Last night my roommate saved my life

Η Λουίζα είχε μόλις παρκάρει το αυτοκίνητο στην Ακροπόλεως, δίπλα από το ΙΚΑ, και ετοιμαζόταν να τηλεφωνήσει στο Μιχάλη για να τη βοηθήσει με τα πράγματα. Πάλι η γιαγιά της την είχε φορτώσει με πίτες και φαγητά, μόνη της δε θα μπορούσε να τα ανεβάσει από τις σκάλες. Όταν είχαν πρωτονοικιάσει το σπίτι με το Μιχάλη, η έλλειψη του ασανσέρ δε φαινόταν και σπουδαίο πρόβλημα, τι ήταν να ανεβείς τρεις ορόφους; Τέσσερα χρόνια αργότερα όμως, είχαν μαζευτεί τόσες κουρασμένες άνοδοι μετά από ένα τρέξιμο στην πόλη και τόσα μεθυσμένα παραπατήματα μετά από μεθύσια, που κατέληγε ένα ακόμη πολύ καλό επιχείρημα για να αφήσει το σπίτι. Έβγαλε το κινητό της και πάνω που θα πατούσε στις πρόσφατες κλήσεις, αυτό άρχισε να κουδουνίζει από μόνο του. Ο Μιχάλης ήταν, μάλλον θα είχε υπολογίσει την ώρα που θα έφτανε η Λουίζα.
Απαντώντας στο τηλέφωνο, αυτό που κυρίως άκουσε ήταν ο εκκωφαντικός θόρυβος της ηλεκτρικής σκούπας. Καλά πώς το είχε πάθει και καθάριζε από μόνος του; Τόσα χρόνια συγκάτοικοι τον κυνηγούσε για όλες τις δουλειές, μέχρι και για να αδειάσει τα τασάκια. «Μιχάλη, έχει άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη.» «Α, ναι;» «Ω ναι. Και εγώ τα έπλυνα χτες. Είναι επομένως η σειρά σου.» «Α, οκέι». Πάντα τις έκανε τις δουλειές που του έλεγες, δεν είχε παράπονο σε αυτό, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια καθοδήγησης στις δουλειές του σπιτιού, είχε κουραστεί πια. Τον Ιούνη θα το άφηνε το σπίτι και θα έπιανε ένα μόνη της. Είχε αρκετή πείρα, για να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι με το Μιχάλη ήταν πολύ καλύτεροι φίλοι απ’ ό,τι συγκάτοικοι.
«Έλα Μιχάλη, μόλις έφτασα, κατέβα σε παρακαλώ να με βο…» «Λουίζα δεν μπορώ να κατέβω, εσύ πρέπει να ανέβεις γρήγορα. Τελείωνα το ποστ και…» Τα υπόλοιπα δεν τα άκουσε η Λουίζα, καλύφθηκαν από τον ήχο της ηλεκτρικής σκούπας, που πλέον ήταν αφύσικα δυνατός, σαν να έπαιζε ο ήχος της τέρμα στα μεγάφωνα, παρά να σκουπίζει πράγματι κάποιος. Εξάλλου της είπε ο Μιχάλης ότι τελείωνε ένα ποστ για το μπλογκ, δε θα μπορούσε να κάνει και τα δύο ταυτόχρονα. Αποφάσισε να αφήσει τα πράγματα στο αυτοκίνητο και να ανεβεί γρήγορα για να δει τι συμβαίνει.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες, είδε την επιγραφή στον πρώτο όροφο, δίπλα από το διαμέρισμα της διαχειρίστριας: «Παρακαλώ τα κοινόχρηστα του Ιανουαρίου». Γαμώτο, πάλι τα είχαν ξεχάσει, οι μισές ανακοινώσεις για καθυστερημένα κοινόχρηστα για αυτούς έβγαιναν. Στο δεύτερο όροφο σκέφτηκε ξανά το Μιχάλη. Είχε χαρεί πολύ στην αρχή με το μπλογκ του, τον έβλεπε ξανά να είναι ενθουσιασμένος με κάτι, μετά από παρά πολύ καιρό. Δεν ήταν εξάλλου τυχαίος ο τίτλος που είχε διαλέξει: «Σκουπίζοντας στην έρημο, αλλάζεις το τοπίο». Το είχε ξεκινήσει το μπλογκ σε μία φάση γενικής αμηχανίας για τον εαυτό του, σκεπτόμενος ότι αν ανακατέψει τα υλικά στο μυαλό του, μπορεί και να έβγαζε μια άκρη. Η απροσδόκητη ανταπόκριση του ανέβασε πραγματικά το ηθικό και τον έκανε πολύ πιο αισιόδοξο σίγουρα. Τον φανταζόταν καμιά φορά να γυρνάει χαμογελαστός με τη σκούπα του στην έρημο και να συναντάει όλα αυτά τα παραμυθένια όντα που ανέφερε στα λινκ του, τις Σιαμαίες από την Ταϊλάνδη, τη Μάτζικα Ντε Σπελ και την Ξεχασιάρα Μισιρλού, ακόμη ακόμη και το Τίποτα.
