CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

5.2.07

Last night my roommate saved my life

Η Λουίζα είχε μόλις παρκάρει το αυτοκίνητο στην Ακροπόλεως, δίπλα από το ΙΚΑ, και ετοιμαζόταν να τηλεφωνήσει στο Μιχάλη για να τη βοηθήσει με τα πράγματα. Πάλι η γιαγιά της την είχε φορτώσει με πίτες και φαγητά, μόνη της δε θα μπορούσε να τα ανεβάσει από τις σκάλες. Όταν είχαν πρωτονοικιάσει το σπίτι με το Μιχάλη, η έλλειψη του ασανσέρ δε φαινόταν και σπουδαίο πρόβλημα, τι ήταν να ανεβείς τρεις ορόφους; Τέσσερα χρόνια αργότερα όμως, είχαν μαζευτεί τόσες κουρασμένες άνοδοι μετά από ένα τρέξιμο στην πόλη και τόσα μεθυσμένα παραπατήματα μετά από μεθύσια, που κατέληγε ένα ακόμη πολύ καλό επιχείρημα για να αφήσει το σπίτι. Έβγαλε το κινητό της και πάνω που θα πατούσε στις πρόσφατες κλήσεις, αυτό άρχισε να κουδουνίζει από μόνο του. Ο Μιχάλης ήταν, μάλλον θα είχε υπολογίσει την ώρα που θα έφτανε η Λουίζα.
Απαντώντας στο τηλέφωνο, αυτό που κυρίως άκουσε ήταν ο εκκωφαντικός θόρυβος της ηλεκτρικής σκούπας. Καλά πώς το είχε πάθει και καθάριζε από μόνος του; Τόσα χρόνια συγκάτοικοι τον κυνηγούσε για όλες τις δουλειές, μέχρι και για να αδειάσει τα τασάκια. «Μιχάλη, έχει άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη.» «Α, ναι;» «Ω ναι. Και εγώ τα έπλυνα χτες. Είναι επομένως η σειρά σου.» «Α, οκέι». Πάντα τις έκανε τις δουλειές που του έλεγες, δεν είχε παράπονο σε αυτό, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια καθοδήγησης στις δουλειές του σπιτιού, είχε κουραστεί πια. Τον Ιούνη θα το άφηνε το σπίτι και θα έπιανε ένα μόνη της. Είχε αρκετή πείρα, για να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι με το Μιχάλη ήταν πολύ καλύτεροι φίλοι απ’ ό,τι συγκάτοικοι.
«Έλα Μιχάλη, μόλις έφτασα, κατέβα σε παρακαλώ να με βο…» «Λουίζα δεν μπορώ να κατέβω, εσύ πρέπει να ανέβεις γρήγορα. Τελείωνα το ποστ και…» Τα υπόλοιπα δεν τα άκουσε η Λουίζα, καλύφθηκαν από τον ήχο της ηλεκτρικής σκούπας, που πλέον ήταν αφύσικα δυνατός, σαν να έπαιζε ο ήχος της τέρμα στα μεγάφωνα, παρά να σκουπίζει πράγματι κάποιος. Εξάλλου της είπε ο Μιχάλης ότι τελείωνε ένα ποστ για το μπλογκ, δε θα μπορούσε να κάνει και τα δύο ταυτόχρονα. Αποφάσισε να αφήσει τα πράγματα στο αυτοκίνητο και να ανεβεί γρήγορα για να δει τι συμβαίνει.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες, είδε την επιγραφή στον πρώτο όροφο, δίπλα από το διαμέρισμα της διαχειρίστριας: «Παρακαλώ τα κοινόχρηστα του Ιανουαρίου». Γαμώτο, πάλι τα είχαν ξεχάσει, οι μισές ανακοινώσεις για καθυστερημένα κοινόχρηστα για αυτούς έβγαιναν. Στο δεύτερο όροφο σκέφτηκε ξανά το Μιχάλη. Είχε χαρεί πολύ στην αρχή με το μπλογκ του, τον έβλεπε ξανά να είναι ενθουσιασμένος με κάτι, μετά από παρά πολύ καιρό. Δεν ήταν εξάλλου τυχαίος ο τίτλος που είχε διαλέξει: «Σκουπίζοντας στην έρημο, αλλάζεις το τοπίο». Το είχε ξεκινήσει το μπλογκ σε μία φάση γενικής αμηχανίας για τον εαυτό του, σκεπτόμενος ότι αν ανακατέψει τα υλικά στο μυαλό του, μπορεί και να έβγαζε μια άκρη. Η απροσδόκητη ανταπόκριση του ανέβασε πραγματικά το ηθικό και τον έκανε πολύ πιο αισιόδοξο σίγουρα. Τον φανταζόταν καμιά φορά να γυρνάει χαμογελαστός με τη σκούπα του στην έρημο και να συναντάει όλα αυτά τα παραμυθένια όντα που ανέφερε στα λινκ του, τις Σιαμαίες από την Ταϊλάνδη, τη Μάτζικα Ντε Σπελ και την Ξεχασιάρα Μισιρλού, ακόμη ακόμη και το Τίποτα.
