Ammoscast 7: Η υπομονή μου εξαντλήθηκε

Μέσα σε δύο μήνες έδωσα παραπάνω συνεντεύξεις και βιογραφικά από όσα είχα δώσει τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Ως εργάκι ήταν ενδιαφέρον αλλά φτάνει. Δε θέλω να πείσω ούτε μισό άγνωστο επιπλέον ότι είμαι ικανός ερευνητής και φιλόλογος, ότι προστατεύομαι από τη συλλογική σύμβαση εργασίας, ότι μπορώ να επιλέγω τα μαθήματα που θα διδάξω.
[Παντελής Αμπαζής «Δε δουλεύω» του Γιάννη Λογοθέτη από το Ρε γυαλάκια πονηρέ του ιδίου.]
Επίσης μέσα σε αυτούς τους δύο μήνες έκανα αιτήσεις για ό,τι δημόσιο έγγραφο μπορεί να περάσει από το μυαλό σας: έναρξη ως ελεύθερος επαγγελματίας στην εφορία, εγγραφή στο πρώην ΤΕΒΕ, απαλλαγή από τις ασφαλιστικές του εισφορές ως ήδη ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, νέο βιβλιάριο ΙΚΑ, πέρασμα από τα κεντρικά του ΟΓΑ για ένα θείο που αποφάσισε να βγάλει αγροτική σύνταξη παρόλο που ζει μόνιμα στην Αμερική, ολίγη από Πολεοδομία για μια οικολογική υπόθεση του Βύρωνα, διαβατήριο. Κάθε δημόσιος υπάλληλος μου μοιάζει πια να ρίχνει μια μπίλια στη ρουλέτα του χρόνου μου, με εμένα να ελπίζω σε όσο μικρότερη χασούρα γίνεται.
[Δήμητρα Γαλάνη «Τα χάρτινα» των Τάκη Σούκα και Νίκου Μωραΐτη από τα Χάρτινα των ιδίων.]
Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώρισα και έκανα παρέα τη φετινή χρονιά στην Αθήνα αποδείχτηκαν εξαιρετικοί, δημιουργικοί και χαρούμενοι τόσο, ώστε να μου κάνει καλό ακόμη και να με βαθαίνει κάθε συνάντηση μαζί τους. Μέχρι και τα αφεντικά μου στο Μαρούσι βρέθηκαν να μου συμπεριφέρονται ως οι ευγενέστεροι (και σωστότεροι οικονομικά) εργοδότες που είχα ποτέ. Όλο αυτό μου ανέβασε αρκετά τα κριτήρια των συνευρέσεων μου: πέρα από τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους που αγαπώ και στηρίζω, όλοι οι υπόλοιποι το ψυχολογικό σας κουβαδάκι και σε άλλη erimosiparalia.
[Μελίνα Τανάγρη «Για τους κακούς» από το Στον κήπο της ιδίας.
Σταμάτης Κραουνάκης «Η μύγα» του ιδίου, από τη Σπεράντζα των Σ. Κραουνάκη, Λ. Νικολακοπούλου και Γιώργου Θεοφανόπουλου – Χατζιδάκι.]
Μέσα στα διάφορα που έγιναν κι έκανα φέτος, ενεργοποιήθηκα ξανά στην πολιτική και την επιστήμη, από τη μια συμμετέχοντας σε μια οικολογική ομάδα του Βύρωνα και στο σωματείο μου, από την άλλη ξεκινώντας διδακτορικό. Το πρώτο πιλοτικό της έρευνάς μου δεν τελείωσε ακόμη, μια δικαστική διαμάχη που έχουμε ξεκινήσει με το Δήμο ως Πρωτοβουλία Πολιτών Βύρωνα είναι σε μάλλον κρίσιμο σημείο, αλλά είμαι πλέον σε φάση που δε θέλω να διαβάσω ούτε καν τα παραπολιτικά της Εσπρέσο (αν έχει). Λάθος, σωστό, λίγα, πολλά, εγώ αυτά είχα να προσφέρω.
[Ελένη Βιτάλη «Εσύ που ξέρεις τα πολλά» της ιδίας, από το Προσκήνιο.]
Είναι πολύ πιθανό ότι η τρίχα που έσπασε τη ράχη της καμήλας λεγόταν «καλοκαίρι στην Αθήνα με καύσωνα και πολλές μετακινήσεις πέρα δώθε στο κέντρο». Όσο παίνεψα και γούσταρα αυτήν την πόλη μέχρι την αρχή του καλοκαιριού, άλλο τόσο τη γαμοσταύρισα το τελευταίο διάστημα. Υπήρξαν φορές περιμένοντας το 227 στη Σταδίου, με το λίβα να μου καίει το πρόσωπο που πήγα και ήρθα ανάμεσα στο «να σκοτωθώ» ή «να σκοτώσω το διπλανό μου». Για να είμαι εδώ και να σας γράφω, την πάλεψα επαρκώς από ό,τι φαίνεται.
[Μαρία Καβογιάννη, Τζέση Παπουτσή και θίασος «Για δες καιρό που διάλεξε» από την Τσιντετσιτά της Αφροδίτης Μάνου.
Νένα Βενετσάνου «Τρεις δολοφόνοι» από τις Μπαλάντες της οδού Αθηνάς του Μάνου Χατζιδάκι.]
Χρειάζομαι διακοπές και θα τις έχω. Όπως θα έλεγε η φίλη μου Ιωάννα, προς το παρόν «βρίσκομαι στο δικό μου μαγικό κόσμο», μέχρι την Παρασκευή που πετάω για Κίεβο. Για αυτό όμως θα σας γράψω την επόμενη φορά, στη μάλλον τελευταία μου ανάρτηση για τον επόμενο ένα μήνα.
[Διονύσης Σαββόπουλος «Κανονάκι» από τη Ρεζέρβα του ιδίου.]