Ο κύριος Σπηλιώτης θερμά ευχαριστεί την κυρία Σουσού και θα ‘ρθει οπωσδήποτε

Τον μπλογκερ Ggia τον ήξερα ήδη κάποιο καιρό πριν να ξεκινήσουμε και οι δύο τα μπλογκ μας. Γνώριζα από τότε ότι ο Ggia χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερου τύπου ευθύτητα, η κοινή μας πρακτική όμως του απελευθέρωσε μια σειρά από ενδιαφέροντα σχόλια κατά καιρούς: ότι γράφω πολύ συχνά και γι’ αυτό τα περισσότερα κείμενά μου είναι μέτρια, ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα στις ημερολογιακές μου καταχωρήσεις, καθώς μοιράζομαι τα προσωπικά μου με άγνωστους που δεν τους πολυενδιαφέρουν, ότι κακώς αναφέρω τους μπλόγκερ με τους οποίους γνωρίζομαι προσωπικά (καλή ώρα τον Ggia), γιατί μοιάζω να πουλάω μούρη στη μπλογκόσφαιρα. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα επιμένει ότι το μπλογκ μας έχει γίνει πολύ αβάν γκαρντ, χωρίς να είμαι βέβαιος αν το λέει για καλό ή για κακό. Σε αυτό το σχόλιο πάντως έδωσα πολλή περισσότερη σημασία.
Γενικά με τοn Ggia πρέπει να ξεπερνάς το προκλητικό του ύφος και να αναρωτιέσαι αν αυτό που κρύβεται πίσω από τον τρόπο του έχει ουσία (κι αρκετά συχνά έχει). Είναι αλήθεια λοιπόν ότι η συμβολή μου σε αυτό το μπλογκ υπήρξε πάντα «σοβαρή» στα θέματά της: την πρώτη περίοδο (Δεκέμβρης – Ιούνης) έγραψα μανιακά λογοτεχνία, με κείμενα βέβαια που περιλάμβαναν πολύ σεξ, υβρεολόγιο και βία, θέματα όμως που έχουν πάψει να είναι προκλητικά ήδη από το μοντερνισμό. Παρέμεινα λοιπόν μέσα στον «κανόνα», έστω και κριτικά. Κατά τη δεύτερη περίοδο (Σεπτέμβρης – σήμερα) το έριξα στα πολιτικά και δοκιμιακά κείμενα. Δε νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω γιατί αυτά τα είδη λόγου προσδιορίζονται ως σοβαρά.
Πάνω ακριβώς σε αυτήν τη συνειδητοποίηση, η πρόσκληση της αγαπημένης μαντάμ Σουσούς να συμμετάσχω στον τηλεοπτικό σταθμό «Τηλεμπούφος», αυστηρά και μόνο με χιουμοριστικά κείμενα, δεν ήταν μόνο κολακευτική αλλά και σωτήρια. Αφού αποδόμησα ωραία ωραία το πρόσωπο του Άμμου το Σεπτέμβρη (αποκαλύπτοντας με ως Κώστα Σπηλιώτη), είχε έρθει πλέον η ώρα να υπερβώ και τους τρόπους του, για να προσεγγίσω ακόμη περισσότερο αυτούς του Σπηλιώτη (δεν ξέρω πόσο μου φαίνεται, αλλά είμαι αρκετά «γεια σου» ως άνθρωπος). Κάθε Σάββατο λοιπόν, θα παρουσιάζω το πρόγραμμα της εκπαιδευτικής τηλεόρασης στον Τηλεμπούφο, μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους στο πανελ των σχολιαστών (ο Σαμμάνος έχει αναλάβει την κριτική μουσικής κάθε Δευτέρα). Ελπίζω να μας τιμήσετε με την επίσκεψή σας.

Υ.Γ.1 Ο τίτλος αναφέρεται σε αυτό το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, που περιγράφει μια αμηχανία παρόμοιου είδους με τη δικιά μου, χωρίς να συγκρίνω βέβαια την ταπεινότητά μου με το Σαββόπουλο, ή τη Σουσού με το Χατζιδάκι. Δε θα ‘θελα να μπερδέψω τη βούρτσα με άλλα πράγματα :-)
Υ.Γ.2 Αναρωτιέμαι πραγματικά τι θα μου σχολιάσει αυτή τη φορά ο Ggia...
Y.Γ.3 Κι αν δεν προσέξατε το λινκ μέσα στο κείμενο, δεν έχετε πλέον καμιά δικαιολογία: