Έχεις Άσπεργκερ?

1. Τα αγόρια με Asperger χαρακτηρίζονται ως «ισοβίως εκκεντρικά» -και όντως είναι.
2. Τα αγόρια με Asperger δεν κατέχουν την τέχνη να λένε ψέματα -αυτό τα κάνει απόλυτα ειλικρινή και «αληθινά».
3. Τα αγόρια με Asperger δείχνουν αθώα και αγνά σαν μωρά - αν και ξέρουν πολλά περισσότερα!
4. Τα αγόρια με Asperger έχουν συνήθως εμφάνιση αγγέλου (ανοιχτόχρωμοι με γαλαζοπράσινα μάτια) και περπάτημα πάπιας (λατρεύω τον Ντόναλντ Ντακ).
5. Τα αγόρια με Asperger μπορούν να σου μιλάνε για ώρες για τα πάντα, είναι σαν ανοιχτές εγκυκλοπαίδειες, μαζί τους δε θα βαρεθείς ποτέ.
6. Τα αγόρια με Asperger διατηρούν την υπερσεξουαλίκη φύση των αυτιστικών, ήτοι είναι μηχανές του σεξ.
7. Τα αγόρια με Asperger έχουν ηψηλό δείκτη νοημοσύνης και συνήθως είναι εκπληκτικοί στην Μηχανική ενώ λύνουν και δένουν υπολογιστές λες και είναι φιόγκοι σε δώρο (σκέφτεστε τίποτα καλύτερο δεδομένου ότι τα pc χαλάνε όλη την ώρα);
8. Τα αγόρια με Asperger είναι κατά της ιδιοκτησίας και της κάθε είδους κτητικότητας, έτσι δε σε ζηλεύουν και δε σε περιορίζουν.
9. Τα αγόρια με Asperger έχουν εμμονές και θέλουν να ζουν σε μια "προβλέψιμη" ρουτίνα -αν είσαι τυχερή και γίνεις μέρος της ρουτίνας τους δε θα σε αποχωριστούν ποτέ -εκτός αν εσύ το επιλέξεις.
10. Τα αγόρια με Asperger έχουν μειωμένη ενσυναίσθηση και δεν καταλαβαίνουν τι μπορεί να έχεις και να αισθάνεσαι –εκτός αν τους το πεις (αλλά το ίδιο "αργοκίνητοι" σε αυτό το θέμα, δεν είναι σχεδόν όλοι οι άνδρες?).
11. Τα αγόρια με Asperger στερούνται κοινής λογικής και μπορούν να ζητάνε απίθανα πράγματα που οφείλεις να κάνεις για να μην θυμώσουν -αν θυμώσουν καλύτερα να μη βρίσκεσαι κοντά... (ε, τέλος πάντων, κανείς δεν είναι τέλειος)!

Τα αγόρια με Asperger είναι περίπου 1/ 20.000 πλυθυσμού. Σα να λέμε τρέχα γύρευε δηλαδή...

Με αυτά και μ’ εκείνα
ζητείται (εκπαιδευμένο) πριγκιπόπουλο με Asperger
για σοβαρή σχέση

A rose is a rose is a thorn is a garden (Ασκήσεις ύφους και άμμου)

[Πριν τρεις μέρες στο εξαιρετικό μπλογκ «Η ζωή στην κατηραμένη νήσο» άφησα ένα αρκετά πολιτικό σχόλιο σε μια μάλλον πικρή αλλά καλογραμμένη προσωπική ιστορία της Στάσσας. Χτες η Τανίλα σχολίασε για το σχόλιό μου «Kυρ Άμμε, έχει σημασία; Μια ωραία ιστορία είναι πάντα μια ωραία ιστορία. Ψοφάω για ιστορίες.» κι έτσι ένα ωραιότατο φλας έσκασε στο μυαλό μου με αφορμή την Τανίλα.]

Α. Βιωματική αφορμή – Βασικό αφηγηματικό υλικό
Πέφτοντας στην Κυριακή πάνω στο τσοντοκιμαντέρ «Ο οίκος της ηδονής» του Σκάι, παρακολούθησα κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα έναν πατέρα και ένα γιο να έχουν πάει μαζί σε ένα πορνείο, για να συνευρεθούν ταυτόχρονα με την ίδια πόρνη. Κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης αλλά και στη συνέχεια, δήλωσαν χαρούμενοι στην κάμερα πόσο απήλαυσαν την εμπειρία τους, αφού δουλεύουν πολύ και οι δυο τους, οπότε περνούν λίγο χρόνο ο ένας με τον άλλο.

