[Κατόπιν παρακλήσεων του πιστού μας αναγνωστικού κοινού αλλά και της φίλης μου Στέλας, προχωράμε μετά από καιρό σε μια νέα δημοσίευση με πρωταγωνίστρια την αιμοδιψή δολοφόνο Λίτσα. Για να διαβάσετε προηγούμενες ιστορίες της, ακολουθήστε τα κόκκινα λινκ.]
15/06/2007
Ἀγαπητό μου ἡμερολόγιο, τό τελευταῖο πού περίμενα καί τό λιγότερο ποῦ ᾔθελα, ἦταν νά τελειώνω τή σταδιοδρομία μου ἐδώ μέ μιά τόσο χαοτική, δυσεξιχνίαστη ὑπόθεση. Ἀκόμη μέ λούζει κρύος ἱδρῶτας, ὅταν θυμοῦμαι ἐκεῖνο τό ἀπαίσιο πρωινό, πού ἀνακαλύφθηκαν τά πτώματα στό Σέιχ Σού, τα πολτοποιημένα κρανία καί τά διαμελισμένα μέλη.
Ἡ μεγάλη ἔκπληξη ἦρθε βέβαια ὅταν ξεθάψαμε τά σπαράγματα ἀπό τό ἡμερολόγιο τῆς δολοφόνου, μισοσαπισμένο κί αὐτό σέ ἕνα μικρό λάκκο δίπλα ἀπό τά ὑπόλοιπα πτώματα. Οἱ κατά συρροήν δολοφόνοι εἶναι σπάνιοι εὐτυχῶς στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ἀκόμη καί παγκοσμίως πολύ λίγοι ἀνήκουν στό γυναικεῖο φῦλο. Ὁ ἵδιος ἔφριξα διπλά, καθώς ἡ συγγραφέας, πέρα ἀπό βαθιά ἀνισόρροπη ἦταν καί ἐξαιρετικά ἀνορθόγραφη. Ἀκόμη ἀηδιάζω στή σκέψη φράσεων ὅπως: “Χαίρομε πού δέν ἔφαγα πολλύ”, “ἔχω χάσει ἤδη τρία κιλλά καί συναιχίζω ἀκάθαικτη”, “τῆς πρότινα νά ἔρθη ἀπό τό σπίτοι μου γιά καφέ τήν Τρίτη τό προΐ, δειλαδή ἐχτές”, και “δέν ξέρο γιατί εἶμαι τόσο ἄτοιχη μέ τούς ἄντρες” Οἱ συνάδελφοί μου γιά ἄλλη μιά φορά μέ περιγέλασαν γιά τήν εὐαισθησία μου σχετικά μέ τή σωστή χρήση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἀκόμη θυμοῦμαι τά γέλια ἐκείνου τοῦ χυδαίου Προϊσταμένου ἀπό τό παλαιό Ἠθῶν: «Ρέ Μπάμπη, βρές ἐσύ κανά καλό μουνάκι κί ἄσε τούς ἄλλους νά γαμᾶνε τήν ἑλληνική γλῶσσα, τί σέ κόφτει;» Ἐγώ ἐπέμεινα ὅμως, ἤμουν βέβαιος ὅτι ἕνα τόσο ἀνισόρροπο καί ἀνορθόγραφο ἄτομο κάπου θά εἶχε ἀφήσει ἴχνη, τουλάχιστον γραπτά.
Σύντομα δικαιώθηκα, καθώς ἡ διερεύνηση μιᾶς ἀνώνυμης καταγγελίας μᾶς ὁδήγησε ἕνα βῆμα πιό κοντά στή δολοφόνο. Πρίν δύο μῆνες στή στοά των παλαιοπωλείων, πού ἔχει ἐξελιχθεί πλέον σέ ἕναν ἀπρόσωπο χῶρο διασκέδασης κατά τό πρότυπο τῶν Λαδάδικων καί τῆς Ἄθωνος, εἶχε γίνει ἀνώνυμη καταγγελία γιά μιά γυναῖκα πού ἀπειλοῦσε κάποιον μέ μπαλτά, καταγγελία ὅμως, ἡ ὁποία δέν εἶχε ἐπιβεβαιωθεῖ. Ἡ ἀγαπημένη μου βοηθός Τριανταφυλλιά Μανωλίδη ἀνέσυρε τήν καταγγελία αὐτή ἀπό τά ἀρχεῖα καί ἀναρωτήθηκε μήπως τυχόν συνδεόταν μέ τήν ὑπόθεση τῶν ἀποτρόπαιων φόνων. Μία ἐπιτόπια ἔρευνα στό ἑστιατόριο «Σελήνη», ἀποκάλυψε ὅτι πράγματι τό βράδυ τῆς εἰκοστῆς ὀγδόης Ἀπριλίου μία γυναῖκα εἶχε ἀπειλήσει μέ μπαλτά ἕνα φίλο της, ὅλοι ὅμως εἶχαν θεωρήσει πώς ἐπρόκειτο γιά κακόγουστο ἀστεῖο. Γιά ἄλλη μιά φορά ἡ βοηθός μου ἀποδείχτηκε πολύτιμη, ἔχοντας τήν ἔκλαμψη νά ρωτήσει τόν ἰδιοκτήτη μήπως ὑπῆρξε κάποιο ἄλλο παράξενο ἐπεισόδιο ἐκείνη τή βραδιά. Τό πρόσωπο καί τῶν δυό μας φωτίστηκε, ὅταν τόν ἀκούσαμε νά λέει: «Μπά τίποτα, ἄν ἐξαιρέσεις τήν πιό ἀνορθόγραφη παραγγελία πού ἔχω δεῖ στή ζωή μου. Εἶχα ἀφήσει στήν κοπελιά αὐτή τό μπλόκ γιά νά γράψει μόνη της τό φαγητό καί τρόμαξα νά βγάλω ἄκρη τί ἤθελε. Μά ψωμί μέ πί, σῖγμα, ὄμικρον και ἦτα;» Ὁ ἰδιοκτήτης δέν ἤξερε δυστυχῶς τή γυναῖκα, θυμήθηκε ὅμως τό ὀνοματεπώνυμο τοῦ νεαροῦ πού κινδύνευσε, ἑπειδή ἐρχόταν συχνά στό κατάστημά του. Σύντομα ἀνιχνεύσαμε τά στοιχεῖα του στά ἀρχεῖα μας καί τόν καλέσαμε νά καταθέσει.
Νιώθω πολύ ἀμφίθυμος γιά τήν ἐπικείμενη συνάντησή μας, ἀγαπητό μου ἡμερολόγιο. Ὁ νέος αὐτός φάνηκε πρόθυμος καί εὐγενικός στή μικρή μας τηλεφωνική συνομιλία, ὑπήρχε ὅμως κάτι στό μέταλλο τῆς φωνῆς του πού μέ γέμισε υποψίες. Ἀκουγόταν σάν νά ἦταν ἕτοιμος ἀπό καιρό γιά ἕνα τέτοιο τηλεφώνημα ἀπό τήν ἀστυνομία, σάν νά προσπαθοῦσε νά δείξει ἔκπληξη... Ἔμαθα ὅμως μετά ἀπό τόσα χρόνια ὑπηρεσίας, νά ἐμπιστεύομαι τό ἔνστικτό μου συχνά, ἀλλά ὄχι πάντοτε.»
Ο επιθεωρητής Μπάμπης Νιώτης άφησε κάτω την επάργυρη πένα του και φώναξε «Περάστε παρακαλῶ.» Αφού ρώτησε «Ὁ κύριος Σπηλιώτης, νά ὑποθέσω;» και εισέπραξε ένα χαμογελαστό «Ναι», έδειξε με το χέρι του το δερμάτινο κάθισμα μπροστά από το γραφείο του και συνέχισε να γράφει: «Πρέπει ὅμως νά σέ ἀφήσω πρός τό παρόν. Τό θῦμα ἤ ὕποπτος μόλις μπῆκε στό γραφεῖο μου.»
