Λύκε a virgin!

Σε προηγούμενο κείμενο ο Άμμος έθιξε το θέμα του προσώπου & του προσωπείου. Με προβλημάτισε. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτά που βρίσκω εδώ είναι απαντήσεις ή δικαιολογίες. Και δε μου αρέσουν οι δικαιολογίες ...

Στην πρώτη έξοδο πίναμε ποτά στο Kazu. Πολλά ποτά και δεν λέγαμε να το βουλώσουμε- λες και δε θα ξαναβλεπόμασταν κι έπρεπε να τα πούμε όλα εκείνο το συγκεκριμένο απόγευμα. Η κουβέντα μετά από 3 τζιν τόνικ και 3 λευκές Jimador είχε φτάσει στην προσπάθεια να κάνουμε στατιστικά –με πόσους για μια νύχτα, με πόσους χάλια, με πόσους bisexual, με πόσους παρθένους.

-1 και δεν το ήξερα ότι ήμουν η πρώτη του.
-Εγώ πάλι 4, 5, …8. Και πάω εν γνώσει μου γιατί με ρωτάνε πρώτα «μωρέ, θα το κάνεις»;
-8 παρθένες!;! Σε κοιτάω.
-Ναι γαμώ τη γκαντεμιά μου, με βλέπουνε συμπαθητικούλη και υπομονετικό και όλες με χώνουν για τη χαμαλοδουλειά, να το κάνω εγώ να τους φύγει η «ρετσινιά» .
-Είσαι ένας άγιος, σου λέω! Εγώ πάντως –just for the record- δεν είμαι παρθένα!
-Το καλό που σου θέλω, λες. Δεν είμαι να πλένω σεντόνια νυχτιάτικα!

Που ποια σεντόνια, ποιες κουβέρτες, το στρώμα είχε μεταμορφωθεί σε σχεδία να βολοδέρνει στην τρικυμία μας. Όταν ξαφνικά άκουσα ένα «ωχ». Και δεν ήταν ένα ενθουσιώδες «ωωωχ».
-Τι; είπα.
-Έχεις περίοδο; Με ρωτάς
-Όχι…
-Ε, χμ, πονάς… πόναγες, εννοώ, τόση ώρα;
Πετάγομαι από το κρεβάτι
-Πλάκα μου κάνεις, λέω και κοιτάω το ματωμένο κάλυμμα.
-Εγώ; Εσύ ήταν που δεν ήσουν παρθένα?

Σηκώνομαι να πάω στο μπάνιο. Ποτάμι το αίμα. Δεν πονάω αλλά αιμορραγώ. Τι διάολο; Κάθομαι στη μπανιέρα βαρελάκι και πάω μπρος- πίσω κάτω απ’ την ανοιχτή ντουζιέρα σαν εκκρεμές. «Τι έγινε τώρα; Να ναι ψιλοτραυματισμός; Κι αν είναι εσωτερικός τραυματισμός λες να με κόλλησε τίποτα. Γαμώτο, κι έχει πάει με τη μισή Αθήνα. Πάνω που πήγε να φτιάξει η τύχη μου θα κολλήσω κανένα AIDS».
Δεδομένου ότι είχαμε πάρει όλες τις προφυλάξεις γίνεται σαφές ότι αυτά τα ερωτήματα και οι φόβοι δεν είχαν βάση, ήταν όμως οι εκφραστικοί δορυφόροι του κεντρικού κι ανομολόγητου ερωτήματος «μήπως υπάρχει τιμωρία για τόσο πολύ και τόσο καλό σεξ την πρώτη βραδιά με κάποιον; Μήπως πήρα ότι μου άξιζε ως τσούλα»;

