Ο ο ο ο όμορφοι Θεσσαλονικείς

Σάββατο στο πρώτο πρωινό λεωφορείο σχεδόν άυπνος, κοιμάμαι για όλη τη διαδρομή, με ένα μαγικό τρόπο ξαφνικά η Θεσσαλονίκη μπροστά μου.
Το τυπικό καλωσόρισμα: βροχή, κρύο, υγρασία, πνιγηρός και μολυσμένος αέρας.
Το κυκλοφοριακό ακόμη χειρότερο απ’ όταν άφησα την πόλη (ειλικρινά εύχομαι το μετρό να αξίζει όλη αυτήν την ταλαιπωρία)
Και για να μη σας κουράζω, η ίδια η πόλη δε μου έλειψε καθόλου.

Ωραίοι, βαθείς άνθρωποι όμως παραμένουν εδώ και το παλεύουνε όμορφα.
Όλους σχεδόν τους γνώρισα λίγο πριν φύγω, ο βασικότερος λόγος που δεν μετανιώνω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μου στη Σαλονίκη. Δύο κουβέντες για τον καθένα τους λοιπόν, με τη γλυκιά διάθεση να τους παινέψω.

Η Ολίβια, Πολωνίδα με θάρρος, ήρθε στην Ελλάδα από έρωτα για τον κινηματογράφο και το Μιχάλη, εμμονική με την τέχνη της, άξια και στα μάτια των άλλων (με μία υποτροφία την άφησα, με άλλη μία τη βρήκα), από τους πιο κεφάτους ανθρώπους που ξέρω.
Ο Μιχάλης, άντρας με θάρρος και χαλαρός ταξιδιώτης, άξιος θαυμασμού για την έλλειψη κάθε γνωστής αντρικής ανασφάλειας και ταυτόχρονα κάθε υπεροψίας, αγαπά τον κινηματογράφο και την Ολίβια. Ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος που ξέρω μακράν.
Η πρώην δασκάλα μου των Γαλλικών, η Λίτσα, έμπειρη, θυμόσοφη, όμορφη. Ερωτευμένη με τον άντρα της και τη ζωή, πάντα επιμένει στην αξιοπρέπεια και την ευτυχία. Με δεδομένο ότι έχει γιο στην ηλικία μου, μικροδείχνει απίστευτα. Τέλειο, ειλικρινές, γάργαρο γέλιο.
Με τον Αντώνη μοιάζουμε πολύ για να μπορώ να τον θαυμάζω, χαίρομαι όμως βαθιά το πόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε μαζί και το πόσο εύκολα να συνεννοηθούμε. Διαβασμένος πολύ και ταλαντούχος σε πολλά, χωρίς καμία διάθεση να το δείξει ή να σε ανταγωνιστεί. Έχει και μπλογκ, με αφορμή αυτό γνωριστήκαμε πριν λίγους μήνες.
Τη Μαρία την ξέρω δεκαπέντε χρόνια και είναι φίλη μου τα τελευταία δώδεκα. Είδαμε ο ένας τον άλλο να μεγαλώνει, να χάνεται στον κόσμο του, να επιστρέφει πίσω σοφότερος, ή τουλάχιστον σώος. Αγάπη σκέτη, απλή, θεμελιωμένη.
[Update 7/11 Τελευταία μέρα πριν φύγω κατάφερα να συναντηθώ και με την Ιωάννα (την Ιω. των σχολίων), καθώς δεν πήρα τελικά το τελευταίο βραδινό λεωφορείο για Αθήνα χτες, αλλά το μεσημεριανό σήμερα. Η Ιωάννα πήρε το αντίστροφο ρίσκο από το δικό μου, ανεβαίνοντας Σαλονίκη από Αθήνα, κυνηγώντας έναν έρωτα και ελπίζοντας ότι θα τα καταφέρει επαγγελματικά. Και οι δύο θαρραλέες επιλογές της δικαιώθηκαν, ενώ τη χαίρομαι που ξαναρχίζει να ασχολείται με το θέατρο μετά από καιρό. Άνθρωπος ζεστός, χαρούμενος και παθιασμένος, με μια γενναιοδωρία που πολλές φορές με έχει εκπλήξει.]
Η Δώρα βρίσκεται από πέρσι στη Ρουμανία, ο Γιώργος πήγε φέτος στη Βοστώνη. Λείπουν από την πόλη, λείπουν και σε μένα. Χαιρετίσματα και από δω, αν με διαβάσουν.

Κυριακή βραδάκι νέο λεωφορείο για Αλεξανδρούπολη, άνθρωποι κι εκεί που θα ‘θελα να δω, χωμένοι στην ηρεμία της επαρχιακής πόλης και της δεμένης οικογένειας, που τόσα χρόνια αποφεύγω. Το φιλόξενο σπίτι της κυρίας Δέσποινας και του κύριου Θόδωρου, με τις μυρωδιές από βότανα και τα παράξενα τσάγια, το γενναιόδωρο σπίτι του Βασίλη και της Πόπης, με ωραίες κουβέντες, βαθιά συναισθήματα και τους μεζέδες με το αλκοόλ να ρέουν ακατάπαυστα. Η παλιά μου συγκάτοικος, η Φιλίνα, προκομμένη και τυχερή, στήνει μια ζωή στην Αλεξανδρούπολη με απλά υλικά και δηλώνει ευτυχισμένη που επέστρεψε.
Όλα καλά κι εδώ, ο χρόνος κυλά με διαφορετικό ρυθμό αλλά την ίδια ποιότητα.

Σε λίγο παίρνω το τρένο για Θεσσαλονίκη και αμέσως μετά για Αθήνα. Χαιρετίσματα σε όλους, κοντινούς τώρα, μακρινούς σε λίγο!