Από ένα σημείο και μετά όμως το πράγμα έφυγε από τον έλεγχο. Ξυπνούσε το πρωί και η πρώτη του δουλειά ήταν να ελέγξει τους μετρητές του μπλογκ. Αν οι επισκέπτες ήταν περισσότεροι από την προηγούμενη μέρα ησύχαζε, αν ήταν λιγότεροι ή ίδιοι, έμπαινε σε βαθύ προβληματισμό για το τι φταίει. Καμιά φορά τους έβριζε κιόλας: «Μαλάκες, κάθισα δυο ώρες να το γράψω, έψαχνα και στο ίντερνετ τσιτάτα του Τζόις και ούτε ένα σχόλιο; Σπλατεριές με πούτσες και μουνιά θέλετε μόνο, ηλίθιοι.» Σιγά σιγά γνωρίστηκε και με άλλους μπλόγκερ και μιλούσανε ώρες στο msn. Δεν συμπαθούσε κανέναν τους ιδιαίτερα, ήταν όμως μια παρηγοριά στη μοναξιά του και εξασφάλιζε επίσης σταθερούς σχολιαστές στο μπλογκ του. Βυθιζόταν όλο και περισσότερο σε έναν κόσμο που έμοιαζε με πραγματικό, αλλά δεν ήταν.
Φτάνοντας στην εξώπορτα του διαμερίσματος, η Λούιζα ένιωσε πλέον το θόρυβο της ηλεκτρικής σκούπας να γίνεται τρομακτικός, η ξύλινη πόρτα ταραζόταν από τα κύματα του ήχου και έτριζε. Άνοιξε γρήγορα την πόρτα και έτρεξε προς το καθιστικό, από όπου ερχόταν η εφιαλτική πλέον φασαρία. Αυτό που είδε, δεν το περίμενε σε καμία περίπτωση.
Στο μικρό γραφειάκι ο υπολογιστής ήταν στη συνηθισμένη του θέση, η οθόνη όμως ήταν μαύρη και μέσα από αυτήν ξεπετάγονταν τα πόδια του Μιχάλη. Από τον πύργο του υπολογιστή, το ανεμιστηράκι έκανε ένα διαολεμένο θόρυβο σαν να δούλευαν δέκα ηλεκτρικές σκούπες μαζί στη μεγαλύτερη ένταση. Η Λουίζα συνειδητοποίησε ότι τα πόδια του Μιχάλη φαίνονταν όλο και λιγότερο, της ήταν σαφές πλέον ότι ο υπολογιστής ρουφούσε το Μιχάλη μέσα του. Έπρεπε να κάνει κάτι άμεσα, αλλά τι;
Σκέφτηκε να βγάλει τον υπολογιστή από την πρίζα, αλλά έτσι διακινδύνευε να εγκλωβιστεί ο Μιχάλης για πάντα μέσα του, ή ακόμη χειρότερα να κοπεί το μέρος από τα πόδια που είχε μείνει απέξω. Στύλωσε τα πόδια της στο πάτωμα και άρχισε να τραβάει τα πόδια του Μιχάλη. Η φόρμα που φορούσε ο Μιχάλης ήταν γλιστερή και της έφευγε από τα χέρια, οπότε την τράβηξε για να βγει και έπιασε γερά το Μιχάλη από τα γόνατα.
Η Λουίζα δε θυμόταν αργότερα πόση ώρα τραβούσε τα πόδια του Μιχάλη, με το σώμα του να εμφανίζεται σιγά σιγά προς τα έξω. Σίγουρα όμως κάποια στιγμή ακούστηκε ο ήχος από καλώδια που καίγονται, το ανεμιστηράκι σταμάτησε και ο Μιχάλης πετάχτηκε απότομα έξω από την οθόνη. Το απότομο πέταγμα έριξε κάτω και τη Λουίζα και όταν σηκώθηκε είδε το Μιχάλη κουλουριασμένο στο πάτωμα, σαν το νεογέννητο, και γυμνό. Όλο το σώμα του, πέρα από αυτό που είχε παραμείνει απέξω, ήταν καλυμμένο με λεπτή γκρίζα άμμο, σαν να είχε κυλιστεί σε μια παραλία ή στην έρημο. Ήταν η πρώτη φορά που η Λουίζα έβλεπε τελείως γυμνό το Μιχάλη και ένιωσε κάπως αμήχανα, συνειδητοποίησε όμως ότι η μέρα είχε ήδη κυλήσει υπερβολικά παράξενα για να την απασχολήσει κάτι τέτοιο. Έτρεξε στο μπάνιο, πήρε το κουτί με τα μωρομάντηλα και άρχισε να καθάριζει σιγά σιγά το Μιχάλη από την άμμο. Κάποια στιγμή ο Μιχάλης άνοιξε τα μάτια του και ρώτησε τη Λουίζα: «Που βρίσκομαι; Τι έγινε;». Η Λουίζα του χάιδεψε το πρόσωπο και του απάντησε ήρεμα αλλά αυστηρά: «Σε σκούπισε η έρημος, Μιχάλη. Σε σκούπισε η έρημος.»