- Καλημέρα, κύριε Σπηλιώτη. Ἀργήσατε λίγο, ἀντιμετωπίσατε κάποια δυσκολία ὅσο ἐρχόσασταν;
- Εεε, να με συγχωρείτε, δυσκολεύομαι να κανονίσω το χρόνο μου σωστά, όταν χρησιμοποιώ λεωφορεία. Είχα καιρό να έρθω στο Κορδελιό, το 19 αργεί λίγο, καταλαβαίνετε.
- Ἔχετε δίκιο, πολλοί παραπονοῦνται γιά τήν πρόσφατη μεταφορά τῶν γραφείων μας στήν ἄκρη τῆς πόλης, πέρα ἀπό αὐτούς πού παραπονοῦνται γενικῶς ἑπειδή τούς συλλάβαμε. Πεῖτε μου, κύριε Σπηλιώτη, ἐργάζεστε;
- Χμμμ, πριν λίγες μέρες παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, αλλά γενικά δουλεύω σαν φιλόλογος.
- Τί μοῦ λέτε, ἀσχολεῖστε μέ τό ἀγαπημένο μου ἐπάγγελμα! Πάντοτε ἤθελα νά γίνω φιλόλογος, ἡ οἰκογένειά μου ὅμως δέν εἶχε τήν οἰκονομική δυνατότητα νά μοῦ προσφέρει ἀνώτερες σπουδές. Καί ποιά εἰδικότητα ἀκολουθήσατε;
- Για να με ρωτάτε, μάλλον θα ξέρετε κάποια πράγματα... Είμαι γλωσσολόγος.
- Λαμπρά! Μόλις τελείωσα τήν «Ἱστορική μορφολογία τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικής» του Chandraine, ἐξαιρετικό βιβλίο.
- Δείχνετε μεγάλο ενδιαφέρον για το αντικείμενο...
- Ἀγαπώ πολύ τήν ἑλληνική γλῶσσα, θέλω ὅμως νά τήν κατανοῶ καί ὄχι ἀπλῶς νά ἀποστηθίζω τούς κανόνες γιά τήν ὀρθή χρήση της. Ἀπομακρυνθήκαμε ὅμως πολύ ἀπό τό θέμα μας... Πεῖτε μου, θυμάστε λεπτομέρειες ἀπό τό βράδυ τῆς εἰκοστῆς ὀγδόης Ἀπριλίου;
- Πάνε σχεδόν δύο μήνες, δεν ξέρω, μπορεί να ήμουν σπίτι και να διάβαζα, ίσως να είχα βγει έξω...
- Ἐλᾶτε τώρα, ἀφοῦ μιλήσαμε καί στό τηλέφωνο καί σᾶς ἀνέφερα συγκεκριμένα γιά ποιό βράδυ μιλῶ. Εἴχατε πάει στό ἐστιατόριο «Σελήνη», στή στοά Μπίτ Παζάρ καί μία γυναῖκα σᾶς εἶχε ἀπειλήσει μέ μπαλτά.
- Ααα, για εκείνο το βράδυ λέτε. Έ, δε με είχε απειλήσει ακριβώς, ήταν ένα μικρό αστείο, απλά κάποιος θα τρόμαξε και έκανε την καταγγελία που μου είπατε.
- Γνωρίζεστε μέ τή συγκεκριμένη γυναῖκα; Μπορεῖτε νά μοῦ δώσετε τό ὁνοματεπώνυμό της;
- Για ποιο λόγο το ζητάτε;
- Κύριε Σπηλιώτη, δέν εἶστε σέ θέση νά κάνετε τέτοιες ἐρωτήσεις σέ ἕναν ἐπιθεωρητή! Ἑπειδή ὅμως σπουδάσατε γλωσσολόγος καί σᾶς συμπάθησα, θά σᾶς ἀποκαλύψω ὅτι ἡ γυναῖκα αὐτή εἶναι βασική ὕποπτος γιά τούς φόνους πού ἦρθαν πρόσφατα στή δημοσιότητα, μέ τά πτώματα στό Σέιχ Σού.
Ο επιθεωρητής Μπάμπης Νιώτης είδε πως δεν υπήρξε καμία απότομη αλλαγή στο πρόσωπο ή το βλέμμα του νεαρού. Με το που άρχισε όμως να μιλάει, πρόσεξε ότι η φωνή του έγινε πολύ πιο αργή, σαν να επέλεγε με πολλή προσοχή τις λέξεις, όσο χαλαρός και να φαινόταν.
- Η Λίτσα; Μα τι λέτε τώρα; Μια άκακη κοπελίτσα είναι, που δουλεύει υπάλληλος σε μια εταιρεία, τι σχέση έχει με όλα αυτά;
- Ἀφῇστε ἐμᾶς νά τό κρίνουμε αὐτό, κύριε Σπηλιώτη. Καί τώρα πού μάθατε τό λόγο πού σᾶς ρωτῶ, θά μοῦ πεῖτε τό ἐπώνυμό της;
- Δυστυχώς δεν το ξέρω.
- Νά μέ συγχωρεῖτε, δέν μπορεῖ νά σᾶς ἀπειλεῖ μέ μπαλτά γιά ἀστεῖο, μία γυναῖκα πού δέ γνωρίζετε τό ἐπώνυμό της!
- Κοιτάξτε, με τη Λίτσα γνωριστήκαμε μέσω του ίντερνετ και είχαμε μία μοναδική συνάντηση εκείνο το βράδυ στη Σελήνη. Μιλήσαμε για τη ζωή μας, αλλά δε τη ρώτησα το επώνυμό της. Ακόμα κι αν μου το έλεγε, θα ήταν δύσκολο εξάλλου να το θυμάμαι, η μνήμη μου είναι γενικά πολύ κακή με ονόματα και ημερομηνίες.
- Στό ἴντερνετ, ἔ; Ἠ ἀγαπητή μου Ρίτσα Μασούρα ἀπό τήν Καθημερινή γράφει καί αὐτή στό διαδίκτυο, διαβάζω συστηματικά τή σελίδα της.
- Αλήθεια; Έχει πολύ ενδιαφέρον μπλογκ η Ρίτσα, επισκέπτεται και το δικό μας κάποιες φορές.
- Ὥστε ἔχετε κί ἐσεῖς ἱστολόγιο; Νά μοῦ δώσετε τήν ἡλεκτρονική σας διεύθυνση προτοῦ φύγετε. Στό θέμα μας ὅμως. Μοῦ φαίνεται πραγματικά περίεργο ὅτι ἡ ὕποπτη ἔδειξε τόση οἰκειότητα ἀπέναντί σας καί δέ συναντηθήκατε ξανά, ὅπως μοῦ λέτε.
- Κοιτάξτε, η Λίτσα είναι χμμμ ιδιαίτερος άνθρωπος, αλλά δε νομίζω ότι είναι ικανή για φόνο. Απλά φάνηκε από τη συνάντησή μας ότι δεν είχαμε πολλά κοινά και δεν επιδιώξαμε να ξαναβρεθούμε.
- Γνωρίζετε μήπως ποῦ μένει, ἔστω καί κατά προσέγγιση;
- Αυτό το θυμάμαι, γιατί περπατήσαμε μαζί μέχρι το σπίτι της. Έμενε στην πλατεία Κουλέ Καφέ, πάνω από την Ολυμπιάδος. Φοβάμαι όμως ότι αυτό δε σας βοηθάει και πολύ... Η Λίτσα μου έλεγε ότι σκόπευε να μετακομίσει σύντομα από τη Θεσσαλονίκη.
- Ἔχει πολύ ἐνδιαφέρον ὅτι θυμᾶστε μόνο τά στοιχεῖα πού δέ μᾶς βοηθοῦν, κύριε Σπηλιώτη.
