Το Πολυτεχνείο ζει, κάποιοι όμως πέθαναν

Άνοιξε με δυσκολία την πόρτα του ασανσέρ και έβγαλε μία μία τις σακούλες στο διάδρομο. Ωραία ήταν το Σαββατοκύριακο στο χωριό, ξεκουράστηκαν με τον άντρα της το Σταύρο κι έφεραν ένα σωρό πράγματα. Που να βρεις σφέλλα και παστό στην Αθήνα, έπρεπε να κατεβείς στη Βαρβάκειο και τα πλήρωνες χρυσά. Άσε τα χόρτα, μόνο αντίδια και ραδίκια είχαν στα μανάβικα, πικρά και νόστιμα δεν ήταν όμως σαν τα άγρια χόρτα.
Χόρτα θα έκανε σήμερα για το Νίκο της, μαζί με γαύρο τηγανητό. Διάβαζε πολύ το πουλάκι της, σε λίγο θα έδινε εξετάσεις, όλα καλά να πήγαιναν και θα το έπαιρνε το πτυχίο του ακριβώς στα τέσσερα χρόνια. Ναι ναι, ψάρια τηγανητά, να δυναμώσουν τα ματάκια του, τα είχε ταλαιπωρήσει πολύ με τα ξενύχτια, πότε στο σπίτι διαβάζοντας, πότε τρέχοντας τα βράδια με την οργάνωση.
Καθώς ξεκλείδωνε την πόρτα, σκεφτόταν πόσο περήφανη ήταν για το γιο της. Είχαν αγωνιστεί κι αυτοί στον καιρό τους, ο Σταύρος της μάλιστα θα ήταν πεθαμένος τώρα, αν δεν είχε υπογράψει τη δήλωση, τους πήγε όμως τη ζωή τους πίσω όλο αυτό, πού καιρός για σπουδές και διαβάσματα. Αυτή στο εργοστάσιο φασόν, ο Σταύρος με τα υδραυλικά, το έβγαζαν το ψωμί τους τίμια και φοβισμένα, μην τους θυμηθεί ξανά η ασφάλεια, ειδικά τώρα που τα πράγματα είχαν ξαναδυσκολέψει. Ο Νίκος της όμως, τι προκομμένος που ήταν, τι καλός, και στη Νομική από τους πρώτους, και με τους συντρόφους του να τρέχει, μήπως και έφευγε από πάνω τους τούτη η χολέρα.
Κάτι δεν της πήγε καθόλου καλά με το που άνοιξε την πόρτα, μια παράξενη ησυχία ήταν απλωμένη στο σπίτι, ο Νίκος της πάντα είχε μουσική να παίζει, είτε ραδιόφωνο, είτε εκείνον που μιλούσε ακαταλαβίστικα, το Σαββόπουλο. Δε μπορεί να μην ήταν σπίτι, του το ‘χαν πει ότι θα ‘ρχονταν. Προχώρησε προς το σαλόνι και οι σακούλες της έπεσαν από τα χέρια.
Ο Νίκος κρεμόταν γυμνός από μια θηλιά στερεωμένη στον πολυέλαιο, με το πρόσωπο του παραμορφωμένο και τη γλώσσα έξω, ενώ το σώμα του είχε πάρει ένα άρρωστο κιτρινοπράσινο χρώμα. Η τελευταία της σκέψη πριν λιποθυμήσει ήταν πως είχε να τον δει γυμνό από τα δώδεκα, και είχε απλώσει το χέρι σε ένα μακρύ, κεντητό σεμέν, για να το τυλίξει γύρω του, ντρεπόταν να τον βλέπει, αλλά δεν πρόλαβε.
Τη συνέφεραν οι φωνές της Ρίτσας, της νεαρής γειτόνισσας, που είχε βρει την πόρτα ανοιχτή, ανησύχησε και μπήκε να δει τι συμβαίνει. Σηκώθηκε, ζήτησε από τη Ρίτσα να τη βοηθήσει, και με πέτρινο πρόσωπο έφερε τη μεγάλη ροτόντα κάτω από το σώμα του Νίκου, ανέβηκε στο τραπέζι και έκοψε τη θηλιά. Αφού σκέπασε το ξαπλωμένο σώμα με ένα σεντόνι, λιποθύμησε για δεύτερη φορά δίπλα από το τραπέζι με το νεκρό γιο της.
Ώρες αργότερα, μαζί με τη Ρίτσα και το Σταύρο συζήτησαν και συμφώνησαν ότι δε μπορούσε να είναι αυτοκτονία, ένας άνθρωπος δε γίνεται δυστυχισμένος μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Ντύθηκαν, κλείδωσαν το σπίτι και ξεκίνησαν για το αστυνομικό τμήμα.
Ο διευθυντής της Ασφάλειας τους άκουσε με προσοχή, συνοφρυώθηκε όμως όταν ο Σταύρος άρχισε να μιλάει για το ενδεχόμενο της δολοφονίας. Ήρεμα, αλλά αυστηρά, γύρισε προς το μέρος της και τη ρώτησε:
-Έχετε ένα ακόμα γιο, έτσι δεν είναι;
-Ναι, αλλά που κολλάει αυτό;
-Κοίτα να δεις, κυρία μου, μπορείτε να έχετε ένα γιο που αυτοκτόνησε κι έναν που ζει. Μπορείτε να έχετε και δυο γιους που σκοτώθηκαν για άγνωστους λόγους. Εσείς διαλέγετε.

[Ο πυρήνας της ιστορίας είναι πραγματικός και συνέβη πριν τριάντα τέσσερα περίπου χρόνια στο Βύρωνα, λίγο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για όσους/ες τυχόν δεν το γνωρίζουν, ο διάδοχος του Παπαδόπουλου, Ιωαννίδης, πήρε πίσω όλα τα «φιλελεύθερα» μέτρα που είχαν δειλά δειλά εισαχθεί με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη και ξεκίνησε μια νέα περίοδο τρομοκρατίας απέναντι στους/ τις αντιφρονούντες/ ούσες. Ευχαριστώ τη Χριστίνα Χρηστίδου και τον Παύλο που μου διηγήθηκαν την ιστορία.]