33.

Δεν θυμόταν ποιος μεγάλος το είχε πει, πάντως έλεγε πως στις «όμορφες γυναίκες πρέπει να λες ότι είναι έξυπνες και στις έξυπνες ότι είναι όμορφες». Ε, λοιπόν τελευταία όλο και περισσότεροι της έλεγαν ότι είναι όμορφη. «Να δεις που είμαι ηλίθια τελικά...» είπε μια μέρα κι έπεσε με φόρα στο μαξιλάρι της. Και δεν ήθελε να σηκωθεί να πάει στη δουλειά. Και να μιλήσει σε άνθρωπο.

Δεν ήταν μόνο που την έλεγαν όμορφη. Είναι που δεν ήταν κιόλας. Οπότε πίστευε πώς σίγουρα τη θεωρούσαν ηλίθια, να πιστεύει τέτοια ηλίθια κομπλιμέντα. Γιατί αν ήταν και το ένα και το άλλο, γιατι ο Μάριος δεν την ήθελε πια; Η Ρεβέκκα δεν ένιωθε καλά.

Το ίδιο απόγευμα το αποφάσισε. Θα έκανε ένα τεστ νοημοσύνης. Αλλά όχι όποιο κι όποιο: ένα τεστ της MENSA, θα χτύπαγε την πόρτα των μεγάλων εγκεφάλων. Και τότε θα βλέπαμε ποιοι την θεωρούν ηλίθια. Γιατί είπαμε όμορφη δεν ήταν, αλλά όχι και ηλίθια!

Έτσι έκατσε και επέλεξε το πρώτο τεστ. Σου έδινε τα αρχικά από λέξεις και νούμερα να συμπληρώσεις την πρόταση π.χ 7D a W σήμαινε 7 Days a Week. Βρήκε τα 7 πρώτα με τη μια- ήταν όμως το όριο της φυσιολογικότητας αυτό. Για να πιάσει την πρώτη πίστα «σχετικής εξυπνάδας» έπρεπε να απαντήσει 12 ερωτήσεις. Και είχε κολλήσει στις 11.

-Δεν είναι δίκαιο, έλεγε αλλά δίκαια δεν ήταν η κλίμακα ή αυτό στο οποίο υπέβαλε τον εαυτό της; Διότι κανείς δεν την είχε αποκαλέσει «ηλίθια». Ήταν δική προβολή και συμπέρασμα αυτό.

Παράτησε τελικά το αγγλικό τεστ και πήγε στο ελληνικό. Κι εκεί τα ίδια. 11 ερωτήσεις σωστές. Και ήθελε άλλη μια. «33χ Μ.Α. …»

-33 τα χρόνια του Χριστού, έλεγε και ξανάλεγε και σκεφτόταν τον Άρη που τον γνώρισε στα 21 της και την έπρηξε μια ολόκληρη χρονιά να φέρεται σαν ξιπασμένο κωλόπαιδο κι όποτε εκείνη έλεγε να τον αφήσει αυτός μηρύκαζε διαρκώς: «μη μ’ αφήνεις τώρα, είμαι στα χρόνια του Χριστού- περνω το Γολγοθά μου».

«33 τα χρόνια του Χριστού» μα αυτό το Μ.Α δεν έβγαινε.

-Μεσσίας των Ανθρώπων μήπως;

Λάθος απάντηση.Την παίδευε δυο μερόνυχτα αυτό το 33, τι να ’ταν και τι σήμαινε, και δε μπορούσε να το βρει. Και κάποια στιγμή απλά της ήρθε. «Μέγας Αλέξανδρος, στα 33 πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος»!

Πράσινο φωτάκι, περάστε στην επόμενη πίστα, είστε μερικώς έξυπνη.

«Γαμιέσαι κυρά Μένσα μου», σκέφτηκε. «Δηλαδή τώρα αυτό είναι τεστ νοημοσύνης ή ιστορικών γνώσεων»;

Εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο.

«Αχ, να ναι ο Μάριος, να ναι ο Μάριος »

-Έλα Ρεβ, τι λέει?

Ήθελε να τον βρίσει τον αδερφό της. Άπλα επειδή δεν ήταν αυτός που περίμενε στην άλλη γραμμή.

-Καλά, θες κάτι?

-Ε, ναι βασικά ήθελα, να σου πω χρόνια πολλά βλαμμένο! Να τα εκατοστίσεις κλπ, κλπ!

-Ευχαριστώ.

-Τα πόσα κλείνεις θύμισε μου?

-Τα 33! γέλασε εκείνη.

-Α, τα έτη των μεγάλων ανδρών, του Ιησού, του Μεγαλέξανδρου...

-Του ποιου; Τσίριξε εκείνη.

-Του Μεγαλέξανδρου… επανέλαβε εκείνος

-Καλά συγνώμη, όλοι ξέρουν πόσο χρονών πέθανε ο Μεγαλέξανδρος εκτός από εμένα;

-Ναι, γιατί εσύ χαλβάδιαζες τον Ηφαιστίωνα στην ταινία και δεν πρόσεχες την υπόθεση!

-Άντε χέσου!

-Καλά ρε είναι τόσο σημαντικό να ξέρεις πότε πέθανε αυτός? Εξάλλου αυτός ήταν μεγάλος άνδρας. Εσύ είσαι μεγάλη γυναίκα: πρέπει να σκέφτεσαι άλλα πράγματα, γάμους, παιδάκια, κλπ, κλπ.

-Αμ δε θα φτάσεις στα χρόνια μου, θα σου πω εγώ τσόγλανε!

Και του το κλεισε.

Έπεσε ανάσκελα στο κρεβάτι.

Thirty- three μουρμούρισε και κάτι είπε βλέποντας νοερά μπροστά της τον Billy Corgan- έμοιαζε στον Μάριο.

«Speak to me in a language I can hear …Humor me before I have to go…Deep in thought I forgive everyone»

Thirty- three και ο Billy Corgan είναι 41 πια και ξαφνικά το 33 δεν της φάνηκε και τόσο τραγικό. Ένα νούμερο. Να την κρατήσει μακριά; Από τη MENSA ή τη χαρά. Σιγά τα ωα.

«Tomorrow’s just an excuse

Tomorrow’s just an excuse away
and you can make it last, forever you
you can make it last, forever you”

"Εσύ" ηλίθια- μήπως ήταν τελικα; "Εσύ" λέει το τραγούδι, όχι οι "άλλοι". Εσυ μπορεις να τα κάνεις ολα καλύτερα για εσένα, οι άλλοι δε θα το κάνουν ποτέ...

Σκέφτηκε την Πετρούλα το πρωι που της είπε "να κάνει ένα δώρο στον εαυτο της, το αξίζει". Ε, η φίλη της είχε δίκιο. Θα έκανε ένα δώρο. Θα σταμάταγε να υπολογίζει τόσο ανθρώπους που δεν την υπολογίζουν. Που ξεχνάνε τα γενέθλια και την υπαρξή της.

Σταμάτησε να περιμένει τον Μάριο να πάρει. Σταμάτησε να περιμένει ένα καλύτερο αύριο. Tο σήμερα ήταν εκεί. Και δε θα την περίμενε αν καθυστερούσε. Πήρε την Πετρούλα τηλέφωνο για να βγουν.

Μισό- μισό

Ποτέ δεν μπορώ να πιω παγωμένο νερό, συνήθως πίνω από τη βρύση αλλά στη φετινή Σαχάρα της Αθήνας πίνω συνέχεια μισό- μισό (το βρίσκω μεγάλη ταλαιπωρία ότι πρέπει να ανοίγω το ψυγείο, να βγάζω το μπουκάλι, να ξεβιδώνω το καπάκι, να βάζω μισό ποτήρι, να ξαναβιδώνω, να ξανανοίγω και να ξανακλείνω το ψυγείο κα μετά να πηγαίνω στη βρύση, να παθαίνω τενοντίτιδα για να ξεσφίξω την κάνουλα –που στάζει και τη σφίγγουμε!- να γεμίζω το άλλο μισό και να ξανακλείνω σφιχτά τη βρύση, αλλά το αποτέλεσμα είναι δροσιστικό και ΟΚ, τουλάχιστον αυτή είναι η πιο βαριά μου εργασία για φέτος το καλοκαίρι)!

