31.10.07
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
ενα pop blog, αφριζον κι ελαφρο οπως τα κυματα στην αμμο, αφρισμενο και σκληρο οπως τα κυματα στο βραχο
Στον Αμμαζόνιο επιμένουμε στην ελαφρότητα, παρόλο που συνήθως μιλάμε σοβαρά. Στο κάτω κάτω, αφού είχε μόλις ανατινάξει ένα πολυκατάστημα, το μόνο που είχε να πει η Catwoman ήταν "νιάου"
Νερο που εχει κυλησει
-
►
2024
(3)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
►
2012
(13)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (6)
-
►
2011
(17)
- ► Δεκεμβρίου (3)
-
►
2010
(27)
- ► Σεπτεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
►
2009
(80)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (14)
- ► Ιανουαρίου (10)
-
►
2008
(190)
- ► Δεκεμβρίου (13)
- ► Σεπτεμβρίου (20)
- ► Φεβρουαρίου (14)
- ► Ιανουαρίου (16)
-
▼
2007
(245)
- ► Δεκεμβρίου (26)
-
▼
Οκτωβρίου
(17)
- Στο περίπτερο
- Καπνισμένες ψυχές, σημαδεμένα σώματα
- Τα μπορντέλα των Ναζί – Λίστα Άμμου 34
- Ninja Bonobo
- Απλές λύσεις για σύνθετα προβλήματα
- ΑριστουργΑΜΜΑ λέμε! – Λίστα Άμμου 33
- «Αριστερά είναι να μην πεινάς και πολιτισμός να μη...
- Τέσσερεις κάσες σε μια κηδεία
- Ας μη γίνουμε έρημοι - Blog Action Day
- ΚρυώσΑΜΜΕ λιγάκι! - Λίστα Άμμου 32
- Η ενηλικίωση της Περσεφόνης
- Ταξίδι μέσα;
- Che
- Πάντα κάπου είναι καλοκαίρι – Λίστα Άμμου 31
- Τα ζόμπι της ματαιότητας δεν είναι χορτοφάγα
- Θα βρεις το δάσκαλό σου [Litsa Reloaded]
- Το όνομά μου είναι λεγεών (αλλά και George)
- ► Σεπτεμβρίου (20)
- ► Φεβρουαρίου (14)
- ► Ιανουαρίου (19)
-
►
2006
(6)
- ► Δεκεμβρίου (6)
Παλιότερα αυτό το blog λεγόταν "Σκουπίζοντας στην έρημο, αλλάζεις το τοπίο" και έγραφαν εκεί ο Άμμος, ο Δύνης και ο Σαμμάνος.
Το Νοέμβρη του 2007 πλημμυρίσαμε, αλλάξαμε ονόματα και χρώματα: το blog έγινε Αμμαζόνιος και ο Σαμμανος Ινδιάννα. Το Δύνη τον χάσαμε κάπου μεταξύ Ευρώπης και Λατινικής Αμερικής, τον Άμμο στον Υμηττό και την Αθήνα (γράφει όμως πότε πότε εδώ το Φάντασμά του).
Διαχειριστές/τριες του blog σε αυτή τη φάση είναι το Φάντασμα του Αμμαζονίου (Κωστής Σπηλιώτης) και η Ινδιάννα. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την αναδημοσίευση κειμένων από το blog, αρκεί να μας ενημερώνετε για αυτήν, έστω και εκ των υστέρων, και φυσικά να παραπέμπετε στην πηγή.
Σχετικά με τον ελάχιστο πολιτισμό που απαιτούμε στα σχόλια μπορείτε να διαβάσετε στην τελευταία ενότητα του sidebar.
Το Νοέμβρη του 2007 πλημμυρίσαμε, αλλάξαμε ονόματα και χρώματα: το blog έγινε Αμμαζόνιος και ο Σαμμανος Ινδιάννα. Το Δύνη τον χάσαμε κάπου μεταξύ Ευρώπης και Λατινικής Αμερικής, τον Άμμο στον Υμηττό και την Αθήνα (γράφει όμως πότε πότε εδώ το Φάντασμά του).
