Συνέρημος

[Το κείμενο που ακολουθεί είναι κατ’ αρχήν ένα γλωσσικό παιχνίδι. Mε δεδομένο ότι θα έλειπα από Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή ξεκίνησα μια ιστορία και άφησα να τη συνεχίσουν οι επισκέπτες/τριες στα σχόλια. Στο παιχνίδι αυτό συμμετείχαν με σειρά εμφάνισης οι επισκέπτες/τριες: Τυχάρπαστος, Maya, Indieann, helix nebulae, perssefoni και (αυτή που δε λένε Μαρία) Αντουανέτα (οι παράγραφοι του κειμένου που έγραψαν είναι χρωματισμένες αντίστοιχα με το όνομά τους).]

Στη «Μικρή Στοά» της Θεσσαλονίκης ο Μιχάλης χοροπήδαγε πέρα δώθε, ευτυχισμένος που έβγαινε έξω μετά από πολύ καιρό και μεθυσμένος από τα τέσσερα τζιν τόνικ. Η Ισιδώρα χαμογέλασε βλέποντάς τον να μπερδεύεται μέσα στην πράσινη κελεμπία του και χαιρέτησε τον άνθρωπο – καρότο που ετοιμαζόταν να φύγει. Θυμήθηκε ξαφνικά κάτι που είχε διαβάσει πρόσφατα: «Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μόνο ένα φτερό ο καθένας. Πρέπει να αγκαλιαστούμε για να μπορέσουμε να πετάξουμε.» Με αυτή τη σκέψη έπεσε στην αγκαλιά του Μάριου, που καθόταν εδώ και ώρα δίπλα της…
O Μάριος γύρισε και την κοίταξε έκπληκτος, αλλά καθόλου ενοχλημένος. Την πρόσεξε από τη στιγμή που τους σύστησαν. Κοντά στο 1,70, μαλλιά καστανόξανθα, μάλλον βαμμένα, ελεύθερα, μέχρι το αγκώνα της σχεδόν, μάτια μεγάλα που το χρώμα τους έπαιζε πότε με το γκρίζο και πότε με το χρώμα της ελιάς -θα 'φτιαχνε ωραία φραπελιά σκέφτηκε-διαστέλλονταν και λαμπύριζαν κάθε φόρα που, στη κουβέντα αργότερα, προσπαθούσε να δώσει έμφαση στα λόγια της, φορούσε ένα τζιν, που μέσα του οι γλουτοί της έμοιαζαν να σαλεύουν ενοχλημένοι από την πίεση, κι ένα μαύρο μπλουζάκι που άφηνε να φαίνεται το τρεμόπαιγμα στο πάνω μέρος του στήθους της κάθε φορά που χειρονομούσε. "Αν ήταν το άλλο μου φτερό θα πετούσα πολύ ψηλά" σκέφτηκε καθώς "Μάριος" είπε και της έδωσε το χέρι. Κάθισε δίπλα του, στ' αριστερά του, κι ο Μάριος κάθε τόσο, τάχα μου τυχαία, άφηνε το πόδι να πλαγιάσει λίγο περισσότερο για να ακουμπήσει το δικό της, ενώ όλη την ώρα χιλιάδες μυρμηγκάκια είχαν πιάσει δουλειά ανάμεσα στα σκέλια του. "Το δικό μου φτερό είναι στην δεξιά πλευρά" του είπε γελώντας και ο Μάριος έμεινε να τη βλέπει με το στόμα ανοιχτό, προσπαθώντας να καταλάβει τι γινόταν. "Θα φωνάζει η σκέψη μου" φαίνεται και προσπάθησε να θυμηθεί αν έχει κανένα γνωστό ψυχίατρο. "Μα τι έπαθες; Το δικό μου είναι δεξιά, αν το δικό σου είναι αριστερά, μπορούμε να πετάξουμε ψηλά"
Κι εκεί που ήταν έτοιμοι να σκύψουν και να φιληθούν άκουσαν τις κραυγές του Μιχάλη από τη στοά. Ο άνθρωπος-καρότο τον είχε αρπάξει και τον έχωνε με τη βία μέσα σε μία σαραβαλιασμένη Άστον Μάρτιν. Ο Μιχάλης τον παρακαλούσε να τον αφήσει, αλλά ο άνθρωπος-καρότο ήταν ανένδοτος. Ύστερα από ημέρες, ξύπνησε κι είδε από το παράθυρο τοπία ξένα. Έρημος, κάκτοι... Έβγαλε την πράσινη κελεμπία του κι έμεινε με το τζην και το φανελάκι. Ο άνθρωπος-καρότο, οδηγούσε ασταμάτητα όλες αυτές τις ημέρες, χωρίς να βγάλει τη στολή. Ή μήπως δεν ήταν στολή;
