(αλλαγή τακτικής, κατεβάζουμε απ' όπου βλέπουμε πράσινη λέξη! )
Το Νορβηγάκι χτες στην Eurovision έδειξε μεγάλη προτίμηση στα παραμύθια και η Ευρώπη απ’ ό,τι φαίνεται τσιμπάει στο παραμύθιασμα. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: σε όλους αρέσει μια καλή ιστορία! Η πιο παλιά που μπορώ να θυμηθώ είναι με κάτι τύπους σε ένα κίτρινο υποβρύχιο, εγώ ήμουν τεσσάρων και στο βινύλιο ακουγόταν η θάλασσα, πιατικά στα μαγειρεία και η δημοτική μπάντα που έπαιζε ξαφνικά. Το συγκρότημα λεγόταν Beatles και οι ιστορίες τους μου έφτιαχναν το κέφι. Ίσως γι' αυτό από τότε ζητάω μια καλή ιστορία μέσα στη μουσική… Beatles – Ticket to ride (εντάξει, δεν είσαστε 4χρονα για να θέλετε Yellow Submarine φαντάζομαι)! εδώ
Αν η λογοτεχνία είναι ένας τρόπος να ζήσεις αυτά που δεν μπορείς αλλιώς ή να εξοικειωθείς και να ξορκίσεις όσα φοβάσαι, τότε οι στίχοι στα τραγούδια συγκεκριμένων καλλιτεχνών αποτελούν μια τεράστια παρακαταθήκη στην παγκόσμια λογοτεχνία και ποίηση και ο Nick Cave –συγκεκριμένα- μπορεί να ανακηρυχθεί παμψηφεί ο Edgar Allan Poe της μουσικής . Πέρα βεβαια απο το να σφαγιάζει κοσμο στα murder ballads του, ενίοτε επιδεικνύει και γενναιες εξόδους από το αβυσσαλέο σκοτάδι που κρύβουν τα κατάστιχα του,και γράφει στιχους και μουσική που μπορουν να κάνουν έναν τυφλό να ΔΕΙ "την Ανοιξη του Μποτιτσέλι". Και όμως, ναι! Nick Cave & the Bad Seeds - Breathless. κι εδώ
«Αυτό που ακούμε, στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς αλυσίδας νοητικών γεγονότων που δημιουργούν μια εντύπωση, μια νοητική εικόνα του υλικού κόσμου. Αυτό που ονομάζουμε μουσική δημιουργείται όταν ο εγκέφαλος επιβάλλει τη δομή και τη σειρά σε μια αλληλουχία ήχων. Πρόκειται για μια αντιληπτική ψευδαίσθηση». Ναι όντως: φιλμ στο νου δημιουργεί η μουσική από μόνη της. Όχι τυχαία λοιπόν ο λόγος συνδέθηκε από παλιά με τη μουσική και οι καλές ιστορίες της εποχής (βλ. έπη) τραγουδιώντουσαν. Ο Colin Meloy γράφει διηγήματα και σαν σύγχρονος ραψωδός ανεβαίνει στην σκηνή να τα τραγουδήσει, ενώ οι We show up on radar φαίνονται - αν μη τι άλλο- να έχουν μάθει κάτι από αυτόν: έγραψαν μια απ’ τις καλύτερες ιστορίες που άκουσα τελευταία! Decemberists - Billy Liar & We show up on radar - The growing girl εδώ & εκεί
Βέβαια υπάρχουν ιστορίες με καλό τέλος και ιστορίες με κακό. Μια ιστορία με κακή αρχή –τελετή ενός γάμου- και καλό τέλος -άντε, και καλή τύχη μάγκες-, πιθανολογώ ότι είναι εκείνη που με έχει κάνει να ακούω γάμο καινα βγάζω καντήλες (και το εννοώ, ξαφνικά απ’ τα τριάντα και μετά άρχισα να βγάζω σπυράκια ενώ δεν είχα ποτέ και πιθανολογώ ότι είναι επειδή με έχουν πρήξει να παντρευτώ)! :Ρ Για να σοβαρευτώ, η ιστορία του «μεγάλου βαρετού γάμου» είναι μακράν η αγαπημένη μου και χιλιάδες φορές με έχω σκεφτεί να το σκάω απ’ την τελετή με το νυφικό πιασμένη από αυτόν τον πολυέλαιο που αναφέρει ο Pollard και να πετάω πάνω από όλους- χε! Guided by voices - Big boring wedding κείθε