Βγαίνω έξω. Με περιμένεις στην πόρτα της τουαλέτας.
-Είσαι καλά;
-Ναι… Συγνώμη αν σε τρόμαξα. Τρόμαξα κι εγώ πάντως!
-Το φαντάζομαι, έλα δω, και με πήρες αγκαλιά.
Γυρνώντας στο υπνοδωμάτιο άλλαξες το σεντόνι. Ξεκίνησα να ντύνομαι.
-Πού πας;
-Σπίτι μου…
-Πας καλά; Φυσικά και θα σε κοιμίσω εδώ! Τι, μισές δουλειές θα κάνουμε; Αφού ήρθες θα πάρεις όλο το πακέτο, να έχεις μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Και τέλος πάντως δε θα τη βγάλεις έτσι εύκολα καθαρή, έχεις να καθαρίσεις κι ένα σεντόνι το πρωί κυρία μου!
-Δεν ξέρω μωρέ, καλύτερα να γυρίσω. Δε μπορώ να κοιμηθώ σε ξένα σπίτια.
Ε, αφού δε με έδιωχνες και δε με τιμωρούσες εσύ έπρεπε να αυτομαστιγωθώ, να γυρίσω σπίτι να κοιμηθώ μόνη μου.
-Θα σε νανουρίσω εγώ, θα σου διηγηθώ την Κοκκινοσεντονίτσα- την Κοκκινοσκουφίτσα εννοούσα. Θα στην πω στην γαλλική παραλλαγή που συμβολίζει το πέρασμα απ’ την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση.
-Α μπα, τι μου λες;
-Καταρχάς, εκείνη την εποχή κόκκινες κάπες φορούσαν μόνο οι ώριμες σεξουαλικά γυναίκες, δει οι…περπατημένες. Άρα δεν ήταν και τόσο αθώα η μικρά! Επίσης στην εκδοχή αυτή ο Λύκος την ρωτά ποιο μονοπάτι θα διαλέξει για να πάει στη γιαγιά της, με τις Βελόνες ή με τις Καρφίτσες, κι εκείνη επιλέγει με τις καρφίτσες –γιατί τότε τα κορίτσια στην εφηβεία πήγαιναν μαθητευόμενες σε ράφτρες –οι οποίες εκτός από την ραπτική τις μυούσαν και στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.
-Κομματάκι τραβηγμένο!
-Καλά υπάρχει ακόμα καλύτερη σημειολογία: οι καρφίτσες συμβολίζουν την παιδική ηλικία -μπαίνουν στα ρούχα των μεγάλων και τα «στενεύουν» για να χωράνε στα παιδιά. Ενώ οι βελόνες, που προσθέτουν κομμάτια και μεταποιούν τα στενά ρούχα του παιδιού που μεγαλώνει, συμβολίζουν το πέρασμα στην ενηλικίωση.
-Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο; Ο Λύκος την τρώει την Κοκκινοσκουφίτσα?
-Ναι, αλλά η ιστορία τελειώνει εκεί. Δεν την ξαναβγάζει ολόκληρη ο κυνηγός, σαν τον Ιωνά από την κοιλιά του κήτους. Πεθαίνει για να μάθει να μη μιλάει σε ξένους το παλιοκόριτσο! Άσε που σε άλλη εκδοχή ο Λύκος αφού την έχει ταΐσει ένα κομμάτι από τη γιαγιά της…
-Μπλιαχ, σταμάτα, θα ξεράσω
-Μα είναι συμβολικό…
-Δε θα κλείσω μάτι με όλα αυτά!
-Έλα εδώ ρε κοτούλα.
Κι έσβησες το φως. Με πήρες αγκαλιά. Ο αγκώνας σου με ενοχλούσε και είχα στραβολαιμιάσει έτσι που με κράταγες.
-Καλά, εσένα δε σε ξεβολεύει να κοιμάσαι με αγνώστους; Σε ρώτησα
-Μ' αρέσει να κοιμάμαι με ανθρώπους, είχες πει.
Και λίγο μετά ροχάλιζες.
Ή βρυχώσουν σαν λύκος.
Όπως και αν το δεις, δεν έκλεισα μάτι…

Πέρασε ένας χρόνος. Φόραγα ωτοασπίδες πια, φόραγες επικαλαμίδες- πάντα κλωτσούσα στον ύπνο μου. Είχαμε κοιμηθεί μαζί και είχαμε ξυπνήσει μαζί. Ο ένας μέσα στον άλλο. Όταν ξαφνικά «Ωχ…» ακούω.
-Τι;
-Όχι κάτι ασυνήθιστο με εσένα, σ’ έσφαξα πάλι νομίζω…
- Δεν το πιστεύω. Ρε συ σόρρυ, δεν ξέρω τι έχω πάθει. Εννοώ δεν το έχω πάθει με άλλον αυτό…
-Ότι θα ήμουν και ο πρώτος σου σε κάτι, ε, αυτό δεν το περίμενα!
Γελάς και πας να πλυθείς.