Διαχειριστές/τριες του blog σε αυτή τη φάση είναι το Φάντασμα του Αμμαζονίου (Κωστής Σπηλιώτης) και η Ινδιάννα. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την αναδημοσίευση κειμένων από το blog, αρκεί να μας ενημερώνετε για αυτήν, έστω και εκ των υστέρων, και φυσικά να παραπέμπετε στην πηγή.
Σχετικά με τον ελάχιστο πολιτισμό που απαιτούμε στα σχόλια μπορείτε να διαβάσετε στην τελευταία ενότητα του sidebar.
Ρυακια
- 4 γάμοι και 1 κηδεία (5)
- Αλλόκοτα συμβάντα (11)
- Αμμος - Απαντα τα ευρισκομενα (226)
- Ανόητο παιδί (8)
- Αστικα δραμματα (16)
- Δανεισμενα - Εμπνευσμενα (17)
- Δυνης (6)
- Η άλλη πλευρά των παραμυθιών (11)
- Ημερολογιο (9)
- Ινδιάννα και Σαμμάνος (302)
- Ιστενημερωση (86)
- Ιστολογωντας (23)
- Ιστοπαιγνια (27)
- Ιστοσωψυχα (9)
- Λιστα αμμου (37)
- Μέρες επετειακές -σχόλες και γιορτές (29)
- Μικρές αγγελίες (5)
- Μυθοι μετ' αμμουσικης (26)
- Σαμμανουρισματα (22)
- Τα φεγγάρια των Λύκων (4)
- Almost happend (17)
- Ammaru sings to the trees (32)
- Best indie songs 2011 (1)
- INDIEANnalog set (101)
- Mr. Shakespeare and me (4)
- O έρωτας και η πόλη (8)
- Sexdrunk lovesick singalong (5)
Πολεμιστες/τριες
Ποταμια που ενωνομαστε
Σοφες χελωνες
Ωδικα πτηνα
Τροπικά ψάρια
Ανθη και καρποι
Όλα τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα, εκτός από δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις, που διαγράφονται κατευθείαν:
- Τα σχόλια spam, δηλαδή τα άσχετα με το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ανάρτησης, εκτός κι αν είναι για καλό σκοπό (οικολογία, δικαιώματα, εργασία, προστασία ζώων κτλ.). Αν θέλετε να γνωρίσουμε το blog ή το site σας, μπορείτε να είστε στοιχειωδώς ευγενικοί/ες γράφοντας τουλάχιστον κάτι σχετικό και με τη δική μας ανάρτησή.
- Τα υβριστικά σχόλια που δεν αναφέρονται στους/τις διαχειριστές /τριες του blog, το Φάντασμα του Αμμαζονίου (Κωστή Σπηλιώτη) και την Ινδιάννα. Αν θέλετε να βρίσετε κάποιον/α, κάντε στο στη σελίδα του/της ή μπροστά του/της, ώστε να έχει την ευκαιρία να απαντήσει αναλόγως.
Αν πάλι εμπνέεστε από τον εθνικοσοσιαλισμό, το ρατσισμό ή την ομοφοβία, το σχόλιό σας δεν έχει καμία δουλειά σε αυτό το blog, θα απαντηθεί βέβαια, αλλά και θα σβηστεί.
- Τα σχόλια spam, δηλαδή τα άσχετα με το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ανάρτησης, εκτός κι αν είναι για καλό σκοπό (οικολογία, δικαιώματα, εργασία, προστασία ζώων κτλ.). Αν θέλετε να γνωρίσουμε το blog ή το site σας, μπορείτε να είστε στοιχειωδώς ευγενικοί/ες γράφοντας τουλάχιστον κάτι σχετικό και με τη δική μας ανάρτησή.