Στη λογική του μισό-μισό που είναι μια μεγάλη ταλαιπωρία, και για να μην μου ταλαιπωρείστε κι εσείς χρυσουλάκια μου, έβαλα στο shaker και χτύπησα παλιά ονόματα μαζί με νέα, σ ' ενα πολύχρωμο κοκτέιλ που ανεβάζει δροσιστικά για 80 happy pop λεπτά –οπότε, αράξτε στη μπάρα του Αμμαζόνιου και κάντε τις πιο ηλιόλουστες σκέψεις σας. Καλοκαίρι είναι και τίποτε δε μπορεί να πάει στραβά!!!

01. Chemtrails BECK
02. Red sock pugie FOALS
03. The jacket FIRST FLOOR POWER
04. Shak’ ida DONORA
05. Great DJ TING TINGS
06. Epic last song DOES IT OFFEND YOU, YEAH
07. No longer KOOKS
08. Pull me out alive KAKI KING
09. Dancing queen RAINING PLEASURE
10. You said CHIKINKI
11. Sing again CHRIS WALLA
12. Kim and Jessie M83
13. The only one CURE
14. You said SEMIFINALISTS
15. Electric feel MGMT
16. Hurricane Jane BLACK KIDS
17. The way we get by SPOON
18. Lolita THROW ME THE STATUE
19. Come as you were BIRD & THE BEE
20. Killing monsters in the rain STEEL TRAIN
21. Lovesong of the Buzzard IRON & WINE

This could be a case for Mulder & Scully- indieannalog set 37

Μερικές φορές έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι οι άλλοι οφείλουν να περιστρέφονται γύρω μας, σαν τις μύγες στις αλογοουρές. Ένας φίλος μου εξήγησε το άτοπο της υπόθεσης: έστω ότι εσύ πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου. Όλοι οφείλουν να γυρνούν γύρω σου. Αλλά και οι άλλοι πιστεύουν ο καθένας για τον εαυτό του ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Άρα οι άλλοι πιστεύουν ότι εσύ πρέπει να γυρνάς γύρω τους. Με αυτη τη λογική όλοι γυρνάμε γύρω από τον εαυτο μας, άρα ΚΑΝΕΙΣ δεν γυρίζει γύρω μας! Built to spill- Center of the universe

«Τι σκαλίζετε τ' αστέρια και το διάστημα και δεν παρατάτε το υπερπέραν στην ησυχία του» αναρωτιόταν τις προάλλες η Βούλα. Κι εγώ συχνά αναρωτιέμαι τι πάει λάθος στον εγκέφαλο μου, γιατί έχω ανάγκη να ξέρω πώς φτιάχτηκε ο κόσμος, γιατί έχω ανάγκη να ψάχνω συνέχεια για απαντήσεις σε ζητήματα που πρακτικά δε με βοηθούν πουθενά στη ζωή μου. Λοιπόν «Το να «καταλαβαίνεις» μοιάζει πολύ με το σεξ: έχει μια πρακτική διάσταση, αλλά αυτός δεν είναι ο λόγος που το προτιμούν συνήθως οι άνθρωποι!» αυτο επεσήμανε ο Frank Oppenheimer. Eίναι στη φύση μας να ζητάμε «συνεκτικούς δεσμούς»: σύνδεση με τους άλλους, τον κόσμο, τη γη και τις μεγάλες ιδέες. Και αυτή η τάση για «σύνδεση» δεν ξεπηδά μονάχα από τη λογική, αλλά έρχεται από επιθυμία να μάθουμε ολόκληροι: σώμα και πνεύμα, συναίσθημα κα νους, φαντασία και λογική. Γι’ αυτό το να «κατανοούμε» πράγματα μοιάζει πολύ με το σεξ: το κάνουμε για να έχουμε επαφή με τρόπους που μας κάνουν να νιώσουμε «άνθρωποι» (τώρα που το ξαναδιαβάζω, κομματάκι εγωιστικο ακούγεται αυτό, αλλα ο άνθρωπος είναι εγωιστής, εδώ έφτιαξε σαν τα μούτρα του τον Θεό του, δε θα καθρέφτιζε τον εγωισμό του σε όλο το σύμπαν); Human league - Human

Συνήθως πάντως όταν μιλάμε για επιστήμη μιλάμε για πράγματα στεγνά, λογικά και περιχαρακωμένα, χωρίς έμπνευση και φαντασία. Παλιά δεν ήταν έτσι- στην αρχαιότητα η επιστήμη έψαχνε την ομορφιά του σύμπαντος, οι πυθαγόρειοι βάσισαν τα θεωρήματα στη μουσική και μέτρησαν τις αποστάσεις των πλανητών με μουσικές σκάλες. Ο Αϊνστάιν στα μέσα του 20αι. έφερε πίσω στην επιστήμη αυτό που της είχε λείψει: τη φαντασία Το σίγουρο είναι ότι παρότι μικρότερο από το σύμπαν το μυαλό των ανθρώπων χρησιμοποιεί μονάχα το 1/10 των δυνατοτήτων του και επιμένει να είναι το μεγάλο και άλυτο επιστημονικό μυστήριο.Doug Walker - the mystery και Comas- The science of your mind

Με αυτά και μ’ εκείνα η ιατρική κάνει θαύματα αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να βρει το χάπι με το οποίο ό,τι ονειρεύεσαι γίνεται πραγματικότητα όταν το θες (και όχι όταν πια δεν το θες, οπότε τότε ισχύει το "πρόσεχε τι εύχεσαι γιατι θα το πάθεις") και τελικά το μέγα του έρωτος μυστηριο και των σχέσεων τις αναλογιές, ούτε ο Μωλντερ και η Σκάλυ δε μπόρεσαν να αποκρυπτογραφίσουν… Παρεμπιπτόντως, αυτοι τα έχουν πλέον φτιάξει, χαλάσει, ξαναφτιάξει και έκαναν και παιδί -καλά εγώ πάντα τελευταία πρέπει να τα μαθαίνω όλα; Catatonia – Mulder & Scully

Τα νέα X- files βγήκαν την Πέμπτη στα σινεμά. Είναι ωραία να συναντάς φίλους μετά από καιρό και να βλέπεις ότι δεν άλλαξαν καθόλου, τόσα χρόνια μετά! Η ιστορία δεν είναι εξαιρετική, αλλα δε χρειάζεσαι κάτι εξαιρετικο για να δεις τους φίλους σου... Να πάτε!

