Το προσωπείο πίσω από το πρόσωπο

Ήταν ωραία στη συνάντηση των Θεσσαλονικέων μπλόγκερ το Σάββατο. Τα ποτά έρχονταν το ένα μετά το άλλο με σύννεφα καπνού να ανεβαίνουν από το γωνιακό τραπέζι στην άκρη του μπαρ, καθώς οι συζητήσεις ήταν από την αρχή έντονες και ενδιαφέρουσες για όλους. Κανείς δεν κατάλαβε πότε πήγε μία η ώρα, κάποιοι όμως έπρεπε να γυρίσουν σπίτι, το Θεριό Ανήμερο το περίμεναν σε ένα πάρτυ, ενώ ο Ζούρι ξυπνούσε από τις οχτώ την επόμενη ημέρα.
Όλοι και όλες άρχισαν να φοράνε τα παλτό τους και να ετοιμάζονται να φύγουν. Ο Μιχάλης τους είπε ότι δε θα έφευγε, είχαν έρθει και δύο φίλες του, η Λουίζα και η Ιωάννα που είχαν όρεξη να κάτσουν κι άλλο, το σημαντικότερο όμως ήταν ότι μετά από χρόνια συναντούσε ξανά το Nada, που έκαναν παρέα στο Πανεπιστήμιο και είχαν χαθεί στη συνέχεια. Ο Nada ήταν και dj στο μπαράκι, δεν είχε κάτσει καθόλου μαζί τους, ήταν λοιπόν μια ευκαιρία να τα πουν τώρα που αραίωνε σιγά σιγά σιγά ο κόσμος. Η Λουίζα πρότεινε στη Homeless Montressor και στη Nosyparker να μείνουν λίγο ακόμα, τους εξήγησαν όμως ότι τα σπίτια τους ήταν στο δρόμο του Πάνου, και βόλευε να τις αφήσει. Ο Πάνος τις άκουσε και χαμογέλασε. «Είμαι μια πολύ βολική δικαιολογία τελικά» σκέφτηκε. Ο Μαύρος Γάτος τους χαιρέτησε όλους με ένα ζεστό χαμόγελο και μια φιλική κουβέντα, ενώ το Θεριό Ανήμερο είπε στο Μιχάλη πως θα ήταν ωραία να κανόνιζαν κάτι ξανά όλοι μαζί. Τελευταίος χαιρέτησε και ο Psarog, ενώ η Ιωάννα ψιθύρισε στο αυτί του Μιχάλη: «Ωραίο παλικάρι αυτός, να μην ήμουν με το Δημήτρη και θα σου ‘λεγα εγώ…». Ο Ζούρι έσφιξε χέρια, χτύπησε πλάτες φιλικά και αποχαιρέτισε και αυτός με τη σειρά του τα παιδιά που θα έμεναν, δίνοντας λίγο παραπάνω έμφαση στις φίλες του Μιχάλη.