Από ένα σημείο και μετά όμως το πράγμα έφυγε από τον έλεγχο. Ξυπνούσε το πρωί και η πρώτη του δουλειά ήταν να ελέγξει τους μετρητές του μπλογκ. Αν οι επισκέπτες ήταν περισσότεροι από την προηγούμενη μέρα ησύχαζε, αν ήταν λιγότεροι ή ίδιοι, έμπαινε σε βαθύ προβληματισμό για το τι φταίει. Καμιά φορά τους έβριζε κιόλας: «Μαλάκες, κάθισα δυο ώρες να το γράψω, έψαχνα και στο ίντερνετ τσιτάτα του Τζόις και ούτε ένα σχόλιο; Σπλατεριές με πούτσες και μουνιά θέλετε μόνο, ηλίθιοι.» Σιγά σιγά γνωρίστηκε και με άλλους μπλόγκερ και μιλούσανε ώρες στο msn. Δεν συμπαθούσε κανέναν τους ιδιαίτερα, ήταν όμως μια παρηγοριά στη μοναξιά του και εξασφάλιζε επίσης σταθερούς σχολιαστές στο μπλογκ του. Βυθιζόταν όλο και περισσότερο σε έναν κόσμο που έμοιαζε με πραγματικό, αλλά δεν ήταν.
Φτάνοντας στην εξώπορτα του διαμερίσματος, η Λούιζα ένιωσε πλέον το θόρυβο της ηλεκτρικής σκούπας να γίνεται τρομακτικός, η ξύλινη πόρτα ταραζόταν από τα κύματα του ήχου και έτριζε. Άνοιξε γρήγορα την πόρτα και έτρεξε προς το καθιστικό, από όπου ερχόταν η εφιαλτική πλέον φασαρία. Αυτό που είδε, δεν το περίμενε σε καμία περίπτωση.
Στο μικρό γραφειάκι ο υπολογιστής ήταν στη συνηθισμένη του θέση, η οθόνη όμως ήταν μαύρη και μέσα από αυτήν ξεπετάγονταν τα πόδια του Μιχάλη. Από τον πύργο του υπολογιστή, το ανεμιστηράκι έκανε ένα διαολεμένο θόρυβο σαν να δούλευαν δέκα ηλεκτρικές σκούπες μαζί στη μεγαλύτερη ένταση. Η Λουίζα συνειδητοποίησε ότι τα πόδια του Μιχάλη φαίνονταν όλο και λιγότερο, της ήταν σαφές πλέον ότι ο υπολογιστής ρουφούσε το Μιχάλη μέσα του. Έπρεπε να κάνει κάτι άμεσα, αλλά τι;
Σκέφτηκε να βγάλει τον υπολογιστή από την πρίζα, αλλά έτσι διακινδύνευε να εγκλωβιστεί ο Μιχάλης για πάντα μέσα του, ή ακόμη χειρότερα να κοπεί το μέρος από τα πόδια που είχε μείνει απέξω. Στύλωσε τα πόδια της στο πάτωμα και άρχισε να τραβάει τα πόδια του Μιχάλη. Η φόρμα που φορούσε ο Μιχάλης ήταν γλιστερή και της έφευγε από τα χέρια, οπότε την τράβηξε για να βγει και έπιασε γερά το Μιχάλη από τα γόνατα.
