high speed breed

Θόρυβος στο δρόμο. Στ’ αμάξι παράθυρα κλειστά και ο ανηλεής χτύπος του beat. Βρέχει καθαρό νερό. Το φανάρι κόκκινο κι εκείνος ανοίγει ξαφνικά την πόρτα. «Περίμενε με πιο κάτω» φωνάζει και διασχίζει τρέχοντας τη βρεγμένη άσφαλτο. Το φανάρι αλλάζει, η μουσική ουρλιάζει, το αγόρι τρέχει και το ξενοδοχείο πλάι κοιμάται πλακωμένο απ’ τη μαρμάρινη σιωπή του.
Προχωράω μπροστά, τα αλάρμ μου αναβοσβήνουν, φρενάρω μες στη μέση στην Καραγιώργη Σερβίας. Κάποιος μου κορνάρει -σχεδόν δοξαστικά- την ώρα που το αγόρι ξαναμπαίνει τρέχοντας μέσα. «Μούσκεμα έγινες» λέω, «ναι» λέει, «βρήκες;» ρωτάω καθώς σπινιάρω στη γλιτσιασμένη άσφαλτο, «ναι, εντάξει» λέει και μου δείχνει το ασημένιο περιτύλιγμα. «Προλαβαίνω μια δόση μέχρι να φτάσουμε»; «Εξαρτημένε!» και ανοίγω το παράθυρο.
Η βροχή ησυχάζει, η μουσική φεύγει πίσω μαζί με τον αέρα, ο κοσμικός της βόμβος σταματάει να χτυπάει μες στο κεφάλι μου, δραπετεύει έξω απ’ το μισάνοιχτο τζάμι. Κοιτάζω καλύτερα. Δεν είμαστε στο Εδιμβούργο, δεν ζω στους ρυθμούς ενός προσωπικού trainspotting και «κοίτα να χαλαρώσεις Άντα» σκέφτομαι, «ακόμα και ο Boyle χαλάρωσε και σάρωσε τα Όσκαρ»! «Τα Όσκαρ δεν είναι μακράν τα χειρότερα σοκολατοειδή;» μου λέει, «μπα, τα Αστήρ είναι νομίζω». «Θα σου φτιάξω εγώ σοκολάτακια να δεις» λέει. Χαμογελάω.
Ναι, αυτή η νύχτα είναι ακόμα μια συνηθισμένη νύχτα: εγώ, αυτός, το ΡΟΡ, βιαστική στάση για σοκολάτα στο Σύνταγμα και μετά μια νωχελική αργή βραδιά με τον Νίκο να βάζει μουσικές, εγώ να μιλάω ακατάπαυστα ενώ αυτός με κοιτά κι όλο γελά. «Τι γελάς; Βλέπεις κάτι αστείο;».
Κάποτε έπαιρνα το ΡΟΡ σαν prozak, σχεδόν κάθε βράδυ. Το κατάπινα μαζί με βότκα και μετά γέλαγα για ώρες. Πια καθόμαστε περισσότερο σπίτι και το σοκολατένιο αγόρι με ταΐζει βαλεριάνες σε digital μορφή («που τα βρίσκεις πια αυτά τα downtempo mp3»;). Σα να προσπαθεί διαρκώς να με καταστείλει. «Χαλάρωσε λίγο βρε ιπτάμενη τρεχάλα» λέει! Θέλω να ουρλιάξω όταν τον βλέπω τόσο χαλαρό. Το χαλαρός για εμένα ίσον νωθρός. Κι εγώ γεννήθηκα γκαζωμένη. Και θυμωμένη.
Ο Παππούς ο Βάτραχος λέει πως είμαι τραγική τεμπέλα αφού δεν προσπαθώ να αλλάξω ότι με θυμώνει. Απλά κάθομαι και κλαίγομαι: «Άκου Μιράντα, δε θέλω να ακούω μαλακίες, εγώ έτσι είμαι και τέτοια. Να αλλάξεις, άμα δε σ’ αρέσει να είσαι υστερική και να χαλιέσαι με όλα, να ηρεμίσεις. Να αλλάξεις τρόπο σκέψης».
Δεν είμαι σίγουρα τεμπέλα γιατί εργάζομαι σκληρά για τον επιούσιον και επιπλέον "δουλεύω" πολύ τις σχέσεις μου μπας και τσουλήσουν –αλλά ποτέ και καμία. Στα τρία χρόνια βγαίνουν μαζεμένα τα προβλήματα και η εγγύηση δε με καλύπτει «δε σας συμφέρει η επισκευή, καλύτερα να πάρετε καινούριο μοντέλο» -μου λένε οι ειδικοί. Και φτου κι απ’ την αρχή. Κι εγώ διαλέγω με επιμέλεια τους πιο ακατάλληλους, τους ερωτεύομαι και παιδεύομαι -χωρίς καν να εκπαιδεύομαι και να βελτιώσω τις επόμενες επιλογές. Έτσι νομίζω είναι λογικό που καταλήγω με τόσα νεύρα, λες και έχω 25 μέρες το μήνα περίοδο –τις υπόλοιπες έτσι κι αλλιώς έχω ωορρηξία.
Σήμερα είμαι μάλλον στην ωορρηξία. Απ’ την ώρα που είδα το choco-boy μου να τρέχει στη βροχή, με το τρελό χαμόγελο κι αυτά τα ροδαλά του μάγουλα σαν άγγελος του Raphael, με αυτό το τζιν που κολλάει στα σημεία ακριβώς που πρέπει (ή για να το θέσω σωστότερα: με αυτό το κορμί που σε κάνει να ξεχνάς ότι τον έβρισες που πλήρωσε μια μικρή περιουσία για το Dsquared2 τζιν και να ευλογείς τους δυο αδελφούς που το σχεδίασαν) ομολογώ ότι έχω αρχίσει να βλέπω νέα τρέιλερ στο μυαλό μου. Και όχι για κομεντί!
-Τι λες; Την κάνουμε σιγά σιγά;
Βγαίνουμε απ’ το μαγαζί, με κρατάει απ’ το χέρι, με τραβάει, χορεύουμε μέσα στο δρόμο, με σπρώχνει στο αμάξι, γλιστράει το χέρι του κάτω απ' τη φούστα μου και ευτυχώς, ευτυχώς που δεν έχει κίνηση, σε δέκα λεπτά το πολύ, σε δέκα λεπτά θα είμαστε σπίτι. Περίπου έντεκα λεπτά δε χρειάζεται μια γυναίκα για να φτάσει σε οργασμό;