Η Μέδουσα στα σκαλιά της Ιπποκράτους

Κοίταξε το πρόσωπό της στον καθρέφτη. Ίσια μακριά μαλλιά. Πήρε το ηλεκτρικό ψαλίδι.

«Θερμότητα» σκέφτηκε, «πώς μετράμε τη θερμότητα αν όχι με τη θερμοκρασία: ποια είναι ακριβώς η σχέση της θερμότητας με τη θερμοκρασία, πρέπει να το βρω μέχρι αύριο. Τι θα γίνει αν με ρωτήσει καθηγητής στο μάθημα και δεν το ξέρω. Σιγά μη με πάρει για Μεταπτυχιακό μετά». Τύλιξε μια τούφα στο ψαλίδι. Την άφησε να ψήνεται.

«Α μωρή γουρούνα πότε θα σταματήσεις να τρως» μονολόγησε τσιμπώνταςτα μάγουλά της. «Τώρα αυτό βέβαια πώς κρίνεται αντικειμενικά; Εννοώ, πράγματι η μάζα σώματος μου αυξήθηκε κατά 4kgr αλλά το αισθητικό συμπέρασμα και ο ηθικός χαρακτηρισμός «γουρούνα» προκύπτει υπό το πρίσμα της σημερινής φιλοσοφίας περί ομορφιάς: βάση αυτού του προτύπου είμαι χοντρή, αν ήμασταν στην Αναγέννηση θα ήμουν κοκαλιάρα».

Άουτς! Το ψαλίδι είχε ακουμπήσει στο λαιμό της. «Σκατά» είπε και έβαλε λίγο σάλιο στο έγκαυμα. «Σκατά! Τώρα θα με δει και ο τύπος στη σχολή και θα νομίζει ότι έχω γκόμενο, ενώ είμαι μόνη, ολομόναχη Και που δηλαδή χέστηκε, τα' χει με άλλη δέκα χρόνια, μ’ εμένα θα ασχολείται, σιγά»! Και συνέχισε να γυρίζει τούφες στο ψαλίδι. Καθώς οι σκέψεις στριφογύριζαν στο κεφάλι της.

«Ωραίο λουκ» της είπαν την επομένη οι φίλες της.
«Ναι, ωραίες μπούκλες» πρόσεξε και ο τύπος που της άρεσε.
Τον κοίταξε στα μάτια σα να του έλεγε «Δεν είναι μπούκλες. Είναι φίδια. Εσύ ειδικά περίμενα να καταλάβεις ότι είναι φίδια. Τα φίδια της σκέψης. Εσύ ειδικά περίμενα να καταλάβεις ότι πνίγομαι από σκέψεις. Εσύ ειδικά που σε διάλεξα γιατί είσαι ο πιο έξυπνος, αυτός που καταλαβαίνει».

Αλλά κανείς δεν ήταν μέσα στο κεφάλι της. Ούτε καν αυτός. Που τον διάλεξε. Για να καταλάβει. Κανείς δεν μπορούσε να μπει και να γιατρέψει το μυαλό της. Εκτός...
Έκατσε πάλι έξω στα σκαλιά. Έβαλε πάλι τα ακουστικά. Και πάτησε το play. «Πάλι οι δυο μας» σκέφτηκε. Και την άφησε να γητέψει τα φίδια της σκέψης της...