Β. Του ύφους – Με τον τρόπο του παλαιού «άμμου»
Το κομψό πορνογραφικό βλέμμα: Κάθισαν ταυτόχρονα στο κρεβάτι, δίπλα δίπλα πατέρας και γιος, με βλέμματα ηλεκτρισμένα από τον πόθο, με σώματα ξαναμμένα από την προσμονή και ανοιγμένα τα γόνατα. Η νεαρή πόρνη άρχισε να βγάζει αργά τα ρούχα της, λικνίζοντας νωχελικά το σώμα της μπροστά τους, πότε τρίβοντας τις θηλές της, πότε αγγίζοντας φευγαλέα τα χείλη και το λαιμό τους. Είχε μείνει μόνο με τα εσώρουχα, όταν στερέωσε ένα πόδι της μπροστά από κάθε πέος και είπε: «Άντε βρε, μην ντρέπεστε... Μόνο για μάτι ήρθατε;» Συγχρονισμένα ξεκίνησαν να βγάζουν τα πουκάμισά τους, ενώ αυτή είχε μοιράσει τα χέρια της, να χαϊδεύουν από ένα στέρνο και κοιλιά, σκυμμένη ώστε το στήθος της να στέκεται διαγώνια μπροστά από τα πρόσωπά τους. Ξεκούμπωναν ήδη τη ζώνη και τα κουμπιά του παντελονιού, όταν τα χάδια της έγιναν σπρωξιές, ρίχνοντας και τους δύο κορμούς πίσω στο κρεβάτι. «Από εδώ και πέρα αναλαμβάνω εγώ...» ψιθύρισε, ξάπλωσε κάθετα από πάνω τους, ανέσυρε το πέος του πατέρα, που υπολόγισε ότι θα χρειαζόταν λίγο περισσότερη βοήθεια και το έφερε στο στόμα της, ενώ τα στήθη της τριβόταν πλέον πάνω από το υπογάστριο και το πέος του γιου. Δε χρειάστηκε παραπάνω από μισό λεπτό για να ερεθιστούν πλήρως, να βγάλουν με βιασύνη παντελόνια, σώβρακο και μποξεράκι, να τη ρίξουν μπρούμυτα και να σπρωχτούν ποιος θα πέσει πρώτος επάνω της. «Σιγά γαμιάδες, σιγά, για μια ώρα πληρώσατε, δε θα σας ξεπετάξω στο δεκάλεπτο» διαμαρτυρήθηκε και ξεγλίστρησε ανάμεσα στα ιδρωμένα τους σώματα. Οι δύο άντρες ανασηκώθηκαν, στάθηκαν αντικριστά και κοιτάχτηκαν για μια στιγμή από πάνω ως κάτω, σταματώντας το βλέμμα λίγο περισσότερο στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, με αυτή να σχολιάζει «Όλα σου τα πήρε ο μικρός, πουτσαρά μου, όλα. Λοιπόν μείνετε όπως είστε.» Προχώρησε, ανακάθισε στα γόνατα και στάθηκε ανάμεσά τους, οδηγώντας με τα χέρια το πέος του πατέρα στον πρωκτό της και του γιου στο αιδοίο της. Προσπάθησαν και οι δύο να μπουν ταυτόχρονα μέσα της, ο γιος με μια απότομη ώθηση, ο πατέρας πιο αργά για να μην πονέσει ο ίδιος ή και την τραυματίσει, το λιπαντικό όμως που είχε χρησιμοποιηθεί παντού άφθονο από πριν, τους διευκόλυνε όλους. Αργά, ηδονικά, προσέχοντας να μην αγγιχτούν αλλά κοιτάζοντας συνέχεια ο ένας τον άλλο, μπήκαν και βγήκαν για αρκετή ώρα μέσα της, στην αρχή ανασηκωμένοι πάνω στο κρεβάτι, στη συνέχεια πέφτοντας κάτω, με το γιο ακόμα μέσα στον κόλπο της και ξαπλωμένο, τον πατέρα να ασθμαίνει και να βογκά πάνω από τους δυο τους. Τελείωσαν σχεδόν μαζί, πρώτος ο γιος γιατί δεν άντεχε άλλο, μετά ο πατέρας που ήξερε πια να κρατιέται όσο χρειάζεται. Αρκετά έξυπνη για να εκμεταλλευτεί την ευτυχισμένη τους αποχαύνωση, εκείνη ρώτησε χαμογελώντας: «Θα σας πείραζε να τραβήξουμε ένα μικρό βιντεάκι, όσο χαλαρώνετε;»
Η κλασική αφηγηματική τρικλοποδιά: Κάθισαν αμήχανα στο κρεβάτι, δίπλα δίπλα αλλά όχι κολλητά, με τα χέρια σφιγμένα πάνω στα σώματά τους, χαμογελώντας αμήχανα χωρίς να κοιτάζονται, τα πόδια κλειστά, σαν να ήθελαν να κρύψουν τα γεννητικά τους όργανα. Η νεαρή πόρνη άρχισε να βγάζει αργά τα ρούχα της, λικνίζοντας νωχελικά το σώμα της μπροστά τους και τρίβοντας τις θηλές της. Στην αρχή άγγιζε φευγαλέα τα χείλη και το λαιμό τους, αντιλήφθηκε όμως πως αντάλλασσαν αγχωμένα βλέμματα με την άκρη του ματιού τους και σταμάτησε, επιταχύνοντας το στριπτίζ. Είχε μείνει μόνο με τα εσώρουχα, όταν στάθηκε πια ακίνητη και είπε: «Άντε βρε, μη ντρέπεστε... Μόνο για μάτι ήρθατε;» Ξεκίνησαν να βγάζουν τα πουκάμισά τους, όσο πιο αργά μπορούσαν, ενώ αυτή χαϊδευόταν μόνη της, προσπαθώντας να σκεφτεί πως θα τους κινητοποιήσει. Ξεκούμπωναν επιτέλους τη ζώνη και τα κουμπιά του παντελονιού, όταν αυτή έσκυψε μπροστά από το μεγαλύτερο, απλώνοντας το χέρι στο πέος του μικρότερου. «Από εδώ και πέρα αναλαμβάνω εγώ...» ψιθύρισε, αρχίζοντας να θηλάζει το πέος του ενός και να μαλάζει το πέος του άλλου... Είχαν περάσει ήδη δέκα λεπτά, το στόμα της είχε πάρει να μουδιάζει και το χέρι της να πιάνεται, σταμάτησε για μια στιγμή, σήκωσε το κεφάλι της και διαμαρτυρήθηκε «Γαμιάδες, δε λέω, για μια ώρα πληρώσατε, αλλά δεν παίρνετε μπρος με τίποτα, κάνω κάτι λάθος; Δεν έχουμε και όλη τη μέρα δική μας». Οι δύο άντρες ανασηκώθηκαν από το κρεβάτι, με τα παντελόνια τους να πέφτουν στους αστραγάλους, στάθηκαν αντικριστά και κοιτάχτηκαν για μια στιγμή από πάνω ως κάτω, σταματώντας το βλέμμα για λίγο με τρόμο στην περιοχή των γεννητικών οργάνων. Ο μεγαλύτερος σχολίασε: «Πώς μας ήρθε να το κάνουμε αυτό;» και ο μικρότερος απάντησε: «Δεν ξέρω, κι εμένα μου φάνηκε ωραία ιδέα, αλλά τώρα έχω φρικάρει τελείως. Σε αγαπάω δε λεώ, αλλά όχι κι έτσι.» Προχώρησε, στάθηκε ανάμεσά τους, και άπλωσε τα χέρια της προς τα πέη τους, ελπίζοντας ότι τα χάδια της μπορεί να άλλαζαν γνώμη στο πάνω και γωνία στο κάτω κεφάλι. Ο μεγαλύτερος τραβήχτηκε προς τα πίσω και ο μικρότερος σχεδόν την χτύπησε απομακρύνοντας την παλάμη της μακριά. «Πατέρα πάμε να φύγουμε.» είπε κι ενώ αυτή τους κοιτούσε με απορημένα μάτια, ξεκίνησαν να ντύνονται όσο πιο γρήγορα γινόταν. Αρκετά εύστροφη για να εκμεταλλευτεί την απογοήτευσή για τα πεταμένα λεφτά, ξαφνικά τους ρώτησε: «Θα σας πείραζε να τραβήξουμε ένα μικρό βιντεάκι, αφού ετοιμαστείτε; Αν συμμετέχετε θα μπορέσω να σας κάνω και κάποια έκπτωση, δεν κάνατε που δεν κάνατε τίποτα...»
Το ρεαλιστικό κλείσιμο του ματιού: Η πενηντάχρονη καλοδιατηρημένη τσατσά μέτρησε για άλλη μια φορά με προσοχή τα δολάρια, οκέι, ήταν ακριβώς χίλια. Της άρεσε της Πίτσιζ η νέα της θέση στο “Happy bunnies’ ranch”, από παλιά αυτό γούσταρε στα πορνεία, το ζουζούνισμα των αντρών, τις χαζοκουβέντες με τις άλλες γυναίκες, τα άπειρα λεφτά που περνούσαν από το χέρια σου και κάποια έμεναν σε εσένα. Το ίδιο το σεξ δεν της έλεγε πια και πολλά χωρίς συναίσθημα, πιθανόν εκεί να ήταν από την αρχή το πιπέρι στην όλη ιστορία, αλλά πώς να το ήξερε τότε, που να το έβρισκε πλέον; Να καλή ώρα η Σάνσετ, έλαμπε από περιέργεια που θα έκανε το πρώτο της τρίο με συγγενείς, είχε φορέσει και τα πιο ακριβά της εσώρουχα για να το γιορτάσει. Προσπάθησε να θυμηθεί πριν πόσο καιρό ήταν η πρώτη φορά που είχε κάνει κάτι τέτοιο, πόσες φορές μετά το είχε βαρεθεί. Δεν μπόρεσε, μια ολόκληρη παρέλαση από σώματα, πούτσους, στήθη και μουνιά πέρασαν από μπροστά της, σαν σάρκινο καλειδοσκόπιο που δε δημιουργούσε κανένα συγκεκριμένο σχήμα. Χάζεψε λίγο στο κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης τη Σάνσετ με τους δύο άντρες, γούστο είχε, τώρα που γδύθηκαν πατέρας και γιος έμοιαζαν ακόμη πιο πολύ, γέλασε. Τα καμπανάκια σε σχήμα βυζιού κουδούνισαν και της τράβηξαν την προσοχή μακριά από την οθόνη. Πρώτος μπήκε ο φαλακρός καμεραμάν, μετά ο δημοσιογράφος με το χαμόγελο της κολγκέιτ.
- Καλώς τα τα παιδιά! Δεν είχατε τελειώσει με τα γυρίσματα;
- Γεια σου Πίτσιζ! Κι εμείς αυτό νομίζαμε, αλλά μας είπαν οι παραγωγοί ότι το κάναμε πολύ βαρετό με τις αφηγήσεις των κοριτσιών και την καθημερινότητα του πορνείου. Θέλουν περισσότερο βυζί, κώλο, βίτσια, ξερεις, για να το πουλήσουν πιο εύκολα. Εκείνη η νάνισσα που δουλεύει για σας έχει έρθει; Μήπως να τη βάζαμε να μας κάνει κανένα στριπτίζ;
- Μπα, η Μαρία Ντολόρες έχει ρεπό σήμερα. Να σου πω όμως, πατέρας και γιος που το κάνουν με την ίδια γυναίκα σε ενδιαφέρει;
- Το συζητάς; Που είναι, πότε, με ποια;
«Περίμενε» είπε η Πίτσιζ και πάτησε το record για το κανάλι 4, αφού έλεγξε σε το φάση βρίσκονταν. «Μια χαρά», σκέφτηκε, «λίγο πριν το τέλος τους πέτυχα, εκεί που τα δίνουν όλα τα ζώα».
- Λοιπόν, ετοιμαστείτε να τους πάρετε από δίπλα, γιατί σε λίγο τελειώνουν, δωμάτιο 4. Κρυφή κάμερα έχετε μαζί, αν δε θέλουν να δείξουν το πρόσωπό τους;
- Ναι ρε Πίτσιζ, τι, για χτεσινούς μας πέρασες; Να πάρε κι αυτό για την καλή συνεργασία...
Η Πίτσιζ γύρισε το μάγουλό της, για να εισπράξει ένα φιλάκι μαζί με το πενηνταδόλαρο. «Τελικά, ποτέ δεν είναι αργά για λίγο συναίσθημα» μουρμούρισε και έχωσε το χαρτονόμισμα κάτω από το αριστερό της στήθος.
Το σηκωμένο διανοούμενο δάχτυλο: Ιδίως οι άντρες αναγνώστες είναι πιθανό να έχετε δει τις μικρές ώρες της Κυριακής ένα ντοκιμαντέρ του Σκάι με τίτλο «Ο οίκος της ηδονής», που αφηγείται ιστορίες εκδιδομένων γυναικών, προαγωγών και πελατών σε αμερικάνικα πορνεία. Οι είτε γυμνές είτε ημίγυμνες κοπέλες προσφέρουν άφθονη απόλαυση για το βλέμμα, ενώ κάποιες ιστορίες έχουν και ικανό ανθρωπολογικό ενδιαφέρον, τίποτα πιο αναμενόμενο δηλαδή ως θέαμα για έναν μορφωμένο νεαρό άντρα (με την κοινωνική συνήθεια της πορνογραφίας εγγεγραμμένη στην ταυτότητά του φύλου του, αλλά και με καλή δικαιολογία να το παρακολουθήσει, όντας ντοκιμαντέρ του Σκάι). Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ κατάφερε όμως προχτές βράδυ να μου προκαλέσει δύο αλλεπάλληλα κύματα ενόχλησης, για τα οποία θα ήθελα να πω αντίστοιχα δυο λόγια. Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, η σκηνή που με άφησε άναυδο παρουσίαζε έναν πατέρα και ένα γιο να έχουν επισκεφθεί από κοινού ένα πορνείο, ώστε να κάνουν έρωτα και οι δύο ταυτόχρονα με την ίδια πόρνη. Η κάμερα παρακολούθησε τους δύο άντρες ντυμένους ακόμη να δηλώνουν πόσο χαρούμενοι ήταν που βρίσκονταν επιτέλους με αυτόν τον τρόπο, κατά τη φάση που έβγαζαν τα ρούχα τους μαζί με τη νεαρή πόρνη, αλλά και αμέσως μετά τη συνεύρεσή τους, όπου εξηγούσαν ότι βρήκαν αυτόν τον τρόπο για να περάσουν ευχάριστα χρόνο μαζί ο ένας με τον άλλον, καθώς δούλευαν πολύ και οι δύο τους, οπότε βλέπονταν ελάχιστα. Έχω μεγαλώσει χωρίς αδελφό και πατέρα, οπότε η συγκαλυμμένη αιμομιξία της συγκεκριμένης συνεύρεσης υπερβαίνει τη φαντασία μου, το όποιο οιδιπόδειο βίωσα ψυχαναλυτικά με τη μητέρα μου, δεν έδωσε ποτέ τροφή σε τέτοιες φαντασιώσεις. Βρίσκω σίγουρα στη συγκεκριμένη οικογενειακή σχέση μια πολύ χαλαρή οριοθέτηση ανάμεσα σε πατέρα και γιο, πιθανά επικίνδυνη (όταν ξέρουμε μάλιστα απλές φιλίες, τις οποίες αποσυντόνισε ή διέλυσε η ανάπτυξη της σεξουαλικής τους πλευράς), δε θα ήθελα όμως να κρίνω περαιτέρω μια οικογένεια που δε γνωρίζω, αλλά απλώς είδα στην τηλεόραση. Το ότι όμως είδα αυτήν την οικογένεια στην τηλεόραση είναι ακριβώς το δεύτερο ζήτημα που ήθελα να θίξω. Λέγεται ευρέως και είναι πιθανόν αλήθεια ότι στην Αμερική η τηλεόραση είναι πολύ πιο κανιβαλική και φασίζουσα από την αντίστοιχη δική μας ευρωπαϊκή. Το ότι όμως βρέθηκε ένα τηλεοπτικό κανάλι να καταγράψει έναν πατέρα και γιο που συνευρίσκονται ερωτικά με μία πόρνη, ενώ αυτοί δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να μοιραστούν την εμπειρία τους με το τηλεοπτικό κοινό με κάνει να τρομάζω. Η έλλειψη οριοθέτησης ανάμεσα σε πατέρα και γιο επενδύεται επιπλέον με την έλλειψη οριοθέτησης ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, τόσο πολύ και τόσο έντονα, που θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για ένα χάος που οι μόνοι συνεκτικοί αρμοί που του απομένουν είναι τελικά το θέαμα μέσα από το οποίο παρουσιάζεται.

