Καπνισμένες ψυχές, σημαδεμένα σώματα

Η Έμμυ τίναξε τη φράντζα που έκρυβε το μισό της πρόσωπο και έλεγξε αν το τσουλούφι στο κέντρο του κεφαλιού συνέχιζε να είναι όρθιο. Αφού έφαγε την τελευταία μπουκιά από το κερασμένο αμυγδαλωτό, είπε:
- Γιαγιά, έλα λίγο να σου δείξω κάτι, δεν έχεις σταθεί καθόλου από την ώρα που ήρθα...
Η Ρακέλ άφησε το δίσκο με τη βυσσινάδα και τα μπισκότα, για να καθίσει δίπλα στην εγγονή της.
- Όλο εκπλήξεις είσαι εσύ, για να δούμε τι σκάρωσες αυτή τη φορά!
Η Έμμυ σήκωσε το αριστερό της μανίκι, για να αποκαλύψει ένα κινέζικο ιδεόγραμμα, χτυπημένο πρόσφατα σε ένα μαγαζί στο Μοναστηράκι. Η Ρακέλ πετάχτηκε από την καρέκλα της και φώναξε.
- Τι είναι αυτό;
- Τατού! Δεν είναι πολύ ωραίο; Είναι το κινέζικο σύμβολο για την ελευθερία.
- Πέρασα πολλά στη ζωή μου, αλλά αυτό δεν το περίμενα από δικό μου άνθρωπο! Φύγε και μην ξαναπατήσεις εδώ!
Κατάρρευσε σε μια καρέκλα και άρχισε να κλαίει με λυγμούς, μουρμουρίζοντας «Κανείς δε με νιώθει, κανείς, κανείς..» Η Έμμυ δεν καταλάβαινε τίποτα, αλλά μετά από λίγη ώρα αποφάσισε να φύγει. Η γιαγιά της ήταν παράξενος άνθρωπος κι όταν θύμωνε, δεν υπήρχε τρόπος να της αλλάξεις γνώμη. Είπε μόνο: «Όταν νιώσεις καλύτερα, πάρε με τηλέφωνο. Δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω, δεν ξέρω τι έγινε.»
Η Ρακέλ άκουσε την πόρτα να κλείνει και σηκώθηκε για να περπατήσει τρεκλίζοντας μέχρι το μπάνιο. Σήκωσε τα μανίκια της ρόμπας της, τόσο ώστε να φανεί και ο αριθμός 156789 στο μπράτσο της, και άρχισε να ρίχνει νερό στο πρόσωπό της.

Ο Γιώργος χρειαζόταν πλέον μαγκούρα για να μπορεί να κάνει έστω και ελάχιστες αποστάσεις, από το σπίτι του μέχρι το φούρνο ή το φαρμακείο, είχε αποδεχτεί όμως αυτήν τη νέα κατάσταση και προσπαθούσε να τη δει θετικά: το αργό του βάδισμα του είχε επιβάλει να παρατηρεί πολύ πιο προσεκτικά τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω του και μετά από τριάντα χρόνια σε αυτήν τη γειτονιά, ανακάλυπτε γωνίες και λεπτομέρειες της που δεν τα είχε προσέξει ποτέ ως τότε.
Κοντοστάθηκε μπροστά από ένα στενό, για να πάρει μια ανάσα, εκεί πρόσεξε όμως ότι ένας νεαρός άντρας είχε σταθεί στο μισοσκόταδο για να κατουρήσει. Το βλέμμα του εστίασε στο μακρύ, καλοσχηματισμένο πέος του νεαρού, που είχε τραβήξει και πίσω το πετσάκι, για να μην πιτσιλιστεί, αποκαλύπτοντας μία πορφυρή, μισοερεθισμένη βάλανο. Πόσο καιρό είχε να δει γυμνό άντρα μπροστά του άραγε; Όσο για σεξ, δεν τολμούσε καν να σκεφτεί, φοβήθηκε από μικρός στη ζωή του και αυτό τον περιόρισε πολύ, πάρα πολύ.
Ο νεαρός τίναξε τις τελευταίες σταγόνες από κάτουρο και έβαλε το πέος του πάλι μέσα στο παντελόνι του. Γυρνώντας προς το δρόμο, πήρε χαμπάρι το γέρο, που είχε βυθιστεί βέβαια στις σκέψεις του, αλλά φαινόταν να τον καρφώνει με το βλέμμα του.
«Τι έγινε παππού; Παίρνουμε μάτι;» Ο Γιώργος τινάχτηκε και άρχισε να ψιθυρίζει μια δικαιολογία, με μια φωνή που είχε γίνει ακόμη πιο ψιλή τα τελευταία χρόνια, μετά την κατακόρυφη πτώση των ανδρικών ορμονών. Ο νεαρός πλησίασε το Γιώργο και τον έπιασε από το χέρι που δεν κρατούσε τη μαγκούρα, σηκώνοντας το ψηλά. «Αν σε πετύχω ξανά μπροστά μου, δε θα σεβαστώ ούτε την ηλικία σου ούτε τίποτα, πούστη γεροξεκούτη!» Το μανίκι της μάλλινης ζακέτας του τραβήχτηκε προς τα κάτω, για να εμφανιστεί ο αριθμός 124963.