- Με θεωρείτε ύποπτο;
- Σέ καμία περίπτωση! Προσωπικά θεωρῶ ὅτι στή συγκεκριμένη συνάντηση γλιτώσατε ἀπό τοῦ Χάρου τά δόντια, ὅπως λένε, καί ἕνα ὑποψήφιο θῦμα δύσκολα μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὕποπτο. Ἀπλῶς βρίσκω τή μνήμη σας πολύ ἰδιαίτερη, γιά νά χρησιμοποιήσω τό ἴδιο ἐπίθετο που ἐπιλέξατε κί ἐσεῖς γιά τή Λίτσα. Ὑπάρχει κάτι ἄλλο πού θυμᾶστε ἀπό τή συνάντηση αὐτή καί θά μποροῦσε νά βοηθήσει τήν ἔρευνά μας;
- Μάλλον όχι. Μιλήσαμε πολύ για τα προσωπικά μας, κατά πόσο μοιάζουμε και διαφέρουμε σαν άνθρωποι... Τίποτα που να μου φέρνει στο μυαλό φόνους και βία.
- Ὡραῖα, σᾶς εὐχαριστῶ πολύ.
- Τι, αυτό ήταν;
- Κύριε Σπηλιώτη, ἄν θυμόσασταν περισσότερα, θά σᾶς ρωτοῦσα καί ἐγώ περισσότερα. Δέ βλέπω γιατί νά σπαταλῶ τό χρόνο σας ὅμως. Θά μοῦ δώσετε τή διεύθυνση τοῦ ἱστολογίου σας;
- Ε, βέβαια, αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα σας αρέσει, είναι κάπως χιουμοριστικό...
Όσο ο νεαρός έγραφε τη διεύθυνση, ο επιθεωρητής σκεφτόταν ότι σίγουρα θα διάβαζε κάποιο ενδιαφέρον μπλογκ, αλλά όχι αυτό του Σπηλιώτη. Κοίταξε το χαρτάκι και διάβασε φωναχτά: «Κολωνάκιον, τελεία, μπλόγκσποτ, τελεία, κόμ;» «Ναι, ναι, αν σας αρέσει να μου αφήσετε και σχόλιο.» «Πολύ εὐχαρίστως. Σᾶς εὔχομαι καλή τύχη σέ ό,τι κάνετε.» είπε ο επιθεωρητής και ανασηκώθηκε από την καρέκλα του για να χαιρετήσει το νεαρό με χειραψία. Αφού βεβαιώθηκε ότι είχε απομακρυνθεί αρκετά, σχημάτισε έναν τριψήφιο αριθμό στο τηλέφωνό του. «Τριανταφυλλιά, ἀκοῦς; Θέλω νά ἐπικοινωνήσεις μέ τά κεντρικά στήν Ἀθῆνα. Γράψε ἕνα όνομα: Κώστας Σπηλιώτης. Ναί, ναί, αὐτός πού αναζητούσαμε. Νά ἀρχίσει νά παρακολουθεῖται τό κινητό του τηλέφωνο ἄμεσα. Δέ νομίζω ὅτι συνδέεται μέ τούς φόνους, ἀλλά σίγουρα μᾶς κρύβει κάτι.»
Ο επιθεωρητής Μπάμπης Νιώτης στάθηκε μπροστά από το παράθυρο του γραφείου του και κοίταξε με κάποια προσμονή στην έξοδο του κτιρίου. Η κοτσίδα του νεαρού φιλόλογου ήταν αναγνωρίσιμη από ψηλά, κι ο επιθεωρητής χαμογέλασε όταν τον είδε να τηλεφωνεί με το που πάτησε έξω από το κτίριο.
10/07/2007
"Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμαιρα είμαι πολλοί χαρούμενοι, γιατή έκανα αφτό που μου πρώτηνε ο φύλλος μου ο Κόστας. Θυμάσε που μου ήχε πάρη της προάλες τιλέφονο και με έλεγαι ό,τι πρέπει να πάο σε ψιχολόγω και ό,τι με ψάχνει η αστεινομία γεια τους φώνους. Εγώ δε γκζέρο τίπωτα για φώνους, αλά ο Κόστας είναι καλώ παιδή και σπουδαγμαίνο, οπότε γεια να με λέη να πάο σε ψιχολόγω κάτι θα ξέρη. Από την άλλοι σκαιφτόμουνα ό,τι δε με αρέσοι καθόλου η Αθήνα κε ό,τι νοιώθω ένα ψιχικό καινό, εποιδή δεν έχο ακόμα φύλλους εδό και βαργέμε.
Αποφάσησα λυπόν να πάο σε ψιχολόγω και πείρα το πρώτο νούμαιρο από το Χρισό Οδηγώ, το γκύριο Άνθημο Ανανιάδει. Αφτός είνε ένας πολλή καλώς κύριος, κε με ρώτοισε πωζ με λένε, τη δουλιά κάνω και πχοια είνε τα χόμποι μου. Εγώ τον ήπα ότι δεν έχο χόμποι και ότι βαργέμε, γι’ αφτό και είρθα να τον πω για τα πρωβλήματά μου. Ο κήριος Άνθημος με ροτούσε μετά αν ήχα παλιώτερα κάποια ενδγιαφέρωντα και τα παράτισα επηδή δούλεβα και δεν ήχα χρόνω. Εγώ σκαιφτόμουνα πολύ όρα, κε θυμοίθηκα πος όταν ήμουνα μηκρί, με άρεζαν τα παζλ. Το ήπα λυπόν στο μπσιχολόγω κι αφτός χάϊδαιψε για λίγοι όρα το μουσάκη του και με ήπε ότι ήνε καλοί ειδέα να ξαναρχήσω να ασχωλούμε με τα παζλ.
Εγό μετά ενοιωθα πολλή ορέα, γιατί άνειξα τη γκαρδιά μου σε κάπχοιον άγνοστο και αφτόζ με κατάλαβε, όπος κάνουναι στη Θρασκχηά και τη Δρούζα, αλά ήταν πχιο ορέα, γιατή δε μηλάνε κε άλλη άσχετη, αλά μόνω εσύ που έχης το πρόβλιμα. Τελοσπάντων, μετά έφηγα από το γραφήο του κήριου Άνθημου κε είρθα σπίτι μαζί με το παζλ. Ξεκήνισα να το φτιάχνό, αλά είνε πολλή δίσκωλο, γιατί έχη πολλά κομμάτχια κε μπερδεύομε. Εφτυχός είμαι άνθροπος με ιππομονή και πιστέβο ό,τι θα το τεληόσω κάπχια στηγμί. Πρέπη λειπόν να σε αφίσσω αγαπημένο μου ημερολόγιο, γιατή με παιρημένει το παζλ μου. Νοιώθο πολλή εφτυχιζμένοι που έχο τουλάχηστων εσαίνα πάντος, μέχρη να μετακωμήσει κε ο Κόστας στην Αθήνα, δε θα έχο καναίνα άλο φύλλο εδό."
Η Λίτσα έκλεισε το ημερολόγιο και χαμογέλασε, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρό της. Οι πολυκατοικίες έκρυβαν πολύ ουρανό, ένα κομμάτι του Υμηττού όμως φαινότανε, πράσινο και απαλά φωτισμένο από τον απογευματινό ήλιο. «Οι Αθήνα είνε χάληα, αλά οι Κεσαργιανοί με αρέση.» είπε στον εαυτό της και προχώρησε προς την κουζίνα.