[Βασισμένο σε μια ιδέα της συγκατοίκου μου της Λουίζας.]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

[Στα σχόλια ο μπλόγκερ Τυχάρπαστος δημοσίευσε μία συνέχεια της ιστορίας αυτής που τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα, οπότε τη συμπληρώνω με χαρά στο αρχικό κείμενο.]

Τώρα ο Μιχάλης, κάθε πρωί μόλις ξυπνάει, ψηλαφεί αργά και προσεκτικά το σώμα του. Εχει την ελπίδα ότι κάπου, στις μασχάλες του ίσως ή πίσω από τα γόνατα ή γύρω από τον αφαλό του ή κάπου άλλου, θα υπάρχει μια όαση, και πίσω από το πηγάδι της ένα μέγαλο κτίριο, κάτι σαν αυτά που τόσες φορές έχει δεί σε ταινίες, κι αυτός θα είναι μέσα κλεισμένος με το χαρέμι του, νεαρές γυναίκες που θα κουβαλούν το νερό και θα του χαρίζουν τη δροσιά τους, όπως η όαση στους ταξιδιώτες της ερήμου, ένα πρωί μάλιστα καθώς άγγιξε το σηκωμένο του πέος σχεδόν πανηγύρισε καθώς πίστεψε πως ηταν ο πρώτος φοίνικας και οι τρίχες γύρω του τα πρωτα χόρτα, "θελουν λίγο κούρεμα" πρόλαβε να σκεφτεί, πριν συνειδητοποιήσει πως δεν ήταν φοίνικας αλλά το καυλωμένο του πέος, το οποίο πολύ γρήγορα συρρικνώθηκε και ξανάγινε εκείνο το θλιβερό και άσκημο εξάρτημα, που ονειρευόταν κάποτε να το χρησιμοποιήσει. Ομως ο Μιχάλης δεν απογοητεύτηκε και κάθε πρωί μολις ξυπνά ψηλαφεί το κορμί του προσεκτικά.

36 σχόλια:

Фе́ммe скатале είπε...

ΑΚροπόλεως δίπλα στο ΙΚΑ.Εσεις μου περνατε το παρκινγκ καθε μερα???

Фе́ммe скатале είπε...

Αν θελετε μπορω να σας κανω ενα εμβολιο που επηρρεαζει τα ματια και βλεπουν παντα το νουμερο των κομμεντς μηδεν.

αμμος είπε...

Αγαπητή +/- Μαρία Αντουανέτα,
θα πρέπει να ρωτήσω τη Λουίζα σχετικά με τη θέση πάρκινγκ, δεν οδηγώ ο ίδιος. Αν πιστέψουμε όμως την αυτοπαρουσίασή σας, το πιο αναμενόμενο είναι να ταξιδεύετε με γρύλους, αλογάκια της Παναγίας, λιβελλούλες και διάφορα άλλα λεπιδόπτερα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως αντιμετωπίζετε πρόβλημα στο παρκάρισμα τέτοιων οχημάτων.
Όσο για το εμβόλιο που λέτε, φαντάζομαι ότι το δοκιμάζετε συχνά και στον εαυτό σας. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η συχνότητα με την οποία απαντάτε στους σχολιαστές σας.

Helix Nebulae είπε...

