Η ζωή μετά θάνατον

Ήταν η πρώτη χρονιά που κατάφερνε κάπως να σταθεί στα πόδια του, χωρίς δανεικά κι αγύριστα από τη μητέρα του, χωρίς ψυχοφάρμακα για να κοιμηθεί και να ηρεμήσει, χωρίς κρίσεις πανικού στην Ομόνοια και το μετρό. Είχε δουλειές σε δύο φροντιστήρια, μια γλυκιά κοπελίτσα για να βγαίνει μαζί της στα μπαρ και να κάνουν σεξ όποτε είχε αυτός όρεξη, ένα μικρό δυάρι στο Παγκράτι που συγκατοικούσε με τον κολλητό του. Όλα έμοιαζαν καλά, ή έστω καλύτερα από ποτέ. Ώσπου μια καλοκαιρινή μέρα ξανακύλησε, τα πρωινά δεν έβρισκε κανένα νόημα να σηκωθεί, τις νύχτες τα μάτια του χάζευαν το ταβάνι για ώρες, ξεχνούσε μέρες να κάνει μπάνιο, για να του σηκωθεί και να κρατηθεί το Μαράκι έπρεπε να παιδεύεται αδιάκοπα. Την πρώτη φορά που δεν ξύπνησε για να πάει στο φροντιστήριο προφασίστηκε αρρώστια, η φωνή του έτσι κι αλλιώς ακουγότανε χάλια, τη δεύτερη φορά όμως σκέφτηκε ότι ήθελε να παραιτηθεί και δεν είχε καν το κουράγιο να πάει μέχρι εκεί, πόσο μάλλον να δίνει εξηγήσεις. Σε μια σκοτεινή έκλαμψη ζήτησε από το συγκάτοικό του να απαντάει αυτός στο τηλέφωνο για λίγες μέρες, μέχρι να πάρουν από το φροντιστήριο και να τους πει ότι είχε πεθάνει. Ο Γιάννης δέχτηκε, με την προϋπόθεση ότι θα ξεκινούσε άμεσα ψυχοθεραπεία ή έστω να παίρνει τα παλιά του φάρμακα.

Ευτυχώς τα φάρμακα τον ηρέμησαν, ενώ η ψυχοθεραπεία του έδωσε μια πρώτη στήριξη και στη συνέχεια μια τουλάχιστον επιφανειακή ισορροπία. Το άλλο φροντιστήριο δεν είχε δουλέψει καλοκαίρι και έτσι συνέχισε σε αυτό κανονικά από Σεπτέμβρη, έπιασε δεύτερη δουλειά ως επιμελητής σε έναν εκδοτικό οίκο, σκεπτόμενος λογικά ότι δεν πρέπει να πολυζορίζει τον εαυτό του με εξετάσεις και διορθώσεις, χώρισε το Μαράκι και βρήκε μια γυναίκα περισσότερο αυτόνομη, να τον κινητοποιεί και να τον ταρακουνάει. Πολλές φορές έλεγε στο Γιάννη ότι έπρεπε να έχει μια πρώτη χρονιά επιφανειακά καλή, για να δει τα όρια της και να καταρρεύσει, για να βρει έναν πιο πραγματικό και ισορροπημένο εαυτό, και ο Γιάννης συμφωνούσε, άμαθος από κρίσεις και καταθλίψεις αλλά και από αυτογνωσία. Μέχρι που μια μέρα στο μετρό συνάντησε το αφεντικό από την παλιά του δουλειά. Λιποθύμησαν σχεδόν ταυτόχρονα, το αφεντικό επειδή νόμισε πως είδε φάντασμα, αυτός καλωσορίζοντας ξανά τις κρίσεις πανικού του.

Τον ίδιο τον συνέφεραν γρήγορα οι συνεπιβάτες του μετρό, το πρώην αφεντικό του όμως δεν ξυπνούσε με τίποτα. Στο νοσοκομείο οι γιατροί διέγνωσαν καρδιακή ανακοπή και βουλωμένες αρτηρίες από το κάπνισμα και το άγχος, που περίμεναν μια καλή αφορμή για να αγγίξουν τα όρια τους. Ο άνθρωπος ευτυχώς επέζησε τελικά, αλλά επανήλθε στη ζωή πλημμυρισμένος με θυμό. Όσο κι αν τόνισαν η γυναίκα του με τους γιατρούς ότι δε χρειαζόταν επιπλέον συγκινήσεις, όσο κι αν ήταν επιφυλακτικός ο δικηγόρος, εκείνος έκανε μήνυση για ηθική βλάβη και απάτη, ζητώντας ένα τεράστιο ποσό. Ο ψυχοθεραπευτής επέμεινε ότι άλλο είναι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου και άλλο να αυτοτιμωρείσαι, η Ελένη στάθηκε δίπλα του όσο καλύτερα μπορούσε, υπερασπίζοντας στους συνοφρυωμένους φίλους της ότι όφειλε να στηρίξει το σύντροφό της, ιδίως για λάθη που είχε κάνει στο παρελθόν, και ο Γιάννης σιχτίριζε την ώρα και τη στιγμή που τον βοήθησε να κρυφτεί σαν πεθαμένος στο σπίτι, προσφέροντάς του αφειδώς μπινελίκια, που ήταν όμως πια έτοιμος να τα μεταφράζει σε αυτοκριτική. Χωρίς καμία γενναιόδωρη πρόθεση, το δικαστήριο ήρθε να τον συντρέξει κι αυτό με τη σειρά του: για να υπάρξει ποινικά κολάσιμη απάτη χρειαζόταν κάποιο υλικό όφελος, κι αυτός είχε χάσει τη δουλειά του, ενώ η ηθική βλάβη για να σταθεί προϋπέθετε την αντικειμενική ύπαρξη φαντασμάτων, αθώος ο κατηγορούμενος. Και κάπου εκεί πήρε χαμπάρι ο Λάζαρος πως είτε εγκαταλείπεις τη ζωή, είτε την απολαμβάνεις, αυτή εκεί παραμένει, μέσα σου και δίπλα σου, μέχρι που καμιά φορά συνωμοτεί και υπέρ σου.

[Στα βιντεάκια του Youtube είδατε κι ακούσατε τρία τραγούδια του Nick Cave, τα: “Henry Lee” (Murder Ballads), “Dig, Lazarus, dig!” (Dig, Lazarus, dig), “Death is not the end” (Murder Ballads)]