Γ. Περί ύφους: Με τον τρόπο του νέου «άμμου»
Μια ιστορία ποτέ δεν είναι απλώς μια ιστορία. Ο/η συγγραφέας τη μορφοποιεί με το ύφος που θα χρησιμοποιήσει, ο/η αναγνώστης/τρια την παραμορφώνει με τον τρόπο που θα την καταλάβει κι έτσι γινόταν μάλλον από την αρχή της δημιουργικής γραφής. Κοινές συμφωνίες για τον τρόπο ανάγνωσης των κειμένων υπάρχουν βέβαια, τις οποίες περιγράφει (ή και κατασκευάζει) το ευγενές επάγγελμα των φιλολόγων, σταθεροποιεί η ανθρώπινη ιστορία, περιορίζει η φύση της ανθρώπινης αντίληψης. Θα μπορούσα να εξηγώ και να επιχειρηματολογώ για ώρα σχετικά με τα παραπάνω, μπήκα όμως στον κόπο και την απόλαυση να μιμηθώ τον Ραιημόν Καινώ, ακριβώς για να αποφύγω το ένα μοναδικό κείμενο και να αποσταθεροποιήσω τις ήδη ποικίλες αναγνώσεις σας.
Η όποια ιδιοτυπία μου ως ιστολόγου έγκειται μάλλον στο ότι κινούμαι εδώ και γύρω σας με μια τριπλή συνεκτική ιδιότητα, του εθισμένου στη γραφή αναγνώστη, του εμπλεκόμενου με τη γραφή συγγραφέα, του αποστασιοποιημένου από τη γραφή γλωσσολόγου, αυτού που μπορεί να χαρεί τα παιχνίδια του ύφους, να τα δημιουργήσει, αλλά και να τα αναλύσει, σαν έργα, συνήθειες και σκέψεις. Για τούτο το λόγο σπάνια θυμώνω με τα σχόλια που δεν «καταλαβαίνουν τι ήθελα να πω» στο ποστ μου, για αυτό το λόγο δεν είμαι σίγουρος ότι «κατάλαβα τα ποστ σας», μέχρι να απαντήσετε τα σχόλια μου. Δεν είμαι ευγενικός, αλλά αβέβαιος, αφού ο σκεπτόμενος ορθολογισμός μου δε μπορεί να μην αναγνωρίζει το συγγραφικό μου χάος και την αναγνωστική μου παρερμηνεία, χαρούμενα εγκλωβισμένος στην πολλαπλή μου ταυτότητα, όπως και συχνά αγχωμένος από αυτήν. Πιο ποιητικά, κουβαλώ μια γλώσσα αρκετά ηλεκτρική, τόσο όσο να με κινητοποιεί, όσο και να με βραχυκυκλώνει.

