνη) ως μια ενδιαφέρουσα προσωπική περιπέτεια.
Εσύ λοιπόν τι θέλεις να κάνεις;
Καλέ μου Τυχάρπαστε,
για άλλη μια φορά πηγαίνεις παραπέρα ένα κείμενό μου, να’ σαι καλά για αυτό. Δεν έχει νόημα να σχολιάσω αυτά που γράφεις, ας συμπαρατεθούν με το δικό μου κείμενο, χωρίς παραπάνω πλαίσιο από τη μεριά μου. Ελπίζω πάντως να συμβαίνει το δεύτερο που λες, να σηκώνω το βάρος του μάταιου και να υψώνομαι κι εγώ, μαθαίνοντας και επικοινωνόντας.
Για άυτό που με ρωτάς, μένω εδώ και δέκα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, στην Άνω Πόλη, αλλά έχω καλούς φίλους στην Αθήνα, οπότε την επισκέπτομαι συχνά. Όσο για το μουσάτο σερβιτόρο, οι φίλοι μου λένε ότι έχω μνήμη χρυσόψαρου (έχω καταφέρει να πάω σε ραντεβού ακριβώς στην ώρα μου αλλά μια μέρα πριν, τα γενέθλια της επί τέσσερα χρόνια συντρόφου μου, άρχισα να θυμάμαι πότε ακριβώς είναι τον τρίτο χρόνο της σχέσης μας κτλ). Είναι προφανές ότι έχουν δίκιο οι άνθρωποι στην Αλέα. Σταμάτησα να πηγαίνω πριν αρκετό καιρό, επειδή το κλίμα της μου φαινόταν πολύ βαρύ και σοβαρό, μάλλον τη θυμάμαι όπως θέλω πλέον.
Καλημέρα κι από μένα.
Με αφορμή το συγκεκριμένο σχόλιο του/της ggia:
«Αναρωτιέμαι με τις τόσο πυκνές δημοσιεύσεις που κάνεις.. βρίσκεις χρόνο να έχεις πραγματικές εμπειρίες/ερεθίσματα (από τον πραγματικό κόσμο και όχι μπροστά από την οθόνη του Η/Υ);»
Θυμήθηκα το σχολείο: Ευριπίδης, γύρω στις ενενήντα τραγωδίες, λένε, έγραψε. Κι ωστόσο:
“φασί δε αυτόν εν Σαλαμίνι σπήλαιον κατασκευάσαντα αναπνοήν έχον εις την θάλασσαν εκείσε διημερεύειν φεύγοντα τον όχλον, όθεν και εκ θαλάσσης λαμβάνει τας πλείους των παρομοιώσεων”.
Την καλησπέρα μου:)
Κατ'αρχήν happy anniversary για το blog σου! Δε θα άντεχα να μην την πέταγα την αμερικανιά...
Από κει και πέρα, θα βάλω στο στόμα μου την αγαπητή σε όλους καραμέλα: Επικοινωνείς. Τα κείμενά σου, τις ανησυχίες σου, τους φόβους σου, τις χαρές σου, ουσιαστικά εσένα. Σου βγαίνει λογοτεχνικά. Δε συμφωνώ με το ότι πρέπει απλώς να ζούμε. Αν δεν επεξεργαστείς αυτά που ζεις, δεν αντιλαμβάνεσαι τίποτα από την ύπαρξή σου. Εύχομαι να κάνεις αυτό που θες, αλλά διαβάζοντας τα κείμενά σου, ξέρω ότι το κάνεις. Καλή συνέχεια!
Βρε πουλάκι μου τίποτα, δε με διαβάζουν μόνο φιλόλογοι (ελπίζω)
Πρόχειρη μετάφραση:
«λένε μάλιστα ότι αυτός εφοδίασε με όλα τα απαραίτητα μια σπηλιά στη Σαλαμίνα, στην οποία έφτανε η αύρα από τη θάλασσα, και εκεί περνούσε τις ημέρες του αποφεύγοντας τον πολύ λαό, ώστε να εμπνέεται και από τη θάλασσα τις περισσότερες από τις παρομοιώσεις του.»
