Τέσσερεις κάσες σε μια κηδεία

Η γιαγιά του στο νοσοκομείο -«την περιμένουμε από ώρα σε ώρα» λέει
«Πάραυτα θέλω να σε δω, ισχύει η έξοδος για το Μεξικάνικο, εντάξει;»

«Θα βάλω το πιο όμορφο φουστάνι μου» του λέει και μπαίνει στο μπάνιο, «θα πιάσω απάνω τα μαλλιά, θα γίνω μια Σπανιόλα θεά» και ετοιμάζεται.

Την περιμένει από πριν στο σημείο του ραντεβού. Ντυμένος με παραλλαγή και αθλητικά παπούτσια «δεν είναι δυνατόν» σκέφτεται εκείνη μα το κάνει γαργάρα «το μαγαζί που διάλεξε είναι καλό, ας μην κάνω σκηνή για τα ρούχα του».

Στο δρόμο της λέει για τη γιαγιά του –«η καημένη είναι δέκα χρόνια χωρίς τον παππού και τώρα πάει να τον βρει». Της έρχεται το «καημένη μου γιαγιά –α – α- α» του Καρβέλα αλλά ευτυχώς πνίγει το γέλιο. «Την καημένη» λέει και κουνάει το κεφάλι με περίλυπο ύφος.

Στη στροφή για Βάρη ένα μαύρο γατάκι καθισμένο στη μέση του δρόμου. Το βλέπει, βγάζει φλάς, σταματάει πενήντα μέτρα πιο κάτω. «Είναι χτυπημένο» λέει και κατεβαίνει να το μαζέψει. «Μια χαρά είναι, απλά ζώον! Άστο, θα σε πατήσει κανένας».

Τρέχει τελικά εκείνος μπροστά, τρέχει κι εκείνη στα τακούνια της, το πιάνει πρώτος, τα μαύρο γατάκι, τόσο μωρό. «Έχει σπάσει τίποτα» του λέει μιας και αυτός το κρατάει στα χέρια του. «Όχι, μια χαρά είναι, απλά υποσιτισμένο». «Δε νομίζω, το βλέπω για εσωτερική αιμορραγία, λες να προλάβω να το πάω στον κτηνίατρο αύριο;»

Ανοίγει το πορτ-μπαγάζ . «Τι είναι αυτές οι κάσες» τη ρωτάει βλέποντας τέσσερα ξύλινα κασόνια, απ’ τα μικρά, που βάζουν τις φράουλες μέσα. «Τα μαζεύω για τον ανιψιό μου, τα θέλει για τα παιχνίδια του». Βάζει το γατάκι σ’ ένα κασόνι.

«Μη μου πεθάνεις απόψε» σκέφτεται.
«Μη μου πεθάνεις απόψε Καζιάνη» της έλεγε κάποτε ο αφεντικός της.
Όταν είχε τις μαύρες της.
Συχνά δηλαδή.

Φτάνουν στο Μεξικάνικο, δεν υπάρχει τραπέζι «είναι δυνατόν δεν έχεις κλείσει Σάββατο βράδυ τραπέζι»; λέει εκείνη πλήρως απογοητευμένη. «Δε φαντάστηκα ότι χρειάζεται» λέει χαλαρός αυτός. «Αλίμονο, γιατί να χρειάζεται να κλείσεις τραπέζι στο πιο διάσημο Μεξικάνικο της πόλης» αφρίζει εκείνη! Στο δρόμο της επιστροφής, πέφτουν τηλέφωνα σε κάθε γνωστό της, πέφτουν τα μέσα, να βρεθεί ένα τραπέζι σ’ ένα καλό ρεστοράν–μην πάει τζάμπα το ρημαδοφόρεμα και ο Σπανιόλικος κότσος.

Μετά από 45’ προσπάθειας για παρκάρισμα και αφού έχει καπνίσει μισό πακέτο τσιγάρα και έχει βάλει ό,τι πιο βαβούρικο έχει βρει σε cd επιτέλους καταφέρνουν να κάτσουν αντικριστά στο ρεστοράν: ο Κροκοδειλάκιας και η Σπανιόλα. Αυτή με τους καλούς της τρόπους και την πλάτη ίσια στην καρέκλα της κι εκείνος ξαπλωμένος σαν σε ανάκλιντρο να αποκαλεί «φιλαράκο» τον σερβιτόρο και να φέρεται σαν την Τζούλια Ρόμπερτς στο Pretty Woman στη σκηνή του εστιατορίου.