Άνοιξε το μεγάλο ψυγειοκαταψύκτη που είχε αγοράσει με την αποζημίωση από τη δουλεία στη Θεσσαλονίκη και τοποθέτησε ένα ένα τα ταψιά πάνω στο τραπέζι. «Ουφφφ, ήνε πολλή δίσκωλο...» αναστέναξε και πήρε ένα δάχτυλο από το ταψί, προσπαθώντας να δει σε ποιο σημείο της παλάμης ταίριαζε. Τα μάτια της έλαμψαν όταν βρήκε τη θέση του, στο κέντρο της αριστερής παλάμης, κι άφησε τα δύο κομμάτια μαζί, σε ένα ξεχωριστό ταψί που είχε για τα μέρη που κατάφερνε να ολοκληρώσει. Καθώς έψαχνε για τον αριστερό δείκτη, βρήκε τυχαία τη μύτη και άρχισε αμέσως να χτυπάει παλαμάκια. «Τη καλά! Αφτό το μέρως τελήωσε!» φώναξε και πίεσε αμέσως τη μύτη στο κεφάλι, σηκώνοντας το υπόλοιπο με το άλλο της χέρι. «Δήχνει πχιο ορέο και το μουσάκη του κήριου Άνθημου έτσι...» σχολίασε και έβαλε το κεφάλι στο ταψί, μαζί με τα υπόλοιπα έτοιμα κομμάτια.
Την ίδια μέρα ο Κώστας προσπαθούσε να χωρέσει διάφορα ψιλολοΐδια σε ένα χαρτόκουτο, τσαντισμένος που για άλλη μια φορά θα έκανε μετακόμιση πακετάροντας μέχρι την τελευταία στιγμή. Η μωβ θήκη με την τράπουλα Ταρώ, δώρο που του είχε φέρει εκείνη από την Αγγλία, λίγο πριν χωρίσουν, του έφυγε από τα χέρια και οι κάρτες απλώθηκαν στη γκρίζα μοκέτα. Πήρε ένα χαρτί στην τύχη, το κοίταξε
και αναρωτήθηκε: «Τι να κάνει άραγε η Λίτσα;
15/06/2007
Ἀγαπητό μου ἡμερολόγιο, τό τελευταῖο πού περίμενα καί τό λιγότερο ποῦ ᾔθελα, ἦταν νά τελειώνω τή σταδιοδρομία μου ἐδώ μέ μιά τόσο χαοτική, δυσεξιχνίαστη ὑπόθεση. Ἀκόμη μέ λούζει κρύος ἱδρῶτας, ὅταν θυμοῦμαι ἐκεῖνο τό ἀπαίσιο πρωινό, πού ἀνακαλύφθηκαν τά πτώματα στό Σέιχ Σού, τα πολτοποιημένα κρανία καί τά διαμελισμένα μέλη.
Ἡ μεγάλη ἔκπληξη ἦρθε βέβαια ὅταν ξεθάψαμε τά σπαράγματα ἀπό τό ἡμερολόγιο τῆς δολοφόνου, μισοσαπισμένο κί αὐτό σέ ἕνα μικρό λάκκο δίπλα ἀπό τά ὑπόλοιπα πτώματα. Οἱ κατά συρροήν δολοφόνοι εἶναι σπάνιοι εὐτυχῶς στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ἀκόμη καί παγκοσμίως πολύ λίγοι ἀνήκουν στό γυναικεῖο φῦλο. Ὁ ἵδιος ἔφριξα διπλά, καθώς ἡ συγγραφέας, πέρα ἀπό βαθιά ἀνισόρροπη ἦταν καί ἐξαιρετικά ἀνορθόγραφη. Ἀκόμη ἀηδιάζω στή σκέψη φράσεων ὅπως: “Χαίρομε πού δέν ἔφαγα πολλύ”, “ἔχω χάσει ἤδη τρία κιλλά καί συναιχίζω ἀκάθαικτη”, “τῆς πρότινα νά ἔρθη ἀπό τό σπίτοι μου γιά καφέ τήν Τρίτη τό προΐ, δειλαδή ἐχτές”, και “δέν ξέρο γιατί εἶμαι τόσο ἄτοιχη μέ τούς ἄντρες” Οἱ συνάδελφοί μου γιά ἄλλη μιά φορά μέ περιγέλασαν γιά τήν εὐαισθησία μου σχετικά μέ τή σωστή χρήση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἀκόμη θυμοῦμαι τά γέλια ἐκείνου τοῦ χυδαίου Προϊσταμένου ἀπό τό παλαιό Ἠθῶν: «Ρέ Μπάμπη, βρές ἐσύ κανά καλό μουνάκι κί ἄσε τούς ἄλλους νά γαμᾶνε τήν ἑλληνική γλῶσσα, τί σέ κόφτει;» Ἐγώ ἐπέμεινα ὅμως, ἤμουν βέβαιος ὅτι ἕνα τόσο ἀνισόρροπο καί ἀνορθόγραφο ἄτομο κάπου θά εἶχε ἀφήσει ἴχνη, τουλάχιστον γραπτά.
Σύντομα δικαιώθηκα, καθώς ἡ διερεύνηση μιᾶς ἀνώνυμης καταγγελίας μᾶς ὁδήγησε ἕνα βῆμα πιό κοντά στή δολοφόνο. Πρίν δύο μῆνες στή στοά των παλαιοπωλείων, πού ἔχει ἐξελιχθεί πλέον σέ ἕναν ἀπρόσωπο χῶρο διασκέδασης κατά τό πρότυπο τῶν Λαδάδικων καί τῆς Ἄθωνος, εἶχε γίνει ἀνώνυμη καταγγελία γιά μιά γυναῖκα πού ἀπειλοῦσε κάποιον μέ μπαλτά, καταγγελία ὅμως, ἡ ὁποία δέν εἶχε ἐπιβεβαιωθεῖ. Ἡ ἀγαπημένη μου βοηθός Τριανταφυλλιά Μανωλίδη ἀνέσυρε τήν καταγγελία αὐτή ἀπό τά ἀρχεῖα καί ἀναρωτήθηκε μήπως τυχόν συνδεόταν μέ τήν ὑπόθεση τῶν ἀποτρόπαιων φόνων. Μία ἐπιτόπια ἔρευνα στό ἑστιατόριο «Σελήνη», ἀποκάλυψε ὅτι πράγματι τό βράδυ τῆς εἰκοστῆς ὀγδόης Ἀπριλίου μία γυναῖκα εἶχε ἀπειλήσει μέ μπαλτά ἕνα φίλο της, ὅλοι ὅμως εἶχαν θεωρήσει πώς ἐπρόκειτο γιά κακόγουστο ἀστεῖο. Γιά ἄλλη μιά φορά ἡ βοηθός μου ἀποδείχτηκε πολύτιμη, ἔχοντας τήν ἔκλαμψη νά ρωτήσει τόν ἰδιοκτήτη μήπως ὑπῆρξε κάποιο ἄλλο παράξενο ἐπεισόδιο ἐκείνη τή βραδιά. Τό πρόσωπο καί τῶν δυό μας φωτίστηκε, ὅταν τόν ἀκούσαμε νά λέει: «Μπά τίποτα, ἄν ἐξαιρέσεις τήν πιό ἀνορθόγραφη παραγγελία πού ἔχω δεῖ στή ζωή μου. Εἶχα ἀφήσει στήν κοπελιά αὐτή τό μπλόκ γιά νά γράψει μόνη της τό φαγητό καί τρόμαξα νά βγάλω ἄκρη τί ἤθελε. Μά ψωμί μέ πί, σῖγμα, ὄμικρον και ἦτα;» Ὁ ἰδιοκτήτης δέν ἤξερε δυστυχῶς τή γυναῖκα, θυμήθηκε ὅμως τό ὀνοματεπώνυμο τοῦ νεαροῦ πού κινδύνευσε, ἑπειδή ἐρχόταν συχνά στό κατάστημά του. Σύντομα ἀνιχνεύσαμε τά στοιχεῖα του στά ἀρχεῖα μας καί τόν καλέσαμε νά καταθέσει.