Ο πορτοκαλί απαγωγέας, του πρότεινε ένα μπουκαλάκι με ένα θολό υγρό μέσα. Ο Μιχάλης το πήρε, δίστασε για μια στιγμή, αλλά ήταν τόσο διψασμένος, που το ήπιε μονορούφι. Ένιωσε να χαλαρώνει. Κάπου είχε διαβάσει παλιά για τον μαγικό ζωμό κάποιων κάκτων... "Ελπίζω να σου αρέσει η Αριζόνα. Απόλαυσε το τοπίο. Δε θα μείνουμε πολύ." είπε ο άνθρωπος-καρότο. "Μα γιατί εμένα; Τί θέλεις; Που με πας;" ρώτησε ο Μιχάλης. "Μη γελιέσαι", του είπε το καρότο. "Κι εγώ, ένα φτερό έχω... Πώς να ταξιδέψω μόνος;"
"Μόνος" μονολόγησε ο Μιχάλης και προσπάθησε να κάνει ένα ποιηματάκι για να διασκεδάσει την αγωνία του σε αυτό το παρανοϊκό ταξίδι. "Μόνος" κάνει ρίμα με το... "κληρομόνος", "αστυμόνος", "αστρομόνος". Όχι. Δεν... Κάτι συνέβαινε με το ποτό, δε μπορεί, αυτό θα έφταιγε που μπέρδευε τις συλλαβές. Άνοιξε το παράθυρο και έβγαλε το κεφάλι του έξω να τον χτυπήσει ο αέρας. Ήταν ζεστός και λίγο μετά έβγαλε και τον μισό του κορμό έξω. Με κλειστά τα μάτια ένιωθε τον ήλιο πάνω του και την άμμο να χτυπάει με φόρα στο πρόσωπό του. Οι μικρές κουκίδες χώνονταν στους πόρους του, κι εκείνος φανταζόταν μικρά γαργαλιστικά αμμοκόριτσα να χοροπηδάνε στα γένια του που, από χτες που ξυρίστηκε, είχαν αρχίσει να φυτρώνουν. Ένα από αυτά, το πιο τσαχπίνικο είχε χωθεί μέσα στο αυτί του και τον έλεγε τρυφερά "Αμμιχάλη" της. Μα όπως είχε αφεθεί στο γλυκό βούισμα της φωνής της κάτι άκουσε, σαν ένα "κρακ", σαν ένα "χραπ", κάτι απροσδιόριστο που το ακολούθησε ένας οξύς πόνος. Έβαλε αντανακλαστικά το χέρι πίσω από την πλάτη του και άνοιξε τα μάτια τρομοκρατημένος. "Το φτερό" φώναξε. "νομίζω έπεσε το φτερό μου"...
Η σαγηνευτική Ισιδώρα, 666η μετενσάρκωση της θεάς Ίσιδος, άφησε το στραγγισμένο από αίμα πτώμα του Μάριου στη μπανιέρα του ξενοδοχείου και τηλεμεταφέρθηκε στην Αριζόνα απλά ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της. Προς μεγάλη έκπληξη του Μιχάλη υλοποιήθηκε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου που οδηγούσε ο άνθρωπος-καρότο. Σκούπισε λίγο αίμα που είχε απομείνει στις κατάμαυρες μπούκλες της και κοίταξε στα μάτια τον άνθρωπο-καρότο μέσα από το καθρεφτάκι. "Κάνε στην άκρη" του είπε. "Θα οδηγήσω εγώ". Ήταν πια προφανές ποιος είναι το αφεντικό σ' αυτή τη σφιγγοφωλιά. ζαλισμένος ακόμα από το παραισθησιογόνο Mescal, ο Μιχάλης άρχιζε να καταλαβαίνει. Τον είχαν παρασύρει στην παγίδα τους και τον είχαν απαγάγει, αυτό ήταν πια σίγουρο. Τι συνέβη όμως στο πέμπτο τζιν τόνικ που είχε παραγγείλει στη στοά; Και κυρίως, που είχε πάει η μάσκα του;
O μπάρμαν κοιτούσε αποσβολωμένος τον τρελαμένο που βγήκε τρέχοντας προς τα έξω. Μιχάλη τον φώναζαν οι φίλοι του, ούτε που τον πήραν χαμπάρι, μόνο ο μπάρμαν είδε την ξαφνική του αντίδραση. Ποιος ξέρει σκέφτηκε, μπορεί τώρα να τρέχει φωνάζοντας και γελώντας στους ψιχαλισμένους δρόμους, ψάχνοντας την ελευθερία του. Οι φίλοι του απέναντι μιλούσαν και γελούσαν, τον ξέχασαν το Μιχάλη, μα τέτοια αδιαφορία, σκεφτόταν ο μπάρμαν αργοπίνοντας το 5ο τζιν τόνικ που θα ‘μενε άπιωτο. Έχω δει και χειρότερα μουρμούρισε πριν την τελευταία γουλιά...Λίγο πιο μετά συνειδητοποίησε ότι ζήλεψε το μεθυσμένο Μιχάλη. Ήθελε κι αυτός να φύγει τρέχοντας.