Ammoscast 7: Η υπομονή μου εξαντλήθηκε

Μέσα σε δύο μήνες έδωσα παραπάνω συνεντεύξεις και βιογραφικά από όσα είχα δώσει τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Ως εργάκι ήταν ενδιαφέρον αλλά φτάνει. Δε θέλω να πείσω ούτε μισό άγνωστο επιπλέον ότι είμαι ικανός ερευνητής και φιλόλογος, ότι προστατεύομαι από τη συλλογική σύμβαση εργασίας, ότι μπορώ να επιλέγω τα μαθήματα που θα διδάξω.
[Παντελής Αμπαζής «Δε δουλεύω» του Γιάννη Λογοθέτη από το Ρε γυαλάκια πονηρέ του ιδίου.]
Επίσης μέσα σε αυτούς τους δύο μήνες έκανα αιτήσεις για ό,τι δημόσιο έγγραφο μπορεί να περάσει από το μυαλό σας: έναρξη ως ελεύθερος επαγγελματίας στην εφορία, εγγραφή στο πρώην ΤΕΒΕ, απαλλαγή από τις ασφαλιστικές του εισφορές ως ήδη ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, νέο βιβλιάριο ΙΚΑ, πέρασμα από τα κεντρικά του ΟΓΑ για ένα θείο που αποφάσισε να βγάλει αγροτική σύνταξη παρόλο που ζει μόνιμα στην Αμερική, ολίγη από Πολεοδομία για μια οικολογική υπόθεση του Βύρωνα, διαβατήριο. Κάθε δημόσιος υπάλληλος μου μοιάζει πια να ρίχνει μια μπίλια στη ρουλέτα του χρόνου μου, με εμένα να ελπίζω σε όσο μικρότερη χασούρα γίνεται.
[Δήμητρα Γαλάνη «Τα χάρτινα» των Τάκη Σούκα και Νίκου Μωραΐτη από τα Χάρτινα των ιδίων.]
Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώρισα και έκανα παρέα τη φετινή χρονιά στην Αθήνα αποδείχτηκαν εξαιρετικοί, δημιουργικοί και χαρούμενοι τόσο, ώστε να μου κάνει καλό ακόμη και να με βαθαίνει κάθε συνάντηση μαζί τους. Μέχρι και τα αφεντικά μου στο Μαρούσι βρέθηκαν να μου συμπεριφέρονται ως οι ευγενέστεροι (και σωστότεροι οικονομικά) εργοδότες που είχα ποτέ. Όλο αυτό μου ανέβασε αρκετά τα κριτήρια των συνευρέσεων μου: πέρα από τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους που αγαπώ και στηρίζω, όλοι οι υπόλοιποι το ψυχολογικό σας κουβαδάκι και σε άλλη erimosiparalia.
[Μελίνα Τανάγρη «Για τους κακούς» από το Στον κήπο της ιδίας.
Σταμάτης Κραουνάκης «Η μύγα» του ιδίου, από τη Σπεράντζα των Σ. Κραουνάκη, Λ. Νικολακοπούλου και Γιώργου Θεοφανόπουλου – Χατζιδάκι.]
Μέσα στα διάφορα που έγιναν κι έκανα φέτος, ενεργοποιήθηκα ξανά στην πολιτική και την επιστήμη, από τη μια συμμετέχοντας σε μια οικολογική ομάδα του Βύρωνα και στο σωματείο μου, από την άλλη ξεκινώντας διδακτορικό. Το πρώτο πιλοτικό της έρευνάς μου δεν τελείωσε ακόμη, μια δικαστική διαμάχη που έχουμε ξεκινήσει με το Δήμο ως Πρωτοβουλία Πολιτών Βύρωνα είναι σε μάλλον κρίσιμο σημείο, αλλά είμαι πλέον σε φάση που δε θέλω να διαβάσω ούτε καν τα παραπολιτικά της Εσπρέσο (αν έχει). Λάθος, σωστό, λίγα, πολλά, εγώ αυτά είχα να προσφέρω.
[Ελένη Βιτάλη «Εσύ που ξέρεις τα πολλά» της ιδίας, από το Προσκήνιο.]
Είναι πολύ πιθανό ότι η τρίχα που έσπασε τη ράχη της καμήλας λεγόταν «καλοκαίρι στην Αθήνα με καύσωνα και πολλές μετακινήσεις πέρα δώθε στο κέντρο». Όσο παίνεψα και γούσταρα αυτήν την πόλη μέχρι την αρχή του καλοκαιριού, άλλο τόσο τη γαμοσταύρισα το τελευταίο διάστημα. Υπήρξαν φορές περιμένοντας το 227 στη Σταδίου, με το λίβα να μου καίει το πρόσωπο που πήγα και ήρθα ανάμεσα στο «να σκοτωθώ» ή «να σκοτώσω το διπλανό μου». Για να είμαι εδώ και να σας γράφω, την πάλεψα επαρκώς από ό,τι φαίνεται.
[Μαρία Καβογιάννη, Τζέση Παπουτσή και θίασος «Για δες καιρό που διάλεξε» από την Τσιντετσιτά της Αφροδίτης Μάνου.
Νένα Βενετσάνου «Τρεις δολοφόνοι» από τις Μπαλάντες της οδού Αθηνάς του Μάνου Χατζιδάκι.]
Χρειάζομαι διακοπές και θα τις έχω. Όπως θα έλεγε η φίλη μου Ιωάννα, προς το παρόν «βρίσκομαι στο δικό μου μαγικό κόσμο», μέχρι την Παρασκευή που πετάω για Κίεβο. Για αυτό όμως θα σας γράψω την επόμενη φορά, στη μάλλον τελευταία μου ανάρτηση για τον επόμενο ένα μήνα.
[Διονύσης Σαββόπουλος «Κανονάκι» από τη Ρεζέρβα του ιδίου.]

Αισθήσεις και συνειρμοί 5.00μ.μ

"Τι έχεις ρε παιδάκι μου";
"Ώχου, δε με παρατάς; Τίποτα"...

Nada

Aν το θαύμα της ημέρας είναι ν' αγαπάς τη μέρα
με τη σάρκα με το αμάρτημα του έρωτα
της νυχτός το θαύμα είναι τίποτε να μην αγαπάς
κανέναν έρωτα καμια γλύκα της μέρας

Είναι του έρωτα το θαύμα τίποτε να μην αγαπάς
απ' των άστρων τα ανοίγματα να μη μαθαίνεις τίποτε
να μην ξέρεις να μη ζεις και να μη φαίνεσαι
να' σαι η φλόγα και σε τίποτα να μην υπάρχεις

(Jean Pierre Jouve σε μετάφραση Ελύτη)

Αισθήσεις και συνειρμοί 7.00 π.μ.

Το απαλό φως, το πρωινό αεράκι, η δροσιά που απλώνει στο γυμνό μου σώμα και το κελάηδισμα των πουλιών από το δρόμο, μου θύμισαν αυτό το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Καλημέρα.

Η Βασίλισσα του Χιονιού στην Αθήνα

Περπατούσε απαλά κροταλίζοντας τα πέδιλά της
υπόλευκα, από δέρμα νεαρής φώκιας, αγγίζοντας
τις πλάκες των πεζοδρομίων, το ξερό χώμα
τη γκρίζα σαν βρόμικο πάγο άσφαλτο.

Έπαιζε με τις πτυχές του φορέματος από λεπτό λινό,
με δαντέλα και ραφές από ιστούς, να χαϊδεύει ή άκρη του
τους εξαερισμούς των κλιματιστικών, το πυκνό τσιμέντο
τα ξεραμένα δέντρα και τα κάγκελα που άχνιζαν.

Με το ήρεμο, υπολογισμένο άγγιγμά της
έδινε στην πόλη τη δύναμη που χρειαζόταν
για να παγώνει τις καρδιές των ανθρώπων
καίγοντάς τους την επιδερμίδα.

[Τα ποιήματα μου είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια και το ξέρω, αλλά μου άρεσε η εικόνα και δεν έχω δύναμη για ιστορία. Καλό κουράγιο αδέλφια.]

Το πρωινό περιλαμβάνεται στην τιμή - indieannalog set 36

REM - Orange crash. Το πορτοκάλι για πρωινό δίνει ενέργεια για μια δυνατή μέρα με έντονη δραστηριότητα αλλά χρειάζεται γερό στομάχι και όχι, να μη βάλετε μέσα βότκα πρωινιάτικα (μα τι άνθρωποι είστε πια…τς, τς, τς).

Caezars – Strawberry weed. Φράουλες, κεράσια, μούρα μαζί με γιαούρτι δροσίζουν μετά από μια καυτή νύχτα και ταιριάζουν να τα τρως κάτω από τη σκιά ενός δέντρου παρέα με το βιβλίο σου –μη βάλετε σαντιγί, εκτός αν δε σας πειράζει να πάρετε 900 θερμίδες με το «καλημέρα»!

