Μια καμένη αλληγορία

Στο Λιτόχωρο τις Αποκριές ανάβουν μεγάλες φωτιές, τις ταΐζουν με κλαδιά κέδρων, κάθονται γύρω τους, πίνουν κρασί και χορεύουν. Κάθε ενορία διαγωνίζεται με την άλλη για το ποια φωτιά θα είναι ψηλότερη, αλλά ο κρυφός, πραγματικός διαγωνισμός είναι ποια ενορία θα κλέψει περισσότερα κλαδιά κέδρων από την άλλη την τελευταία στιγμή (και επομένως θα έχει την ψηλότερη φωτιά).

Εμείς καθίσαμε στη φωτιά των “Indian”, ακούγοντας ροκ μουσική και ηλεκτρονικά μπίτια, χαζεύοντας την μεγάλη, ψηλή φωτιά και χορεύοντας. Οι αναπτήρες μας ήταν κρυμμένοι κάτω από κελεμπίες, νεραϊδοφτερά και ξανθιές περούκες, οπότε ψάξαμε τριγύρω για φωτιά, για μια μικρή φωτιά. Έτσι γνωρίσαμε το Γιώργο.

Κάπου στα μισά των είκοσι, με μακρύ σπαστό μαλλί και μούσια, μαυροντυμένος, μας έδωσε τον αναπτήρα του και απομακρύνθηκε, αφού ανταλλάξαμε δύο κουβέντες. Αρκετά διαφορετικός από τους άλλους, καθόταν κυρίως μόνος του με το βλέμμα προσηλωμένο στη φωτιά και σιγά σιγά απομακρυνόταν από τον κύκλο. Στα ροκ χόρευε, στα μπίτια χανόταν μάλλον στον κόσμο του, και όλο απομακρυνόταν.

Κάποια στιγμή τον είδα να βρίσκεται πλέον πίσω από κάτι θάμνους, με το βλέμμα πάντα προσηλωμένο στις φλόγες. Ξαφνικά άρπαξε ένα μεγάλο κλαδί κέδρου, το έσυρε με δύναμη και το πέταξε στο κέντρο της φωτιάς. Ήταν βρεγμένο και μαζί με τα λεπτά φύλλα που στραφτάλιζαν καιόμενα και τις ψηλές γλώσσες φωτιάς που ξεπηδήσαν, σηκώθηκε και πολύς, πυκνός καπνός. Με μάγεψαν οι σπίθες που χόρευαν μέσα στους καπνούς, πετάριζαν χαοτικά και χάνονταν όσο ξαφνικά εμφανιστήκαν.

Και εκεί σκέφτηκα ότι κάπως έτσι γράφουμε εδώ. Από τις διαδοχικές θέσεις του Γιώργου, αλλά και μέσα απ’ τους καπνούς, πετάγοντας σπίθες.