Αυτό το ποστ περιέχει ψήγματα από σχεδόν ολόκληρη τη γλώσσα μου, δε γράφτηκε όμως για να είναι αυτοαναφορικό. Σε αυτά τα παιχνίδια της γραφής και της ταυτότητας, εντέλει της επικοινωνίας, αισθάνομαι πολλούς/ές από εσάς συγγενικούς/ές μου, με τα πολλαπλά σας πρόσωπα ή το ένα και μοναδικό που κρύβει τα υπόλοιπα ανεπιτυχώς, στυλίστες/τριες μιας τέχνης ταπεινής, όπως η καθημερινή επικοινωνία. Αυτή την οικείοτητα μου τη χάρισε το μπλόγκινγκ, και την αφορμή για να την καταγράψω η αγαπημένη μου τσαμπουκαλού Τανίλα.

Για όλα τα πράγματα υπάρχει η πρώτη φορά: αηδιάζοντας με το μπλόγκινγκ

Το ποστ αυτό προκύπτει εν θερμώ και γι’ αυτό ίσως φανεί κάπως ασυνήθιστο στους τακτικούς αναγνώστες. Ενάμιση χρόνο που γράφω εδώ πέρα έχω αποφύγει το metablogging όπως ο διάολος το λιβάνι: δε βρήκα ποτέ κάποιον αρκετά σοβαρό λόγο για να επιτεθώ σε συμπλόγκερ, θεωρώντας πάντα ότι η καλύτερη λύση είναι η σιωπηλή απαξίωση ή η στηλίτευση της άποψης και όχι του ανθρώπου.
Μπαίνοντας όμως σήμερα στο μπλογκ του ΠρέζαTV διάβασα με έκπληξη τα ονόματα των κατηγορουμένων για την υπόθεση παιδοφιλίας, μαζί με την προτροπή στους αναγνώστες να στείλουν φωτογραφίες των ατόμων αυτών, αν έχουν. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αφήσω δύο πολιτισμένα θυμωμένα σχόλια και να διαγράψω τον ΠρέζαTV από τα λινκ μας. Δε νιώθω να μου αρκεί.
Βρίσκω ανθρώπινη (αν και λίγο ανώριμη) την ανάγκη για όσο περισσότερη δημοσιότητα γίνεται στη σελίδα σου κι έτσι έχω παρακολουθήσει με κατανόηση τους πιασάρικους άλλα άσχετους με το θέμα τίτλους, τους τσαμπουκάδες και το βρισίδι για το τίποτα, το σπαμάρισμα στα σχόλια, μέσα που μετέρχονται πολλοί συμπλόγκερ για να ανεβάσουν την αναγνωσιμότητά τους. Ο βαθύς κιτρινισμός του press gr με έκανε πρώτη φορά να θυμώσω, αλλά εκεί φάνηκε ότι κρύβονταν από πίσω δημοσιογράφοι και οικονομικοπολιτικά συμφέροντα, συνδυασμός εκρηκτικός και πολύ αρχαιότερος από τα μπλογκ.
Σήμερα λοιπόν για πρώτη φορά στη διαδικτυακή ζωή μου τρόμαξα και αηδίασα: είτε για να ανεβάσει την αναγνωσιμότητά του, είτε γιατί με ειλικρίνεια αισθάνεται διαδικτυακός εισαγγελέας, ο ΠρεζαTV αποφάσισε να δημοσιοποιήσει ονόματα κατηγορουμένων για ένα τόσο σοβαρό έγκλημα και μάλιστα να ζητήσει από τους αναγνώστες του να του προσκομίσουν φωτογραφικά στοιχεία (ως χαφιέδες, ως διαδικτυακά όργανα της τάξης, ως τι;). Ακόμη κι αν έχει διασταυρώσει με απόλυτη βεβαιότητα τα ονόματα αυτά, πράγμα απίθανο, η άνεση με την οποία επιτίθεται σε συμπολίτες του, βάζοντας τους στον κίνδυνο της κοινωνικής κατακραυγής ή ακόμη και του λιντσαρίσματος, χωρίς να μπορεί να γνωρίζει αν ευσταθούν οι κατηγορίες αυτές, με άφησαν άναυδο. Είτε είναι επιπόλαια αφελής, είτε συνειδητά επικίνδυνος, ντρέπομαι για λογαριασμό του. Κι επίσης να τη χαιρόμαστε τη δημοσιογραφία των πολιτών μας, εκεί που λες ότι δεν πηγαίνει παρακάτω, πάντα βρίσκεται κάποιος να σε εκπλήξει.

[Το ποστ αυτό δε γράφεται για να ξεκατινιαστούμε με τον ΠρέζαTV ή με κάποιον υποστηρικτή του: είμαι θυμωμένος και επιτίθεμαι στη λογική που εκφράζει σε μια συγκεκριμένη συγκυρία ένα συγκεκριμένο άτομο. Αν κάποιοι θέλετε να μαλώσουμε για το συγκεκριμένο θέμα, είστε ευπρόσδεκτοι στα σχόλια.]
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ανανέωση 1: Μετά από σχετικό σχόλιο του Αλλού Φαν Μαρξ και σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο, διαπίστωσα ότι τουλάχιστον άλλα πέντε μπλογκ είχαν αναδημοσιεύσει τον κατάλογο με τα ονόματα, ενώ ένα από αυτά ζητούσε επίσης φωτογραφίες από τους αναγνώστες, με αρχική πηγή τους δημοσιογράφους Γ. Καρρά και Στ. Χίο της εφημερίδας Εspresso. Να τους χαιρόμαστε όλους τους, πολίτες και επαγγελματίες δημοσιογράφους.
Ανανέωση 2: Σήμερα, μια μέρα μετά από τη συγγραφή του ποστ, ανακοινώθηκε στις ειδήσεις ότι με νέο Προεδρικό Διάταγμα επιτρέπεται η δημοσιοποίηση ονομάτων και φωτογραφιών ακόμη και υπόδικων για ειδεχθή εγκλήματα, όπως η παιδεραστία. Η πραγματικότητα με υπερέβη, το μόνο που έχω να πω προς το παρόν είναι πως λυπάμαι για την υποχώρηση στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων, όπως το τεκμήριο της αθωότητας.

could have made it to the Eurovision - indieannlog set 28

Γαλλία... Μακράν η έκπληξη της βραδιάς, είδα ξαφνικά τον Sebastian Tellier ως άλλο Jarvis Cocker να τραγουδά το Divine και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλά για μια φορά να έστελναν στη Eurovision τα πραγματικά hype συγκροτήματα της κάθε χώρας...

