Birthday log: Δημιουργικός και όχι αισιόδοξος

[Πριν δύο χρόνια, στις 10 Μάη του 2007, όταν το μπλογκ ακόμη λεγόταν “Σκουπίζοντας στην έρημο, αλλάζεις το τοπίο” και εγώ έμενα άπραγος στη Θεσσαλονίκη, είχα ανεβάσει αυτό το κειμενάκι. Αν το έχετε διαβάσει και το θυμάστε, προχωρήστε στα αμέσως επόμενα άσπρα γράμματα.]

Έχει έρθει πια η άνοιξη στη Θεσσαλονίκη, στην Άνω Πόλη απλώνεται ένα υπέροχο φως και φυσάει γλυκό αεράκι. Άνοιξα όλα τα παράθυρα του σπιτιού και κυκλοφορώ γυμνός, αφήνω τον αέρα να με χαϊδεύει, νιώθω ήρεμα, καλά.
Έφτιαξα μια παραλία μέσα μου και ξαπλώνω σε αυτήν. Παίρνω στη χούφτα μου την άμμο και την αφήνω να κυλήσει ανάμεσα στα δάχτυλα, δηλώνω πως ο χρόνος κυλάει, δεν τον μετράω όμως, τον επανατοποθετώ. Σήμερα έτσι αλλάζει το τοπίο, με χάδια και αγγίγματα, μπήκε η σκούπα στη γωνιά της.
Ανοίγω ένα αγαπημένο βιβλίο, ίσως το πιο καθοριστικό στη συγκρότηση του ύφους μου, διαβάζω σ' αυτό: "Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ' ολίγον να πεθάνη. Mα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν την φευγαλέα συμφορά. Kανείς δεν μίλησε. Kανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των υπερποντίων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη. K' έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος." Πάντα αισθανόμουν συγγενικός κι ερωτευμένος με αυτό το ανώνυμο κορίτσι, φανταζόμουν να είναι μικρή ψυχή μέσα μου, να είμαι κι εγώ καυλωμένος εραστής μέσα της, μαζί να χαιρετάμε τις φευγαλέες συμφορές καθώς οργάζουμε.
Ίσως το καλύτερο δώρο των χρόνων μου να υπήρξε ο τσαμπουκάς της αβεβαιότητας, ξέρω πως δεν ξέρω, μα ορμάω πια παρόλ' αυτά. Κρύφτηκα πολύ καιρό σαν χαζός πίσω από το έξυπνο μυαλό μου, ονομάζοντας την έλλειψη ξεκάθαρης στάσης μετριοπάθεια, σχετικισμό, μεταμοντερνισμό, κραδαίνοντας και τη σχετική βιβλιογραφία.
Επιστρέφω στην εικόνα της παραλίας, αφήνοντας τον απολογισμό για μέρες που είναι καταλληλότερες για αυτόν, που δεν είναι επέτειοι. Βλέπω τα εικοσιεννιά μου ριζικά να ξεπροβάλλουν σιγά σιγά γυμνά μέσα από το κύμα. Στα μακριά μαλλιά τους είναι μπλεγμένα κοχύλια και θραύσματα από αγγεία, διαβάζω ονόματα εσωστρακισμένα: "Γιάννης, Μαρία, Εύη, Γιώργος, Ιωάννα, Νίκος, Δώρα, Αγγελική". Κοιτάζουν γύρω με γκρίζο, κεραυνοβόλο βλέμμα, όλα όμως είναι ήσυχα, ειρηνικά. Αρχίζουν να χορεύουν γύρω από το γυμνό μου σώμα. Καυλωμένος, με λυμένα τα μαλλιά μου, σηκώνομαι και περπατάω αργά προς τη θάλασσα. Στο πρώτο άγγιγμα με το νερό, τα πόδια μου γεμίζουν λέπια και χάνονται, βουτάω όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο μακριά. Ξέρω ότι προορισμός μου είναι η Αθήνα τον Ιούλιο, αναρωτιέμαι πού να ταξιδέψω μέχρι τότε.
Θυμάμαι το στίχο του Σαββόπουλου: "Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ, στο υπόγειο νησί τους ταξίδεψα ως εδώ". Δε γεννήθηκα στη Σαλονίκη, μεγάλωσα όμως καλά, βαθιά και άγρια εδώ. Συνειδητοποιώ τη μέσα θάλασσα, το σώμα - βυθό, παραλία, έρημο, άμμο. Συνεχίζω να κολυμπάω, γυμνός, καυλωμένος, γοργόνα, αντιφατικός, προς τα χρόνια που έρχονται.
Σήμερα έγινα τριάντα.