Jesus & Mary Chain – Just like honey. Αν μιλάμε για ελληνικό καλοκαίρι δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερο από φρέσκο φρατζολάκι και μέλι –που απ’ την ζέστη ρέει σαν νερό πάνω στην καλογυαλισμένη βουτυρένια επιφάνεια του ψωμιού και το μαχαίρι κάνει σερφ στην χρυσή ακτή του… Πρωινό για Μαρίες Αντουανέττες- κάτι ήξερε η Κοπολα που χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο τραγούδι στο σάουντρακ!

Rufus Wainwright – Cigarettes & chocolate milk. Πρωινό για πρωταθλητές των καταχρήσεων και της εξάρτησης από τον καπνό και τη ζάχαρη –το milko έχει πιο elegant γεύση και δίνει αίσθηση περισσότερου κακάο από το enjoy -που παραείναι γλυκό- αλλά αν θες να κάνεις τη μεγάλη …βρομιά πάρε yoco- choco να ζήσεις την εμπειρία της βουτιάς σε λιωμένη σοκολάτα (δεν κυκλοφορούν πια carnation που ήταν η απόλυτη λιχουδιά)! ΥΓ. Πάνε με όλα τα τσιγάρα! ;)

Marcy Playground- Sex & Candy… Να ξεκινάς τη μέρα με λίγη σωματική άσκηση βοηθά τον μεταβολισμό, άσε που ο χορός της αδρεναλίνης και η άνοδος της σεροτονίνης σε κάνουν να έχεις αυτο το ηλίθιο χαμόγελο όλη μέρα (ναι, αυτο που σπάει τα νευρα των άλλων γιατι καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί). Και μετά μπορεί να φας και εκείνη την μπουγάτσα χωρίς τύψεις!

Pearl Jam- Last kiss. Αν ξύπνησες τελευταία στιγμή πάντως και φεύγεις άρον- άρον, το πιο γρήγορα πρωινό είναι το τελευταίο φιλί που του/της δίνεις, πριν μπείτε σε διαφορετικούς συρμούς και λεωφορεία για να πάει ο καθένας στη δουλειά του, μετά από μια νύχτα που περάσατε μαζί… Κι όλα τα άλλα, ακόμα και μια... μαρμελάδα μαργαριταριών δεν είναι πλουσιότερα σε θρεπτική αξία για τον οργανισμό μας! ;)

Η ζωή μετά θάνατον

Ήταν η πρώτη χρονιά που κατάφερνε κάπως να σταθεί στα πόδια του, χωρίς δανεικά κι αγύριστα από τη μητέρα του, χωρίς ψυχοφάρμακα για να κοιμηθεί και να ηρεμήσει, χωρίς κρίσεις πανικού στην Ομόνοια και το μετρό. Είχε δουλειές σε δύο φροντιστήρια, μια γλυκιά κοπελίτσα για να βγαίνει μαζί της στα μπαρ και να κάνουν σεξ όποτε είχε αυτός όρεξη, ένα μικρό δυάρι στο Παγκράτι που συγκατοικούσε με τον κολλητό του. Όλα έμοιαζαν καλά, ή έστω καλύτερα από ποτέ. Ώσπου μια καλοκαιρινή μέρα ξανακύλησε, τα πρωινά δεν έβρισκε κανένα νόημα να σηκωθεί, τις νύχτες τα μάτια του χάζευαν το ταβάνι για ώρες, ξεχνούσε μέρες να κάνει μπάνιο, για να του σηκωθεί και να κρατηθεί το Μαράκι έπρεπε να παιδεύεται αδιάκοπα. Την πρώτη φορά που δεν ξύπνησε για να πάει στο φροντιστήριο προφασίστηκε αρρώστια, η φωνή του έτσι κι αλλιώς ακουγότανε χάλια, τη δεύτερη φορά όμως σκέφτηκε ότι ήθελε να παραιτηθεί και δεν είχε καν το κουράγιο να πάει μέχρι εκεί, πόσο μάλλον να δίνει εξηγήσεις. Σε μια σκοτεινή έκλαμψη ζήτησε από το συγκάτοικό του να απαντάει αυτός στο τηλέφωνο για λίγες μέρες, μέχρι να πάρουν από το φροντιστήριο και να τους πει ότι είχε πεθάνει. Ο Γιάννης δέχτηκε, με την προϋπόθεση ότι θα ξεκινούσε άμεσα ψυχοθεραπεία ή έστω να παίρνει τα παλιά του φάρμακα.

Ευτυχώς τα φάρμακα τον ηρέμησαν, ενώ η ψυχοθεραπεία του έδωσε μια πρώτη στήριξη και στη συνέχεια μια τουλάχιστον επιφανειακή ισορροπία. Το άλλο φροντιστήριο δεν είχε δουλέψει καλοκαίρι και έτσι συνέχισε σε αυτό κανονικά από Σεπτέμβρη, έπιασε δεύτερη δουλειά ως επιμελητής σε έναν εκδοτικό οίκο, σκεπτόμενος λογικά ότι δεν πρέπει να πολυζορίζει τον εαυτό του με εξετάσεις και διορθώσεις, χώρισε το Μαράκι και βρήκε μια γυναίκα περισσότερο αυτόνομη, να τον κινητοποιεί και να τον ταρακουνάει. Πολλές φορές έλεγε στο Γιάννη ότι έπρεπε να έχει μια πρώτη χρονιά επιφανειακά καλή, για να δει τα όρια της και να καταρρεύσει, για να βρει έναν πιο πραγματικό και ισορροπημένο εαυτό, και ο Γιάννης συμφωνούσε, άμαθος από κρίσεις και καταθλίψεις αλλά και από αυτογνωσία. Μέχρι που μια μέρα στο μετρό συνάντησε το αφεντικό από την παλιά του δουλειά. Λιποθύμησαν σχεδόν ταυτόχρονα, το αφεντικό επειδή νόμισε πως είδε φάντασμα, αυτός καλωσορίζοντας ξανά τις κρίσεις πανικού του.

Τον ίδιο τον συνέφεραν γρήγορα οι συνεπιβάτες του μετρό, το πρώην αφεντικό του όμως δεν ξυπνούσε με τίποτα. Στο νοσοκομείο οι γιατροί διέγνωσαν καρδιακή ανακοπή και βουλωμένες αρτηρίες από το κάπνισμα και το άγχος, που περίμεναν μια καλή αφορμή για να αγγίξουν τα όρια τους. Ο άνθρωπος ευτυχώς επέζησε τελικά, αλλά επανήλθε στη ζωή πλημμυρισμένος με θυμό. Όσο κι αν τόνισαν η γυναίκα του με τους γιατρούς ότι δε χρειαζόταν επιπλέον συγκινήσεις, όσο κι αν ήταν επιφυλακτικός ο δικηγόρος, εκείνος έκανε μήνυση για ηθική βλάβη και απάτη, ζητώντας ένα τεράστιο ποσό. Ο ψυχοθεραπευτής επέμεινε ότι άλλο είναι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου και άλλο να αυτοτιμωρείσαι, η Ελένη στάθηκε δίπλα του όσο καλύτερα μπορούσε, υπερασπίζοντας στους συνοφρυωμένους φίλους της ότι όφειλε να στηρίξει το σύντροφό της, ιδίως για λάθη που είχε κάνει στο παρελθόν, και ο Γιάννης σιχτίριζε την ώρα και τη στιγμή που τον βοήθησε να κρυφτεί σαν πεθαμένος στο σπίτι, προσφέροντάς του αφειδώς μπινελίκια, που ήταν όμως πια έτοιμος να τα μεταφράζει σε αυτοκριτική. Χωρίς καμία γενναιόδωρη πρόθεση, το δικαστήριο ήρθε να τον συντρέξει κι αυτό με τη σειρά του: για να υπάρξει ποινικά κολάσιμη απάτη χρειαζόταν κάποιο υλικό όφελος, κι αυτός είχε χάσει τη δουλειά του, ενώ η ηθική βλάβη για να σταθεί προϋπέθετε την αντικειμενική ύπαρξη φαντασμάτων, αθώος ο κατηγορούμενος. Και κάπου εκεί πήρε χαμπάρι ο Λάζαρος πως είτε εγκαταλείπεις τη ζωή, είτε την απολαμβάνεις, αυτή εκεί παραμένει, μέσα σου και δίπλα σου, μέχρι που καμιά φορά συνωμοτεί και υπέρ σου.