Δεν ξέρω τι έχετε πάθει όλοι/ες σήμερα και αφήνετε εξαιρετικά σχόλια, σαν να κάνω πραγματικά πάρτι γενεθλίων και να μου φέρνετε δώρα.
Μάι μπιλαβντ ντότερ Μάγια, γουέλκαμ εντ θενκ γιου βέρι ματς.
Ήρθες κι έβαλες τα πράγματα στη θέση τους σαν καλή επικοινωνιολόγα. Να είσαι καλά και για τις ευχές και για τα καλά σου λόγια. [Με αυτό που συμφωνούμε εννιά φορές στις δέκα τι θα κάνουμε; Δεν ανεβαίνουν έτσι οι επισκέψεις, κόρη μου.]
Αυτή η μία φορά φίλε μου, θα είναι και εντυπωσιακή! Δεν είμαστε τίποτα φτηνιάρηδες... Στρώνουμε την κατάσταση πρώτα! Τσσσσσς επαγγελματίες...
Καλέ τι ωραία συζητησούλα έχουμε ανοίξει εδωπέρα :-Ρ
Όσον αφορά την περιπέτεια της γραφής αυτή καθεαυτή δεν έχω να προσθέσω τίποτα ιδιαίτερο. Όσον αφορά το "πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε" συμφωνώ με το Τίποτα (είναι κύριο όνομα και παίρνει κεφαλαίο). Στο κάτω-κάτω ο Προυστ έγραφε απομονωμένος σε ένα δωμάτιο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα δηλαδή.
Όσον αφορά όμως τις ανησυχίες του φίλου Lex και των υπολοίπων, θέλω να υπογραμμίσω ότι δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να κρίνουμε το blogging με τους όρους άλλων μέσων. Ένα διήγημα μπορεί να είναι καλό ή κακό ανεξάρτητα από την έκταση του, η οποία σαφώς όσο πιο μικρή είναι τόσο περισσότερο ευνοεί την ανάγνωση σε blog. Από εκεί και πέρα, μιλάμε για μήλα και πορτοκάλια. Κι εγώ γράφω εδώ την "περισπούδαστη" ανάλυση μου σε ένα comment, το οποίο όσο "σεντόνι" και να θεωρηθεί είναι αμελητέο μπροστά στο μέγεθος και τη σκληρή δουλειά που απαιτεί μία οποιαδήποτε διατριβή. Είναι άλλο το μέσο λοιπόν. Και επειδή είναι και καινούργιο μέσο, σιγά-σιγά ανακαλύπτουμε τους τρόπους για να το χειριστούμε. Άσε που εξελίσσεται ραγδαία το άτιμο. Μεθαύριο αν δεν έχεις interactive βίντεο δεν θα σε επισκέπτεται κανένας και θα βαράς μύγες ίσως. Παρόλα αυτά, βάση (και) του blogging παραμένει ο λόγος (ή ο Λόγος για τους ρομαντικούς).
Καλή μου Μάγια, ήμουν βέβαιος ότι θα είχες κάποιο πανούργο σχέδιο στο μυαλό σου. Ας περιμένουμε λίγο ακόμα λοιπόν, πριν να προσφέρουμε φιλιππικούς και λίβελλους στο φιλοθεάμον κοινό.
Καλέ μου ΈΛικα, επι της ουσίας συμφωνώ μαζι σου, να σημειώσω μόνο ότι το συγκεκριμένο μέσο λειτουργεί ως χωνευτήρι για είδη λόγου που υπήρχαν πριν από αυτό, περιορίζοντας και απελευθερώνοντάς τα. Δεν ανακαλύψαμε ούτε τα ημερολόγια, ούτε τα διηγήματα, ούτε τα χιουμοριστικά επικαιρικά κείμενα μέσα από τα μπλόγκ. Τα είδαμε όμως με μια ακόμα νέα μορφή (στην περίπτωση του ημερολογίου σχεδόν μετάλλαξη). Όσοι μάλιστα από έμας τους αναγνώστες των μπλογκ γράφουμε κιόλας (και σε αυτήν τη συζήτηση μόνο τέτοιοι/ες συμμετέχουμε) επανακαλύπτουμε και τον εαυτό μας ως συγγραφέα, μαζί με τα μπλογκ - ή τον κατασκευάζουμε με ανησυχία όπως ο Λεξ. Τα όρια του μέσου γίνονται και λίγο τα όρια μας, ασταθή, αγχωτικά, ανήσυχα και εντέλει δημιουργικά.