Νιώθω πολύ ἀμφίθυμος γιά τήν ἐπικείμενη συνάντησή μας, ἀγαπητό μου ἡμερολόγιο. Ὁ νέος αὐτός φάνηκε πρόθυμος καί εὐγενικός στή μικρή μας τηλεφωνική συνομιλία, ὑπήρχε ὅμως κάτι στό μέταλλο τῆς φωνῆς του πού μέ γέμισε υποψίες. Ἀκουγόταν σάν νά ἦταν ἕτοιμος ἀπό καιρό γιά ἕνα τέτοιο τηλεφώνημα ἀπό τήν ἀστυνομία, σάν νά προσπαθοῦσε νά δείξει ἔκπληξη... Ἔμαθα ὅμως μετά ἀπό τόσα χρόνια ὑπηρεσίας, νά ἐμπιστεύομαι τό ἔνστικτό μου συχνά, ἀλλά ὄχι πάντοτε.»
Ο επιθεωρητής Μπάμπης Νιώτης άφησε κάτω την επάργυρη πένα του και φώναξε «Περάστε παρακαλῶ.» Αφού ρώτησε «Ὁ κύριος Σπηλιώτης, νά ὑποθέσω;» και εισέπραξε ένα χαμογελαστό «Ναι», έδειξε με το χέρι του το δερμάτινο κάθισμα μπροστά από το γραφείο του και συνέχισε να γράφει: «Πρέπει ὅμως νά σέ ἀφήσω πρός τό παρόν. Τό θῦμα ἤ ὕποπτος μόλις μπῆκε στό γραφεῖο μου.»
- Καλημέρα, κύριε Σπηλιώτη. Ἀργήσατε λίγο, ἀντιμετωπίσατε κάποια δυσκολία ὅσο ἐρχόσασταν;
- Εεε, να με συγχωρείτε, δυσκολεύομαι να κανονίσω το χρόνο μου σωστά, όταν χρησιμοποιώ λεωφορεία. Είχα καιρό να έρθω στο Κορδελιό, το 19 αργεί λίγο, καταλαβαίνετε.
- Ἔχετε δίκιο, πολλοί παραπονοῦνται γιά τήν πρόσφατη μεταφορά τῶν γραφείων μας στήν ἄκρη τῆς πόλης, πέρα ἀπό αὐτούς πού παραπονοῦνται γενικῶς ἑπειδή τούς συλλάβαμε. Πεῖτε μου, κύριε Σπηλιώτη, ἐργάζεστε;
- Χμμμ, πριν λίγες μέρες παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, αλλά γενικά δουλεύω σαν φιλόλογος.
- Τί μοῦ λέτε, ἀσχολεῖστε μέ τό ἀγαπημένο μου ἐπάγγελμα! Πάντοτε ἤθελα νά γίνω φιλόλογος, ἡ οἰκογένειά μου ὅμως δέν εἶχε τήν οἰκονομική δυνατότητα νά μοῦ προσφέρει ἀνώτερες σπουδές. Καί ποιά εἰδικότητα ἀκολουθήσατε;
- Για να με ρωτάτε, μάλλον θα ξέρετε κάποια πράγματα... Είμαι γλωσσολόγος.
- Λαμπρά! Μόλις τελείωσα τήν «Ἱστορική μορφολογία τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικής» του Chandraine, ἐξαιρετικό βιβλίο.
- Δείχνετε μεγάλο ενδιαφέρον για το αντικείμενο...
- Ἀγαπώ πολύ τήν ἑλληνική γλῶσσα, θέλω ὅμως νά τήν κατανοῶ καί ὄχι ἀπλῶς νά ἀποστηθίζω τούς κανόνες γιά τήν ὀρθή χρήση της. Ἀπομακρυνθήκαμε ὅμως πολύ ἀπό τό θέμα μας... Πεῖτε μου, θυμάστε λεπτομέρειες ἀπό τό βράδυ τῆς εἰκοστῆς ὀγδόης Ἀπριλίου;
- Πάνε σχεδόν δύο μήνες, δεν ξέρω, μπορεί να ήμουν σπίτι και να διάβαζα, ίσως να είχα βγει έξω...
- Ἐλᾶτε τώρα, ἀφοῦ μιλήσαμε καί στό τηλέφωνο καί σᾶς ἀνέφερα συγκεκριμένα γιά ποιό βράδυ μιλῶ. Εἴχατε πάει στό ἐστιατόριο «Σελήνη», στή στοά Μπίτ Παζάρ καί μία γυναῖκα σᾶς εἶχε ἀπειλήσει μέ μπαλτά.
- Ααα, για εκείνο το βράδυ λέτε. Έ, δε με είχε απειλήσει ακριβώς, ήταν ένα μικρό αστείο, απλά κάποιος θα τρόμαξε και έκανε την καταγγελία που μου είπατε.
- Γνωρίζεστε μέ τή συγκεκριμένη γυναῖκα; Μπορεῖτε νά μοῦ δώσετε τό ὁνοματεπώνυμό της;
- Για ποιο λόγο το ζητάτε;
- Κύριε Σπηλιώτη, δέν εἶστε σέ θέση νά κάνετε τέτοιες ἐρωτήσεις σέ ἕναν ἐπιθεωρητή! Ἑπειδή ὅμως σπουδάσατε γλωσσολόγος καί σᾶς συμπάθησα, θά σᾶς ἀποκαλύψω ὅτι ἡ γυναῖκα αὐτή εἶναι βασική ὕποπτος γιά τούς φόνους πού ἦρθαν πρόσφατα στή δημοσιότητα, μέ τά πτώματα στό Σέιχ Σού.
Ο επιθεωρητής Μπάμπης Νιώτης είδε πως δεν υπήρξε καμία απότομη αλλαγή στο πρόσωπο ή το βλέμμα του νεαρού. Με το που άρχισε όμως να μιλάει, πρόσεξε ότι η φωνή του έγινε πολύ πιο αργή, σαν να επέλεγε με πολλή προσοχή τις λέξεις, όσο χαλαρός και να φαινόταν.
- Η Λίτσα; Μα τι λέτε τώρα; Μια άκακη κοπελίτσα είναι, που δουλεύει υπάλληλος σε μια εταιρεία, τι σχέση έχει με όλα αυτά;
- Ἀφῇστε ἐμᾶς νά τό κρίνουμε αὐτό, κύριε Σπηλιώτη. Καί τώρα πού μάθατε τό λόγο πού σᾶς ρωτῶ, θά μοῦ πεῖτε τό ἐπώνυμό της;
- Δυστυχώς δεν το ξέρω.
- Νά μέ συγχωρεῖτε, δέν μπορεῖ νά σᾶς ἀπειλεῖ μέ μπαλτά γιά ἀστεῖο, μία γυναῖκα πού δέ γνωρίζετε τό ἐπώνυμό της!
- Κοιτάξτε, με τη Λίτσα γνωριστήκαμε μέσω του ίντερνετ και είχαμε μία μοναδική συνάντηση εκείνο το βράδυ στη Σελήνη. Μιλήσαμε για τη ζωή μας, αλλά δε τη ρώτησα το επώνυμό της. Ακόμα κι αν μου το έλεγε, θα ήταν δύσκολο εξάλλου να το θυμάμαι, η μνήμη μου είναι γενικά πολύ κακή με ονόματα και ημερομηνίες.
- Στό ἴντερνετ, ἔ; Ἠ ἀγαπητή μου Ρίτσα Μασούρα ἀπό τήν Καθημερινή γράφει καί αὐτή στό διαδίκτυο, διαβάζω συστηματικά τή σελίδα της.
- Αλήθεια; Έχει πολύ ενδιαφέρον μπλογκ η Ρίτσα, επισκέπτεται και το δικό μας κάποιες φορές.
