CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

2.5.07

Και ως δάσος φύτρωνε εντός του, η Αχαριστία

«Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.»

Άφησε για μια στιγμή το βιβλίο και κοίταξε γύρω του το ολάνθιστο δάσος. Οι φίλοι του παραδίπλα γελούσαν, έπιναν κρασί και τσιμπολογούσαν μεζέδες, αυτός όμως ήταν θλιμμένος και καθόταν παράμερα, μπροστά από τον γκρεμό. Εντάξει, τους έκανε τη χάρη να έρθει μέχρι εδώ, αλλά όχι και να υποστεί τις φλυαρίες τους. Δεν καταλάβαινε καθόλου όλη αυτήν την έγνοια τους για αυτόν, τις αλλεπάλληλες προσκλήσεις, τα ανήσυχα τηλεφωνήματα γεμάτα ενδιαφέρον. Θα την ξεπερνούσε όποτε ήθελε αυτός, όχι όποτε γούσταραν εκείνοι.

«Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω το άρωμά τους.»

Ευτυχώς ένα κρυολόγημα του είχε βουλώσει τη μύτη και δεν μπορούσε να αισθανθεί το άρωμα του δάσους. Έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να διώξει μακριά και τις εικόνες από τους ασφόδελους, τις μαργαρίτες, τα μοβ μαγιάτικα λουλουδάκια, τις παπαρούνες και τις ανεμώνες. Σχημάτισε με όλη τη δύναμη της φαντασίας του τα σκοτεινά άνθη, να υψώνονται μέσα από το μελαγχολικό λιβάδι. Τα πέταλά τους θύμιζαν το βιολετί βελούδο των κηδειών, που έλαμπε και ιρίδιζε στο απαλό φως του φεγγαριού. Από το κέντρο του άνθους ξεπηδούσαν τέσσερις λεπτοί στημόνες, στο σκούρο μπλε του κοβαλτίου. Για ένα δευτερόλεπτο γέμισε με περηφάνια, όταν αισθάνθηκε τα πέταλα ενός λουλουδιού να του γαργαλούν τη μύτη («πόσο ζωηρά μπορώ να φανταστώ!» σκέφτηκε) η φωνή όμως του Γιάννη τον επανέφερε στην πραγματικότητα: «Σήκω ρε μαλάκα, κάθεσαι τόση ώρα μόνος σου, τι έχεις πάθει πάλι;» «Άι γαμήσου ρε, θα έρθω. Μια χαρά είστε και χωρίς εμένα, τι θέλεις;» Ο Γιάννης κατσούφιασε και απομακρύνθηκε πετώντας πέρα την παπαρούνα με την οποία του είχε γαργαλήσει τη μύτη. Επέστρεψε στο βιβλίο του.


"Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι. Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία. Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα."

Κοίταξε γύρω του το ολάνθιστο δάσος. Ίσως δε χρειαζόταν να αποσπαστεί τόσο από το περιβάλλον για να αισθανθεί βαθιά το ποίημα. Φαντάστηκε τα πεύκα να χαμηλώνουν τα κλαδιά τους για να τον τρυπήσουν με τις βελόνες τους, τα κυπαρίσσια να γέρνουν το ψηλό κορμί τους για να φτιάξουν κλουβιά, ενωμένα το ένα με το άλλο, τις καστανιές να φουντώνουν και να φουντώνουν, μέχρι που να καλύψουν τον ήλιο. Χαμογέλασε με τις πικρές εικόνες που γέμισαν το μυαλό του και αισθάνθηκε βαθιά συγγενικός με τον αυτόχειρα ποιητή, βαθύς, όμορφος, άξιος. Διάβασε τις τελευταίες γραμμές του κειμένου, ενώ έριχνε ήδη το βάρος του στο ένα χέρι, για να σηκωθεί όρθιος. Τελικά δεν ήταν καθόλου κακή ιδέα να έρθει στην εκδρομή μαζί με τους μαλάκες.

"Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη. Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα. Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας..."


[Με κανονικά γράμματα και γκρίζο χρώμα διαβάζετε ένα πεζό ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, τον «Κήπο της Αχαριστίας», που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Αλεξανδρινή Τέχνη» Γ’, τεύχος Αυγούστου – Σεπτεμβρίου 1929. Σήμερα μπορεί κάποιος/α να το διαβάσει σε οποιαδήποτε έκδοση Απάντων του ποιητή. Δεν έχουν γίνει αλλαγές στο κείμενο, εκτός από το ότι η διάσπαση του (και ο αποικισμός του από τη δική μου αφήγηση) υπονοεί έναν χωρισμό σε ενότητες που δεν τον αποφάσισε ο ίδιος ο ποιητής.]