Τα θερμά μου συγχαρητήρια στη Λουίζα και πείτε της ότι αν θέλει να σώσει την ψυχή σας από τον σατανά πρέπει να αναλάβει εκείνη το blog σας για λίγο καιρό (φρέσκο αίμα, χαχαχα). Ελπίζω να συνέλθετε από την τραυματική σας εμπειρία και να είστε σύντομα πάλι κοντά μας. Να πίνετε πολλά υγρά.

Υ.Γ. Το ήξερα ότι η λογική θα επικρατούσε τελικά επί του πολεμικού σας μένους :ΡΡΡ

αμμος είπε...

Αγαπητέ Έλικα,
ξέρετε ότι θα μπορούσε η Λουίζα να απαυδήσει τελείως μαζί μου, να με σκοτώσει και έτσι να έχουμε φρέσκο αίμα στο μπλογκ μου από όλες τις πλευρές. Σας ευχαριστώ πολύ για την έμπνευση.
Όσο για το πολεμικό μένος που αναφέρετε, έχετε απόλυτο δίκιο. Ευτυχώς συναντήθηκα με την ψυχοθεραπεύτρια μου έχτες και αφού είπα τρία ποτήρια με χυμό από φύλλα ελιάς, είδα το φως το αληθινό. Τα πραγματικά μου συναισθήματα για εσάς είναι αγνή, αδελφική αγάπη.

αμμος είπε...

Δεν είπα, ήπια.

Фе́ммe скатале είπε...

Αν κατάλαβα καλά σκουπισμένε μου φίλε μου τη λετε που δεν απαντάω στα σχόλια ε;
ε;
ε;
ε;
ε;

Όσο για το παρκινγκ ναι έχετε δίκιο. Όμως αυτην την εποχη όλα τα μεσα εξαφανίζονται. Μια πεταλούδα γρια εχει μεινει μα και κεινη ξερει μονο μια διαδρομη.

αμμος είπε...

Αγαπημένη +/- Μαρία,
μακριά από εμένα οποιαδήποτε κριτική προς το θεϊκό προσωπό σας. Μια απλή περιγραφή ήταν, πιθανόν λανθασμένη, ένα μικρό ψηφίο στη σκιαγράφησή σας, από ένα φανατικό θαυμαστή. Σας αγαπώ +/- Μαρία, δεν το έχετε καταλάβει ακόμα;

Helix Nebulae είπε...

Να ιδρύσουμε σύλλογο ανώνυμων μπλογκερικών (ούτως ή άλλως ανώνυμοι είμαστε οι περισσότεροι). Θα σηκωνόμαστε και θα λέμε την πονεμένη ιστορία μας, φράσεις του τύπου "είμαι καθαρός εδώ και δύο μέρες", θα κλαίνε οι υπόλοιποι από κάτω και κάνας-δύο θα ρίχνουν κλεφτές ματιές στα λάπτοπ που θα κρύβουν επιμελώς κάτω από τα μπουφάν τους.

Κι εγώ σας αγαπώ (με την καλή έννοια)

αμμος είπε...

Οχι ρε Έλικα ομάδα ανωνύμων. Αυτοί έχουν αναγκαστική αποχή για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Τώρα που γίνεται της μόδας το μπλόγκινγκ; Εμείς χρειαζόμαστε ένα ανοιχτό θεραπευτικό πρόγραμμα.
Ξέρω γω πρώτη εβδομάδα μόνο εμεσεν με άλλους μπλογκερ και μπλογκινγκ. Τη δεύτερη εβδομάδα μόνο μέιλ σε άλλους μπλόγκερ και μπλογκινγκ. Τρίτη εβδομάδα ένα ποστ το πολύ κάθε τρεις μέρες. Τέταρτη εβδομάδα μόνο σχόλια σε άλλους μπλόγκερ. Πέμπτη εβδομάδα καφές με άλλους μπλόγκερ (σταδιακή επανένταξη στον έξω κόσμο). Έκτη εβδομάδα βλέπεις τους φίλους σου που σε έχουν χάσει εδώ και δύο μήνες κτλ.
Μήπως να ανοίγαμε καμιά ψηφιακή συμβουλευτική κλινική; θα βγάλουμε τρελά φράγκα.

Τίποτα είπε...

Κάθαρση η έρημος...Κυριολεκτικά και μεταφορικά...

Sia+Meza είπε...

Δηλαδη δε μας συμπαθειτε στ αληθεια?? Κι ολα αυτα τα λογια περι αρχων φιλιας ηντουνε αρχιδια μυδια?
Ωιμι, βαβε παπε και φευ!

