Κλειστοφοβία ή αγοραφοβία;

Σηκώθηκε από τις παχιές, αναπαυτικές μαξιλάρες, τις κεντημένες με πολύχρωμα λουλούδια και τέντωσε το σώμα του. Δε θυμόταν πια πόσο καιρό είχε περάσει ξαπλωμένος σε αυτές, ίσως μια εβδομάδα, ίσως ένα μήνα, ο χρόνος εδώ έχανε τελείως τη σημασία του. Μπορεί όμως και να είχε αποκοιμηθεί. Στον ύπνο του όλο και συχνότερα έβλεπε το δωμάτιο με τα βαρύτιμα υφάσματα και τα πολυτελή έπιπλα κι αυτόν μέσα σ’ αυτό φυλακισμένο. Ούτε στα όνειρά του δεν μπορούσε να ξεφύγει πια.
Πέρασε το χέρι από τους τοίχους τους επενδυμένους με αφρολέξ και πορφυρό βελούδο, σταματώντας στις ραφές από χρυσοκλωστή. Προσπάθησε για άλλη μια φορά μάταια να ξηλώσει έστω και ένα νήμα, η κλωστή όμως αυτή ήταν πιο ισχυρή και από ατσαλόσυρμα.
Το γαλάζιο μεταξωτό του σαλβάρι τον φαγούριζε πάλι στα αρχίδια, οπότε προσπάθησε να το βγάλει, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Το ασημένιο σκοινάκι που κρατούσε το σαλβάρι στη μέση του δεν μπορούσε να λυθεί, τόσα χρόνια πάλευε να το λύσει, δεν το είχε μάθει πια; Από τα νεύρα του άρχισε να τρέχει πέρα δώθε στο δωμάτιο, να πηδάει και να κρεμιέται από τον πολυέλαιο με τα κρύσταλλα και τα σμαράγδια.
Η πόρτα της οροφής έμπαινε και έβγαινε από το οπτικό του πεδίο, ακολουθώντας τις παλινδρομικές κινήσεις του πολυέλαιου. Είχε πάρα πολύ καιρό να ανοίξει αυτή η πόρτα, υπερβολικά πολύ καιρό.
Όχι ότι έξω ήταν καλύτερα. Δεν τους άντεχε τους ανθρώπους, όλο απαιτήσεις ήταν από αυτόν, ποτέ τους δεν έμεναν ευχαριστημένοι. Τις λίγες φορές που χρειαζόταν να βγει έξω, αμέσως νοσταλγούσε το στρογγυλό δωμάτιο χωρίς παράθυρα, παρ’ όλη την πλήξη που βασίλευε σε αυτό. Τουλάχιστον εδώ είχε την ησυχία του, την ηρεμία της μοναξιάς του.
Συνέχισε να είναι κρεμασμένος από τον πολυέλαιο, κινούμενος σαν το εκκρεμές. Για μια στιγμή αισθάνθηκε ότι το τουρμπάνι του θα έπεφτε από το κεφάλι του και αφέθηκε να πέσει κάτω. Καθώς έφερνε τα χέρια του μηχανικά στο κεφάλι του γέλασε: αφού ήξερε ότι κι αυτό δεν επρόκειτο ποτέ να φύγει. Δεν είχε προσπαθήσει τα πάντα, να το βγάλει, να το λύσει, να το φθείρει κοπανώντας το κεφάλι του στους τοίχους;
Όλο και περισσότεροι τον κορόιδευαν πια για την εξωτερική του εμφάνιση, είχαν αλλάξει οι εποχές. Οι γυναίκες βέβαια πάντα γοητεύονταν από τα δυνατά του μπράτσα και τον ανοιχτό του κορμό (όλο και περισσότερες σχολίαζαν όμως ότι θα μπορούσε να κάνει καμία χαλάουα στο στέρνο), το σαλβάρι του όμως και το τουρμπάνι προκαλούσαν πλέον μόνο τα γέλια. Κάποτε, δε θυμόταν πια πόσο παλιά, θάμπωνε τους άλλους με την εξωτερική εμφάνιση του ανατολίτη άρχοντα. Τώρα πια ήταν κατάλληλα ντυμένος μόνο για τις Απόκριες.
Τους μισούσε στην πραγματικότητα τους ανθρώπους, για αυτό δεν ήθελε να βγαίνει έξω, σιχαινόταν τις μικρές τους ζωές και τις μεγάλες τους επιθυμίες. Αν είχε τη δύναμη και την ελευθερία να το κάνει, θα τους εξαφάνιζε διαμιάς από τον πλανήτη. Φαντασιωνόταν μάλιστα συχνά τον εαυτό του να πετάει πάνω από μια άδεια Γη, τρομάζοντας τα ζώα και φοβερίζοντας τα πουλιά, δαίμονας μεθυσμένος από την ελευθερία. Μετά άνοιγε τα μάτια του και έβλεπε πάλι το στρογγυλό δωμάτιο το ντυμένο με βελούδα, προσπαθούσε να κλάψει αλλά ήξερε ότι του ήταν αδύνατο.
Ξαφνικά το δωμάτιο άρχισε να ταρακουνιέται σαν να γίνεται σεισμός, ενώ η πόρτα της οροφής άνοιξε με πάταγο. Πιάστηκε από τον πολυέλαιο, ξέροντας όμως ότι το ρεύμα ήταν πολύ δυνατό για να μπορέσει να παραμείνει μέσα. Πάντα το ρεύμα ήταν υπερβολικά δυνατό, πάντα όμως κι αυτός προσπαθούσε να μείνει μέσα στο δωμάτιο, σαν μια μικρή, καταδικασμένη δήλωση ελευθερίας. Τα δάχτυλα του σιγά σιγά άφησαν το χρυσό μέταλλο και αφέθηκε να ρουφηχτεί προς τα έξω.

Πυκνός καπνός άρχισε να βγαίνει από το λυχνάρι, μέχρι που ένα μεγαλόπρεπο τζίνι εμφανίστηκε μπροστά στον έκπληκτο παλαιοπώλη. «Στις διαταγές σας αφέντη» είπε, κοιτώντας γύρω και προσπαθώντας μάταια να καταλάβει από τα αντικείμενα σε ποια εποχή βρίσκεται.