[Στα βιντεάκια του Youtube είδατε κι ακούσατε τρία τραγούδια του Nick Cave, τα: “Henry Lee” (Murder Ballads), “Dig, Lazarus, dig!” (Dig, Lazarus, dig), “Death is not the end” (Murder Ballads)]

Όλοι οι πρίγκιπες ήταν ένας?

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Χιονάτη που τη λέγανε Μαρίνα και ήταν αδερφή μου (ακόμα είναι). Μια μέρα η Χιονάτη, η Μαρίνα η αδερφή μου, έπεσε να πεθάνει. Τη ρώτησα τι έχει και μου είπε ότι τι να μου λέει τώρα, αυτή η κακιά της η μαύρη τύχη φταίει. Κατάλαβα αμέσως ότι τη Μητριά τη λέγανε Μαυρητύχη και τη ρώτησα αν έφαγε δηλητηριασμένο μήλο «το ’φαγα το ρημάδι και μακάρι να μου καθόταν η μπουκιά στο λαιμό, αλλά μου έκατσε αλλού». Εγώ της είπα πού κι εκείνη είπε δεν πας να παίξεις να με αφήσεις ήσυχη λέω εγώ κι έβαλε τα κλάματα κι έπεσε να πεθάνει. Εγώ της είπα να πεθάνει και να μην ανησυχεί γιατί θα έρθει ο πρίγκιπας να τη φιλήσει να γιάνει και μου είπε «ποιος πρίγκιπας βρε βλαμμένο κι εσύ» κι εγώ δεν ήξερα το όνομά του. Μα επιτέλους, αυτό είναι μεγάλη παράληψη στο παραμύθι, δε λένε πουθενά ποιος πρίγκιπας έκανε αυτό το φιλί το γιατρικό να ξέρουμε να τον ξαναφωνάξουμε άμα πέσει να πεθάνει καμιά Χιονάτη άλλη.

Η αδερφή μου που της έκατσε η μπουκιά δεν ξέρω πού, έμεινε στο νεκροκρέβατο πολλές μέρες και νύχτες και έκλαιγε και χτυπιόταν και η μαμά έλεγε «αχ το πουλάκι μου είναι ερωτοχτυπημένο» και ο μπαμπάς έλεγε «θα τον σκίσω τον πούστη αν την έχει ακουμπήσει» κι εγώ είπα μάλλον το όνομα του πρίγκιπα είναι Πούστης και πρέπει να το συμπληρώσουμε στο παραμύθι. Πήρα λοιπόν τη Μαρία και της είπα ότι λένε Πούστη τον πρίγκιπα και αν ξέρει τι σημαίνει ερωτοχτυπημένος και είπε ότι δεν είναι κάτι καλό, αφού λέει για χτύπημα μάλλον ο έρωτας θα είναι ένα κακό που σε βρίσκει και σε κάνει να πονάς. Ενώ η αγάπη είναι κάτι που δεν το παθαίνεις εσύ, το παθαίνει ο άλλος που του το κάνεις εσύ που τον αγαπάς. Και εγώ της είπα ότι «η αγάπη είναι καλό πράγμα αφού δεν το παθαίνουμε εμείς και δεν πονάμε εμείς» και μετά ήρθε η μαμά της και είπε να κλείσουμε το τηλέφωνο και επιτέλους πότε θα μεγαλώσουμε να μάθουμε να μιλάμε μέσω ίντερνετ, της έρχεται ο κούκος αηδόνι με το τηλέφωνο τόσο που μιλάμε.

Μετά μια μέρα ήρθε στο σπίτι ένα αγόρι αδύνατο με μάτια πράσινα σαν μπιζέλια και ήρθε λέει να δει την Μαρίνα που δεν είχε πάει μέρες στη Σχολή και ανησύχησε. Και μόλις μπήκε στο δωμάτιο έκλεισε την πόρτα αλλά όχι καλά και έμεινε μια χαραμάδα και είδα ότι και πήγε κατευθείαν στο κρεβάτι και έσκυψε και την φίλησε κι εκείνη «άχχχχ» είπε και ξανανάσανε κι εγώ κατάλαβα ότι είναι ο πρίγκιπας που στο παραμύθι δεν είχε όνομα- σάμπως να ήταν κάποιος τυχαίος- και τη φίλησε και αυτή ξαναζωντάνεψε -η Χιονάτη όχι η Μαρίνα.
Η Μαρίνα τον ήξερε αυτόν που την φίλησε και τελικά τον έλεγαν Μιχάλη όχι Πούστη και του είπε «έχω καθυστέρηση και ήταν μεγάλη μαλακία σου να μην βάλεις προφυλακτικό» κι εκείνος δεν ήξερε τι να κάνει. Τον άγχωνε όσο ήταν ζωντανή και μίλαγε και χειρονομούσε, τον βόλευε όσο ήταν αμίλητη και πεθαμένη και την έκανε ότι ήθελε, τώρα ποια ήταν αυτή που θα του έλεγε τι θα κάνουν έτσι της είπε «ήταν λάθος, πρέπει να βρούμε λεφτά και να το ρίξεις» κι εκείνη του έριξε πάνω του το κινητό της και μερικά βιβλία κι εκείνος έφυγε. Αυτός που είχε όνομα αλλά δεν είχε αγάπη τελικά.

Και το άλλο πρωί η Μαρίνα ξύπνησε και πήγε να πλυθεί και ο καθρέφτης της είπε ότι είναι η πιο έξυπνη του κόσμου κι εκείνη του έφτυσε οδοντόκρεμα να μάθει να την κοροϊδεύει αλλά όταν βγήκε στο δρόμο κάτι δεν πήγαινε καλά γιατί όλα πήγαιναν καλά: η βροχή άρχιζε μόλις έμπαινε στο ΜΕΤΡΟ και σταματούσε μόλις έβγαινε στο δρόμο, οι ιδέες τις έρχονταν στη σειρά και όχι η μια πάνω στην άλλη και δε σκόνταψε ούτε μια φορά σε κάποιο χαλασμένο πλακάκι στο πεζοδρόμιο. Και ο καθηγητής της της είπε ότι η διπλωματική ήταν καταπληκτική και τη θέλει και στο Μεταπτυχιακό του.
Και η Μαρίνα γύρισε σπίτι και ήταν σαν άλλη Χιονάτη, από άλλο παραμύθι και σκέφτηκα ότι κάτι είχε εκείνο το φιλί το προηγούμενο βράδυ: μάλλον είχε τη δύναμη να την κάνει να πεθάνει στην παλιά της ζωή και να ζωντανέψει σε μια νέα.
Και αυτό ήταν όλο. Και δεν ξαναείδαμε τον πρίγκιπα μόνο πολλά βιβλία σε αυτό το σπίτι. Και τώρα η αδερφή μου όλο μιλάει για έναν άλλο με κοτσίδα που έχει μεγάλη μύτη και τον λένε Ισαάκ Νέφτη. Ή κάτι τέτοιο. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

ΥΓ. Και η Μαρία μου είπε ότι το Πούστης δεν είναι όνομα για πρίγκιπα ούτε το Μιχαλης, μήπως τον λέγαν Πούτσι όπως το «Γκουτσι φόρεμα» κι εγώ είπα σιγά μην τον λέγαν και παπούτσι και η Μαρίνα η αδερφή μου που μας άκουσε μας είπε να το προσέξουμε αυτό που δεν έχει όνομα ο πρίγκιπας γιατί μπορεί να είναι ο ίδιος που πήγε και με τη Χιονάτη και μετά με τη Σταχτοπούτα και μετά με την Άριελ τη γοργόνα και μετά με την Ορόρα –την ωραία κοιμωμένη- κι εγώ είπα μα δε μπορεί να είναι ο ίδιος, ποιος μπορεί να έχει όλες τις ωραίες από τα παραμύθια και η Μαρίνα είπε «ο Μπέκαμ;» αλλα και το Μπεκαμ είναι χάλια όνομα και έτσι ακόμα δεν του έχουμε δώσει ένα.

