Τα ζόμπι της ματαιότητας δεν είναι χορτοφάγα

«σε καυλώνω άρα υπάρχω» το μοτό των glamour- junkies γύρω μας

Μου είπες να βγούμε. Μετά έστειλες μήνυμα «το πνεύμα πρόθυμο η δε σαρξ ασθενής, τα λέμε άλλη μέρα, ναι;». Πήρα ανάποδες. Ξέρω ότι αυτά τα λες σ’ εμένα στις 9 και ως τις 11 θα έχεις ανασυντάξει τη θεσπέσια σάρκα και τις δυνάμεις της και θα βγεις έξω απαστράπτουσα με άλλους. Πουτάνα!

Με τις φόρμες απ’ το γυμναστήριο, όπως μόλις έχω μπει σπίτι, ξαναβγαίνω. Γραμμή στο video club –με τα πόδια, δεν πήρα τα κλειδιά του σέατ. Νύχτα και όπως περπατώ σ’ ένα στενό, μια μπόρα πιάνει ξαφνικά. Μπόρα τρελή. Αδίστακτη.

Τρέχω κάτω από ένα υπόστεγο μα η βροχή, χοντρές σταγόνες, σαν να λυγίζει για να πέσει πάνω μου. Λίγο πιο κάτω βλέπω φως, κάτι σαν φούρνος / ζαχαροπλαστείο, κοιτάζω μέσα τα γλυκά, στο πορτοφόλι τα λεφτά «δυο τουλουμπάκια θα πάρω, ίσα να χάσω χρόνο μέχρι να περάσει η καταιγίδα».

Οι λαμαρίνες με τα γλυκά είναι τόσες πολλές και συνωστισμένες, φτάνουν ως την τζαμαρία, αφήνοντας ένα τόσο δα πέρασμα στην πόρτα.

-Τι θέλει το αγοράκι μας;
Χαμογελάει η μούμια στην ταμειακή μηχανή.
-Νεαρός, της λέω.
Είπαμε μικροδείχνω αλλά είμαι 32 διάολε!
-Αγοράκι δείχνεις μάτια μου, αγοράκι.
-Τουλουμπάκια λέω, μόνο αυτά έχετε; Βλέποντας τρία όλα κι όλα κι αυτά πνιγμένα στο σιρόπι.
-Σε λίγο βγαίνει το ταψί, περίμενε.
-Αν βγουν σε πέντε λεπτά να περιμένω, αλλιώς...
-Πάω να ρωτήσω, γελάει η γριά και σηκώνεται, περνάει μπροστά μου.

Είναι κοκαλιάρα και κοκέτα, πράσινο μολύβι στα μάτια, βλέφαρα λιλά, κόκκινο κραγιόν και ξανθιές χυτές μπούκλες, σαν κούκλα πορσελάνης που τη βάλανε στο φούρνο και αφυδατώθηκε, ρουφήχτηκε και ζάρωσε.

Όπως κοιτάω ψηλά συνειδητοποιώ πως αυτό δεν είναι ένα κανονικό μαγαζί. Είναι ένα ψηλοτάβανο οίκημα, σχεδόν περασμένου αιώνα, με έναν πελώριο πολυέλαιο να φωτίζει στο κέντρο και πιο μέσα δωμάτια με πόρτες ανοιχτές, βαμμένα σε χρώματα παλαβά –blue ultramarine και red vermillion, γεμάτα έπιπλα πολύχρωμα σαν παιδικά ή –πιο σωστά- σαν φτιαγμένα όλα από παπιέ μασέ και βαμμένα με τέμπερες.

Βλέπω μια στενή ξύλινη σκάλα να κατεβαίνει η γριά που μου γελάει και μου γνέφει με το δάχτυλο να ακολουθήσω, μάλλον για να μου δείξει κάτι στην κουζίνα. Μα εκεί δεν είναι η κουζίνα. Κατεβαίνοντας ώρα σάμπως στα τάρταρα, σε αυτό το στενό διαδρομάκι φτάνουμε σε ένα δωμάτιο που μυρίζει φράουλα και γιασεμί.

Ανάβει το φως και ένας προβολέας πέφτει πάνω σ ένα διώροφο κρεβάτι. Κι εκείνη πάει και κάθεται πάνω του, ενώ εγώ κοιτάω από ψηλά, πιάνει δυο κούκλες σαν πήλινες, η μια ντυμένη Αμερικάνα απ’ τη Ντακότα –μπότα καουμπόη, τζιν, γυμνή απ’ τη μέση και πάνω με πλούσιο στήθος πλαστικής. Κι ο άντρας σαν Μοϊκάνος κουρεμένος παράξενα, μελαχρινός και γυμνός, με ένα πανί δεμένο γύρω απ’ τους λαγόνες του. Τους βάζει να σταθούνε δίπλα, το αρσενικό πέφτει.

«Α, πάντα αυτό γίνεται» μονολογεί και πιάνει την κούκλα στα χέρια της, την μαλάζει και, σαν από πλαστελίνη αυτή τελικά, λιώνουν τα πόδια της, κόβονται από τη μέση και έτσι, ένα μισό κουφάρι τον βάζει δίπλα στη γυναίκα, που έχει πέσει τώρα αυτή.
«Γιατί καλή μου, αφού τον έκανα όπως ήθελες, γιατί» και της τρίβει με τα δάχτυλα την πλάτη, το στήθος, σα να της κάνει μασάζ, σα να απολαμβάνει την αφή τους.

Βρίσκω αηδιαστικό το θέαμα μα μια αποτρόπαια γοητεία με καθηλώνει στην οξύμωρη εικόνας της –μια 100χρονη που θέλει να τη βλέπουν να παίζει με τις κούκλες της. Μένω έτσι λίγο εκεί, ψηλά από τη σκάλα, να κοιτάζω. Μέχρι που κάποια στιγμή, κοιτάζω γύρω απ’ τη γριά. Εκεί στο σκοτάδι. Πίσω της.