αμμος είπε...

Καλό μου τίποτα,
το σχόλιό σου παραπέμπει μάλλον στο τι θα συμβεί μετά το τέλος του διηγήματος. Ελπίζω ο ήρωάς μου να μην εγκλωβιστεί ξανά στην ιδιότυπη μοναξιά του διαδικτύου, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
[Πάντως τη συνειρμική σχέση που έχουν το σκούπισμα και η κάθαρση δεν την είχα σκεφτεί. Σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.]

Αγαπητή Σία/Μέζα
κατά πρώτον θα σας μαλώσω: ΟΙμΟΙ, βαβΑΙ, παπΑΙ λέει ο κόσμος, καταλήψεις μου θέλετε, δεν κοιτάτε να ξεστραβωθείτε πρώτα. Εντάξει το φευ το έχετε σωστά, για αυτό δε σας διαγράφω το σχόλιο.
κατά δεύτερον, αν αναφέρεστε στο μπλογκ «αρχίδια μύδια» δε θυμάμαι κάποια πρόσφατη δημοσίευσή τους για το κοινωνικό αγαθό της φιλίας. Μάλλον θα πρέπει να εξηγήσετε καλύτερα τον εαυτό σας.
Savy?

Фе́ммe скатале είπε...

Τωρα ντραπηκα.
Ακου με αγαπατε!

Fight Back είπε...

Εχω να κανω καποια πολυ σημαντικη δηλωση.
Προχτες ενω εκανα σχολιο στο μπλογκ "σκουπιζοντας στην ερημο", το αφησα στη μεση για να πιω ενα ποτηρι νερο (οποτε σχολιαζω εκει αφυδατωνομαι περιεργως), και πεταχτηκα ως την κουζινα. Επιστρεφοντας με εκπληξη αντικρυσα την συγκατοικο μου Σαρον να παλευει με μισο σωμα ενος ανθρωπου που εβγαινε απο την οθονη του υπολογιστη. Ετρεξα κοντα της και αντικρυσα το αποκρουστικο προσωπο του ανθρωπομορφου τερατος που ουρλιαζε "σε μισω φαιτ μπακ σε μισω". Αρπαξα με δυναμη τα δυο του χερια και η Σαρον εσπρωχνε ταυτοχρονα το κεφαλι. Οταν τελικα με πολυ κοπο καταφεραμε και τον ριξαμε πισω στην οθονη απο οπου ηρθε, ενα κυμα αλμυρου νερου πεταχτηκε με μανια απο το σκριν σειβερ και μας ελουσε.

Ρωτησα τη Σαρον με αγωνια,
"γιατι ελεγε πως σε μισουσε φαιτ μπακ?"

Φιλικα,
γιωργος

αμμος είπε...

Καλησπέρα Σάρον,
κατ’ αρχήν δε χρειάζόταν να κατασκευάσεις ένα συγκάτοικο «Γιώργο» (καλά τι όνομα κι αυτό, δεν μπορούσες να χρησιμοποιήσεις λίγο περισσότερο τη φαντασία σου;), για να μιλήσεις για τα πικραμένα σου συναισθήματά απέναντί μου. Ομολογώ ότι ήταν λάθος η παγανιστική τελετή στο Σέιχ Σου και η αποστολή του φρικιαστικού γκόλεμ στον υπολογιστή σου. Με έπνιγε όμως η ζήλια και ο φθόνος, πρέπει να με καταλάβεις. Έφαγα τα νιάτα μου στα πανεπιστήμια, βγάζω και τώρα τα μάτια μου να ψάχνω σε βιβλία και στο ίντερνετ έξυπνα παραθέματα, μπας και ανεβάσω λίγο τους επισκέπτες μου στο μπλογκ, κι εσύ μαζί με το Λεξ Λούθορ, χρειάστηκε απλά να καυγαδίσετε τρεις μέρες. Για εμένα πέντε επισκέπτες παραπάνω σημαίνουν και μισό βαθμό μυωπίας επιπλέον, ενώ εσείς χρειάζεται απλά να γράψετε στον τίτλο του πόστ «Να ποιος blogger είναι ο μεγαλύτερος καραγκιόζης» και σας έρχονται εκατό εκατό και διακόσιοι διακόσιοι.
Το ήξερα ότι ζω σε έναν άδικο κόσμο, αλλά αυτό παραπάει.

αμμος είπε...