Σηκώνομαι κι εγώ και φέρνω να μουσκέψω το σεντόνι - άμα στεγνώσει δυσκολεύει η δουλειά. Είμαι κάπως ανήσυχη. «Τι διάολο έχω πάθει» σκέφτομαι. «Ούτε την πρώτη μου φορά δεν είχα αίμα και έχω 15 χρόνια μετά»; Και τότε το κατάλαβα. Η πρώτη φορά στον έρωτα δεν πάει γραμμικά. Η πρώτη φορά δεν ταυτίζεται με την πρώτη σεξουαλική επαφή. «We can fuck forever but you’ ll never get my soul» ήταν πάντα το μότο μου. Μπορεί να γνώρισα πολλούς μα κράταγα μια απάτητη, παρθενική περιοχή μέσα μου. Μπορεί να μοίραζα το σώμα μου μα κράταγα αλώβητη την υπαρξιακή μου ακεραιότητα. Θα έπρεπε να έχω δοθεί ολοκληρωτικά στο πρώτο μου αγόρι- αν μη τι άλλο γι’ αυτό το σεξ λέγεται και «ολοκλήρωση» μιας σχέσης: έχεις ανοίξει την ψυχή σου και τελικά ανοίγεις το κορμί σου στον άλλο. Αλλά μ’ εκείνον απλά συνειδητοποίησα ότι το σεξ- για το οποίο έχω ακούσει και διαβάσει και φανταστεί- γίνεται και πρακτικά. Με τον δεύτερο έμαθα ότι μπορώ να διεκδικώ και να έχω οργασμούς και με τον επόμενο να τους προσποιούμαι. Και πολλά άλλα έμαθα εν καιρώ- εκτός απ’ το να αφήνομαι. Να δίνομαι ολοκληρωτικά.
Γιατί έτσι με έμαθαν, ότι αν αφεθείς αφελώς χωρίς αντιστάσεις, πάει σε έφαγε ο Λύκος, Κοκκινοσκουφίτσα. Με τέτοιες νουθεσίες, ταμπού και ηθικές μας γαλούχησαν, για να μας προστατεύσουν απ’ την σωματική και κυρίως ψυχική εκμετάλλευση. Μα στην πορεία όλα αυτά μας υπέβαλλαν σε «ερωτικό ιδρυματισμό»: δε μπορούμε να λειτουργήσουμε μέσα τους μα ούτε χωρίς αυτά –αφού αν εγκαταλείψεις τις «αρχές» σου εγκαταλείπεις τον εαυτό σου.
Όμως τελικά είναι τόσο κακό να «εγκαταλείπεις τον εαυτό σου; Είναι τόσο καταστροφικό να πεις «δε με νοιάζει τι ήμουν κυρ Λύκε μου, ήμουν καλά τότε στο κουκούλι του Εαυτού μου, αλλά τώρα είναι άλλο και θέλω να με κάνεις αυτό που είμαι. Κατασπάραξε τις σάρκες μου και βγάλε με νέα από εκεί μέσα. Σαν τα ρούχα που δε μου χωράνε πια γιατί μεγάλωσα, σκίσε το δέρμα μου γιατί δε με χωράει και άσε με να απλωθώ μέσα στο δικό σου, φάε με να ενωθούμε εις σάρκαν μια, εγκαταλείπω τον εαυτό μου και μετοικώ μέσα σου για λίγο».
Απίστευτο μα τόσα χρόνια που νομίζω ότι προχωράω μπροστά, στην ουσία κάνω βήματα πίσω. Στο παρελθόν, στο σκοτεινό, παρθένο δάσος μου. Κάθε φορά όλο και λιγότερο προφυλάσσω την ήσυχη ζωούλα μου και όλο περισσότερο πλησιάζω τον άγριο Λύκο. Και πια πλησίασα πολύ. Τον κοίταξα στα μάτια. Είσαι εσύ. Που παρότι είσαι ο τελευταίος μου έχεις πάρει τη παρθενιά μου. Όχι του κορμιού. Ολόκληρου του Εαυτού μου. We may not fuck forever but you’ ll always keep my soul

-Τι;
-Τίποτα.
-Αφού έχεις σκεπτικό βλέμμα, τι;
-Σκέφτομαι ότι δεν ξέρω τι τρέχει. Ο γυναικολόγος και την πρώτη φορά δε μου βρήκε τίποτα.
-Μα φωνάζεις κι εσύ κι εγώ νομίζω ότι σ’ αρέσει! Πονάς ρε βλαμμένο και δε μου το λες; γυρνάς και με κοιτάς αυστηρά.
-Όχι, δεν πονάω. Σκέφτομαι επίσης ότι, technically speaking, την πρώτη φορά που λερώσαμε το σεντόνι δεν ήμουν παρθένα.
-Και ήσουν τη δεύτερη;
-Όχι, νομίζω ότι ήμουν τελικά και την πρώτη.
Ανοίγεις το στόμα δήθεν μου τάχα απορημένος.
-I made it through the wilderness, somehow I made it through -didn’t know how lost I was until I found youuuu…
-Ωχ Παναγία μου, θα σε είχα πάει στη Μαντόνα αν ήξερα ότι θα σου άφηνε τέτοιο απωθημένο!
-Μπα, νιώθω περισσότερο σαν παρθένα στην εκδοχή του Marilyn Manson! You’ re so fine and you’ re mine, I’ ll be yours till the end of time, cause you make me feel, yeah, you make me feel shiny and newww! Like a virgin touched for the very first time! Like a viiiiiiirgin, with your heart beat next to mine…
-Σταμάτα ρε παγανιστικό όργιο να χορεύεις και να τραγουδάς θα ξυπνήσουμε τον Μάριο δίπλα. Κάτσε παιδί μου να πλύνω το σεντόνι! Ε, μα εσύ το θες το ξυλίκι σου για να συνέλθεις.
Τα παρατάς όλα και με βάζεις στον ώμο.
-Καλέ πού με πας σαν αμνό προς τη σφαγή!
-Μη μιλάς καημένη μου γιατί τώρα την έβαψες. Θα χυθεί αίμα!

ΥΓ. Μερικές απόψεις για την παραλλαγή της Κοκκινοσκουφίτσας θα βρείτε εδώ (παραδόξως όχι, δεν σκέφτηκα εγώ όλα αυτά τα σεξιστικά σύμβολα για το παραμύθι)! Η αυθεντική ιστορία των Γκριμ είναι εδώ. Όσο για το original άσμα της Madonna εδώ