- Ὥστε ἔχετε κί ἐσεῖς ἱστολόγιο; Νά μοῦ δώσετε τήν ἡλεκτρονική σας διεύθυνση προτοῦ φύγετε. Στό θέμα μας ὅμως. Μοῦ φαίνεται πραγματικά περίεργο ὅτι ἡ ὕποπτη ἔδειξε τόση οἰκειότητα ἀπέναντί σας καί δέ συναντηθήκατε ξανά, ὅπως μοῦ λέτε.
- Κοιτάξτε, η Λίτσα είναι χμμμ ιδιαίτερος άνθρωπος, αλλά δε νομίζω ότι είναι ικανή για φόνο. Απλά φάνηκε από τη συνάντησή μας ότι δεν είχαμε πολλά κοινά και δεν επιδιώξαμε να ξαναβρεθούμε.
- Γνωρίζετε μήπως ποῦ μένει, ἔστω καί κατά προσέγγιση;
- Αυτό το θυμάμαι, γιατί περπατήσαμε μαζί μέχρι το σπίτι της. Έμενε στην πλατεία Κουλέ Καφέ, πάνω από την Ολυμπιάδος. Φοβάμαι όμως ότι αυτό δε σας βοηθάει και πολύ... Η Λίτσα μου έλεγε ότι σκόπευε να μετακομίσει σύντομα από τη Θεσσαλονίκη.
- Ἔχει πολύ ἐνδιαφέρον ὅτι θυμᾶστε μόνο τά στοιχεῖα πού δέ μᾶς βοηθοῦν, κύριε Σπηλιώτη.
- Με θεωρείτε ύποπτο;
- Σέ καμία περίπτωση! Προσωπικά θεωρῶ ὅτι στή συγκεκριμένη συνάντηση γλιτώσατε ἀπό τοῦ Χάρου τά δόντια, ὅπως λένε, καί ἕνα ὑποψήφιο θῦμα δύσκολα μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὕποπτο. Ἀπλῶς βρίσκω τή μνήμη σας πολύ ἰδιαίτερη, γιά νά χρησιμοποιήσω τό ἴδιο ἐπίθετο που ἐπιλέξατε κί ἐσεῖς γιά τή Λίτσα. Ὑπάρχει κάτι ἄλλο πού θυμᾶστε ἀπό τή συνάντηση αὐτή καί θά μποροῦσε νά βοηθήσει τήν ἔρευνά μας;
- Μάλλον όχι. Μιλήσαμε πολύ για τα προσωπικά μας, κατά πόσο μοιάζουμε και διαφέρουμε σαν άνθρωποι... Τίποτα που να μου φέρνει στο μυαλό φόνους και βία.
- Ὡραῖα, σᾶς εὐχαριστῶ πολύ.
- Τι, αυτό ήταν;
- Κύριε Σπηλιώτη, ἄν θυμόσασταν περισσότερα, θά σᾶς ρωτοῦσα καί ἐγώ περισσότερα. Δέ βλέπω γιατί νά σπαταλῶ τό χρόνο σας ὅμως. Θά μοῦ δώσετε τή διεύθυνση τοῦ ἱστολογίου σας;
- Ε, βέβαια, αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα σας αρέσει, είναι κάπως χιουμοριστικό...
Όσο ο νεαρός έγραφε τη διεύθυνση, ο επιθεωρητής σκεφτόταν ότι σίγουρα θα διάβαζε κάποιο ενδιαφέρον μπλογκ, αλλά όχι αυτό του Σπηλιώτη. Κοίταξε το χαρτάκι και διάβασε φωναχτά: «Κολωνάκιον, τελεία, μπλόγκσποτ, τελεία, κόμ;» «Ναι, ναι, αν σας αρέσει να μου αφήσετε και σχόλιο.» «Πολύ εὐχαρίστως. Σᾶς εὔχομαι καλή τύχη σέ ό,τι κάνετε.» είπε ο επιθεωρητής και ανασηκώθηκε από την καρέκλα του για να χαιρετήσει το νεαρό με χειραψία. Αφού βεβαιώθηκε ότι είχε απομακρυνθεί αρκετά, σχημάτισε έναν τριψήφιο αριθμό στο τηλέφωνό του. «Τριανταφυλλιά, ἀκοῦς; Θέλω νά ἐπικοινωνήσεις μέ τά κεντρικά στήν Ἀθῆνα. Γράψε ἕνα όνομα: Κώστας Σπηλιώτης. Ναί, ναί, αὐτός πού αναζητούσαμε. Νά ἀρχίσει νά παρακολουθεῖται τό κινητό του τηλέφωνο ἄμεσα. Δέ νομίζω ὅτι συνδέεται μέ τούς φόνους, ἀλλά σίγουρα μᾶς κρύβει κάτι.»
Ο επιθεωρητής Μπάμπης Νιώτης στάθηκε μπροστά από το παράθυρο του γραφείου του και κοίταξε με κάποια προσμονή στην έξοδο του κτιρίου. Η κοτσίδα του νεαρού φιλόλογου ήταν αναγνωρίσιμη από ψηλά, κι ο επιθεωρητής χαμογέλασε όταν τον είδε να τηλεφωνεί με το που πάτησε έξω από το κτίριο.
10/07/2007
"Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμαιρα είμαι πολλοί χαρούμενοι, γιατή έκανα αφτό που μου πρώτηνε ο φύλλος μου ο Κόστας. Θυμάσε που μου ήχε πάρη της προάλες τιλέφονο και με έλεγαι ό,τι πρέπει να πάο σε ψιχολόγω και ό,τι με ψάχνει η αστεινομία γεια τους φώνους. Εγώ δε γκζέρο τίπωτα για φώνους, αλά ο Κόστας είναι καλώ παιδή και σπουδαγμαίνο, οπότε γεια να με λέη να πάο σε ψιχολόγω κάτι θα ξέρη. Από την άλλοι σκαιφτόμουνα ό,τι δε με αρέσοι καθόλου η Αθήνα κε ό,τι νοιώθω ένα ψιχικό καινό, εποιδή δεν έχο ακόμα φύλλους εδό και βαργέμε.
Αποφάσησα λυπόν να πάο σε ψιχολόγω και πείρα το πρώτο νούμαιρο από το Χρισό Οδηγώ, το γκύριο Άνθημο Ανανιάδει. Αφτός είνε ένας πολλή καλώς κύριος, κε με ρώτοισε πωζ με λένε, τη δουλιά κάνω και πχοια είνε τα χόμποι μου. Εγώ τον ήπα ότι δεν έχο χόμποι και ότι βαργέμε, γι’ αφτό και είρθα να τον πω για τα πρωβλήματά μου. Ο κήριος Άνθημος με ροτούσε μετά αν ήχα παλιώτερα κάποια ενδγιαφέρωντα και τα παράτισα επηδή δούλεβα και δεν ήχα χρόνω. Εγώ σκαιφτόμουνα πολύ όρα, κε θυμοίθηκα πος όταν ήμουνα μηκρί, με άρεζαν τα παζλ. Το ήπα λυπόν στο μπσιχολόγω κι αφτός χάϊδαιψε για λίγοι όρα το μουσάκη του και με ήπε ότι ήνε καλοί ειδέα να ξαναρχήσω να ασχωλούμε με τα παζλ.
Εγό μετά ενοιωθα πολλή ορέα, γιατί άνειξα τη γκαρδιά μου σε κάπχοιον άγνοστο και αφτόζ με κατάλαβε, όπος κάνουναι στη Θρασκχηά και τη Δρούζα, αλά ήταν πχιο ορέα, γιατή δε μηλάνε κε άλλη άσχετη, αλά μόνω εσύ που έχης το πρόβλιμα. Τελοσπάντων, μετά έφηγα από το γραφήο του κήριου Άνθημου κε είρθα σπίτι μαζί με το παζλ. Ξεκήνισα να το φτιάχνό, αλά είνε πολλή δίσκωλο, γιατί έχη πολλά κομμάτχια κε μπερδεύομε. Εφτυχός είμαι άνθροπος με ιππομονή και πιστέβο ό,τι θα το τεληόσω κάπχια στηγμί. Πρέπη λειπόν να σε αφίσσω αγαπημένο μου ημερολόγιο, γιατή με παιρημένει το παζλ μου. Νοιώθο πολλή εφτυχιζμένοι που έχο τουλάχηστων εσαίνα πάντος, μέχρη να μετακωμήσει κε ο Κόστας στην Αθήνα, δε θα έχο καναίνα άλο φύλλο εδό."