Η γρια τσιγγάνα ήταν τυλιγμένη στο σάλι της, αλλά τουρτούριζε από το κρύο που ερχόταν από τις πλάκες του πεζοδρομίου, έτσι όπως είχε απλώσει τα πόδια της πάνω του. «Βοηθήστε με καλοί μου άνθρωποι, να φάνε ψωμάκι τα εγγόνια μου...» έλεγε και ξανάλεγε, και το είχε συνηθίσει τόσο πολύ πια, που περιπλανιόταν σε διάφορες σκέψεις παράλληλα, μέχρι να τη φέρει πίσω ο ήχος κάποιου κέρματος. Σε δύο μήνες θα έβγαινε ο γιος της ο Γιώργης από τον Κορυδαλλό, μετά θα ξεκουραζόταν λίγο, είχαν περάσει τα χρόνια, όλες της οι φίλες ήταν εδώ και καιρό πεθαμένες. «Αχ σο κα κερντάβ;» σκέφτηκε φωναχτά και κοίταξε τα κέρματα που είχε μαζέψει στο κεσεδάκι από το γιαούρτι. Ούτε δύο ευρώ, και ήταν εδώ από νωρίς το πρωί.
Ο αστυνομικός που στάθηκε ξαφνικά μπροστά της, χτύπησε ελαφρά με τη μπότα του το κεσεδάκι και της είπε αυστηρά αλλά ήρεμα. «Ελα γιαγιά, φτάνει για σήμερα. Σε λίγο θα περάσουν τα αυτοκίνητα των επισήμων για την παρέλαση από δω, δεν πρέπει να σε δουν.»
Αποδέχτηκε τη μοίρα της, ήταν όμως ολόκληρη υπόθεση να σηκωθεί και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να γίνει γρήγορα. Μάζεψε τα πόδια της και προσπάθησε να βάλει δύναμη με το χέρι της, ανασηκώθηκε ελάχιστα και ξαναέπεσε πίσω. Ο αστυνομικός τη λυπήθηκε και της έτεινε το χέρι του, για να τη βοηθήσει. Απλώνοντας το δικό της για να κρατηθεί από τον αστυνομικό, το μανίκι της υποχώρησε ελαφρά και φάνηκαν τα δύο τελευταία νούμερα, το οχτώ και το έξι.
- Τι είναι αυτό γιαγιά; Έχεις κάνει φυλακή και χτύπησες τατουάζ;
- Το λες κι έτσι παλικάρι μου, φυλακή ήταν, αλλά σου γράφανε το ΄χερι, ήθελες δεν ήθελες. Παλιές ιστορίες, μην τις σκαλίζεις. Δώσε το χέρι σου τώρα να σηκωθώ.


[Οι κοινότητες των Εβραίων υπέφεραν τα πάνδεινα από το Ολοκαύτωμα, αλλά δεν ήταν οι μόνες. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στοιβάχτηκαν επίσης Τσιγάννοι/ες και ομοφυλόφιλοι, ως εξίσου κατώτερα είδη ανθρώπων.
Αν συνεχίζουμε να γιορτάζουμε σήμερα τον ηρωισμό κοντινών προγόνων μας, είναι ένας ηρωισμός που απέτρεψε την κυριαρχία μιας βαρβαρότητας, αλλά δεν την εξαφάνισε. Τιμή και μνημή λοιπόν, και στους ήρωες και στα θύματα, και τότε και τώρα.]