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν έβλεπες πιο συχνά ειδήσεις ή αν γνώριζες τους παντρεμένους φίλους μου, θα καταλάβαινες όντως πόσο αχάριστοι είμαστε με τη ζωή μας! Δε φαντάζεσαι πόσοι άνθρωποι μου λένε τελευταία ότι ζηλεύουν την ανεμελιά και την τρέλα που κουβαλάμε κι εμείς τα θεωρούμε κάτι αμεληταίο. Φαντάζομαι ότι συχνά νιώθεις έλλειψη πολλών πραγμάτων, απλά σκέψου θετικά: όσο λιγότερα, τόσο ελαφρύτερος , τόσο ψηλότερα πετάω! Αχάριστεεε! ΥΓ: Και σταμάτα να αντιγράφεις την περσόνα μου στα γραπτά σου -είμαι ευαίσθητος, καταθλιπτικός κλπ!! Χι χι ;)

αμμος είπε...

Καλέ μου Σαμμάνε, το ηθικό δίδαγμα είναι περίπου αυτό, αν και εμένα με ενδιέφερε κατ’ αρχήν ένα bricolage Πρωτομαγιάς με Καρυωτάκη (έχει γράψει και ένα ποίημα, τον Κήπο, μελοποιημένο κι από την Πλάτωνος, αλλά δε μου ‘κατσε. Για το άλλο που μου λες δε χρειάζομαι να αντιγράψω κανέναν, έχω πλούσιο ρεπερτόριο από ψυχικές ανισορροπίες. :-) [Πλάκα, πλάκα δεν έμπαινα με τον κωδικό σου, να το πάταγα ένα μοβ χρώμα, και να ψαρέψουμε αντιδράσεις; Όλες οι καλές ιδέες εκ των υστέρων μου έρχονται.]

night blue είπε...

to poiima tou pantws deixnei kathara oti ta eixe paixei kai odeye pros tin aytoktonia-pio skoteino de ginetai-idiofyes, me baroque eikones alla skoteino ews aidias-syxna omws kapws etsi niwthw alla sto ligo tou kai sto enoxiko tou-kali eimai ki egw xixi-dystyxws omws den exw to anypervlito artistique kai intellectuel tou poiitou-pantws par ' oti ta keimena sou exoun kai polli anisorropia, exoun polu style.

Фе́ммe скатале είπε...

Δεν είναι σκοτεινό

Dannossiel είπε...

dn einai skoteino me tin ennoia ton gothic eikonon alla genika einai skoteino me tin ennoia tou pessimismou,tis paraitisis,tis apostasiopoihshs klp...m aresei karuotakis...alla den einai kai kavafis!!!polu oraios sunduasmos,an kai duskola tha vriskes kapoion na diavazei stin exohi pleon kai dh poihsh...genika duskola tha vriskes kapoion na diavazei!!!

αμμος είπε...

Καλή μου vain, κι εγώ τα παθαίνω αυτά στο λίγο τους και στο ενοχικό τους. Με το συνδυασμό «πολλή ανισορροπία – πολύ στυλ» που μου απέδωσες, έριξα τρελό γέλιο.

Καλή μου Αντουανέτα, δεν είναι σκοτεινό, είναι ανθισμένο.

Αγαπητή Dannossiel, σε πιο ζουρλές περιόδους μου και στο Σέιχ σου διάβαζα και στην παραλία διάβαζα, ελπίζω ότι δεν αποτέλεσα πανελλήνιο πρωτότυπο. Είναι αλήθεια πάντως ότι η ιστορία θέλει ειδικό συνδυασμό ανθρώπου, διαβαστερό και καταθλιπτικό ταυτόχρονα.

Dannossiel είπε...

panellinio protupo isos dn apoteleses giati pisteuo na uparxoun ki alloi san ki emas...ego apo mikri epairna to vivlio mou ki anevaina sto vouno sto xorio mou sto exotiko kilkis.tin isixia mou tin xalouse kamia ageladitsa mono pou evoske ageroxa ekei triguro...na idrusoume ena sullogo upaithrion anagnoston!!!an dn uparxei idi dld!!!

perssefoni είπε...