Βγαίνοντας από το μπαράκι κατευθύνθηκαν όλοι σε ένα σκοτεινό στενό, που ήταν άδειο εκείνη την ώρα. Ο Ζούρι αναστέναξε: «Πωπώ πρέπει να αλλάξω σύντομα στολή, έχω χάσει πολλά κιλά και αυτή δεν πέφτει καλά επάνω μου». Έβγαλε τη μάσκα και πέταξε γρήγορα τα ρούχα του για να αποκαλυφθεί ένα υπέροχο γυμνό γυναικείο σώμα, με τέλεια χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και μαύρα μακριά μαλλιά. Σφύριξε δυνατά και από τη γωνία του δρόμου, εμφανίστηκε ένα αραβικό μαύρο άλογο καλπάζοντας δυνατά. Ο Ζούρι πήδηξε επάνω στο άλογο και φώναξε στους υπόλοιπους, «Παιδιά τα λέμε την επόμενη φορά που θα ανέβω. Πάνο, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα!», καθώς έτρεχε γρήγορα προς την Τσιμισκή. Ο Πάνος φώναξε «Κι εγώ!» σκεπτόμενος ότι ο Ζούρι ήταν απολαυστική γνωριμία, ακόμη και όταν σε αποχαιρετούσε.
Η Homeless Montressor είχε βγάλει κι αυτή πλέον το λαμπερό κόκκινο φόρεμα της και προσπαθούσε να στερεώσει καλύτερα το μπλε καπέλο, πάνω στο πράσινο, εξωγήινο κεφάλι της. Έβγαλε ένα τηλεχειριστήριο από την τσάντα της, πάτησε το κίτρινο κουμπί και ρώτησε τους υπόλοιπους αν ήθελαν να τους πετάξει κάπου. Ο Πάνος θυμήθηκε τρομαγμένος την πρώτη και τελευταία φορά που είχε δεχτεί την πρότασή της, και είπε ευγενικά όχι. Ο Μαύρος Γάτος και η Nosyparker είχαν ήδη αποφασίσει να πάνε μια βόλτα στα κεραμίδια της Άνω Πόλης και νιαούρισαν αρνητικά. Ο ιπτάμενος δίσκος προσγειώθηκε με προσοχή στο στενό δρομάκι και η Homeless Montressor μπήκε μόνη της μέσα, στέλνοντας φιλάκια με τα μακριά πράσινά της δάχτυλα.
Ήταν ώρα να φύγουν και οι υπόλοιποι, το Θεριό Ανήμερο είχε τακτοποιήσει τα μαλλιά της ώστε να πετάνε σαν πρόκες προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ δοκίμαζε και κάποιες κινήσεις καράτε. Αφού κατάφερε να βουλιάξει τη λαμαρίνα από ένα κάδο του δήμου με μια εναέρια κλωτσιά, μονολόγησε: «Οκέι, είμαι έτοιμη για το πάρτυ.» Σήκωσε τη Nosyparker στο ύψος του προσώπου της και της φίλησε τη μουσούδα, ενώ χάιδεψε απαλά το κεφάλι του Μαύρου Γάτου (δεν είχαν τόση οικειότητα) και αυτός γουργούρισε ευτυχισμένος. Τα δύο γατιά άρχισαν να τρέχουν προς τα Βόρεια, διαφωνώντας με νιαουρίσματα αν έπρεπε να πάνε κατευθείαν στην Άνω Πόλη, ή να περάσουν για ένα μεζέ από το Μπιτ Παζάρ, όπως πρότεινε η Nosyparker.
Ο Πάνος κοίταξε τον Psarog και τον ρώτησε αν τον βόλευε να τον αφήσει κάπου. Ο Psarog σταμάτησε να ξύνεται και είπε αγχωμένος στο Πάνο, «Ναι, ναι στην κοντινότερη θάλασσα, το δέρμα μου με φαγουρίζει πάρα πολύ!» Καθώς κατευθύνονταν προς το αυτοκίνητο ο Πάνος αναρωτιόταν πώς δεν είχαν κουραστεί ακόμη με αυτήν την ιστορία της ψευδωνυμίας, ιδίως οι μπλόγκερ σαν το Ζούρι και τον Psarog που έγραφαν καιρό. Δε χρειάστηκαν πάνω από πέντε λεπτά για να φτάσουν το Λευκό Πύργο, ο Psarog ευχαρίστησε τον Πάνο και έτρεξε γρήγορα προς την παραλία. Ενώ ο Πάνος έβαζε ξανά εμπρός το αμάξι, πρόσεξε πόσο ωραία αντανακλούσαν το φεγγάρι τα ασημένια λέπια του Psarog καθώς βουτούσε πίσω στη θάλασσα. Συνέχισε στη Νίκης σκεπτόμενος ότι είχε καιρό να μπει στο μπλογκ του Άμμου. Να του έκανε αύριο καμιά επίσκεψη, ίσως να άφηνε και κανένα σχόλιο, για να του δείξει ότι τον συμπάθησε.

Είχε πάει πέντε το πρωί και το μπαράκι έκλεινε πια. O Μιχάλης πλήρωσε τα τέσσερα τζιν τόνικ που είχε πιει, και ο Nada μάζευε τα cd του. «Παιδιά, θα σας πρότεινα να σας ανεβάσω με το αυτοκίνητο, αλλά μεταξύ μας είμαστε, μη λέμε μαλακίες…» Ο Μιχάλης συμφώνησε, ενώ η Λουίζα σχολίασε ότι θα ήταν πολύ πιο βολικό να συγκατοικεί με το Ζούρι ή τη Homeless Montressor, θα της έφευγαν σίγουρα πολύ λιγότερα λεφτά σε ταξί.
Κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. Αφού ο Μιχάλης και ο Nada υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλο ότι δε θα χαθούν, κοίταξαν γύρω τους και βεβαιώθηκαν ότι δεν τους βλέπει κανείς. Ο Nada είπε «Καληνύχτα» και χτύπησε τα δάχτυλα του, για να εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Ο Μιχάλης είχε ήδη αρχίσει να στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του, μέχρι που μεταμορφώθηκε σε ένα μικρό ανεμοστρόβιλο από άμμο. Μια υπόκωφη φωνή ακούστηκε μέσα από τη δίνη: «Λουίζα, μην ξεχάσεις να μαζέψεις και τα γυαλιά μου!» ενώ ο ανεμοστρόβιλος κατευθυνόταν γρήγορα προς το Βορρά. Η Λουίζα άρχισε να μαζεύει τα ρούχα του Μιχάλη, συνειδητοποιώντας πώς ήταν αρκετά ευγενικός, ώστε να μη φορέσει εσώρουχο απόψε. «Αυτή η ιστορία έχει αρχίσει να με κουράζει…» μονολόγησε, και η Ιωάννα κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας.