Μισοκρυμμένος στο blog μου για δυόμισι χρόνια (1): Ψυχολογικά της γραφής και της ανάγνωσης

[Είμαι ο Άμμος (όχι το Φάντασμά του) και πιθανόν επανέρχομαι στο blogging, αλλά με αρκετά διαφορετικό concept συγγραφής από όταν ξεκινούσα το Δεκέμβρη του 2006. Δύο τρεις ημερολογιακές αναρτήσεις την επόμενη περίοδο θα σας πουν προσωπικά και δημόσια νέα της τελευταίας διετίας, για να συνεχίσουμε από τέλη Μάη με το νέο μου/μας πρόγραμμα.]

Το blog αυτό κατέληξε από το Γενάρη και μετά να είναι της Ινδιάννας, αλλά ήδη τα ποστ μου είχαν αραιώσει από τότε που κατέβηκα στην Αθήνα, το Σεπτέμβρη του 2007. Συχνά ανέφερα ως λόγο των σποραδικών εμφανίσεών μου ότι έγραφα πολύ στον υπολογιστή, οπότε βαριόμουν να γράφω από διασκέδαση, αλλά αυτό ήταν πάντα η μισή αλήθεια. Σήμερα θα σας γράψω για την άλλη μισή, που έχει σχέση με το τι έγραφα και για ποιον λόγο.

Με τη λογοτεχνία έχω ασχοληθεί συστηματικά δύο φορές στη ζωή μου, και τις δύο για να ξορκίσω προσωπικούς δαίμονες, να προβάλλω σε φανταστικούς κόσμους θέματα που αρνιόμουν να αντιμετωπίσω. Όταν διαλυόταν η σχέση μου με την Εύα, από το φθινόπωρο ως την άνοιξη του 2005, έγραψα το ένα και μόνο μου μυθιστόρημα που αναφερόταν στις σχέσεις, τα σώματα και τη μοναξιά (αποφεύγοντας βέβαια εξολοκλήρου να συζητήσω με την Εύα για τις σχέσεις, τα σώματα και τη μοναξιά). Πήγα στρατό, επέστρεψα στην πολιτική ζωή, πρότεινα το μυθιστόρημα σε διάφορους εκδοτικούς οίκους, συνάντησα καθολική απόρριψη, κι έτσι οδηγήθηκα, σε συνδυασμό με την ερωτική απογοήτευση από μια Μαρία και την απαίσια δουλειά που έκανα τότε, σε μια αρκετά βαριά κατάθλιψη το καλοκαίρι του 2006. Θεωρώ πως βγήκα από αυτόν το βάλτο ξεκινώντας να δημοσιεύω ιστορίες μου στο blog το Δεκέμβρη του 2006: με πολύ θετικά σχόλια σχεδόν από την αρχή, ήταν δύσκολο να πιστεύω όλες αυτές τις αηδίες που μουρμούριζα για εμένα (δεν αξίζω τίποτα, η ζωή μου δεν έχει νόημα, θέλω να πεθάνω κτλ.) Ό,τι σκατά και να 'μουνα, τουλάχιστον έγραφα καλή λογοτεχνία, τι να καταλάβουν οι μαλάκες οι εκδοτικοί. (Από το Δεκέμβρη του 2006 ως τον Ιούλη του 2007 ήταν παρεμπιπτόντως η δεύτερη και τελευταία φορά που ασχολήθηκα συστηματικά με τη λογοτεχνία).