πολύ ωραίο το κείμενο άμμε,καθώς και μένα με τραβάνε οι σκοτεινές σκέψεις γενικότερα!(ευτυχώς όχι πάντα!!!!!!!!!!!!!!)πάντως θα θελα να πω ότι ιδιαίτερα μου άρεσε η τελευταία σου παράγραφος,με τα δέντρα να φτιάχνουν ένα ΄καταφύγιο-κλουβί για τον ήρωα.ωραία!αντε ρίξε μια λίτσα έτσι να ανεβούμε λίγο!!!!!(πολύ την πάω ρε παιδί μου)

αμμος είπε...

Αγαπητή Dannosiel, φαίνεται πως η παροιμία «η τρέλα δεν πάει στα βουνά» έχει και τις εξαιρέσεις της (εμάς). Αυτό με το σύλλογο να το δούμε, δεν είναι κακή ιδέα, ίσως να το συνδυάζαμε και με αναγνώσεις κειμένων μας: το λάπτοπ παραμάσχαλα και βουρ για τις βουνοκορφές :-)
Καλή μου Περσσεφόνη, ομολογώ ότι το μπλογκ μας έχει βγει λίγο γκοθιάρικο, αλλά εφόσον ικανοποιούμε το πιστό κοινό μας (εσένα καλή ώρα) θα συνεχίσουμε ακάθεκτοι. Για τη Λίτσα θα πρέπει να περιμένεις λίγο, έκανε ένα αιματηρό φόνο και μία απόπειρα ανθρωποκτονίας τις τελευταίες δέκα μέρες, θα πρέπει να ξεκουραστεί λίγο.

Albert είπε...

ένα ευχάριστο αχάριστο ανοιξιάτικο ποίημα σε σανατόριο πάνω στο βουνό, με χτικιάρηδες φίλους που ξέχασαν οτι έχουν φυματίωση και κάνουν μαλακίες.


Το αγνοούσα αυτό του Καρυωτάκη

αμμος είπε...

Αγαπητέ Αλβέρτε, έκανες ελεύθερο συνειρμό Καρυωτάκης – Πολυδούρη – φυματίωση – σανατόριο, ή μου φαίνεται; Μαγκιά σου, εγώ πάντως μια χαρά τους φαντάστηκα όλους, όσον αφορά τη σωματική τους υγεία. (Τώρα σχετικά με την ψυχική τους υγεία, είναι κανένας από τους ήρωές μου καλά στα μυαλά του για να είναι κι αυτοί;)
Το συγκεκριμένο πεζό του Καρυωτάκη το θεωρώ διαμαντάκι.

Idάκι είπε...

Εμένα πάντως πέρα από όλα τα άλλα που σημείωσαν οι ευγενείς συνσχολιαστές πολύ πιο εύστοχα, μου άρεσε η διάχυτη, εξαιρετικά δοσμένη, ειρωνεία. Ο ήρωας διαβάζει ένα εξαίσιο πεζό ποίημα για την Αχαριστία και δεν συνειδητοποιεί καν πόσο έχει γεμίσει τον ίδιο του τον εαυτό με αυτό το σιχαμερό συναίσθημα (ή την έλλειψή του). Σκέφτεται τον σκοτεινό κήπο του ποιήματος και αισθάνεται την ίδια πίκρα - νομίζει - αλλά δεν καταλαβαίνει πως συμπεριφέρεται στους φίλους ακριβώς όπως όσοι λύπησαν τον ποιητή...

Έξοχο, και μην πεις πως πάλι σε λιβανίζω, γιατί με γέμισε ρίγη και σκέψεις...

night blue είπε...

kai giati toso gelio? ayga sou katharisame?

αμμος είπε...

Idaki μου, το σχόλιο σου είναι το πιο εύστοχο όσον αφορά τη συγγραφική πρόθεση, όπως φαίνεται και από τον τίτλο που έδωσα στο κείμενο. Δε θεωρώ πάντως ότι με λιβανίζεις, επειδή τα σχόλια σου δείχνουν πάντα ένα συναισθηματικό αντίκτυπο, ότι κάπως γίνεται και σε αφορά πραγματικά αυτό που γράφω. Αυτό βέβαια είναι εξόχως κολακευτικό.

Καλή μου vain, δεν κατάλαβα αν παρεξηγήθηκες με αυτό που σου έγραψα. Σκέφτηκα βασικά ότι ο συνδυασμός "ανισορροπία και στυλ" βγάζει κάτι το μισότρελο για την περίπτωση μου και γέλασα με μένα. Δεν βρήκα γελοίο το σχόλιο αν αυτό κατάλαβες.

kabamaru είπε...

perna apo to blog mou na pareis mia prosklisi-proklisi. Kai min eisai AXARISTOS kai arnitheis xexe!

Rodia είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.