Έχει δεκάδες. Δεκάδες κρεβάτια μονά, σαν τις κουκέτες του στρατού, τόσο κοντά το ένα με το άλλο, τόσο αποπνικτικά. Και πάνω τους έχει ζευγάρια. Ανθρώπους. Δηλαδή σαν ζευγάρια. Και σαν ανθρώπους. Γιατί δεν ξεχωρίζω καλά. Αλλά βλέπω τέλεια σώματα, άψογα, αλαβάστρινα, θεϊκά. Το ένα κολλημένο στο άλλο. Αγγίζονται με ένα τρόπο σα να τους παίρνει η τηλεόραση, με ένα τρόπο να μη χαλάσει το μαλλί, το μακιγιάζ. Κάνουν έρωτα χωρίς γκριμάτσα, χωρίς ένα αναστεναγμό δείχνοντας ένα χαμόγελο όλο λάμψη. Δεν το θέλω μα κάθομαι πίσω στην σκάλα. «Γκντουπ» ακούγομαι. Όλοι ακινητοποιούνται ξαφνικά. Στρέφουν και με κοιτούν –όλοι εκτός από αυτούς που είχαν το σωστό προφίλ και γύρισαν μόνο τα μάτια, προσπαθώντας να με βρουν με την περιφερειακή τους όραση.

«Δεν είναι αυτό που φαίνεται! Συγνώμη! Φεύγω» λέω ήσυχα και κάνω να οπισθοχωρήσω. Μα τότε «για πού το ’βαλες, μείνε λίγο» φωνάζουν και οι νταγλαράδες σηκώνονται, τους βλέπω να πλησιάζουν καταπάνω μου.

Γυρνάω μπροστά και αρχίζω να σκαρφαλώνω πίσω το λαγούμι, «γαμω το διάδρομο στο gym, γαμώ» φωνάζω, «τίποτα δεν κάνει, καμιά εκρηκτικότητα στο τρέξιμο μου», νιώθω την ανάσα τους πίσω μου, ένας μου πιάνει το πόδι, γυρνάω και κλωτσάω, βλέπω την πορσελάνινη μούρη του αιμόφυρτη και γκρεμίζεται, «συγνώμη αλλά αλήθεια θέλω να φύγω!» μια γυναίκα με πιάνει, της χώνω ένα σκαμπίλι, ένας φακός επαφής εκφενδονίζεται και βλέπω το κορμί της κάτω απ’ το λαιμό, όλο τραβήγματα και ράμματα, τρύπες και κλωστές, «τα βυζιά της Τζολί, η κοιλιά της Ζιζέλ, τα κωλομέρια της Στόουν, τα χείλη της Αλίκης» μου λέει όλο καμάρι «Κοίταξε με» μου ζητάει μα εγώ κλείνω τα μάτια αηδιασμένος, «κοίταξέ με σου λέω», «άσε με, δε θέλω να σε ξαναχτυπήσω», «μη φεύγεις κοίταξέ μας» ουρλιάζει αυτή και μου δαγκώνει το πόδι.

Τα ζόμπι της ματαιότητας, ναρκισισμού και νεότητας, δεν είναι χορτοφάγα. Οι βρικόλακες της ομορφιάς τρέφονται με βλέμματα και είναι η σάρκα και το χρήμα όσων τους θαύμασαν η δύναμη που τους κρατά απ' να γίνουνε του γήρατος βορά.

Κι εγώ παλεύω με ό,τι έχω, νύχια- δόντια, δεν ξέρω τι, ανεβαίνω σχεδόν γονατιστός τις σκάλες, τα πόδια μου έχουν φτάσει στην πλάτη απ’ τον τρόμο. Βγαίνω ξανά στο φως, στο αλλόκοτο κουκλόσπιτο, πέφτω πάνω σε έναν μάγειρα φτιαγμένο από ζυμάρι –θα έχει βάλει τόση πούδρα για να κρύψει τις ραφές του που μοιάζει αλευρωμένος. «Δε θα πάρω ευχαριστώ» λέω περνώντας πλάι απ’ τα ζεστά και φρέσκα τουλουμπάκια και βγαίνω στη βροχή.

Στέκομαι κάτω της. Στέκομαι εκεί, ξεπλένομαι. Αφτιασίδωτος, καθαρός, υγιής. Στέκομαι και ξέρω ότι υπάρχω και δε χρειάζομαι τα μάτια κανενός να μου το πουν αυτό: το επιβεβαιώνει η βροχή. Το επιβεβαιώνει το νερό που με χτυπάει και ξέρω, υπάρχω, υποστατός κι αδιάλυτος.

Πήγα στο βίντεο κλαμπ μουσκίδι. Πήρα και είδα μια ταινία που θύμιζε Burton –μα στο λιγότερο τελειομανές και περισσότερο μινιμαλιστικό.

Το άλλο απόγευμα έστειλες μήνυμα ότι μου έχεις πάρει αντίτυπα από κάθε free press που κυκλοφορεί. Ακόμα κι από ένα που βγαίνει μόνο σ’ εκείνο το πολυτελές prive bar στο Κολωνάκι. Πουτάνα! Βγήκες τελικά –μη στερήσεις τη θέα σου από τους πλούσιους μεσήλικες που τρέχουν τα σάλια τους κι ανοίγουν μπουκάλια για πάρτη σου.

«Θες να βγούμε απόψε» με ρώτησες.
«Η μεν σάρκα μου πρόθυμη. Το δε πνεύμα σου ασθενές. Άστο καλύτερα...».