- Τα υβριστικά σχόλια που δεν αναφέρονται στους/τις διαχειριστές /τριες του blog, το Φάντασμα του Αμμαζονίου (Κωστή Σπηλιώτη) και την Ινδιάννα. Αν θέλετε να βρίσετε κάποιον/α, κάντε στο στη σελίδα του/της ή μπροστά του/της, ώστε να έχει την ευκαιρία να απαντήσει αναλόγως.
Αν πάλι εμπνέεστε από τον εθνικοσοσιαλισμό, το ρατσισμό ή την ομοφοβία, το σχόλιό σας δεν έχει καμία δουλειά σε αυτό το blog, θα απαντηθεί βέβαια, αλλά και θα σβηστεί.
Όποια και αν είναι η λογική τους, οι κατηγοριοποιήσεις δεν είναι ποτέ αθώες ή απλώς περιγραφικές. Αντίθετα, μονίμως εμπλέκονται σε ταξινομήσεις, αποκλεισμούς και τελικά στη δημιουργία μιας πειστικής εκδοχής για την πραγματικότητα (αναπόφευκτα υφαίνονται δηλαδή στο πλέγμα της γνώσης/εξουσίας). Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι χάνουν και τη χρησιμότητά τους.
Rosalind Gill, Gender and the Media
4 σχόλια:
Xμ.. και πάλι ένα θέμα που με αφορά κατά κάποιο τρόπο, μια που η δουλειά μου με φέρνει καθημερινά σε επαφή και με τους λαθρομετανάστες αλλά και με τις ειδικές δυνάμεις του λιμενικού. Δεν πάει πολύς καιρός που ένας κύριος (αμερικανός νομίζω) που έσκυψε πάνω απ' το γραφείο μου και με ρώτησε αν είμαι ελληνίδα. Οταν του απάντησα ναι με ρώτησε "και τότε τι είναι όλοι αυτοί οι κοντοί μαύροι άνθρωποι γύρω απ' το λιμάνι?"
Αν έρθει κάποιος εκεί που εργάζομαι, θα διαπιστώσει με τα μάτια του εκατοντάδες λαθρομεταναστατών που προσπαθούν να "τρυπώσουν" στα πλοία για Ιταλία. Και σας διαβεβαιώ ότι με όσα έχουν δει τα μάτια μας απ' αυτούς, πολύ θα το θέλαμε όλοι να τους αφήσουμε να πάνε. Δυστυχώς όμως η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να πληρώνει τεράστια πρόστιμα αν οι αρχές της γειτονικής χώρας ανακαλύψουν πως έφτασαν σ' αυτούς μέσα από πλοία ελληνικού νηολογίου. Και τα "ραμπάκια", όπως τα λέμε εμείς, μπορεί να είναι λίγο ελαφροί στο μυαλό αλλά δεν έχουν κανέναν τρόπο να αντιδράσουν σ' αυτό. Δεν μπορούν να τους ακουμπήσουν, δεν μπορούν και να τους αφήσουν να φύγουν για όπου θέλουν. Οι περισσότεροι που έχω μιλήσει μαζί τους δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτό το καθεστώς. Αντιθέτως οι λαθρομετανάστες, κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι και προκλητικότεροι. Μόλις την προηγούμενη βδομάδα ξέσπασε "μάχη" μεταξύ Κούρδων και Αφγανών στο κέντρο της πόλης με τσεκούρια! Κάθονται στα πεζοδρόμια και δεν μας αφήνουν ούτε να βγούμε απ' τα γραφεία μας, πειράζουν πολύ άσχημα τις κοπέλες και δημιουργούν μονίμως επεισόδια. Οι τουρίστες φοβούνται να περπατήσουν μέσα στο λιμάνι ή στους γύρω δρόμους. Είμαι κατά της βίας, αλλά εδώ υπάρχει ένα σαφές πρόβλημα. Και η λύση δεν είναι να ρίχνουμε το ανάθεμα στα "ραμπάκια" και την ηγεσία τους. Προσπαθούν όσο μπορούν να συγκρατήσουν μια συνεχώς εξελισσόμενη κατάσταση. Και θα σας έλεγα πως περιπτώσεις