Κι ενώ η διαδικτυακή γραφή με έσωσε, εγώ της φέρθηκα αχάριστα, στερώντας την από χρόνο και διάθεση. Ανέβηκε η αυτοπεποίθησή μου, ερωτεύτηκα μια Αθηναία την Εύη, πήρα χαμπάρι ότι η Θεσσαλονίκη είχε κλείσει τον κύκλο της, κάπως έτσι αποφάσισα να κατέβω και στην Αθήνα. Εν μέσω της μετακόμισης ήρθε μισοτυχαία - μισοεσκεμμένα και το διδακτορικό στο τμήμα ΕΜΜΕ του Καποδιστριακού με το Σπύρο Μοσχονά. Είχα μια ιδέα για ανακοίνωση σχετικά με τα blog, πέρασα από το τμήμα για να του την πω, μου αντιπρότεινε να την κάνω αντί για ανακοίνωση διδακτορικό μαζί του, συμφωνήσαμε, και με ποικίλους κλυδωνισμούς δουλεύουμε καλά μαζί δύο χρόνια τώρα και ήδη τον ευγνωμονώ για την επιρροή του. Αυτή η θετική εξέλιξη ήταν όμως και η πρώτη φίμωση της γραφής μου στο blog: ένιωθα αμήχανος να δηλώσω ότι μας/σας μελετάω, φοβόμουν μη θεωρηθώ διανοούμενος της μπλογκόσφαιρας, ξενέρωνα όλο και περισσότερο να καταλαβαίνω τους μηχανισμούς που με οδηγούσαν να γράφω: οι ρητορικές μου έχασαν τον αυθορμητισμό τους, καταλήγοντας όλο και περισσότερο επαρκείς, όλο και λιγότερο απολαυστικές. Επιπλέον μπλέχτηκα από την αρχή της διαμονής μου και με τα οικολογικά του Υμηττού και του Βύρωνα, συζητώντας, διαβάζοντας, ενίοτε και γράφοντας πολιτικά κείμενα, τα οποία αφορούσαν την καθημερινότητά μου και τους φίλους γείτονες στο Βύρωνα, αλλά όχι και το γενικό κοινό στο blog μας, ενώ βρέθηκα να δουλεύω για πρώτη φορά στη ζωή μου με καλές συνθήκες σε ένα φροντιστήριο, όπου μου ζητήθηκε να γράψω σοβαρές σημειώσεις για το μάθημα της Έκθεσης (άλλο διάβασμα και γράψιμο από εκεί), ούτε κι αυτές όμως αφορούσαν το κοινό του blog μας, όπως θεωρούσα ότι ήταν διαμορφωμένο μέχρι τώρα. Μέσα σε όλα αυτά έδωσα για υποτροφία ΙΚΥ και την πήρα, περίοδος κατά την οποία δεν είχα χρόνο ούτε για να κατουρήσω (εντάξει υπερβολή, αλλά σας δίνει μια ιδέα).

Με αυτά και με εκείνα γράφτηκε πια η πιλοτική έρευνα για το διδακτορικό, γράφτηκαν και οι σημειώσεις για την Έκθεση, πήρα το ΙΚΥ, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω καμία διάθεση προς το παρόν να γράφω λογοτεχνία ή προσωπικά ημερολόγια, και κάπου εκεί χαλάρωσα λίγο και σκέφτηκα ότι με όλες αυτές τις εξελίξεις είτε το παρατάω το blogging, είτε αναφωνώ “ο παλιός Άμμος πέθανε, ζήτω ο νέος Άμμος”.

Αφού λοιπόν αποφάσισα το δεύτερο, περάστε αν θέλετε το Σάββατο κατά τις 13.00 από την Πάντειο όπου κάνω μαζί με το φίλο και συνάδελφο Γιώργο Χαλάτση μια ανακοίνωση για τις αναπαραστάσεις του φύλου και της σεξουαλικότητας στα ελληνικα λεσβιακά, ομοφυλόφιλα, αμφιφυλόφιλα, τρανς και queer μπλογκ, στο πλαίσιο της ημερίδας του Athens Gay Pride. Το πώς κατέληξα να ασχοληθώ με το Athens Gay Pride και την Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας, θα είναι το αντικείμενο του επόμενου ποστ.

[Περισσότερα για την ημερίδα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.]