πχ...

Βέλγιο... Tim Vanhamel - Until I find you. Σκοτάδι στη σκηνή, πίσω μεγάλο video-wall που δείχνει βέλγικους δρόμους ο Tim περπατάει πάνω σε έναν κυλιόμενο διάδρομο κι ενώ βρίσκεται συνέχεια στο κέντρο της σκηνής εμείς νομίζουμε ότι έχει τσάκισε να ψάχνει απεγνωσμένα την καλή του.

Γερμανία... Paul Van Dyk ft Rea Garvey –Let go. Η Γερμανία συμμετέχει με έναν dj –αν ένας Tiesto μπορεί να σηκώσει στην πλάτη του ολόκληρη την έναρξη της Ολυμπιάδας δε θα μπορέσει o Van Dyk να τα βγάλει πέρα με ένα ευρωπανηγυράκι; Ο τραγουδιστής των Reamonn συνδράμει μιμούμενος απταίστως τον Bono και μιας και καλοκαίρι πλησιάζει θα το έβλεπα για μεγάλο hit in the heat

Αγγλία... Team Waterpolo - Letting go. Το συγκρότημα από το Preston θα εμφανιστεί στη σκηνή σαν την Αλίκη στη Μανταλένα: με θαλασσινό συνολάκι πάνω σε βάρκα στον ωκεανό και γλάροι να πετάνε από πάνω τους, η φυσαρμόνικα θα σε κάνει να θες να τραγουδήσεις «μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλααάζια» και ναι, επιτέλους η Αγγλία θα δείξει το πραγματικό της indie beatle εαυτό.

Δανία... Cartridge - The woods. Το σκηνικό είναι η Κοκκινοσκουφίτσα να κυνηγάει τον λύκο ανάμεσα στα δέντρα –οικολογικό μήνυμα- όπου δέντρα είναι ντυμένα τα αγόρια της μπάντας –παρά τα χιόνια και τον συντηριτισμό στην κατάψυξή, κάτι φρέσκο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Βουλγαρία... Ostava - Buzy. Έψαχνα το single "baby" –που προσωπικά μου θυμίζει εκπληκτικά bokomolech- αλλά δεν το βρήκα, ακούστε αυτό που θυμίζει κάτι από Suede και είναι επίσης μια χαρά.

Ammoscast 3: Η πολιτική Eurovision – Ελλάδα και Κύπρος

Αρχικά σκόπευα να κάνω μια χιουμοριστική αναδρομή στην ιστορία των συμμετοχών Ελλάδας και Κύπρου, αφού άκουσα όμως όλα τα τραγούδια, ενθουσιάστηκα τόσο που αποφάσισα να το ρίξω στην κριτική κοινωνική ανάλυση της ποπ κουλτούρας (παραστρατημένοι του google, προχωράτε από εδώ και πέρα με δική σας ευθύνη). Ως «πολιτική Eurovision» δεν εννοώ τη συνήθεια ορισμένων χωρών να αλληλοψηφίζονται, ή τα οικονομικά συμφέροντα που μπορεί να κρύβονται πίσω από ένα διαγωνισμό ποπ μουσικής. Όλα αυτά είναι βέβαια πολιτικά ζητήματα με την ευρύτερη έννοια, αλλά δε συνδέονται στενά με τα ίδια τα τραγούδια, καθαυτό αντικείμενο ενός ammoscast. Σήμερα θα δώσω έμφαση σε τραγούδια που έχουν στείλει η Ελλάδα και Κύπρος με έντονη ιδεολογική φόρτιση, συνήθως εθνικοπατριωτική, αλλά όχι μόνο. Ο σύντομος σχολιασμός μου σε καθένα από αυτά δε σκοπεύει να λειτουργήσει ως αντι-προπαγάνδα, αλλά απλώς να υποψιάσει τον αναγνώστη σχετικά με την πονηρή αθωότητα του τραγουδιού.

Ελληνορθόδοξος πολιτισμός: «Σωκράτη εσύ σουπερστάρ» (Ελλάδα - 1979)

Ο Σωκράτης του τραγουδιού είναι αυτός ακριβώς που έχει στο μυαλό του και ο Παναγιότατος Άνθιμος Θεσσαλονίκης. Στο πρώτο κουπλέ ακούμε πως ήταν ο πρώτος Χριστός, γυρνούσε με κάπα ζητιάνου και πουλιά στα γένια του (σαν το Φραγκίσκο της Ασίζης) μιλώντας για αγάπη και φως, σοφός των σοφών βασιλιάς (για να πάρει και λίγο από Σολομώντα). Ο Σωκράτης ξαναγίνεται Χριστός στο δεύτερο κουπλέ, αφού δικάζεται από ένα λαό – Πιλάτο και ξεψυχάει για να βρεθεί μαζί με τον αιώνιο θεό. Εν κατακλείδι σε αυτό το τραγούδι ο Σωκράτης συναντά από τη μια μεριά το μιούζικαλ Jesus Christ Superstar και από την άλλη τη γνωστή ρητορική για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους ως πρόδρομους του χριστιανισμού (προφανές πρωθύστερο, καθώς ο χριστιανισμός ήταν που δανείστηκε πολλά από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία), για να δημιουργήσει ένα ωραιότατο παράδειγμα μεταμοντέρνου χυλού.

Η αδιάσπαστη συνέχεια του Ελληνισμού: «Στη φωτιά» (Κύπρος – 1995)

Ήρωας του τραγουδιού αυτού είναι ο Έλληνας, ο οποίος στο πρώτο κουπλέ και ρεφρέν επιζεί μόνος του πολεμώντας και περνώντας μέσα από τη φωτιά, παρόλο που τον έχουν τρυπήσει καρφιά, παρόλο που οι άλλοι έλεγαν ότι ο Έλληνας χάθηκε. Στη συνέχεια στο δεύτερο κουπλέ, ο Έλληνας οφείλει να κρατήσει τη φωτιά στο στήθος του άσβεστη, προσπερνώντας τα λόγια που ακούει γύρω του, για να μη χάνει το κουράγιο του. Θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε σε αυτό το τραγούδι τη δυνατότητα για μια πανανθρώπινη ερμηνεία, για το άτομο που επιβιώνει παρά τις αντιξοότητες που συναντά. Η επιλογή όμως του στιχουργού να ονομάσει αυτό το άτομο «Έλληνα» μας προτρέπει μάλλον να σκεφτούμε τον ελληνισμό που επιβίωσε παρά τις επιθέσεις και τις καταπιέσεις των εχθρών του, που προσπάθησαν να του στερήσουν την ταυτότητα και την κληρονομιά του. Η συζήτηση υπερβαίνει φυσικά την παράγραφο ενός ποστ, καλό είναι όμως να αναφέρω πως η πολιτισμική σύνδεσή των Νεοελλήνων με τους Αρχαίους Έλληνες διαμέσου των Βυζαντινών δεν είναι καθόλου δεδομένη για την επιστήμη της ιστορίας (ενώ αντίθετα είναι δεδομένη η προσπάθεια των κυβερνήσεων από καταβολής ελληνικού κράτους να μας πείσουν σχετικά με αυτήν).

