CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

20.2.07

Μια καμένη αλληγορία

Στο Λιτόχωρο τις Αποκριές ανάβουν μεγάλες φωτιές, τις ταΐζουν με κλαδιά κέδρων, κάθονται γύρω τους, πίνουν κρασί και χορεύουν. Κάθε ενορία διαγωνίζεται με την άλλη για το ποια φωτιά θα είναι ψηλότερη, αλλά ο κρυφός, πραγματικός διαγωνισμός είναι ποια ενορία θα κλέψει περισσότερα κλαδιά κέδρων από την άλλη την τελευταία στιγμή (και επομένως θα έχει την ψηλότερη φωτιά).

Εμείς καθίσαμε στη φωτιά των “Indian”, ακούγοντας ροκ μουσική και ηλεκτρονικά μπίτια, χαζεύοντας την μεγάλη, ψηλή φωτιά και χορεύοντας. Οι αναπτήρες μας ήταν κρυμμένοι κάτω από κελεμπίες, νεραϊδοφτερά και ξανθιές περούκες, οπότε ψάξαμε τριγύρω για φωτιά, για μια μικρή φωτιά. Έτσι γνωρίσαμε το Γιώργο.

Κάπου στα μισά των είκοσι, με μακρύ σπαστό μαλλί και μούσια, μαυροντυμένος, μας έδωσε τον αναπτήρα του και απομακρύνθηκε, αφού ανταλλάξαμε δύο κουβέντες. Αρκετά διαφορετικός από τους άλλους, καθόταν κυρίως μόνος του με το βλέμμα προσηλωμένο στη φωτιά και σιγά σιγά απομακρυνόταν από τον κύκλο. Στα ροκ χόρευε, στα μπίτια χανόταν μάλλον στον κόσμο του, και όλο απομακρυνόταν.

Κάποια στιγμή τον είδα να βρίσκεται πλέον πίσω από κάτι θάμνους, με το βλέμμα πάντα προσηλωμένο στις φλόγες. Ξαφνικά άρπαξε ένα μεγάλο κλαδί κέδρου, το έσυρε με δύναμη και το πέταξε στο κέντρο της φωτιάς. Ήταν βρεγμένο και μαζί με τα λεπτά φύλλα που στραφτάλιζαν καιόμενα και τις ψηλές γλώσσες φωτιάς που ξεπηδήσαν, σηκώθηκε και πολύς, πυκνός καπνός. Με μάγεψαν οι σπίθες που χόρευαν μέσα στους καπνούς, πετάριζαν χαοτικά και χάνονταν όσο ξαφνικά εμφανιστήκαν.

Και εκεί σκέφτηκα ότι κάπως έτσι γράφουμε εδώ. Από τις διαδοχικές θέσεις του Γιώργου, αλλά και μέσα απ’ τους καπνούς, πετάγοντας σπίθες.

12 σχόλια:

Τίποτα είπε...

"Κάθε ενορία διαγωνίζεται με την άλλη για το ποια φωτιά θα είναι ψηλότερη..."
Και δεν ξέρει η τρελή πως καίγεται ήδη και πως δεν έχει καμιά σημασία πόσο μεγάλη είναι η φωτιά που την καίει. Οι στάχτες δεν τις μετράνε τις φωτιές τους...

Helix Nebulae είπε...

Προσεχώς μαθήματα πυροβασίας για αρχάριους

αμμος είπε...

Αγαπητό τίποτα, μήπως επισκέπτεστε συχνά το μπλογκ του Ροϊδη;
[Μικρό ποίημα το σχόλιο, συνηθισμένο είστε εξάλλου στην ελλειπτικότητα.]

Άσε Έλικα, μην την πάθουμε σαν την Άννα Δρούζα, που πήγε να δείξει τη δύναμη της πίστης και κατέληξε στο νοσοκομείο. Είμαστε και νέοι φερέλπιδες μπλόγκερ, δέκα μέρες να λείψουμε και θα το βρούμε το μπλογκ με δέκα επισκέπτες ημερησίως.

Helix Nebulae είπε...

Έπεσε Δάκος, ε;

Helix Nebulae είπε...

Κάτσε να σου προσθέσω μερικά σχόλια εγώ, να τα βλέπεις να χαίρεσαι :-Ρ

Helix Nebulae είπε...

"Πέρασε να σου αφήσει κανείς σχόλιο;" ρωτάει η συγκάτοικος.

"Μπα, τίποτα" της απαντάει ο Μιχάλης...

Helix Nebulae είπε...

Χοπ! Κι άλλο ένα!

Helix Nebulae είπε...

Εντάξει, φτάνει. Όχι τίποτα άλλο, θα γυρίσουν κι οι υπόλοιποι από την άδεια και θα γίνουμε ρόμπες :-D

Ανώνυμος είπε...

εκεί που ήταν στο θάμνο, νόμιζα κατουρούσε

αμμος είπε...

Καλέ μου Έλικα,
για άλλη μια φορά αποδεικνύεις στα σχόλια αυτού του μπλογκ πόσο καλός φίλος είσαι, θα έλεγα ένας μπλογκολλητός. Αν χρειαστείς ποτέ τη δική μου βοήθεια, να ξέρεις ότι θα τρέξω να σου την προσφέρω.

Αγαπητε Keimgreek
να είσαι καλά, δίνεις στο κείμενό μου μια επιπλέον συμβολική διάσταση που δε θα μπορούσα να την εχω σκεφτεί ο ίδιος.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Εδώ που τα λέμε μια καλή φωτιά θα μας έσωζε, οι καιρικές συνθήκες άλλωστε είναι ευνοικές.
Ελπίζω να πέρασες καλά και
καλό σου βράδυ

αμμος είπε...

Καλωσόρισες Νερίνα!
Όπως θα έλεγε και η αγαπημένη Σαπφώ:
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ!