Η ενηλικίωση της Περσεφόνης

(η vain ήθελε να κολυμπήσει σε ...dark waves και ο Σαμμάνος άδραξε την ευκαιρία/ επιθυμία της για να θυμηθεί τα νιάτα του στο «Χοροστάσιο» προς δεκαετίας και να σας μεταφέρει τα μουσικά παραμύθια και τις dark ιστορίες που έζησε εκεί )!

«Πες μου, πες μου ποιες είναι οι πιθανότητες κύκνε μου» λέει η Περσεφόνη και αγκαλιάζει το εβένινο αυτοκρατορικό πουλί. Εκείνο τυλίγει το λαιμό του γύρω απ’ τον δικό της. Νιώθει τη φλέβα της που χτυπά με αγωνία κρυμμένη στο μαύρο του μποά. Με το ράμφος του ψιθυρίζει κάτι μέσα στις σκιές που ρίχνουν τα φυλλώματα των δέντρων στη λίμνη. Ψιθυρίζει κι έπειτα απλώνει τα φτερά του, πετάει μέσα στο νερό και χάνεται στο σκοτάδι ξανά.

Εκείνη τινάζει τα φύλλα που έχουν πέσει πάνω της. Φθινόπωρο στον Κάτω Κόσμο. Άνοιξη μπαίνει στον επάνω. Την επομένη είναι η εαρινή ισημερία στη γη. Πρέπει να φύγει. Μένουν μόνο 24 ώρες. Κι έπειτα 6 μήνες. Έξη ολόκληροι μαρτυρικοί μήνες μακριά του.

Περπατάει ξυπόλητη πάνω στο νωπό χώμα –όταν θα ανέβει στο κρεβάτι εκείνος θα γκρινιάξει «έλα ρε μωρό μου, μη φέρνεις όλη τη βρομιά εδώ στο στρώμα που κάνουμε αγκαλιές». Περπατάει ξυπόλητη λες για να νιώθει το κρύο έδαφος, για να θυμάται πως δεν κοιμάται. Εισπνέει το βαρύ άρωμα των νυχτολούλουδων –της είχε δώσει δυο ρίζες μόλις πρωτογνωρίστηκαν, τις φύτεψε μπροστά στο μπαλκόνι της. Μα στη γη ανθίζουν μόνο ένα βράδυ του καλοκαιριού, εκεί ανθίζουν όλες τις νύχτες. Κοντά του. Δε θέλει να φύγει. Δε θέλει.

«Μωρό μου» σκύβει και του ψιθυρίζει.
«Μμμ» λέει μέσα στον ύπνο του εκείνος.
«Θέλω να έρθεις κι εσύ μαζί μου αύριο στη γη».
«Δε γίνεται, το ξέρεις» απαντά ήσυχα αυτός.
«Μωρό μου δε μπορώ πάλι, έτσι»
«Δεν μπορώ ν’ ανέβω, δε με αφήνουν, κανείς δε θέλει έναν ξένο στον τόπο του».

Η Περσεφόνη σωπαίνει. Εκείνος βυθίζεται ξανά στο βαθύ ποτάμι του ύπνου. Μα λίγο μετά νιώθει να μουσκεύει. Νερό κυλάει στο πρόσωπό του, στα μαλλιά του. Σκουπίζει το δέρμα του με την ανάποδη της παλάμης του. Τι όνειρο περίεργο. Νιώθει το νερό. Ζεστό. Ανοίγει τα μάτια και βλέπει την Περσεφόνη από πάνω του. Ακίνητη. Να κλαίει.

«Αχ, να ήταν η κυρά Δήμητρα εδώ να σε καμαρώσει: «δεν έχουμε πει, όχι δάκρυα για τα πλάσματα της νύχτας»! λέει αυτός πειραχτικά και την πιάνει αγκαλιά. «Έλα αγάπη μου, έξη μήνες είναι, τι είναι έξη μήνες μπρος στην αιωνιότητα»;
«Αναίσθητε! Καθόλου δε σε νοιάζει; Δε θα σου λείψω; Φίλα με» του λέει.
Εκείνος γυρνάει το κεφάλι του απ’ την άλλη. Την κρατάει σφιχτά μέσα στη σκοτεινή αγκαλιά του. Δεν τη φιλά.
«Πάρε με» του λέει κι εκείνος
«Ξέρεις τους νόμους» της λέει.

Ξέρεις τους νόμους.
Η ζωή μας κάνει κύκλους. Στον κάτω κόσμο η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα. Το βράδυ με σκοτάδι. Μια μελάσα γλυκιάς ραστώνης μοιάζει να τυλίγει τα πάντα και τα ζευγάρια περνούν τις νύχτες αγκαλιά, σαν μαύρο μέλι να τους κρατάει έτσι κοντά. Μα στον πάνω κόσμο είναι αλλιώς. Ο ευθύγραμμος χρόνος είναι κάτι που εφευρέθηκε σ’ αυτόν. Εκεί που ηλιαχτίδες- χάρακες τραβάνε γραμμές ανάμεσα στα πράγματα. Και ξεχωρίζουν την μέρα απ’ τη νύχτα. Το σήμερα απ’ το αύριο. Εκεί αν φύγεις από κάπου δεν ξαναγυρνάς. Το φως ενσαρκώνει ταχύτητα: χώρο και χρόνο. Ποτέ αυτά τα δυο το ίδιο μαζί, ποτέ ξανά δε ζεις την ίδια στιγμή. Κρίκος κλειστός η κάθε μέρα. Νόμος.

«Πάρε με» τον ικετεύει και γονατίζει μπροστά του.
«Μωρό μου, δε μπορώ αν το κάνω θα είναι για πάντα»
«Πάρε με τώρα» ουρλιάζει και χώνει τα νύχια της στην πλάτη του όπως γαντζώνεται πάνω του, «δε φεύγω, πάρε με» ουρλιάζει και με δύναμη υπεράνθρωπη που κάνει κι εκείνον, θεό ολόκληρο, τον Θεό της, να μη μπορεί να αντιδράσει, τον παγιδεύει κάτω απ’ το σώμα της.
«Δε θα υπάρξει δρόμος επιστροφής» της λέει εκείνος και την σπρώχνει μήπως προλάβει τη συμφορά.
«Δε θέλω να επιστρέψω πουθενά. Μόνο σ’ έσένα. Θέλω να επιστρέφω μόνο σ’ εσένα». Και του πατάει με τον αγκώνα τον λαιμό.
«Είσαι τρελή, θα πεθάνει η ανθρωπότητα».
«Δε με νοιάζει η ανθρωπότητα, μαζί σου έγινα θεά, οι θεοί δε νοιάζονται για τα μυρμήγκια»!
Εκείνος κάνει να την χτυπήσει, εκείνη προσπαθεί να τον κρατήσει κάτω. Ένα φτερούγισμα έξω απ’ το παράθυρο. Αλαφιάζονται.
«Ποιες είναι οι πιθανότητες, ποιες είναι οι ελπίδες κύκνε μου» λέει εκείνη νιώθοντας το πουλί να πλησιάζει.
Κι εκείνο απλώνει τα μαύρα του φτερά πάνω στα μπράτσα του Πλούτωνα. Τον ακινητοποιεί. Πλούτων δεσμώτης.

Η Περσεφόνη, η άβουλη πειθήνια κόρη, εκείνη που τον κοίταζε με μάτια ελαφιού αρχίζει να κουνιέται πάνω του σαν λέαινα λαβωμένη. Τα μαλλιά της τινάζουν γλώσσες φωτιάς και το βλέμμα της πετάει φλόγες καθώς τον νιώθει μέσα της, να κυλάει στις φλέβες της, ένας έρωτας σαν αίμα, ένας έρωτας χωρίς επιστροφή.

Η γη σείεται στον πάνω κόσμο. Ένα ρόδι τραμπαλίζεται πάνω στο κλωνάρι του πέφτει με δύναμη και σκάει στο χώμα. «Τις νύχτες σπας σα ρόδι και πιτσιλάς με όνειρα τον ύπνο μου» λέει ένας ερωτευμένος βοσκός που είναι μάρτυρας της σκηνής. Ψάχνει μια πέτρα να χαράξει το στιχάκι του. Μα τότε ακούει τον αέρα. Έναν άγριο αέρα να φυσάει απ’ το πουθενά. Να ρημάζει φράχτες και σπίτια, να ξεριζώνει δέντρα, να βουλιάζει πλοία στ’ ανοιχτά.

«Σε ψάχνουν» λέει ο Πλούτωνας που ακούει τον άνεμο να λυσσομανάει και να χτυπάει τη γη, σα να προσπαθεί να βρει χαραμάδα να μπει, να την βρει, να την αρπάξει πίσω.
«Δεν έχω πουθενά να πάω».
«Τι γυρεύει μια ζωντανή στο βασίλειο των νεκρών»;
«Κάτι που στο βασίλειο των ζωντανών βρίσκεται σε αποσύνθεση»
«Ζοφώδης τε κι ασέληνος ο έρως»...
«Για να κάνει ένας δεσμός ανταύγεια, φέρ' τε του σκοτάδια» χαμογελάει αυτή καθώς τον φιλάει.

Εκείνη η άνοιξη ήταν θλιβερή. Το καλοκαίρι έπεσε χιόνι. Η Δήμητρα κατάλαβε. Πως δε θα γυρνούσε. Πως πάτησε το Νόμο. Κατέλυσε το χρόνο. Η Δήμητρα κατάλαβε. Ξάπλωσε πάνω στα ξερά σπαρτά. Κοίταξε τον γκρίζο ουρανό. Και χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο πικρό. Ελεγεία στο καλοκαίρι που χάθηκε. Ένα χαμόγελο σκληρό. «Πώς αλλιώς... Πώς αλλιώς αφού μεγάλωσε το κοριτσάκι μου»...

1. «Ζοφώδης τε κι ασέληνος ο έρως (της αμαρτίας)» από το τροπάριο της Κασσιανής.
2. «Για να κάνει ένας δεσμός ανταύγεια, φέρ΄τε του σκοτάδια» -Λίνα Νικολακοπούλου
3. «H νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα» -από τον "Άγγελο Εξάγγελο" του Διονύση Σαββόπουλου