Norwave - indieannalog set 35

Τα μουσικά κανάλια της Νορβηγίας μπορεί να έχουν μείνει 20 χρόνια πίσω, αλλα οι Νορβηγοί μουσικοί πάνε μια χαρά μπροστά και ιδού μερικές επιλογές από τη νορβηγική μουσική εξέλιξη. ΥΓ. Όσοι ξέρετε κι άλλες pop, indie rock ή electro μπάντεςπου θα ταίριαζαν σε αυτο το complilation, να τις συμπληρώσετε στα σχόλια να "κλείσουμε" το cd!

01. A-ha – The sun always shines on TV. Πρώτοι γιατί αρχίζουν από Α και είναι σαν τους ABBA της Νορβηγίας: τουτέστιν σήμα κατατεθέν.
02. Αpoptygma Berzerk –Mourn, το sample του the man who sold the world δίνει ρέστα και κερδίζουν σίγουρα βραβείο για το αλλόκοτο όνομα
03. Madrugada – Beautyproof. Αφού πέτυχαν τον μόνο μελαχρινό Νορβηγό για τραγουδιστή, ε αν μη τι άλλο, δε μπορούμε να αμφισβητούμε την dark αισθητική τους!
04. Μinor Majority – Let the night begin. Πασπαλισμένοι με ζεστές αποχρώσεις αποτελούν το ιδανικό soundtrack για καλοκαιρινές διαδρομές στην νορβηγική ύπαιθρο
05. Ane Brun- Shot my heart. Κάτι σαν Feist του βορρά (καλή φωνή, ωραίο μουτράκι και συμμετοχές σε τόσα singles άλλων, που χάσαμε το μέτρημα με πόσους και με ποιους τα είχε)!
06. Annie- I know your girlfriend hates me. Η Kylie της Νορβηγίας έχει blog και μόλις έβγαλε το singlακι της προς Αγγλία μεριά (αντε, και στα δικά μας οι… indieannie)
07. Ida Maria - I like you so much better when you ‘re naked. Η έτερη φέρελπις νεαρά από τα φιορδ, έχει πολύ αγγλικό ήχο και δείχνει να τα πηγαίνει μια χαρά εις την αλλοδαπήν…
08. Lorraine – Twenty years under water. Θυμίζουν Κent τώρα που τους ακούω ξανά και, τελικά, τα nordic synths έχουν μια απόκοσμη μελωδία που τα κάνει να ξεχωρίζουν…
09. Röyksopp – Only this moment. Εντάξει, το παραδέχομαι. Νόμιζα ότι ήταν Ισλανδοί! Κι έχω την ασθενή εντύπωση ότι ελάχιστοι ξέρουν ότι είναι Νορβηγοί (καιρός να το μάθουμε και να τους βάλουμε στους νορβηγικούς συνειρμούς μας)!
10. 3-11 porter- Surround me with your love. Κι έλεγα κι εγώ πόσο μου θυμίζουν Madrugada, που να ’ξερα τότε ότι είναι …κοντοχωριανοί! Λατρεμένο καλοκαιρινό κομμάτι.
11. Datarock – The most beautiful girl. Υπνωτιστικό, ληθαργικό, το είχα βρει σε μια συλλογή μαζί με Bonobo και από τότε κόλλησα και με τους δυο.
12. Ralph Myerz & Jack Herren Band- L.I.P.S.T.I.C.K. Στη Νορβηγία τα καλύτερα ξενοδοχεία είναι τα Hotel Thon και απορώ που η αλυσίδα δεν έχει βγάλει τις δικές της μουσικές συλλογές ώστε να σταματήσουν οι διαμονές στα …Hotel Costes!
13. Jaga Jazzist- All I know is tonight. Aν ο James Bond ήταν Νορβηγός αυτοί θα αναλάμβαναν την μουσική των τίτλων!

and the beat goes on! O Sot ανακάλυψε και συνεχίζει την "συλλογή"...

14. The 3rd & the Mortal - Good evening Mr. Q. Με μια δόση trip hop, ατμοσφαιρική electro παραγωγή που σε ταξιδεύει
15. Midnight choir- Dear friend. Με ροκ ψυχή -εδώ στα ήσυχά τους, σαν τροβαδούροι του βορρά...
16. Storm- Utferd. Hard Core αισθητική και άγριες διαθέσεις αλλα τους πιάσαμε στον ...υπνο! :)

Το αδύναμο φύλο

(φημολογείται ότι μια από τις δυο ιστορίες είναι αληθινή)

Genova, Italy, 1978.
Ο Giorgio T. βάδιζε στους δρόμους της Genova με το ανοιξιάτινο κοστούμι του, όταν ένα αυτοκίνητο σταμάτησε πλάι του. Η οδηγός άνοιξε το παράθυρο κι εκείνος έσκυψε ενστικτωδώς, νομίζοντας ότι θέλει να τον ρωτήσει για κάποια οδό. «If beauty had a name it would be yours, so don’ t tell me your name cause I already know it, my Βeauty! Would you like to have a drink with me?» τον ρώτησε με κακά αγγλικά.
Η γυναίκα ήταν 50άρα και το έδειχνε, ταλαιπωρημένη περισσότερο και λιγότερο καλοβαλμένη θα την χαρακτήριζες. Επιπλέον δεν έμοιαζε ξένη. Εκείνος, 25άρης στην ηλικία αν και πολύ μεγαλύτερος σε σεξουαλικές εμπειρίες, της χαμογέλασε για το κομπλιμάν και έκανε να φύγει. Η γυναίκα άνοιξε την πόρτα και τον ακολούθησε με τα πόδια, παρατώντας το αμάξι ανοιχτό και κλείνοντας το δρόμο πίσω της. Κορναρίσματα, φωνές κι εκείνος, «No, don’ t do that» της είπε με τα δικά του κακά αγγλικά, «don’ t leave the keys on, somebody may steal your car» κι έτρεξε προς το αυτοκίνητο. Εκείνη μπήκε μαζί του στο fiat και «that was the best thing to do!», του είπε και προχώρησε με το αμάξι λίγο παρακάτω όπου και ξανασταμάτησε σε έναν χώρο που δεν ενοχλούσε.
Του είπε ότι είναι Ισπανίδα και ζήτησε το τηλέφωνό του. Είπε ότι θέλει πολύ να πιουν μαζί ένα ποτό. Εκείνος της είπε ότι έχει γυναίκα κι εκείνη του είπε ότι κι αυτή έχει άντρα αλλά δεν είναι Ιταλός. «Η γυναίκα σου είναι Ισπανίδα;» τον ρώτησε. «Δε θες να δοκιμάσεις μια έμπειρη πληθωρική Ισπανίδα»;
Έδωσε το τηλέφωνό του για να την ξεφορτωθεί, με την προοπτική να μην απαντήσει αν τον πάρει. Ήταν σαφέστατο ότι δεν ήταν ξένη, έμοιαζε με μεσόκοπη Ιταλιάνα που έψαχνε ζιγκολό. Απ’ την άλλη γιατί να μην έβγαινε μαζί της για ένα ποτό και να της έδινε ένα μάθημα…
Πράγματι το επόμενο βράδυ του έδωσε ραντεβού σε ένα πολύ καλό μπαρ. Ήπιαν ένα ποτό και ευθύς αμέσως αυτή τον ρώτησε αν θέλει να πάνε στο ξενοδοχείο της. Εκείνος της είπε «δεν ξέρω τι κάνουν στην Ισπανία αλλά στην Ιταλία δεν πηδάς κάποιον μόνο με ένα ποτό!». Εκείνη γέλασε και του έδειξε τα λεφτά. «Φτάνουν αυτά Λατίνε εραστή μου»;
Πήγαν στο δωμάτιο και μόλις είχαν βγάλει τα ρούχα τους όταν εκείνος καβάλησε πάνω της και της είπε στα Ιταλικά «γιατί έπαιξες όλο το παιχνίδι, ας έλεγες πως είσαι Ιταλίδα που θέλει να πηδάει τεκνά, με τόσα λεφτά δε χρειαζόταν παραμύθι μωρό μου». Και τότε εκείνη του είπε «κι εσύ γιατί είπες το παραμύθι ότι έχεις γυναίκα αφού είσαι απλά ένας ζιγκολό και θα πήγαινες με οτιδήποτε για τα λεφτά μωρό μου»; Της άστραψε ένα χαστούκι και τότε εκείνη, χωρίς αυτός να καταλάβει πώς, με μια παράξενη αιφνιδιαστική λαβή τον έβαλε από κάτω και τράβηξε το πορτοφόλι από την τσάντα της. Έβγαλε την ταυτότητά της. Αστυνομική.
«Λοιπόν θα το αναλύσουμε κι άλλο το ζήτημα ή θες να σε πάρω στο τμήμα και να σου χώσω το κλομπ εκεί που πρέπει για να με πηδήξεις τελικά»;
Ο Giorgio προσπάθησε πολύ να αποδώσει με τον πιστόλι κολλημένο στον κρόταφο και την μπατσίνα να του δίνει παραγγέλματα. Όταν τελικά με πολύ ιδρώτα και κόπο τα κατάφερε εκείνη έφυγε μαζεύοντας το μάτσο τα χαρτονομίσματα λέγονται πώς «δεν τ’ άξιζε τα λεφτά του- και ίσως να μην άξιζε να του χαρίσει τη ζωή». Αλλά τελικά τον άφησε να ζήσει. Ντροπιασμένος. Βιασθής από γυνή…