Και φυσικά, πέρα από το περιεχόμενο της ιστορίας σημαντικό είναι και το πώς θα την πεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι αφήγησης. Ο Tom Barman συνήθως περιγράφει τη σκηνή, το δρώμενο, σου λέει για το γεγονός και όχι τις αιτίες του. Ο Barman βλέπετε είναι και κινηματογραφικός σκηνοθέτης οπότε αυτό που ξέρει είναι να σου δίνει το στήσιμο (αυτός καθόταν εκεί και εκείνη απέναντι, φορούσε τούτο και έπινε το άλλο, της λέει, του λέει, αυτός γυρνάει…) κι εσύ μαζί με τη μουσική βλέπεις το έργο και συμπληρώσεις όσα βρίσκονται στη σκέψη των ηρώων. dEUS - Bad timing ( το τραγούδι παίζει για μερικούς που λένε πως δεν βρήκαν ούτε ένα καλό κομμάτι στο προηγούμενο LP των dEUS. Ε, ψυχραιμία, είχε τουλάχιστον 3 εξαιρετικά κομμάτια και αυτό είναι το ένα)! δώθε
Και υπάρχουν και οι θεατρικοί συγγραφείς. Αυτοί δεν φλυαρούν. Αυτοί έχουν μελετήσει καλά το κάθε τι και η κάθε πράξη αποκαλύπτει δομικά στοιχεία απ’ την προσωπικότητα του δράστη. Αν ο κινηματογράφος βασίζεται το θέαμα το θέατρο βασίζεται στους χαρακτήρες. Μπορεί τίποτα να μη γίνεται αλλά ο ήρωας σε κρατάει. Τέτοιους χαρακτήρες φτιάχνει ο Robert Smith. Πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο, είπα το πιο μεγάλο μεγάλο μου ψέμα με ηθικό αυτουργό εκείνον–επειδή ήθελα τόσο να έχω ζήσει μια ιστορία σαν κι αυτή που περιέγραφε, είπα στην αδερφή μου ότι συνάντησα έναν ζογκλέρ και τον ρώτησα «πώς το κάνεις αυτό το μαγικό» κλπ, κλπ «και του ζήτησα να φύγουμε μαζί» και της περιέγραψα όλη την ιστορία του just like heaven σαν να την είχα ζήσει εγώ. Μετά κατάλαβα ότι δεν μπορώ να λέω κατ εξακολούθηση ψέματα για πράγμα του δεν έζησα. Και ξεκίνησα να γράφω. Το πρώτο μου διήγημα λεγόταν «Όπως στον Παράδεισο» και έκτοτε η λογοτεχνία είναι το νομιμοποιημένο μου ψέμα. Αν και δεν θα με αποκαλούσα πιστοποιημένη ψεύτρα αφού αυτά που γράφω στο μυαλό μου τα έχω ζήσει σαν αληθινά.
Αυτό που με ανησυχεί δεν είναι τι γράφω εγώ, αλλά ο Smith. Γιατί συχνά φοβάμαι ότι έχω διαβάσει τόσες φορές τα «θεατρικά» του και τα έχω παίξει τόσες φορές στην εφηβεία μου, που απλά όταν η ζωή μου βρίσκεται μεταξύ δυο εκδοχών- μιας καλής και μιας κακής- επιλέγω την χάλια: γιατί αυτό το χάλια το έχω ξαναζήσει και στον Smith και στον Shakespeare και στον Ευριπίδη και αλλού. Ανησυχώ μήπως πηγαίνοντας πάντα στο ίδιο κακό τέλος, αυτό που κάνω είναι να πηγαίνω στα μέρη που γνωρίζω Σε αυτά που μου έχουν περιγράψει άλλοι καλά Οπότε ξέρω τι να περιμένω εκει… Cure - Disintegration έπαε!