Μέσα σε δύο χρόνια άλλαξαν πολλά στη γραφή και στο κεφάλι μου, δε με ενδιαφέρουν όμως ούτε πλέον, ούτε εδώ οι αναλυτικές αυτοβιογραφήσεις. Αν κάτι αισθάνομαι ως αλλαγή σημαντική, είναι πως έπαψα να με οραματίζομαι ευτυχή, να αυτοπροσδιορίζομαι κατ' αρχήν ως ελπιδοφόρος. Οι μαλακίες μου, οι προδοσίες μου, τα project μου που βυθίστηκαν δεν είναι αντεπιχειρήματα για εμένα, είμαι εγώ που έμαθα να αγαπώ τα ζιγκ ζαγκ μου, να χαράζω ένα δρόμο λοξό: χώμα του κήπου που βλασταίνει και όχι άμμος της ερήμου που περιμένει τον κατακλυσμό.
Η ημερίδα της 9 Μάη στην Πάντειο (λεπτομέρειες εδώ) πήγε πολύ καλά, και πραγματικά απόλαυσα την ανακοίνωση με το φίλο και συνάδελφο Γιώργο. Του ζήτησα λοιπόν να μου προτείνει τέσσερα τραγούδια για τα γενέθλιά μου, να φτιάξουμε ένα ψευδο-Indieannalog με αφορμή την ωραία κοινή δουλειά μας, τα γενέθλιά μου και την απουσία της Ινδιάννας. Λόγω της επιτήρησης από τον Blogger, τα τραγούδια θα τα βρείτε στα σχόλια.
Sex is not the enemy (Garbage): Στην ομιλία της προχτές η Άννα Αποστολίδου επέμεινε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να είσαι ορατός/η και θαρραλέος/α: περπατώντας σιωπηλός/η στο Athens Gay Pride, αποκαλύπτοντας τον εαυτό σου στους/τις φίλους/ες σου, μιλώντας για μη δημοφιλή και ίσως προκλητικά θέματα σε μια επιστημονική ημερίδα. Με αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή ενιαίο, σώμα – λόγο – νου, και ένιωσα περήφανος.
Lycanthropy (Patrick Wolf): Κάτι που αισθάνομαι να με συνδέει με το Γιώργο, όπως και με άλλους/ες φίλους/ες μου (την Άννα, την Ιωάννα, το Γιάννη, την Εύη, τον Παύλο, τη Σοφία, τη Δώρα) είναι η αίσθηση του/της αλλόκοτου/ης ή του διχασμένου/ης. Μεγαλώσαμε πάντως καλά όλοι/ες μας, φτάνοντας στην αναγνώριση ότι η πολυχρωμία και η πολυπλοκότητα είναι προτερήματα, ακόμα και για την ικανότητά τους να τρομάζουν του/τις απλοϊκούς/ές.
Satan rejected my soul (Morissey): Φυσικά ένας τέτοιος αυτοπροσδιορισμός είναι τσακωμένος με τις συνήθεις συνταγές επιτυχίας και ευτυχίας, θα προσέθετα όμως ότι δεν ακολουθεί εύκολα και τα συνήθη μονοπάτια της δυστυχίας. Το να μη σε θέλει ούτε καν ο Σατανάς παράγει αν μη τι άλλο μια ενδιαφέρουσα περιπλάνηση. Υπήρξαν παράξενα ωραία τα χρόνια τα δικά μου και των φίλων μου.
Stranger in Paradise (St. Etienne): Και υπήρξαν παράξενα ωραία, γιατί νωρίτερα ή αργότερα οδηγήθηκαν σε ευτυχή ροή. Δεν λέω κατάληξη, γιατί κανείς/μιά μας δε μπορεί να ξέρει (και οι περισσότεροι/ες ούτε καν θέλουμε να ξέρουμε) αν θα ξανάμαστε ή αν θα παραμείνουμε ευτυχισμένοι. Την έχουμε κάνει όμως όλοι/ες τη μικρή μας βόλτα στον Παράδεισο.