«Ο παππούς, που λες πέθανε, σαν αύριο, πριν δέκα χρόνια, περίεργο ε; Λες να έχει κάτι ο καιρός»; «Δεν ξέρω, γενικώς φεύγουν πολλοί το φθινόπωρο» λέει εκείνη και εννοεί τον Πάνο που χώρισαν Οκτώβριο πριν χρόνια, μπροστά στην σκέψη συγκατοίκηση ή χωρισμός επέλεξε να την χωρίσει.

«Μη μου πεθάνεις απόψε Καζιάνη» της έλεγε τότε ο αφεντικός της.
«Last night a dj saved my life» έλεγε εκείνη, που κάθε βράδυ την έβγαζε σε μια μπάρα. Να πίνει.

Δυο ώρες και τρία ποτήρια κρασί μετά εκείνη σκέφτεται ότι «αν υπάρχει κάπου Θεός γιατί δεν έχει έρθει ακόμα να με σώσει από αυτή την παρωδία νυχτερινής εξόδου»; Και τότε χτυπάει το τηλέφωνο. «Ναι. Όχι! Έρχομαι ρε μάνα, έρχομαι» Πέθανε η γιαγιά. «Καημένη μου γιαγια- α- α –α» πάλι της έρχεται αυτό, θέλει να γελάσει, δεν ξέρει τι έχει πάθει.

Πληρώνουν και φεύγουν. Ανοίγει το πορτ-μπαγάζ να δει το γατάκι «-δεν πιστεύω να έσκασε απ’ την κλεισούρα». Το κασονάκι είναι γεμάτο αίμα. Το γατάκι κουρνιασμένο μέσα του.

«Θα μου πεθάνεις απόψε» σκέφτεται.
«Θα μου πεθάνεις γαμώτο κι εσύ απόψε» λέει και το χαϊδεύει.
«Μωρό μου, στενοχωρήθηκες για τη γιαγιά, τι ψυχούλα είσαι» την παίρνει αγκαλιά ο άλλος.

Δυο το βράδυ. Η γιαγιά πέθανε. Μαζί οι ελπίδες της για μια νέα σχέση –πού πας κι εσύ βρε απελπισμένη, με τον Κροκοδειλάκια; Στο τηλέφωνο μηνύματα σωρό. Κανένα από αυτόν που περιμένει.

Παρκάρει σπίτι. Ανοίγει το πορτ- μπαγάζ.
«Τι θα θες τα κασόνια» την είχε ρωτήσει.
«Περιμένω πολλούς θανάτους απόψε» είχε σκεφτεί.
Μα «τα μαζεύω για τον ανιψιό μου» του απάντησε.
Πιάνει το γατάκι. Ψυχορραγεί στην παλάμη της. Το αίμα του ζεστό.

«Μην μου πεθάνεις απόψε Καζιάνη» της έλεγε τότε ο αφεντικός της.
«Θέλω να πεθάνω απόψε» γράφει μήνυμα εκείνη.
«Θέλω να πεθάνω». Στο κινητό του. Με δάχτυλα γεμάτα αίμα. Καυτό θανάτου.

Καμιά απάντηση.
Σε κάποιο κλάμπ,. Κάπου αλλού. Με κάποια άλλη. Έχει ήδη πεθάνει γι’ αυτόν.

Πιάνει τα κασόνια. Πάει προς τον κάδο. Τα αραδιάζει στη σειρά στο πεζοδρόμιο. Ένα για τη γιαγιά. Ένα για το γατάκι. Ένα για τον εαυτό της. Ένα για την χαμένη νύχτα. Μια μεγάλη κηδεία έχουμε απόψε.
Είναι ωραία να πεθαίνεις ανάμεσα σε άλλους.
Καλύτερα απ’ το να ζεις μόνος σου.

Ανεβαίνει στο σπίτι. Κλείνει το κινητό.
«Πέθανε απόψε» λέει στον εαυτό της μέσα στο σκοτάδι.
«Αλλά καημένη έχει μόνο τρεις μέρες να αναστηθείς. Και κοίτα να ξεπλυθείς απ’ όλο το άρρωστο αίμα ως τότε».

«Θα επιστρέψω. Θα είμαι η μεγαλύτερη επιστροφή μετά τον Λάζαρο».
Βάζει το μαξιλάρι πάνω απ’ το κεφάλι της και πέφτει σ’ έναν ύπνο βαθύ. Ίδιο θάνατο.