Η Λίτσα έκλεισε το ημερολόγιο και χαμογέλασε, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρό της. Οι πολυκατοικίες έκρυβαν πολύ ουρανό, ένα κομμάτι του Υμηττού όμως φαινότανε, πράσινο και απαλά φωτισμένο από τον απογευματινό ήλιο. «Οι Αθήνα είνε χάληα, αλά οι Κεσαργιανοί με αρέση.» είπε στον εαυτό της και προχώρησε προς την κουζίνα.
Άνοιξε το μεγάλο ψυγειοκαταψύκτη που είχε αγοράσει με την αποζημίωση από τη δουλεία στη Θεσσαλονίκη και τοποθέτησε ένα ένα τα ταψιά πάνω στο τραπέζι. «Ουφφφ, ήνε πολλή δίσκωλο...» αναστέναξε και πήρε ένα δάχτυλο από το ταψί, προσπαθώντας να δει σε ποιο σημείο της παλάμης ταίριαζε. Τα μάτια της έλαμψαν όταν βρήκε τη θέση του, στο κέντρο της αριστερής παλάμης, κι άφησε τα δύο κομμάτια μαζί, σε ένα ξεχωριστό ταψί που είχε για τα μέρη που κατάφερνε να ολοκληρώσει. Καθώς έψαχνε για τον αριστερό δείκτη, βρήκε τυχαία τη μύτη και άρχισε αμέσως να χτυπάει παλαμάκια. «Τη καλά! Αφτό το μέρως τελήωσε!» φώναξε και πίεσε αμέσως τη μύτη στο κεφάλι, σηκώνοντας το υπόλοιπο με το άλλο της χέρι. «Δήχνει πχιο ορέο και το μουσάκη του κήριου Άνθημου έτσι...» σχολίασε και έβαλε το κεφάλι στο ταψί, μαζί με τα υπόλοιπα έτοιμα κομμάτια.
Την ίδια μέρα ο Κώστας προσπαθούσε να χωρέσει διάφορα ψιλολοΐδια σε ένα χαρτόκουτο, τσαντισμένος που για άλλη μια φορά θα έκανε μετακόμιση πακετάροντας μέχρι την τελευταία στιγμή. Η μωβ θήκη με την τράπουλα Ταρώ, δώρο που του είχε φέρει εκείνη από την Αγγλία, λίγο πριν χωρίσουν, του έφυγε από τα χέρια και οι κάρτες απλώθηκαν στη γκρίζα μοκέτα. Πήρε ένα χαρτί στην τύχη, το κοίταξε
και αναρωτήθηκε: «Τι να κάνει άραγε η Λίτσα; 
17 σχόλια:
είναι η πρώτη ιστορία της Λίτσας που διαβάζω.. έχω ακούσει για τα κατορθώματά της, μα περίμενα καινούρια ανάρτηση για να μπω στο άτυπο κλαμπ των φανατικών!
Υ.Γ. να χει το νου του ο Σπηλιώτης, γιατί οι κοτσίδες πηγαίνουν με τα μουσάκια..
Αγαπητέ κύριε Άμμε,
Καταρχάς να σας συγχαρώ για τη Λίτσα, έχετε ξεπεράσει τις προσδοκίες μου! Μεγάλη χαρά το κανα που η Λίτσα έφιαχνε πάζλιο με τα κομμάτια του Ανανιάδη γιατί άχτι τον έχω που βγάζει τα φρύδια του.
Επίσης, να δηλώσω τη χαρά μου που από αβρότητα δώσατε τη δική μου διεύθυνσις στας αρχάς. Πάντα μου ήρεσκαν οι μπάτσοι. Θέλετε η στολή, θέλετε το βλακοτούτο μερικών εξ αυτών, ένηγουέη αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να αναλύσω με τον κύριο Σωσώκο.
Mέχρι να μου σκάσουσι μύτη περί ανακρίσεως λέω να κάμω καμιά κούρα μη με βρούνε λέτσο και απεριποί,
Σουσού
υγ Το απεριποί είναι γαλλικό, μεσίε. Αμέσως να με κακολογήσετε!
Λιτσάκι,
Αν διαβάζεις ετούτο το γράμμα και δεν κατακρεούργησες το περιστέρι του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου -που ένα το χω δεν στο κρύβω- θέλω να γίνουμε φίλες. Φήλαις. Τώρα που κατάλαβες τί εννοώ, θα ήθελα να σου γνωρίσω έναν κύριο για να κάνετε παρέα στην Αττική. Τον λένε Χάμφρη Μπόγκαρντ Γουοναμπή και θα ήθελα να του φερθείς καλά. Ξέρεις εσύ κοπέλα μου, σου χω εμπιστοσύνη.
Φηλοικά κε μαι αιμπηστωσήνει,
Σουσού
Η Λίτσα είναι cult!...
Άμμε, στείλε κανα χειρόγραφο στον Καστανιώτη ή έστω στην Athens voice -κάτι μου λέει ότι αυτό το κορίτσι γεννήθηκε για να γίνει διάσημο.
Mme, να το οργανώσουμε να εκδράμουμε και οι τρεις μαζί. Νομίζω πως θα κάνουμε πάταγο (Θεέ μου, μη μ'ακούσει η dominatrix).
τέλειοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο
περιμένω τη συνέχεια....
Χμμμ... Άμμε μου, την παράκανες λίγο τη Λίτσα τούτη τη φορά!! Δεν είχε ίχνος Θεσσαλονικιώτικης προφοράς ούτε τόσο βγάζω-μάτι ανορθογραφία πριν... Είχες καλή ισορροπία στη φόρμα (και τρελαίνομαι που μιλάει και στον εαυτό της ανορθόγραφα!), πρόσεξέ το...
Μου άρεσε πολύ όμως η αντίστιξη με τον Επιθεωρητή Νιώτη και το πολυτονικό του, και η τελευταία επιτυχία στο παζλ. Συν ότι μια καθηγήτρια που μου είχε υποσχεθεί διδακτορικό κ μετά εξαφανίστηκε τη λένε Ανανιάδου κ κάπως έβγαλα το άχτι μου που τον έκανε παζλ :PP
Αλαφροϊσκιωτε καλέ, ο Σπηλιώτης δεν έχει πλέον κοτσίδα, οπότε δεν πολικινδυνεύει :-) Πρόεδρος του φαν κλαμπ είναι το Τίποτα, οπότε θα βρεθείς μεταξύ φίλων, αν το αποφασίσεις.