βιαιοτήτων απέναντι σε πρόσφυγες δεν αφορούν τους λιμενικούς τόσο, όσο και απλούς πολίτες που νιώθουν να απειλούνται. Κανείς δεν έχει δίκιο και κανείς δεν έχει άδικο σ' αυτή την ιστορία. Μοιάζει όλα να εξελίσσονται σύμφωνα με το φαινόμενο της πεταλούδας. Ξεκινάει στην άκρη του κόσμου ένας πόλεμος και καταλήγει στο λιμάνι μιας εντελώς ξένης χώρας. Ομως πριν σπεύσει κανείς να πάρει τα δίκια των λαθρομεταναστών, θα ήταν καλύτερα να μπει πρώτα στη θέση όλων εμάς που τους ζούμε καθημερινά. Κι όταν οι τουρίστες με ρωτούν γιατί τους διώχνουμε τους απαντάω "ευχαρίστως να ανοίξετε τα σύνορα σας και να τους δεχτείτε εσείς"
Αναμενόμενα πρωτοσέλιδα ένεκα του προφίλ που έχουν χτίσει οι δύο εφημερίδες εξ' αιτίας του διαφορετικού κοινού στο οποίο απευθύνονται.
Καλώς ή κακώς η Ελλάδα και η Ισπανία είναι πύλες εισόδου μεταναστών στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα πολύ απλά δεν έχει πολιτική επί του θέματος, αφού σε αυτή την χώρα όλα λίγο ως πολύ είναι "Ότι κάτσει και ότι αρπάξουν οι ξώβεργες".
Η Ευρώπη δέχεται μεταναστευτικές πιέσεις παρόμοιες αυτών που υπήρχαν την εποχή της πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν τα διάφορα Γοτθικά φύλα αλώνιζαν την Ευρώπη σε αναζήτηση καλύτερης τύχης.
Η ΕΕ θα πρέπει να αποφασίσει τι τέλος πάντων μεταναστευτική πολιτική επιθυμεί και στην περίπτωση που επιθυμεί πολιτική τύπου "Φρούριο Ευρώπη" τότε θα πρέπει να ενισχύσει την Ελλάδα διότι στην τελική δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς τον χωροφύλακα για χώρες πολύ πλουσιότερες και πολυπληθέστερες από εμάς σαν τους μη μου άπτου Ιταλούς που αναφέρει η Ίσιδα.
Από εκεί και πέρα, πρέπει να δούμε τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους ξένης καταγωγής που εργάζονται στην Ελλάδα και πολλοί έχουν γεννηθεί και ζήσει όλη την ζωή τους εδώ. Δεν είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να βρίσκονται ξαφνικά απάτριδες αφού ούτε η Ελλάδα τους αναγνωρίζει ούτε οι χώρες καταγωγής αφού δεν έχουν γεννηθεί εκεί.
Υπηκοότητα εδώ και τώρα, ή τουλάχιστον άδεια παραμονής αορίστου χρόνου.
Παιδιά σας έχασα. Ειστε καλά ; Εγω προσωπικά δεν σταματώ στα περιπτερα να διαβάσω εφημερίδες για ευνόητους λόγους. Ουτε καν τα περιοδικά δεν παρακολουθώ. Το θεμα της μετανάστευσης ειναι η καυτή πατατα στα χερια ολης της Ευρώπης. Ποιανού τα χερια θα καψαλισει δεν ξερω, πάντως κάτι δεν παει καλά.... Διαβαζα χθες ότι στη βρετανία από το 1997 εως το 2007 ενα εκατομμυριο εκατο χιλιαδες ξένοι εχουν καταλαβει θεσεις εργασίας εντός βρετανικής επικράτειας. Ο Μπράουν δεσμευεται και λεει βρετανικές θεσεις εργασίας για βρετανούς εργαζομενους. Ο Σαρκοζί μιλάει για DNA στα παιδιά των μεταναστών, στην Ισπανία τους μαζεύουνοπως οπως και τους γυρίζουν πίσω, στην Ελλαδα η Ντ. κανει δηλωσεις ότι φρακάραμε...και παει λεγοντας.