Rhode Island, U.S. 1978
Ο George S. είχε ένα εργοστάσιο πλαστικών στο Providence της Αμερικής. Επίσης είχε σύζυγο και μια ωραιότατη γραμματέα ερωμένη. Το καλοκαίρι εκεί στο Rhode Island ο ήλιος μπορεί να σε τρελάνει και οι θερμοκρασίες μοιάζουν με αυτές της Αθήνας με καύσωνα. Στον ήλιο λοιπόν και στην υπερθέρμαση έριξαν το φταίξιμο οι ασφαλιστικές εταιρίες όταν μια ισχυρή έκρηξη στην αποθήκη γκρέμισε όλο σχεδόν το εργοστάσιο. Όλο εκτός από τον διαχωριστικό τοίχο του γραφείου. Έτσι ο George S. γλίτωσε ως εκ θαύματος από βέβαιο θάνατο.
Μετά από μέρες περίθαλψης γύρισε στο γκρεμισμένο εργοστάσιο και συγκεκριμένα εκεί που κάποτε ήταν το γραφείο του να ψάξει για πολύτιμα απομεινάρια. Και λέγοντας αυτό δεν εννοούμε μόνο το ταυτότητες, διπλώματα, συμβόλαια και τα σχετικά έγγραφα. Εννοούμε και χρήματα και κυρίως χρυσαφικά- εν προκειμένω το ένα που είχε αγοράσει για τα γενέθλια της ερωμένης του και είχε κάρτα μέσα: αν το έβρισκε ποτέ η γυναίκα του όλα θα έβγαιναν στη φόρα.
Και ο George S. ήταν ένας ευυπόληπτος πολίτης του Providence και αυτό που του είχε συμβεί- να φτάσει τόσο κοντά στο θάνατο και να γυρίσει πίσω- τον είχε κάνει να θέλει να βάλει τη ζωή του στον ίσιο δρόμο. Η ρεαλιστική κατάρρευση του εργοστασίου και η οικονομική του πτώση ήταν μια τιμωρία, ένα θεϊκό σημάδι ότι είχε ξεστρατίσει. Αλλά ο Θεός του χάρισε τη ζωή για να επανορθώσει… Θα έβρισκε λοιπόν το δώρο για την γραμματέα. Θα έβγαζε την κάρτα από μέσα. Και θα το χάριζε στη γυναίκα του, που ξαγρυπνούσε στο πλευρό του σε όλες τις μέρες και τις νύχτες της πτώσης του.
Όπως είχε πέσει στα γόνατα κι έψαχνε ένα φορτηγό- γερανός πέρασε από τον διπλανό δρόμο. Το έδαφος συντονίστηκε και τραντάχτηκε, κι άξαφνα κι απότομα κατέρρευσε εκείνο το μοναδικό όρθιο κομμάτι τοίχου. Και τον πλάκωσε.
Μέσα από τις σκόνες φάνηκε σαν φάντασμα η κατασκονισμένη φιγούρα της γυναίκας του. Στο χέρι της αντί βραχιολιού είχε τυλίξει ένα πανάκριβο περιδέραιο. Και στα δάχτυλα έσφιγγε την διαθήκη, που ήταν στο όνομά της. Πoτε δεν αποδείχθηκε αν αυτή έριξε τελικά τον τοίχο.

Athens' electric feel… - indieannalog set 34

Γη… Τα αυτοκίνητα τρέχουν σαν τρελά ηλεκτρόνια στις φορτισμένες λεωφόρους της, ο ήλιος καίει και η ζέστη δεν κοπάζει ούτε τη νύχτα, η φωτορρύπανση κάνει τον αττικό ουρανό να μοιάζει με την παραλία του Αστέρα και τα αστέρια κάνουν τις βουτιές τους ανενόχλητα σε αυτόν, χωρίς να προλαβαίνει να τα δει κανείς και να τους φορέσει ένα σωσίβιο -ευχή την ώρα που πέφτουν … Can – Mothersky (pilooski edit).

Φωτιά… Αθήνα και τα μπαρ είναι μικρά και στριμωγμένα από κόσμο, ο ένας πίνει κοκτέιλ κολλημένος πάνω στον άλλο παρότι έξω σκάει ο τζίτζικας, βουερή πόλη με θορυβώδη διασκέδαση, τα ντεσιμπέλ μάλλον είναι ένας κρίκος του ελληνικού DNA -μιλάμε φωναχτά, γελάμε δυνατά, περιγράφουμε σωματικά, μαλώνουμε με πάθος, ερωτευόμαστε με ένταση και όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό απλά δείχνουμε να …αναπνέουμε περισσότερο αέρα απ’ τους ντόπιους (αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, αλλά έχει πλάκα)… Ratatat - Mirando.

Αέρας… Στο Όσλο που είναι μια βόρεια πρωτεύουσα και φήμες έλεγαν πως είναι εξίσου άσχημο με την Αθήνα, τα πράγματα είναι ήσυχα και χαλαρά, πολύ πράσινο και λίγα αυτοκίνητα, ελάχιστες επιλογές (Benetton ή Zara, Accessories ή Glitter, Espresso ή Latte) και όπως βαδίζεις στους δρόμους σκέφτεσαι «ναι, θα μπορούσα να ζήσω εδώ, απλά θα πρέπει να φέρνω τις βότκες και τα τσιγάρα από Ελλάδα, ε, μήπως κι έναν μελαχρινό να φέρω από εκεί και τους φίλους μου επίσης, και το Blueberry για να βρίσκω ρούχα και εντάξει, θα ανοίξω και ένα παράρτημα του ΡΟΡ να ακούμε κανένα indie...» ! Ειδικά με τη μουσική έχουν ένα θέμα στη Νορβηγία πάντως, το τι who και rolling stones άκουσα, δεν είναι να απορείς που πιτσιρίκια σαν τους MGMT στο Electric feel εκσυγχρονίζουν το I miss you των Stones και γίνονται πάμπλουτα!