Ο Θεός αγαπά την Ελλάδα και τιμωρεί τους εχθρούς της: «Ποια προσευχή» (Ελλάδα – 1995)

Άμεσα συγγενικό με το προηγούμενο τραγούδι (συνυπήρξαν μάλιστα την ίδια χρονιά στο διαγωνισμό), εδώ παρακολουθούμε τα βάσανα της Ελλάδας, που μοιάζει με αρχετυπική γυναίκα παραμυθιού. Της κλέβουν την περιουσία, το θρόνο και το αστέρι (ποιο αστέρι; ένα είναι το αστέρι, όπως μία και η Μακεδονία), αυτή όμως συγχωρεί τους εχθρούς της και αναρωτιέται ποια προσευχή να κάνει για να συγχωρεθούν από τις αμαρτίες τους και να σωθούν. Παρόλο που δε λέγεται ρητά, νομίζω υπονοείται με σαφήνεια πως για να σώσει μια προσευχή τους εχθρούς της Ελλάδας, μάλλον ο Θεός σκοπεύει να τους τιμωρήσει. Η εικονοποιία της Ελλάδας ως πληγωμένης και κουρελιασμένης που σέρνεται στα χώματα, όπως και η μυθική πίστη σε ένα Θεό που αγαπά ειδικά τους αυθεντικούς – χριστιανούς – Έλληνες – Ορθόδοξους, εκβάλλει από το 19ο αιώνα και τη Μεγάλη Ιδέα στα τέλη του εικοστού, με ένα ομολογουμένως ευχάριστο και λαμπερό περιτύλιγμα. Είναι σαφές ότι τα συμφέροντα της Ελλάδας έχουν συγκρουστεί και συγκρούονται κατά καιρούς με δυνάμεις μεγαλύτερες από αυτήν. Το γεγονός αυτό όμως δεν ακυρώνει ότι το ελληνικό κράτος υπερτριπλασίασε την έκταση του τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια και είναι σχεδόν τριάντα χρόνια μέλος της ισχυρότερης οικονομικοπολιτικής κοινότητας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τα ξενόφερτα στοιχεία απειλούν την αυθεντικότητα του ελληνικού πολιτισμού : «Ελλάδα, χώρα του φωτός» (Ελλάδα – 1993)

Οι στίχοι είναι άξιοι ρητής καταγραφής: «Ελλάδα χώρα του φωτός/ του κόσμου αρχή και γυρισμός/ τόπος που διάλεξε ο θεός/ κάτι τρέχει/ πέρα βρέχει/ έρχεται δύσκολος καιρός/ και σου φωνάζει ο ουρανός/ κάτσε σκέψου/ λογικέψου/ Τη μια μας παίζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι/ παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη./ μας ξεγελάνε με σεκλέτι και μεράκι/ πνεύμα αθάνατο, σε τρώει το σαράκι. Ελλάδα, χώρα του φωτός/ πολεμιστής ειρηνικός/ κάνε άλλο ένα βήμα μπρος/ για προχώρα/ ήρθε η ώρα/ είσαι του κόσμου το κρασί/ κι ας μην το ξέρεις ούτε εσύ/ κάτσε βρες τα/ και έβγα πες τα/ Τη μια μας παίζουν ροκ κτλ.» Η Καίτη Γαρμπή, πιστή στην παράδοση του μπουζουκοπόπ είδους, όπου τραγουδάς κάτι με νόημα «με άφησες – την ταλαίπωρη – θέλω να πεθάνω», αλλά με μουσική και ύφος «περνάω τέλεια – είμαι θεά – πάρε με τώρα» μας κάνει ένα ταχύρρυθμο μάθημα στις αξίες του ελληνικού πολιτισμού και τις απειλές της ξενόφερτης κουλτούρας, τόσο από την Ανατολή, όσο και από τη Δύση. Από τη μεριά μου πολύ φοβάμαι ότι ο ελληνικός πολιτισμός (αν υπάρχει ως ενιαία οντότητα) ήδη από τα αρχαία χρόνια φημίζεται ακριβώς για την ικανότητα να ενσωματώνει δάνεια πολιτισμικά στοιχεία, αναδεικνύοντας πρωτότυπες συνθέσεις.

Η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο: «Παναγιά μου, Παναγιά μου» (Ελλάδα 1976)

Το τραγούδι αυτό κουβαλά πολλά πλεονεκτήματα, πέρα από την κρυστάλλινη φωνή της Μαρίζας Κωχ. Παίροντας μορφολογικά στοιχεία από λαϊκά μοιρολόγια και θρήνους, οι στίχοι οικοδομούν την αντίθεση «πληγές της Κύπρου που μοιάζουν με χάρες της Κύπρου»: οι σκηνές δεν είναι κάμπινγκ αλλά κατασκηνώσεις προσφύγων, τα ερείπία δεν είναι αρχαία μνημεία αλλά γκρεμισμένα σπίτια, τα σκαμμένα χωράφια δεν ετοιμάζονται για σπορά αλλά για τάφους. Αν το τραγούδι ήταν γραμμένο αλλιώς θα όφειλα να επισημάνω ότι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο τραγικών πολιτικών επιλογών από τη μεριά τουλάχιστον των Ελλαδιτών και φυσικά την ισχυρή εμπλοκή του αμερικανικού παράγοντα. Σε αυτή του τη μορφή όμως αναγνωρίζω στο στιχουργό τη μαγκιά να μιλήσει για το δράμα των προσφύγων και των πολεμικών καταστροφών, αλλά ούτε μια στιγμή για εχθρούς, σε εποχές μάλιστα μαχητικά φορτισμένες, με νωπές τις μνήμες από την εισβολή.

Ο πλανήτης πεθαίνει, αλλά οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα: «S.O.S.» (Κύπρος 1991)

Οι οικολογικές εμμονές αυτού του μπλογκ είναι γνωστές στους σταθερούς αναγνώστες, οπότε θα περίμενε κανείς να επικροτήσω μια συμμετοχή τραγουδιού που καταγράφει πολλά και σημαντικά οικολογικά προβλήματα (πυρκαγιές, πυρηνικά, φαινόμενο του θερμοκηπίου, ατμοσφαιρική ρύπανση, όξινη βροχή, εξαφάνιση ειδών) εκπέμποντας S.O.S. εκ μέρους του πλανήτη Γη. Δυστυχώς στους στίχους περιλαμβάνεται η συνηθέστερη δικαιολογία του μέσου πολίτη για την έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης και δράσης από τη μεριά του: «οι άνθρωποι σωπαίνουν και δεν ξέρουν τι να κάνουν πια». Να ανακυκλώνουν, να μετακινούνται με μέσα μαζικής μεταφοράς, να μην αγοράζουν πράγματα που δε χρειάζονται, να μη χτίζουν ενεργοβόρα σπίτια, να ψηφίζουν κόμματα που ενδιαφέρονται για το περιβάλλον, αν έχουν χρόνο να μπουν σε καμιά οικολογική ομάδα. Αυτά να κάνουν, για αρχή.

