Επόμενη στάση "Νέος Κόσμος"

Νέος Κόσμος είναι μια στάση στο ΜΕΤΡΟ. Για μερικούς μπορεί να είναι και στάση ζωής αφού η ζωή τους είναι εκεί, το σπίτι και ο κόσμος τους. Για εμένα ο κόσμος ήταν κάποτε εκεί. Ένας νέος κόσμος που γνώρισα τη μέρα που σε γνώρισα. Την πρώτη φορά που ήρθα σπίτι σου και μείναμε ως αργά στο pc να μου δείχνεις ppt για θάλασσες, ποτάμια και προϊστορικά πλάσματα που δεν είχα ξαναδεί.
Για ένα χρόνο ακριβώς έπαιρνα το ΜΕΤΡΟ και ερχόμουν Νέο Κόσμο. Κι όταν δεν ήμασταν μαζί κάθε που μου μίλαγες στο τηλέφωνο, κάθε που ένα mail έστελνες, μου έφτιαχνες το κέφι. Κι εγώ τις νύχτες πως ξαπλώνουμε μαζί ονειρευόμουν. Και πόσες φορές με φίλησες δεν μπορώ να μετρήσω. Και τα πρωινά μες στο ΜΕΤΡΟ να ακούω το brand new life και να χαμογελάω σαν χαζή –στραβά να με κοιτάνε όλοι οι μεροκαματιάρηδες που μουρτζούφληδες πάνε στη δουλειά τους. «Επόμενη στάση Νέος Κόσμος» να ανακοινώνει η γυναικεία φωνή στα μεγάφωνα. «Επόμενη στάση o νέος μου κόσμος!» και να λάμπω από ευτυχία.

Μα πέρασε ο καιρός. Κι αναρωτιόμουν αν καταλαβαίνεις πώς νιώθω όταν είμαι μαζί σου, και αναρωτιόμουν αν πρέπει να σου δείξω κάτι παραπάνω. Κι έτσι με ΜΕΤΡΟ, λεωφορεία και τραμ ερχόμουν. Σε ώρες παλαβές. Στάση: Νέος Κόσμος. Η στάση μου. Εσύ. Να περνάμε ωρες μαζί- να δουλεύουμε, να τρώμε, να πηγαίνουμε θέατρα, να πίνουμε ποτά. Μα ποτέ μοιρασμένο ύπνο μετά. Να με γυρνάς με το αμάξι- φιλί στο μάγουλο, «καληνύχτα δεσποινίς». Γιατί δε σε φίλησα ποτέ όπως ήθελα γαμώτο; Γιατί όλο στο μάγουλο; Τι περίμενα;

Και πέρασε κι άλλος χρόνος, χαθήκαμε με τον Τεκ, δεν πάω πια συχνά στα μέρη αυτά. Δεν σου λέω πια συχνά «γεια, έχω έρθει στον φίλο στην Μπακνανά, να περάσω πιο μετά;». Και όταν είμαι στο ΜΕΤΡΟ μετά τον Άγιο Ιωάννη ανεβάζω τον ήχο στα ipod και δεν κοιτάω έξω απ’ το παράθυρο. Δε θέλω να δω να προσπερνάμε με ταχυτητα. Τον κοσμο που εφερε το νεο σ' εμένα. Εσένα. ..
Κι αν κάποια στιγμή τύχει να δω την επιγραφή «Νέος Κόσμος», «μόνο στάση υπάρχει»- λέω. «Όχι στάθμευση». Γιατί αν μείνεις κάπου, μένεις στάσιμος. Κι ένας στάσιμος Νέος Κόσμος γίνεται Παλιός. Παλιόκοσμος. Ποτέ δε σε φίλησα γιατί δεν ήθελα να παλιώσουμε. Ελπίζοντας στο φιλί είχα ελπίδα κάθε μέρα. Ονειρευόμουν κάθε μέρα ένα Νέο Κόσμο να ζω. Μαζι σου ειχα πάντα κάτι να ονειρευομαι

Κι έτσι όταν παίρνω το ΜΕΤΡΟ, πάντα σε σκέφτομαι. Κι όταν φτάνουμε Νέο Κόσμο κοιτάω στις αποβάθρες μήπως σε δω. Μα βλέπω μόνο νέο κόσμο και κανέναν γνωστό. Και δεν κατεβαίνω από το βαγόνι. Και περιμένω την επόμενη νύχτα που θα μείνουμε ως αργά μπροστά στο pc να βλέπουμε φωτογραφίες και να μιλάμε για βλακείες και που μετά θα μου πεις «πρέπει να πάμε για ύπνο, ξυπνάω στις εφταμιση το πρωί» και θα με πας με το αμάξι σπίτι. Κι εγώ θα σε κοιτάξω. Κι εσύ το ίδιο. Μπορεί να έχεις πιει μπύρες κι εγώ τεκίλες, να έχω το ακαταλόγιστο ως μεθυσμένη, μα πάλι δε θα σε φιλήσω. Γιατί αγαπώ τον κόσμο σου. Και δε θέλω να με διώξεις από εκεί. Δε θέλω ποτέ να με διώξεις εκεί. Από τον κόσμο σου. Τον πάντα νέο για μένα, κόσμο σου…