Αγαπημένη μου +/- Μαρία Αντουανέτα
Δεν πρέπει να ντρέπεστε. Θυμηθείτε και τα λόγια του ποιητή: αν είναι η αγαπη αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με λατρεία, θα βγω να το φωνάξω να το πω, πως είμαι αμαρτωλή που σ’ αγαπώ

Sia+Meza είπε...

1)(I quote):"Δεν συμπαθούσε κανέναν τους ιδιαίτερα, ήταν όμως μια παρηγοριά στη μοναξιά του και εξασφάλιζε επίσης σταθερούς σχολιαστές στο μπλογκ του."
2)Αρχιδια μυδια, αναφερομουν στην εκφραση που σημαινει..αρχιδια μυδια. Πως καταλαβαινεις οτι το μπλογκινγκ επηρρεαζει την γλωσσικη-αντιληπτικη σου ικανοτητα
3) α) Ηταν Ωι-μι!(δικια μου ηχομιμητικη εκφραση)
β) βαβε, παπε, κι αμα σ αρεσει, ακομα δεν καταλαβες οτι στον δικο μας κοσμο η ορθογραφια ειναι το πουτανακι μας?
Ακου εκει να μας διαγραψει το σχολιο...μας απογοητευετε κ Αμμε

αμμος είπε...

Αγαπητή Σία/Μέζα
Εφόσον θέλετε πόλεμο, θα τον έχετε
-> 1) Με τέτοιους φτηνούς ψυχολογισμούς δεν καταφέρνετε τίποτα περισσότερο, πέρα από το να επιδεικνύετε την ασχετοσύνη σας. Άλλο η πραγματική ζωή του συγγραφέα και άλλο η παρουσίασή της στο κείμενο, γιου νόου; Εμένα δηλαδή μπορεί να με λένε Ισιδώρα, να είμαι σαρανταπέντε χρονών, ζωντοχήρα και με κλιμακτήριο, αλλά να με παρουσιάζω ως εικοσιεννιάχρονο εναλλακτικό τύπο Μιχάλη.
-> 2) Η γλωσσική – αντιληπτική μου ικανότητα είναι μια χαρά, ευχαριστώ. Κατάλαβα πολύ καλά από την αρχή σε τι αναφέρεστε αλλά δεν ήθελα να πέσω στο επίπεδό σας και να ανταποδώσω τις ύβρεις. Εφόσον όμως με προκαλείτε: Είστε αβέλτερες!
-> 3) Επειδή τα ξέρετε πολύ καλά τα ελληνικά, σκεφτήκατε και να τα εμπλουτίσετε κιόλας με ηχομιμητικές εκφράσεις. Αν αυτό το επίπεδο αυτογνωσίας έχετε κατακτήσει, δε θα επιμείνω.
Θα πρέπει όμως να μάθετε καλούς ιστολογικούς τρόπους. Δεν μπορείτε να έρχεστε σε ένα ιστολόγιο που υπηρετεί την τέχνη του λόγου και το καλό γούστο γενικότερα και να βιάζετε την ορθογραφία. Τα γλωσσικοσεξουαλικά σας γούστα κρατήστε τα για το μπλογκ σας. Εδώ οφείλετε να είστε κόσμιες.

numb είπε...

Καλησπέρα και καλώς σε βρήκα

Το όνομα Τζόις και ένα σχόλιο στον FB με έφεραν εδώ

Ωραίο κείμενο

αμμος είπε...

Καλωσόρισες Numb_jg!
Να με συγχωρείς και από εδώ για το μπέρδεμα. Από τη θετική πλευρά, ήταν ευκαιρία για να γνωριστούμε. Να είσαι καλά.

Sia+Meza είπε...

Καλα εσεις τωρα ξεκινησατε πολεμο στ αληθεια? ο.0!
Ελπιζω ν ανοιξω το ιμεηλ μου και να βρω ιμεηλ πσσσσστ, θελετε να κανουμε σαν φου-μπου και λου-λου? Αλλιως θα στεναχωρηθουμε διπλως και αληθινως, και οχι αστειευαμενες οπως καναμε στο πρωτο κομμεντ

αμμος είπε...

Αγαπητή Σία/Μέζα
Αντιληφθήκατε το λάθος σας και υποχωρείτε κακήν κακώς, με την πρόφαση ότι αστειευόσασταν, σας προδίδουν όμως τα ψέματά που λέτε κατά την άτακτη φυγή σας.
Για να είναι σκηνοθετημένη η σύγκρουσή μας θα έπρεπε να σας έχω στείλει πρώτα ένα ιμέιλ, το μπλογκ σας όμως δεν έχει ηλεκτρονική διεύθυνση, όπως εύκολα μπορεί να δει και κάποιος στο προφίλ σας.
Δεν έχετε καταλάβει καθόλου καλά με ποιον πήγατε να τα βάλετε.