Το αστέρι της Βεργίνας και η μπότα του φαντάρου: «Όλου το κόσμου η ελπίδα» (Ελλάδα 1992) και «S.A.G.A.P.O» (Ελλάδα 2002)


Σε αντίθεση με όλα τα προηγούμενα τραγούδια που παρουσιάστηκαν, σε αυτά τα δύο η όποια ιδεολογική φόρτιση δεν ανήκει στο στιχουργό. Ένα συμπαθές τραγούδι, όπως το «΄Ολου του κόσμου η Ελπίδα», το οποίο μάλλον μιλά για την ανασφάλεια του σύγχρονου ανθρώπου σε καιρούς έντονων αλλαγών, επενδύεται με πολεμικά τύμπανα, τριήρη, ασπίδες που θυμίζουν τον ήλιο της Βεργίνας και κόσμημα στην τραγουδίστρια τον ήλιο της Βεργίνας. Από την άλλη η καλτ τραγικότητα του S.A.G.A.P.O. προσπαθεί να πείσει κάποια να εκφράσει την αγάπη της, με στολές μηχανόβιου ματατζή ρόμποκοπ και στρατιωτικό βηματισμό. Ο Μιχάλης Ρακιτζής έχει στο ενεργητικό του και βιντεοκλίπ με εικόνες του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και της Αγιάς Σοφιάς χωρίς μιναρέδες, οπότε το πιο εύκολο θα ήταν να τον εντάξουμε ιδεολογικά στον εθνικισμό και το μιλιταρισμό. Ευτυχώς στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα καταλήγει τόσο γελοίο, ώστε να χαιρόμαστε για το υφολογικό αυτογκόλ του καλλιτέχνη.

Αντι επιλόγου, κάπως αφελής, πλην όμως υγιής, φιλοπατρία: «Μάνα μου» (Κύπρος 1997), «Γένεσις» (Κύπρος 1998) «Ντίρι ντίρι» (Ελλάδα – 1994)
Τα σχόλιά μου μέχρι τώρα υπήρξαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία δηλητηριώδη, τόσο που να φαίνεται ότι είμαι αντίθετος με οποιαδήποτε συμμετοχή μιλά για την Ελλάδα και την Κύπρο ή γενικότερα για την πατρίδα και την πολιτική. Η αντίθεσή μου δεν είναι όμως αισθητική, αλλά ιδεολογική: προσπάθησα να κάνω σύντομες, σχεδόν επί τροχάδην κριτικές, σε πολιτικές απόψεις που βρήκα να κρύβονται πίσω από τα συγκεκριμένα τραγούδια, από τη σκοπιά πάντα ήπιου αντιεθνικιστή, αλλά όχι και άπατρι. Για να κάνω ακόμη σαφέστερη αυτή τη θέση μου, σας παρουσιάζω αμέσως μετά τρία τραγούδια που δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα, αλλά δε διαφωνώ ιδεολογικά με τους στίχους ή την παρουσίασή τους. Μιλούν και τα τρία για τις όμορφες χάρες της Ελλάδας και Κύπρου, είτε εκφράζοντας την αγάπη των δημιουργών για την πατρίδα τους (Γένεσις και Μάνα μου) είτε τον έρωτα του αφηγητή για μια γυναίκα που συναντά σε ένα ελληνικό νησί (Ντίρι ντίρι). Κάπου εδώ τελειώνει λοιπόν αυτό το μάλλον πρωτότυπο αφιέρωμα στην πολιτική Eurovision.

Η ιστορία του χεριού μου που γράφει

Η αγαπητή theorema κάλεσε εμένα και την Ινδιάννα να παρουσιάσουμε ένα χειρόγραφό μας, στο πλαίσιο του project - μπλογκοπαιχνιδιού Ιδιογράφως. Ταλαιπωρήθηκα λίγο με το σκάνερ, κάθε πρόταση έβγαινε με διαφορετική φωτεινότητα, οπότε αναγκάστηκα να κόψω το κείμενο σε πέντε κομμάτια - jpeg.

Καλώ με τη σειρά μου να δώσουν ένα χειρόγραφό τις: Στάσα, Μαριλένα, Single Mamma και τη Φωτούλα μαζί με τις κόρες της.

Ammoscast 2 - Κάπνισμα και Σια.

[Ο υπολογιστής της Ινδιάννας έχει παραδώσει το πνεύμα, οπότε ανέλαβα χρέη μουσικού αναπληρωματικού. Προσοχή! Ακολουθεί κείμενο διαφορετικής λογικής από τα κυριακάτικα Indieannalogs, χωρίς καθόλου indie, low-fi, σκηνή του Manchester κτλ. Προχωρήστε με δική σας ευθύνη.]

Ο βασικός λόγος που ξεκίνησα το κάπνισμα στα δεκαέξι μου υπήρξε σχετικά πρωτότυπος: είχα πολύ λεπτή φωνή για αγόρι και ήθελα να τη βαρύνω, ώστε να μη με κοροϊδεύουν οι συμμαθητές μου. Το αποτέλεσμα ήταν όντως άμεσο. Στη συνέχεια βέβαια μου άρεσε η εικόνα μου σαν πιο περπατημένου, το ψηλότερο ξύπνημα μαζί με τον καφέ, το βαθύτερο χάσιμο σε συνδυασμό με το αλκοόλ, κι έτσι αγκιστρώθηκα στην απόλαυση της νικοτίνης και το βραχνό ανδρισμό μου. Μετά από δεκαπέντε χρόνια κατάχρησης (ένα πακέτο την ημέρα) και εξάρτησης (μόλις δύο αποτυχημένες απόπειρες να το κόψω, διάρκειας δύο ημερών η καθεμία), όλα αυτά έχουν ξεφτίσει. Το κάπνισμα για μένα δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από μια δέσμη ουσιών που χρειάζομαι για να παραμένω ξύπνιος και ήρεμος ή χαλαρός και ευχαριστημένος, μια συνήθεια που αρνούμαι να ξεβολευτώ και να την εγκαταλείψω.
Αν συγκρίνουμε όμως τα μικρά τελετουργικά αυτής της συνήθειας, όπως μπλέκονται με την προσωπική ιστορία και τον πολιτισμό μας, θα τα βρούμε πολύ περισσότερα σε σύγκριση με άλλων, θα της αναγνωρίσουμε αν μη τι άλλο μια άρρωστη γοητεία, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το σημερινό ammoscast πιάνει τα περισσότερα από τα βασικά σύνεργα του καπνίσματος, λέει δυο καλές κουβέντες για το καθένα και πετάει από ένα σχετικό τραγούδι, χωρίς βέβαια να ξεχνάει ούτε μια στιγμή την ανοησία του.