Καιροι περισυλλογής θα έλεγα.
Τι να πω κι εγώ, πέρα από το να ευχαριστήσω την Ίσιδα και τον Πολσεμάννεν που άφησαν δύο εξαιρετικά σχόλια;
Δεν έχω τίποτα σπουδαίο να προσθέσω γιατί συμφωνώ και με τους δύο. Από τη μια μεριά βρίσκω επιπόλαια, τουλάχιστον οικονομικά, τη θέση "νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, οι ξένοι είναι αδέλφια μας", από την άλλη η βαρβαρότητα του δυτικού κόσμου απέναντί τους είναι κοινό μυστικό.
Το φαινόμενο της πεταλούδας που αναφέρει η Ίσις είναι άμεσα σχετικό. Δεν μπορώ να κατηγορήσω ηθικά έναν άνθρωπο που φεύγει από τη χώρα του παράνομα γιατί δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του ή την οικογένειά του (για αυτό μαςε αφορά άμεσα μεταξύ άλλων οι πόλεμοι και οι παγκόσμια φτώχια, αργά ή γρήγορα τους βρίσκουμε μπροστά από την πόρτα μας), ούτε όμως μπορώ να δικαιολογήσω πράξεις του που είναι εγκληματικές.
Επί της ουυσίας ο Πολσεμάννεν συνεχίζει το σχόλιο της Ίσιδας: η Ελλάδα κυρίως, αλλά και η ΕΕ δεν έχει σοβαρή μεταναστευτική πολιτική, οπότε τα προβλήματα μετακυλίονται στους απλούς ανθρώπους, στους χώρους εργασίας και γενικότερα στην κοινωνική ζωή.
Λόγω της εργασίας μου ως φιλόλογος που διδάσκει ελληνικά σε ξένους, έχω δει ή ακούσει πάντως διάφορα περιστατικά ελληνικής βαρβαρότητας, που δε δικαιολογούνταν με τίποτα από τη συμπεριφορά του (λαθρο)μετανάστη. Οι Έλληνες είμαστε ρατιστές, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Είναι κοινός τόπος βέβαια ότι ο ρατσισμός γεννιέται από τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες.
Ρίτσα μου, μάλλον μιλάς για το ότι έχω καρό να σου αφήσω σχόλια, παρά για την έλλειψη επισκέψεων (η γουόρντπρες νομίζει ότι έχει ενσωματωμένο μετρητήρι, θα δεις ότι σου ερχόμαστε σχετικά συχνά). Από τη μεριά μου ο λόγος είναι απλός: από τη μια μεριά δεν έχω ίντερνετ σπίτι μου και από την άλλη τα πράγματα μου πήγαν πολύ καλά στην Αθήνα επαγγελματικά και ακαδημαϊκά, οπότε ο χρόνςο που έχω σε ένα ίντενρετ καφε΄είναι να ανεβάσω κανά ποστ, να διαβάσω δύο τρία μπλογκ που εχω όρεξη κάθε φορά και να απαντήσω στα σχόλια του μπλογκ μου. Αυτήν την περίοδο δε σχολιάζω γενικώς, όχι μόνο σε εσένα (εκτός κι αν δω κάτι που με κινητοποιεί πολύ βιωματικά, θυμάμαι κάτι είχα αφήσει στο Μαρξ τις προάλλες).
Εν ολίγοις είμαι πολύ καλά, για πρώτη φορα μετά από αρκετό καιρό, απλώς η σχέση με τη μπλογκόσφαιρα θα είναι διαταραγμένη μέχρι να το ίντερνετ να συναντήσει την ησυχία του σπιτιού μου. Σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον, ελπίζω να περνάς κι εσύ καλά!
Δημοσίευση σχολίου