Ανώνυμος είπε...

Καλά! Μπορείτε να το κάνετε και επάγγελμα! Ξέρεις πόσοι υπολογιστές ρουφάνε τους χρήστες τους, πριν αυτοί καλά καλά το καταλάβουν και χρειάζονται βοήθεια; απαπα. αυτά. φεύγω. κλείνω το pc για τις επόμενες 12 ώρες (καλά είναι;)
xxx

Ανώνυμος είπε...

Dear Helix,
ευχαριστω για τα συγχαρητήρια. μου πήρε λίγα δευτερολεπτα να αποφασίσω αν θα τον άφηνα ή θα τον τραβούσα, αλλά τελικά είπα να μην σας τον στερήσω(κ να μην έχω κ άλλες ενοχές να παλεύω μαζί τους)

Sia+Meza είπε...

Δεν σε καταλαβαινουμε φιλε(ναι, ακομα), ειλικρινα. Αρνουμαστε να λαβουμε μερος σε μια διαμαχη που κακως ξεκινησε.
Αν η σταση μας θεωρειται ατακτη φυγη, τι να κανουμε, θα το αποδεχθουμε, σαματις πρωτη φορα παρεξηγουν το χιουμορ μας. Δυο πραγματα πριν αποσυρθουμε
1)Αν δεν ηταν αστειο τοτε τι θα ηταν? Λες οντως να σε κατηγορησαμε οτι δεν μας συμπαθεις(-ουσες πια οπως φαινεται)στηριγμενες σε ενα λογοτεχνικο κειμενο?Ναζακια ηταν, ειτε το πιστευεις, ειτε θελεις να το θεωρησεις ατακτη φυγη
1) Για ποιο λογο να θελουμε να τα βαλουμε μαζι σου???? Εχουμε μηπως προηγουμενα, η μηπως δεν δειξαμε απο την αρχη τη συμπαθεια και την εκτιμηση στο προσωπο και στο μπλογκ σου???
Κριμα οπως ειπες κι εσυ, ειχαμε δει το ολο πραγμα σαν την αρχη μιας μπιουτιφουλ φρεντισιπ.

tyharpastos είπε...

Τώρα ο Μιχάλης, κάθε πρωί μόλις ξυπνάει, ψηλαφεί αργά και προσεκτικά το σώμα του. Εχει την ελπίδα ότι κάπου, στις μασχάλες του ίσως ή πίσω από τα γόνατα ή γύρω από τον αφαλό του ή κάπου άλλου, θα υπάρχει μια όαση, και πίσω από το πηγάδι της ένα μέγαλο κτίριο, κάτι σαν αυτά που τόσες φορές έχει δεί σε ταινίες, κι αυτός θα είναι μέσα κλεισμένος με το χαρέμι του, νεαρές γυναίκες που θα κουβαλούν το νερό και θα του χαρίζουν τη δροσιά τους, όπως η όαση στους ταξιδιώτες της ερήμου, ένα πρωί μάλιστα καθώς άγγιξε το σηκωμένο του πέος σχεδόν πανηγύρισε καθώς πίστεψε πως ηταν ο πρώτος φοίνικας και οι τρίχες γύρω του τα πρωτα χόρτα, "θελουν λίγο κούρεμα" πρόλαβε να σκεφτεί, πριν συννειδητοποιήσει πως δεν ήταν φοίνικας αλλά το καυλωμένο του πέος, το οποίο πολύ γρήγορα συρικνώθηκε και ξανάγινε εκείνο το θλιβερό και άσκημο εξάρτημα, που ονειρευόταν κάποτε να το χρησιμοποιήσει. Ομως ο Μιχάλης δεν απογοητεύτηκε και κάθε πρωί μολις ξυπνά φηλαφεί το κορμί του προσεκτικά.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Τώρα κατάλαβα που χάθηκε ο καλός μου. Δεν έφυγε με τη γειτόνισσα του τρίτου, τον κατάπιε το μπλογκ του. Όσο να 'ναι είναι και αυτό μια παρηγοριά.
Καλή σας μέρα.

Helix Nebulae είπε...