Άνοιξε τα μάτια του. Πονούσε η μέση του πολύ. Τον είχε πάρει ο ύπνος στο γραφείο πάλι. Έβαλε το χέρι του στο κεφάλι του. Είχε εκείνα τα εκνευριστικά σημάδια που μένουν όταν κοιμάσαι πάνω στο χέρι σου. Μπλιαχ και μπλιαχ σκέφτηκε. Δε θυμόταν σχεδόν τίποτα. Μια πίεση μόνο κάτω από την κοιλιά του του θύμιζε πως κάτι έχασε το προηγούμενο βράδυ. Κοιτάχτηκε. Η πρωινή καύλα μαζί με την ανάγκη να κατουρήσει τον ανάγκασε να σηκωθεί. Πήγε στο μπάνιο. Θυμήθηκε. Πού ήταν η Δήμητρα; Γύρισε βιαστικά στο γραφείο, την πήρε τηλέφωνο.
- Δήμητρα;;
- Καλημέρα λένε πρώτα. Ξύπνησες;
- Τι έγινε; Έφυγες; γιατί;
- …….
- Δήμητρα! Πες μου
- Τι να σου πω μωρέ Παύλο, τι να σου πω, είναι καλύτερα όταν θέλεις να μείνεις μόνος να μη με κουβαλάς. Έγραψες τουλάχιστον;
- Όχι, δεν ξέρω, δε θυμάμαι, τι να γράψω;
- Την ιστορία που μου έλεγες, με το Μιχάλη, με τον άνθρωπο καρότο..
- Δε νομίζω να έγραψα, μα τι έγινε; πες μου δε θυμάμαι τίποτα
- Πάντα έτσι κάνεις Παύλο. Δε θυμάσαι τίποτα. Με πήρες τηλέφωνο και μου είπες ότι πεθαίνεις να με δεις. Με κάλεσες, καθίσαμε, μου είπες για την ιστορία που έχεις στο μυαλό σου, πρόλαβες να μου πεις την αρχή, ήσουν στεναχωρημένος που δεν είχες έμπνευση, ήπιαμε, σου είπα πως η έμπνευση έρχεται όταν δεν την περιμένεις, άρχισες να με φιλάς, σηκώθηκες να φέρεις προφυλακτικά από το γραφείο σου και δεν επέστρεψες. Περίμενα, σε φώναξα μια φορά, δεν απάντησες, ήρθα και σε βρήκα να κοιμάσαι πάνω στο πληκτρολόγιο. Άνοιξα την πόρτα κι έφυγα.
- Πωπω τώρα ντρέπομαι.
- Μην πεις συγνώμη θα νευριάσω. Δε χρειάζεται να ντρέπεσαι. Νομίζω ότι καταλαβαίνω. Το γράψιμο έχει σημασία για σένα, και σου πάει κιόλας. Απλά δε θέλω να με μπερδεύεις μ' αυτό. Όταν είσαι μαζί μου θέλω να είσαι μαζί μου, μόνο αυτό θέλω. Κι όταν γράφεις να με γράφεις και μένα στ' αρχίδια σου.
- Ήσουν όμορφη χτες. Θέλω να 'ρθείς.
- Όχι σπίτι σου, Όχι. Πάμε κάπου μαζί. Να φύγουμε ενα τριήμερο . Πες ναι
- ……
- Δεν θέλεις ε;
- Θέλω, θέλω πολυ, αλλά η ιστορία;;;
- Θα την τελειώσουν οι φίλοι σου μι αμόρ..
- Καλά λες. Σε είκοσι λεπτά θα μαι εκεί.
- Παύλο……
- Ναι;
- Μην περάσεις από το γραφείο σου.
- Τι εννοείς;
- Εννοώ μπες κατευθείαν στο δωμάτιο και πάρε δυο ρούχα.
- Μην ανησυχείς σου λέω θα είμαι εκεί σε λίγο.
Ο Παύλος μπήκε στο δωμάτιο, πήρε το μπλε μποξερακι που του 'φερνε τύχη στο γαμήσι και την κόκκινη μπλούζα που του ‘φερνε τύχη στο γαμήσι. Θυμήθηκε τα κλειδιά, ήταν πάνω στο γραφείο, δίπλα στο πληκτρολόγιο. Πλησίασε, δίστασε για λίγο. Κάθισε.
Η Δήμητρα περίμενε,
Και περίμενε , και περίμενε…
Και άντε γαμήσου Παύλο.