Αν η λογοτεχνία είναι ένας τρόπος να ζήσεις αυτά που δεν μπορείς αλλιώς ή να εξοικειωθείς και να ξορκίσεις όσα φοβάσαι, τότε οι στίχοι στα τραγούδια συγκεκριμένων καλλιτεχνών αποτελούν μια τεράστια παρακαταθήκη στην παγκόσμια λογοτεχνία και ποίηση και ο Nick Cave –συγκεκριμένα- μπορεί να ανακηρυχθεί παμψηφεί ο Edgar Allan Poe της μουσικής . Πέρα βεβαια απο το να σφαγιάζει κοσμο στα murder ballads του, ενίοτε επιδεικνύει και γενναιες εξόδους από το αβυσσαλέο σκοτάδι που κρύβουν τα κατάστιχα του,και γράφει στιχους και μουσική που μπορουν να κάνουν έναν τυφλό να ΔΕΙ "την Ανοιξη του Μποτιτσέλι". Και όμως, ναι! Nick Cave & the Bad Seeds - Breathless. κι εδώ
«Αυτό που ακούμε, στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς αλυσίδας νοητικών γεγονότων που δημιουργούν μια εντύπωση, μια νοητική εικόνα του υλικού κόσμου. Αυτό που ονομάζουμε μουσική δημιουργείται όταν ο εγκέφαλος επιβάλλει τη δομή και τη σειρά σε μια αλληλουχία ήχων. Πρόκειται για μια αντιληπτική ψευδαίσθηση». Ναι όντως: φιλμ στο νου δημιουργεί η μουσική από μόνη της. Όχι τυχαία λοιπόν ο λόγος συνδέθηκε από παλιά με τη μουσική και οι καλές ιστορίες της εποχής (βλ. έπη) τραγουδιώντουσαν. Ο Colin Meloy γράφει διηγήματα και σαν σύγχρονος ραψωδός ανεβαίνει στην σκηνή να τα τραγουδήσει, ενώ οι We show up on radar φαίνονται - αν μη τι άλλο- να έχουν μάθει κάτι από αυτόν: έγραψαν μια απ’ τις καλύτερες ιστορίες που άκουσα τελευταία! Decemberists - Billy Liar & We show up on radar - The growing girl εδώ & εκεί
Βέβαια υπάρχουν ιστορίες με καλό τέλος και ιστορίες με κακό. Μια ιστορία με κακή αρχή –τελετή ενός γάμου- και καλό τέλος -άντε, και καλή τύχη μάγκες-, πιθανολογώ ότι είναι εκείνη που με έχει κάνει να ακούω γάμο καινα βγάζω καντήλες (και το εννοώ, ξαφνικά απ’ τα τριάντα και μετά άρχισα να βγάζω σπυράκια ενώ δεν είχα ποτέ και πιθανολογώ ότι είναι επειδή με έχουν πρήξει να παντρευτώ)! :Ρ Για να σοβαρευτώ, η ιστορία του «μεγάλου βαρετού γάμου» είναι μακράν η αγαπημένη μου και χιλιάδες φορές με έχω σκεφτεί να το σκάω απ’ την τελετή με το νυφικό πιασμένη από αυτόν τον πολυέλαιο που αναφέρει ο Pollard και να πετάω πάνω από όλους- χε! Guided by voices - Big boring wedding κείθε
Και φυσικά, πέρα από το περιεχόμενο της ιστορίας σημαντικό είναι και το πώς θα την πεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι αφήγησης. Ο Tom Barman συνήθως περιγράφει τη σκηνή, το δρώμενο, σου λέει για το γεγονός και όχι τις αιτίες του. Ο Barman βλέπετε είναι και κινηματογραφικός σκηνοθέτης οπότε αυτό που ξέρει είναι να σου δίνει το στήσιμο (αυτός καθόταν εκεί και εκείνη απέναντι, φορούσε τούτο και έπινε το άλλο, της λέει, του λέει, αυτός γυρνάει…) κι εσύ μαζί με τη μουσική βλέπεις το έργο και συμπληρώσεις όσα βρίσκονται στη σκέψη των ηρώων. dEUS - Bad timing ( το τραγούδι παίζει για μερικούς που λένε πως δεν βρήκαν ούτε ένα καλό κομμάτι στο προηγούμενο LP των dEUS. Ε, ψυχραιμία, είχε τουλάχιστον 3 εξαιρετικά κομμάτια και αυτό είναι το ένα)! δώθε
Και υπάρχουν και οι θεατρικοί συγγραφείς. Αυτοί δεν φλυαρούν. Αυτοί έχουν μελετήσει καλά το κάθε τι και η κάθε πράξη αποκαλύπτει δομικά στοιχεία απ’ την προσωπικότητα του δράστη. Αν ο κινηματογράφος βασίζεται το θέαμα το θέατρο βασίζεται στους χαρακτήρες. Μπορεί τίποτα να μη γίνεται αλλά ο ήρωας σε κρατάει. Τέτοιους χαρακτήρες φτιάχνει ο Robert Smith. Πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο, είπα το πιο μεγάλο μεγάλο μου ψέμα με ηθικό αυτουργό εκείνον–επειδή ήθελα τόσο να έχω ζήσει μια ιστορία σαν κι αυτή που περιέγραφε, είπα στην αδερφή μου ότι συνάντησα έναν ζογκλέρ και τον ρώτησα «πώς το κάνεις αυτό το μαγικό» κλπ, κλπ «και του ζήτησα να φύγουμε μαζί» και της περιέγραψα όλη την ιστορία του just like heaven σαν να την είχα ζήσει εγώ. Μετά κατάλαβα ότι δεν μπορώ να λέω κατ εξακολούθηση ψέματα για πράγμα του δεν έζησα. Και ξεκίνησα να γράφω. Το πρώτο μου διήγημα λεγόταν «Όπως στον Παράδεισο» και έκτοτε η λογοτεχνία είναι το νομιμοποιημένο μου ψέμα. Αν και δεν θα με αποκαλούσα πιστοποιημένη ψεύτρα αφού αυτά που γράφω στο μυαλό μου τα έχω ζήσει σαν αληθινά.