Νερό… Η Αθήνα όπως όλες οι μεγαλουπόλεις ανήκει στον πολιτισμό του ηλεκτρισμού, χωρίς αυτόν απλά δεν μπορείς να ζήσεις- χωρίς φανάρια, χωρίς ΔΕΗ, τηλέφωνο και internet, τηλεόραση και dvd. Οι καυτές μέρες έχουν έρθει και σύντομα η υπερκατανάλωση ρεύματος θα μας φέρει πάλι στην ολική καταστροφή με τα black outs. Για την ώρα τα κλιματιστικά δουλεύουν στο φουλ και όταν περνάς κάτω από μπαλκόνι σε κατουράνε, αλλά Θεέ μου, δε θα άλλαζα με καμία δροσερή, χαλαρή και πολιτισμένη πόλη στον κόσμο το καυτό, ηλεκτρισμένο καζάνι της Αθήνας. Dead bodies – Total destruction.

Έξω από την πόλη τα καίμε, μέσα στην πόλη τα κόβουμε

Άλλη μια ανάπλαση στον αστικό χώρο που απαίτησε το κόψιμο δέντρων, αυτή τη φορά από τον Οργανισμό Σιδηροδρόμων Ελλάδας. Διαβάστε περισσότερα στην Ελευθερότυπία.



Την είδηση την έμαθα από το μπλογκ της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Καρέα, από όπου πήρα και τις φωτογραφίες.

Με τον τρόπο της Ινδιάννας: Almost happened

[Η Ινδιάννα έγινε Εσκιμώα και κάνει διακοπές στη Λαπωνία. Αναγνωρίζοντας τη συμβολή της σε αυτό το μπλογκ αποφάσισα να μιμηθώ τα ύφη της σε μια σειρά από ιστορίες, για όλο το διάστημα που θα λείπει. Άμμος]

(Η συγκεκριμένη ιστορία έχει σχεδόν συμβεί, όχι όμως σε μένα.)

Ο άλλος μπαινόβγαινε μέσα της εδώ και ώρα, λαχανιάζοντας και φιλώντας την, ψιθυρίζοντάς βρομόλογα που νόμιζε ότι της αρέσουν. Η ίδια βυθιζόταν όλο και συχνότερα, όλο και βαθύτερα, σε αισθήσεις που δεν αναγνώριζε ως ευχάριστες ή δυσάρεστες, που δεν την ένοιαζε καν αν βρίσκονταν μέσα ή έξω της. Άρχισε να αναρωτιέται κατά πόσο είχε οποιοδήποτε νόημα το σεξ μαζί του, αν υπήρχε οτιδήποτε ουσιαστικό σε αυτήν την ιστορία. Από το διπλανό διαμέρισμα η πενηντάχρονη γεροντοκόρη ξεκίνησε να μουρμουρίζει ένα ποίημα χτυπώντας τα πλήκτρα του πιάνου.Δε θα μπορούσε ο άλλος να είναι ουσιαστικό, αφού ενεργούσε πάνω της, δεν είχε όμως ούτε φωνή, ούτε διάθεση, ούτε χρόνο. Τι μέρος του λόγου να ήταν άραγε; Αγνοώντας πλέον τελείως τις παλινδρομήσεις του μορίου του, έφερε στο μυαλό της τους πίνακες από τη γαλάζια γραμματική του σχολείου. Θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι ένα όνομα, προσπάθησε να θυμηθεί όμως το επίθετό του χωρίς επιτυχία. Τίποτα, τίποτα, αλλού βρισκόταν η απάντηση κι εκείνη δε μπορούσε να τη βρει. Τρόμαξε.Ίσως και οι δυο τους να ήτανε προθέσεις, αναπόλησε τον πρώτο καιρό που υπόσχονταν τόσα πολλά ο ένας τον άλλο, που ονειρεύονταν μαζί ταξίδια και σπιτάκια στην ακρογιαλιά, που σχεδίαζαν ένα κοινό, αιώνιο μέλλον. Ένας λυγμός ξεπήδησε από μέσα της αλλά έφτασε στην επιφάνεια σαν βαθύ αγκομαχητό, ο άλλος νόμισε πως ετοιμάζονταν να τελειώσει και πήρε να κοπανιέται με δύναμη μέσα της. Ναι, ήταν ωραία τότε, υπήρχε ακόμη ένας σύνδεσμος μεταξύ τους.Ο σπασμός του οργασμού του συνδυάστηκε με ένα παραλήρημα κλιτικών παραδειγμάτων από τη μεριά της: «ενικός αριθμός, ονομαστική η απώλεια, γενική της απώλειας, αιτιατική την απώλεια, κλητική απώλεια, πληθυντικός αριθμός οι απώλειες, γενική των απωλειών, αιτιατική τις απώλειες, κλητική απώλειες». Πετάχτηκε από μέσα της φοβισμένος, εκτοξεύοντας το σπέρμα του στο στήθος και το πρόσωπό της, χωρίς αυτή να αντιδράσει καθόλου. Το βλέμμα της γυάλιζε γυάλινο καθώς απήγγελλε τις πτώσεις του ουσιαστικού «καταβύθιση», κι εκείνος ντύθηκε βιαστικά, για να τρέξει μακριά από το σπίτι. Η πενηντάχρονη γεροντοκόρη είχε βγει πια στο μπαλκόνι και κάπνιζε, απολαμβάνοντας τη νυχτερινή δροσιά.Έπρεπε να ξεκινήσει ψυχανάλυση δύο χρόνια αργότερα, για να μπορέσει να θυμηθεί το γεγονός με ακρίβεια, για να πάψει να παραπονιέται στις φίλες της ότι ο άλλος εξαφανίστηκε χωρίς καν μιά δικαιολογία, ένα τηλέφωνο έστω. Η ψυχαναλύτρια απέφευγε να της φοράει ταμπέλες από το DSM, η ίδια όμως κάποια στιγμή έψαξε στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη και βρήκε τα ονόματα που έψαχνε: «κρίση ψυχωσικού άγχους», ουσιαστικό με συμπλήρωμα σε γενική της ιδιότητας, γένους θηλυκού και ουδετέρου. Το είπε στη Μάνια, την πενηντάρα από το διπλανό διαμέρισμα, είχαν γνωριστεί πια, κι αυτή γέλασε δυνατά. «Τι σε νοιάζει πουλάκι μου, δεν είμαστε υπεράνθρωποι, τελείως καλά δεν είναι κανείς. Ουσιαστικά ένα πράγμα έχει σημασία, να μπορείς να την παλεύεις ό,τι παιχνίδια και να σου παίζει το μυαλό σου. Δες εμένα, όλους τους έδιωξα τελικά, όλους τους χάρηκα πρώτα.»[Από τα πρώτα widget ακούγεται η Τάνια Τσανακλίδου να απαγγέλλει τον «Πληθυντικό αριθμό» της Κικής Δημουλά (Ανυπεράσπιστοι έρωτες) και από το τελευταίο η Laurie Anderson να τραγουδά «O Superman – For Massenet» (Big Science)]

Μου τη δίνει η Αθήνα με καύσωνα

Χτες μέσα στο ίδιο πρωινό, είχα μία δουλειά στην Αργυρούπολη, μια άλλη στο Μαρούσι και έπρεπε να βοηθήσω και σε μια μετακόμιση στα Πατήσια. Γύρισα στο σπίτι πρώτη φορά σαν κανονικός Αθηναίος, δηλαδή φρικαρισμένος με την πόλη μου.