Λυσσάξατε πια μ'αυτό το ΈΛικα. Τι "ΕΛ" και πράσιν' άλογα ρε; Άιντε μην καβαλήσω καμία κοσμοσφαίρα κι ανέβω πάνω (ωχ, λάθος blog).
Και θα λες στις εξωγήινες γκόμενες: «Έχω και κοσμοσφαίρα, πάμε μια βόλτα;»
:D
(Μισό λεπτό να κατεβάσω λίγο το επίπεδο της συζήτησης...)
Μου θύμισες κάτι ερωτευμένα 15άχρονα, που γιορτάζουν επέτειο 1ης εβδομάδας, επέτειο πρώτων 10 ημερών, επέτειο ενός μήνα κ.ο.κ
Κεράκια έσβησες;
:-p
Αυτο που δεν ξερω ειναι αν όλα αυτά που γράφονται θα μπορούσαν να ειπωθούν
Είχε δεν είχε, έγραψε πάλι το ξωτικό (η Αντουανέτα ντε!) Πόσο φρικτά δήθεν θα φαίνονταν όλα αυτά που γράφουμε ειπωμένα μετά από μερικά τζιν τόνικ... Αλλά είπαμε, είναι άλλο το μέσο (επιμένω στο κόλλημα μου εγώ).
Βρε Μαρξ πετάγαμε ωραία ωραία με τον ΈΛικα στις κοσμοσφαίρες μας και ήρθες εσύ και μας κατέβασες στο επίπεδο της γης. Θα σε μαλώσω!
Το κόνσεπτ είναι ότι κάθε μήνα αναστοχάζομαι πάνω στο μπλόγκινγκ και σε εμένα. Όσοι βέβαια θέλουν να το δουν ως γενέθλια, μπορώ να τους στείλω ένα μέιλ με λίστα δώρων. Για εσένα δε θα χρειαστεί, το σκέφτηκα ήδη: μπορείς να αλλάξεις το μπάνερ στο μπλογκ σου σε "Βόλτες στην ερημοσλοβακία" μαζί με το αντίστοιχο λίνκ στο μπλογκ μου;
Καλή μου Τία Αννέτα,
ούτε έγω ξέρω για αυτό. Φοβάμαι όμως πως η δική μου θέση είναι ένα βήμα πιο πριν, στο αν όλα όσα λέγονται μπορούν να γραφτούν. Αυτό για παράδειγμα είναι το πρώτο μου πραγματικά προσωπικό ποστ, μετά από δύο μήνες μπλόγκινγκ...
Καλέ μου ΕΛικα, αν λέγονταν αλλιώς, δεν ξέρω αν θα φαίνονταν δήθεν. Το μέσο αλλάζει μορφές τόσο στην ειλικρίνεια, όσο και στην υποκρισία μας, για να μπορέσει να τις χωρέσει, δεν τις μεταμορφώνει όμως και τελείως. Εκτός βέβαια, αν το μέσο είναι το μήνυμα...
Πάω μια βόλτα...διαβολοφυσάει
Καλή μου Τία - Αννέτα,
δεν ξέρω κατά πόσο είσαι πραγματικό ξωτικό ή μένεις Θεσσαλονίκη και δεν μας το λες, την ώρα πάντως που άφησες το σχόλιο, άρχισε να φυσάει ένας διαβολεμένος αέρας στην Άνω Πόλη.
Έχει και στη Θεσσαλονίκη πραγματικά ξωτικά
Δημοσίευση σχολίου