Αγαπητή Λουίζα,

Φαίνεται ότι το μετατραυματικό σοκ του συγκατοίκου σας απελευθέρωσε την οργή που έκρυβε τόσο καιρό μέσα του. Δεν εξηγείται αλλιώς η αδικαιολόγητη και λυσσαλέα επίθεση που εξαπέλυσε στις δύστυχες σιαμέζες. Μην τον ψέγουμε όμως τον άνθρωπο. Πέρασε πολλά και πρέπει να σεβαστούμε την προσωρινή ψυχική του αστάθεια.

Εσύ αντιθέτως Λουίζα μου, δίνεις την εντύπωση πολύ γλυκιάς και ισορροπημένης κοπέλας. Θα ήθελες να ανταλλάξουμε φωτογραφίες με e-mail;

αμμος είπε...

Καλώς τους/τες!

Αγαπητέ KeimGreek,
ελπίζω να τήρησες την υπόσχεσή σου και να έκλεισες τον υπολογιστή για το δωδεκάωρο που έλεγες. Αν σε ενδιαφέρει πάντως το επιχειρηματικό μου σχέδιο για την ψηφιακή συμβουλευτική κλινική, περιμένω μέιλ σου με συγκεκριμένη πρόταση συνεργασίας.

Καλή μου Λουίζα,
σε ευχαριστώ και από εδώ για τον παθιασμένη μάχη που έδωσες με το μηχάνημα του διαβόλου.

Λοιπόν κορίτσια (Σια/Μέζα),
γκέιμ όβερ. Σειρά σας να με ξεχέσετε σε σχόλιο που θα αφήσω στο μπλογκ σας. Ευχαριστώ πάντως που μου δώσατε την ευκαιρία να υποδυθώ το ρόλο του καταθλιπτικού και μισάνθρωπου μπλόγκερ.

Αγαπητή Νερίνα,
καλωσόρισες κι εσύ. Και εγώ νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο πιθανό σενάριο.

Καλέ μου Helix,
παραράφραζοντας το λαϊκό ασμα
να ανοιξω εγω μπλογκ για να βρω εγώ γκόμενα
είναι συνηθισμένο
να ανοίξω εγώ μπλογκ για να βρεις εσύ γκόμενα
που το έχεις δει γραμμένο;

Και τυχάρπαστε,
αυτή τη φορά τα κατάφερες.

Sia+Meza είπε...

Καλα ρε δεν ντρεπεσαι? Να μας στεναχωρεις ετσι, να λεμε το προσβαλλαμε το παληκαρι, κριμα, για να παιξεις εσυ το ρολο του μισανθρωπου?Χωρις μια προειδοποιηση ενα κατιτις βρε αδρεφε!

αμμος είπε...

Σας είχα πει να μου στείλετε μέιλ για να το οργανώσουμε, αλλά δεν αντιδράσατε στην πρόσκληση. Τι να έκανα, περίμενα, περίμενα, στο τέλος δεν άντεξα και αφέθηκα στον περιασμό.
Αν πράγματι σας στενοχώρησα πάντως, ζητώ ειλικρινά συγγνώμη (χωρίς πλάκα).

Ανώνυμος είπε...

αγαπητέ Μιχο,
καιρός να γραφτούν νέα άσματα να ανεβάσουν το πολιτισμικό επίπεδο του πολύπαθου λαού μας. τι λες να δοκιμάσεις το ταλέντο σου στη στιχουργική? να πεις για πραματα βγαλμένα απ' τη ζωή, βρε αδερφέ!
Χέλιξ ήδη ετοιμάζω φωτογράφηση ειδικά για σένα ;)

tyharpastos είπε...

Ευχαριστώ πολύ για την τιμή, αν και φοβάμαι μην μεγαλώσει κι άλλο το πέος μου και πάψει να σηκώνεται :-)
Καλημέρα

A.F.Marx είπε...

Άλλος ένας με κρίση μπλογκοσυνείδησης....
ποιος είμαι, πού πάω, γιατί μπλογκάρω;
:-)

αμμος είπε...

Καλέ μου Τυχάρπαστε,
καταλαβαίνω τις ανησυχίες σου, το διαδίκτυο όμως θα δώσει λύση και σε αυτό σου το πρόβλημα. Επισκέψου αν θες το http://www.lpsg.org, για να πάρεις μια ιδέα πώς άλλοι μεγάλοι συγγραφείς συζητούν για τους προβληματισμούς τους.

Αγαπητέ ΑΦΜαρξ,
όσο λειτουργεί το αλλουφανμαρξάδικο δίνοντας τα φώτα του στους άλλους μπλόγκερ, καμία κρίση ιστοσυνείδησης δε μας τρομάζει.