ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ (γρήγορο ποίημα)

Στις γκαρσονιέρες πάντα μόνος περνώ
Από το μπάνιο τα νερά βραχυκυκλώνουν το ράδιο
Απ’ το μπαλκόνι το τσιμέντο, γρόθος στο στομάχι

Σε κατσαρόλες δίχως καλεσμένους, μύκητες
Το χνούδι στα λεμόνια γλεντάν έντομα
Τέλη Οκτώβρη με ματώνουν κουνούπια
Ανέραστα σεντόνια γλείφουν τα πλακάκια
Στο πρωί αντεπιτίθεμαι με ύπνο στανικό
Στην άδεια μέρα με άγχος αναβλητικού
Στο βράδυ με τηγανιτό τυρί και ζαχαρούχο γάλα
Στη νύχτα ξύνοντας την αρρώστια μου
Σα να’ ταν άνθρωπος.
Σώμα πρησμένο, για να μην εκπνεύσω
Παρότι υγιεινιστής, ενδίδω σε τσιγάρο
Φτύνω το σταχτί σάλιο στην αυλή
Τζούρα τρεχαλητή, ζαλίζομαι
Ακούω το μινόρε της αυγής
Πάω να κλάψω
Μα ηρεμώ με άγχος για σχέδια
Θέλω πολλά να κάνω στη ζωή μου
Σβήνω τη γόπα στο κάγκελο
Τότε βλέπω ένα παράθυρο
Αριστερά, φωτισμένο
Ένα κανίς σουλατσέρνει
Θυμάμαι άλλο παράθυρο
Σε άλλη γκαρσονιέρα, μισή απ’ αυτή
Με πιο χαλασμένα υδραυλικά
Το κοίταζα κάθε Σάββατο βράδυ
Σαν πεταλούδα που καιγόταν, σαν ελπίδα κενής Διαθήκης.