Σεβαστή μου μανδάμ, σας ευχαριστώ πολύ για τα θερμά Σας λόγια, που μου δίνουν δύναμη και όρεξη για να συνεχίσω στο δύσκολο πεδίο της παραλογοτεχνίας. Εγώ πάλι δεν τον έχω άχτι τον Άνθιμο που βγάζει τα φρύδια του, αλλά επειδή η Βάσια Λόη λέει ότι είναι πολύ ψωνισμένος και εγώ πάντα εμπιστεύομαι τη Βάσια για την ενημέρωσή μου. Αυτό που μου γράφετε για τους ένστολους είναι πράγματι αντικείμενο ψυχιατρικής διερεύνησης κι επειδή είμαι φιλόλογος, η επιστήμη μου σηκώνει τα πόδια ψηλά επί του θέματος [Α προπό γνωρίζετε ότι στο "Μωρίας Εγκώμιον" του Έρασμου, η φιλολογία οδηγεί το χωρό της τρέλας;]
Στο Pop αδελφές μου, στο Pop
Άμμος
Αγαπητή the_bar, αν είχα καλή τύχη με τους εκδοτικούς οίκους, μάλλον δε θα είχα ανοίξει και το μπλογκ :-( Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια πάντως. Μια μικρή διαφωνία μόνο, η Λίτσα νομίζω ότι είναι περισσότερο cut (the throat, the nose, the finger, anything goes as they say)
Αγαπητέ Ιούδα, σύμφωνα με το ανανεωμένο κόνσεπτ, προβλέπεται να υπάρξουν άλλες εικοσιμία συνέχειες. Το άδηλο βέβαια είναι πότε θα γραφεί η επόμενη :-)
Αγαπημένη μου, προσεκτική αναγνώστρια Idaki, έχεις δίκιο ότι η ανορθογραφία της είναι πολύ έντονη, η λογική όμως ήδη από την τρίτη ιστορία της είναι να κάνει όλο και περισσότερα λάθη με κάθε νέο θύμα που σκοτώνει. Αν προσέξεις στις πρώτες δύο ιστορίες έχει αρκετά λάθη, αλλά όχι πολλά, στην τρίτη γίνεται έντονο κτλ. Κατά κάποιο τρόπο η Λίτσα εξαγριώνεται μαζί με τη γραφή της, προοδευτικά όλο και περισσότερο. [Περιττό να σου πω ότι οι ερωτήσεις σου είναι από αυτές που ελπίζει ο συγγραφέας που δε του αρέσει να μιλάει από μόνος του για τη γραφή του.]
Σας ευχαριστώ όλους κι όλες!
Μαντάμ δελατρώμπα, χείλια σιγνόμη που σκώτοσα το περηστέρη σου, αλά μου κουτσούλισε το μπαλκώνι κε τα πήρα. Εμένα μου αρέση πολλή να κάνο κενούργιες φύλλες, αλά εδό στην Αθοίνα ο κόζμος φοβάτε πολλή τη βήα κε τους άγνοστους κε δεν ανοίγετε έφκολα. Οπώτε σε εφχαριστό πολλοί, κε θα αρχήσω να έρχομε στο μπλογγ σου γεια να γνοριστούμαι καλλίτερα.
Ο έρμος ο Σαμμάνος δεν είναι φιλόλογος,έτσι φτηνά κολπά εντυπωσιασμού όπως τα ονόματα επιθεωρητη και γραμματέως τον έκαναν να μην αισθάνεται ότι έχει IQ αμμι-βάδας (ε, μια γραμματικη και ένα λεξικό τα άνοιξα στο σχολείο)!!
Απορώ πως ολόκληρη Λίτσα με έχει στο φτύσιμο πάντως και δεν λέει να συνδράμει στην ηθική μου αποκατάσταση και να βγάλει απο τη μέση κανένα φάντασμα απ' το ποπ (να το κόψει κομματάκια και να το κάνει ποπ- κόρν, πώς σου φαίνεται ως ιδέα, you like;;;)! :)
Ήταν καλά που την είχαμε πάλι κοντά μας τη Λίτσα κ. Σπηλιώτη. Ήταν καλά!
Ρε γαμώτο, έχει δίκιο η Λίτσα. Κι εμένα μου καταχέζουν το μπαλκόνι τα κωλόπουλα κάθε μέρα. Έχω ξεκωλιαστεί να το σφουγγαρίζω και πάλι χεσμένο το βρίσκω την επόμενη μέρα.
-----------------------------------
Κα Λίτσα, ελπίζω να μην πέταξες το σκοτωμένο περιστέρι. Αν δε σκοπεύεις να το μαγειρέψεις, παρακαλώ να μου το στείλεις εμένα να το κάνω κοκκινιστό και θα σε καλέσω να το φάμε μαζί.
Αγαπητέ κύριε Άμμε,
Ο Μπαμπι-Νιώτης αν τα καταφέρει, που το απεύχομαι, να συλλάβει τη Λήτσα, θα το κάνει επειδή το Λοιτσάκυ έχει σκοτώσει την ορθογραφία;
Απαντήστε μου σοβαρά. Η κατακρεούργηση της Ελληνικής είναι εν αδίκημα που τελώ καθημερινώς. Μη βρούμε και καναν μπελά,
Σουσού
Βρε τη Λίτσα ………. Που έγινε Αθηναία. Πολύ καλό !!!
Σαμμάνε καλέ μου, το υποψήφιο θύμα που έχεις στο νου σου δε χρειάζεται Λίτσα, αλλά φάσκελα. Ζήσε κι άσε τους άλλους να ζήσουν, όπως λένε.
Κατά τα άλλα, μην ψαρεύεις κομπλιμέντα για την ευφυία σου. Είσαι εξαιρετικά προσεκτικός και αδηφάγος αναγνώστης, και διαβάζεις πολύ πιο δύσκολη λογοτεχνία από μένα.
Σεβαστή μου μαντάμ, μην ανησυχείτε! Ο επιθεωρητής Μπάμπης Νιώτης είναι άνθρωπος νομοταγής και τίμιος, δε θα προέβαινε ποτέ σε σύλληψή Σας, χωρίς να υπάρχει κάποια αξιόποινη πράξη. Μήπως όμως έχετε λερωμένη τη φωλίας Σας και φοβάστε μήπως τα γλωσσικά Σας εγκλήματα του τραβήξουν την προσοχή για το άτομο Σας;
Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου
Άμμος
Σε ευχαριστώ Πάστα!
Τανήλα μου, σε εφχαριστό πολλοί που μου δίνης δίκυο, όταν λέο στους άλους τη σκέφτομε με περνουν από τα μούτρα κε στενοχωργέμε. Θέλης να γήνουμε φύλλες κε να κάνουμαι παρέα μαζή με τη γκυρία δαιλατρόμπα; Νομήζο ότι θα σηνενοούμασται πολλή ωρέα.
Περηστέργηα δε γκζέρο να μαγηρέβο, οπώτε θα σου στήλω το περηστέρι της Δελατρόμπα, εντάξη. Αμα θέλης έρχομε κε σπίτη σου, να σκοτόσο τα σκατόπουλα, να έχουμαι πλούσηο τραπέζη.
Άμμε
ως παλαιό μέλος του φαν κλαμπ της Λίτσας, χάρηκα ιδιαίτερα με την έστω και αρκετά αναίμακτη συνέχειά της. Προχθές που έπινα κρασί στη σελήνη με τον άφαντο του μπλογκ σας, τον Δύνη, στο 4ο μπουκάλι ρίγος διαπέρασε τις τρίχες μου και τα σωθηκά μου ανακτεύτηκαν γιατί θυμήθηκα οτι το ανθρωπόμορφο τέρας σας εκεί παρολίγον να επιτελέσει ένα στυγερό έγκλημα. Ήταν δυσάρεστο μπορώ να πω, όμως γρήγορα το ξεπέρασα. Ευτυχώς κατέβηκε μαζί σου στην Αθήνα και τώρα μπορούμε εμείς οι νέοι να κάνουμε καμάκι άφοβα στα μπάρς και τα κλάμπς.
Α και ένα μήνυμα για τη Λίτσα.
Λίτσα θες να παντρευτούμε και να σκοτώσουμε τον έρωτα;;;;
Γιέεεες! Γιέεεεεεεες!
Όου Γκαντ γιέεεεεεεεεεες!
Λάητσα ιζ φάιναλυ μπακ!
Φακ γέα!
(Ζητώ ταπεινώς συγγνώμη δια το ενδελώς αυθόρμητον ξέσπασμα)
"Η κοτσίδα του νεαρού φιλόλογου ήταν αναγνωρίσιμη από ψηλά"
Την καλησπέρα μου, έστω κι ετεροχρονισμένη...
Δημοσίευση σχολίου