Η Λουίζα δε θυμόταν αργότερα πόση ώρα τραβούσε τα πόδια του Μιχάλη, με το σώμα του να εμφανίζεται σιγά σιγά προς τα έξω. Σίγουρα όμως κάποια στιγμή ακούστηκε ο ήχος από καλώδια που καίγονται, το ανεμιστηράκι σταμάτησε και ο Μιχάλης πετάχτηκε απότομα έξω από την οθόνη. Το απότομο πέταγμα έριξε κάτω και τη Λουίζα και όταν σηκώθηκε είδε το Μιχάλη κουλουριασμένο στο πάτωμα, σαν το νεογέννητο, και γυμνό. Όλο το σώμα του, πέρα από αυτό που είχε παραμείνει απέξω, ήταν καλυμμένο με λεπτή γκρίζα άμμο, σαν να είχε κυλιστεί σε μια παραλία ή στην έρημο. Ήταν η πρώτη φορά που η Λουίζα έβλεπε τελείως γυμνό το Μιχάλη και ένιωσε κάπως αμήχανα, συνειδητοποίησε όμως ότι η μέρα είχε ήδη κυλήσει υπερβολικά παράξενα για να την απασχολήσει κάτι τέτοιο. Έτρεξε στο μπάνιο, πήρε το κουτί με τα μωρομάντηλα και άρχισε να καθάριζει σιγά σιγά το Μιχάλη από την άμμο. Κάποια στιγμή ο Μιχάλης άνοιξε τα μάτια του και ρώτησε τη Λουίζα: «Που βρίσκομαι; Τι έγινε;». Η Λουίζα του χάιδεψε το πρόσωπο και του απάντησε ήρεμα αλλά αυστηρά: «Σε σκούπισε η έρημος, Μιχάλη. Σε σκούπισε η έρημος.»

[Βασισμένο σε μια ιδέα της συγκατοίκου μου της Λουίζας.]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

[Στα σχόλια ο μπλόγκερ Τυχάρπαστος δημοσίευσε μία συνέχεια της ιστορίας αυτής που τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα, οπότε τη συμπληρώνω με χαρά στο αρχικό κείμενο.]

Τώρα ο Μιχάλης, κάθε πρωί μόλις ξυπνάει, ψηλαφεί αργά και προσεκτικά το σώμα του. Εχει την ελπίδα ότι κάπου, στις μασχάλες του ίσως ή πίσω από τα γόνατα ή γύρω από τον αφαλό του ή κάπου άλλου, θα υπάρχει μια όαση, και πίσω από το πηγάδι της ένα μέγαλο κτίριο, κάτι σαν αυτά που τόσες φορές έχει δεί σε ταινίες, κι αυτός θα είναι μέσα κλεισμένος με το χαρέμι του, νεαρές γυναίκες που θα κουβαλούν το νερό και θα του χαρίζουν τη δροσιά τους, όπως η όαση στους ταξιδιώτες της ερήμου, ένα πρωί μάλιστα καθώς άγγιξε το σηκωμένο του πέος σχεδόν πανηγύρισε καθώς πίστεψε πως ηταν ο πρώτος φοίνικας και οι τρίχες γύρω του τα πρωτα χόρτα, "θελουν λίγο κούρεμα" πρόλαβε να σκεφτεί, πριν συνειδητοποιήσει πως δεν ήταν φοίνικας αλλά το καυλωμένο του πέος, το οποίο πολύ γρήγορα συρρικνώθηκε και ξανάγινε εκείνο το θλιβερό και άσκημο εξάρτημα, που ονειρευόταν κάποτε να το χρησιμοποιήσει. Ομως ο Μιχάλης δεν απογοητεύτηκε και κάθε πρωί μολις ξυπνά ψηλαφεί το κορμί του προσεκτικά.