Αυτό που με ανησυχεί δεν είναι τι γράφω εγώ, αλλά ο Smith. Γιατί συχνά φοβάμαι ότι έχω διαβάσει τόσες φορές τα «θεατρικά» του και τα έχω παίξει τόσες φορές στην εφηβεία μου, που απλά όταν η ζωή μου βρίσκεται μεταξύ δυο εκδοχών- μιας καλής και μιας κακής- επιλέγω την χάλια: γιατί αυτό το χάλια το έχω ξαναζήσει και στον Smith και στον Shakespeare και στον Ευριπίδη και αλλού. Ανησυχώ μήπως πηγαίνοντας πάντα στο ίδιο κακό τέλος, αυτό που κάνω είναι να πηγαίνω στα μέρη που γνωρίζω Σε αυτά που μου έχουν περιγράψει άλλοι καλά Οπότε ξέρω τι να περιμένω εκει… Cure - Disintegration έπαε!
4 σχόλια:
Και εγενετο μουσική!
:)
μέρες τώρα παρακολουθώ την προσπαθεια να παίξει το μουσικο κουτί και να μη γυριζει η μανιβέλα! Ελπιζω να σου κρατήσει ότι έκανες (γιατι αν κρινω κι απ' το κείμενο δεν εισαι στα καλυτερά σου- οποτε αν σε κρεμάσει πάλι το fileden θα το εκλάβεις ως προσωπικό...fail-den)!
ΥΓ. Επίσης με ανησυχει η σύγκριση Ρομπερτ Σμιθ- Σαιξπηρ: κι άλλοι αγαπησαν τον Σμιθ αλλα δεν κάναν κι έτσι! ;Ρ
Η ιστορία με το κίτρινο υποβρύχιο μου έφερε σχεδόν δάκρυα στα μάτια... Δεν ήμουν τέσσερα τότε, ήμουν πιο μεγάλη, μα με έριξες σε time lapsus, κανονικά!
Μαγικό κοριτσάκι :-)
Επιτέλους άναψε πράσινο :)
Χαλάλι ο κόπος να βγει στον αέρα το σετ. Άξιζε η προσπάθεια.
Το Bad Timing δεν είναι μόνο από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν στο Pocket Revolution αλλά και σ' αυτό το σετ.
@ολους
δεν ειμαι γαϊδούρα που δεν απανταω
αλλα σημερα έφυγα απ' το σπιτι στις 8 το πρωι και μπηκα πριν λίγο!
Τομ
βασικα ειμαι της Failing Queen, νομιζω ότι πρεπει να αγωνιστει πολυ κάποια για να μου παρει το σκήπτρο! χα χα
ΥΓ. Τι εννοεις; δεν ειναι ο Σμιθ ο Σαιξπηρ του 20 αι όπως ο Σαιξπηρ ηταν ο Ευριπίδης του 16αι??? :ΡΡ
Theorema μου
ηπια σημερα μια Don Julio σε ένα ησυχο μπαρ στην πλ. Καρυτση...
καλοκαιρι στην Αθηνα, υπεροχες μυρωδιές, μαγικος ουρανός, τα φωτα στα μαγαζιά, ησυχία καθημερινης στα μπαρ...
ενιωσα ξαφνικα τυχερή κι ευτυχισμένη που εχω φιλους
σαν κι εσένα!
:)
Sot
κονταροχτυπιέται με το disintegration νομιζω
αλλα ναι, ειναι καλο κομμάτι! :) Αν κι εγω τέτοια εποχή ψηφιζω πάντα big boring wedding (βασικα έχω ηδη λάβει μερικα προσκλητηρια και δεν ξέρω πως θα αντεξω πάλι το μαρτυριο του μυστηριου)! :)
Δημοσίευση σχολίου