Αναπτήρας: Στη Θεσσαλονίκη είχα μια ερωτομανή φίλη που πάντα κουβαλούσε έναν, για την περίπτωση που θα της ζητούσαν φωτιά (σημειωτέον ότι δεν κάπνιζε). Βοηθά λοιπόν τις γνωριμίες, κόβει νάιλον σπάγκους, εμποδίζει τα κορδόνια να ξεφτίσουν, υγραίνει το μελάνι στα στιλό, στέλνει μηνύματα λατρείας σε συναυλίες και κυρίως ανάβει όλους τους καπνούς. Η πιο εκνευριστική του εκδοχή είναι βέβαια όταν έχει σχεδόν τελειώσει, αλλά είναι ο μόνος στο σπίτι ή την τσέπη, με τα ατέλειωτα σπινθηρίσματα για μια ελάχιστη φλόγα. [Μανώλης Μητσιάς «Το αναπτηράκι», από τα Ισόβια των Σ. Κραουνάκη – Λ. Νικολακοπούλου.] Έτοιμο τσιγάρο: Ελαφρά αγγίζοντας τα λεπτά δάχτυλα της ντίβας, κρεμασμένο από τα σκληρά χείλη του παλικαριού, αναποδογυρισμένο στη χούφτα του φαντάρου, αλλάζοντας χέρια και στόματα στο κρεβάτι κατά τη γλυκιά αποχαύνωση, έχει άρρηκτα δεθεί με τη μοναξιά και την αποκόλληση. Άκρως αντίθετα (ή γι’αυτό ακριβώς) θεωρείται μια κάποια συντροφιά και έχει ακολουθήσει άπειρες μοναχικές βόλτες, ξενύχτια που αποχαιρετούσαν ή λαχταρούσαν τον/την αγαπημένο/η. [Βίκυ Μοσχολιού «Βραδινό σινιάλο», των Δ. Παπαδημητρίου – Γ. Γιαβάρα από το Βραδινό Σινιαλο.] Στριφτό τσιγάρο: Ταπεινός αλλά κι ευγενής συγγενής του έτοιμου τσιγάρου, πιο κακομούτσουνο και μπελαλίδικο, με τα χαρτάκια, φιλτράκια και καπνοσακούλες που απαιτεί, αλλά και πιο προσωπικό, να χαρακτηρίζει την ικανότητα και τις προτιμήσεις του χρήστη. Έχει ενδιαφέρον μάλιστα ότι στην κατασκευή του στριφτού τσιγάρου εμπλέκονται τα ίδια ακριβώς μέλη του σώματος, δάχτυλα και στόμα, που θα οδηγήσουν την ήμερη φλόγα του καπνού στα πνευμόνια. Το αγαπούν άνθρωποι χαλαροί με την εξάρτησή τους, ή χαλαροί γενικότερα, που επιλέγουν όμως να έχουν αλλεπάλληλες στιγμές αυτοσυγκέντρωσης, κάθε φορά που επιλέγουν να στρίψουν ένα τσιγάρο. [Σωκράτης Μάλαμας «Τσιγαράκι μου στριφτό» από το Γητευτή και το Δρακοδόντι των Χαΐνηδων.] Πίπα: Στο μυαλό των περισσότερων είναι συνδεδεμένη με δύο πολύ διαφορετικά πράγματα: την εκζήτηση ενός καλλιτέχνη ή διανοούμενου και την έξαψη μιας σεξουαλικής πρακτικής. Αντιφατικές γλωσσικά από τη φύση τους, δίνουν λαβές τόσο στο σοβαρό όσο και στο αστείο, όπως και να ‘χει όμως τους ανήκει η εκλέπτυνση ως γενικό χαρακτηριστικό: κάποιες σκαλιστές είναι πραγματικά κομψοτεχνήματα, οι καπνοί τους είναι από τους πιο πυκνά αρωματικούς, ενώ όλες ανεξαιρέτως απαιτούν δεξιοτεχνία για να τις κάνεις. [Δημήτρης Πουλικάκος «Στα γενέθλιά μου», από το Ελλαδέξ του Γ. Λογοθέτη.] Γάρο/Μπάφος: Εντάσσεται καταχρηστικά σε αυτόν τον κατάλογο των καπνών, αφού μοιάζει στο σχήμα που παίρνει αλλά όχι στο περιεχόμενο που έχει, μπορεί να δημιουργήσει ψυχική εξάρτηση αλλά όχι σωματική, είναι διαδεδομένο αλλά όχι νόμιμο, και κυρίως έχει ολότελα διαφορετική επίδραση. Προσωπικά με εκνευρίζει ο αποβλακωμένος λήθαργος που σταθερά μου προσφέρει κι έτσι έχω μάλλον κατά καιρούς δοκιμάσει από ευγένεια, παρά πιει, σε αντίθεση με αρκετούς φίλους και γνωστούς μου. Οφείλουμε πάντως να του αναγνωρίσουμε μια ποικιλία αντίκτυπων στους ανθρώπους, από την απλή χαλάρωση μέχρι και τη βαθιά έκλαμψη, γενναιόδωρο και ακίνδυνο τόσο, ώστε να προκαλεί απορία η εμμονή στην ποινικοποίησή του. [Σωκράτης Μάλαμας και χορός «Φάλτσος Χρησμός» των Σ. Μάλαμα - Θ. Παπακωνσταντίνου από τον Κύκλο.] Επιλογικά: Παρά το χαριτωμένο των περιγραφών μου, δεν έπαψα ούτε μια στιγμή να αναφέρομαι σε ουσίες και συνήθειες ριψοκίνδυνες, είτε σωματικά, όπως του καπνού, είτε κοινωνικά, όπως της ινδικής κάνναβης. Από τη μια μεριά στέκεται η σύνεση με την αυτονομία, μακριά από φθορές και εξαρτήσεις, από την άλλη η αμεριμνησία με την εμμονή, κοντά σε γοητείες και κολλήματα. Είτε επιλέγοντας το δεύτερο, είτε παραμένοντας εκκρεμείς ανάμεσα στα δύο, αναζητούμε την ευδαιμονία με σύνθημα «η ζωή είναι μικρή», επιτυγχάνοντας τελικά να την κάνουμε ακόμη μικρότερη... [Στέλιος Καρπαθάκης «Καπνίστε και πιείτε» του Σ. Κραουνάκη από την Κλασική Συνταγή.] {Ανθολογίες τραγουδιών σχετικών με το κάπνισμα έχουν γίνει επίσης από τον Αλλού Φαν Μαρξ (1, 2) και την αγαπημένη μου Κλέλια.}

Ανανέωση: Ο Αλλού Φαν Μαρξ στα σχόλια μου επισήμανε ότι θυμήθηκα όλα τα σύνεργα του καπνίσματος, εκτός από το τασάκι. Διορθώνω πρόχειρα την παράλειψη με ένα τραγούδι της Αρλέτας, τον "Τάκη", από το Τσάι Γιασεμιού, σε μουσική Λ. Παπαδόπουλου και στίχους Μ. Κριεζή.

Συγκέντρωση στα ΜΜΕ και οικονομική ολιγαρχία

Μόλις πήρα χαμπάρι αυτό το εξαιρετικό κείμενο στη Βιομηχανία του Εφήμερου.

DOA (dead on arrival)

Μια από τις δυο ιστορίες είναι αληθινή, η άλλη εμπνευσμένη απ΄τον Tom Waits (να ναι καλά ο Γ.Φ και το βιβλίο που μου χάρισε)! :)

Στη Νέα Υόρκη του 1987, εποχή που η μουσική ραπ βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση και ο Spike Lee κινηματογραφεί τη ζωή στα γκέτο, ο DMA -ήτοι Danny Mac Adams- είναι λευκός που ζει στο Μπρονξ. Οι συμμορίες δεν σκοτώνονται ακόμα με πιστόλια και η εποχή του break- dance είναι λίγο πίσω: οι νταήδες πλέον ανταγωνίζονται με τη μουσική και όχι τόσο τον στίχο όσο τον ήχο. Την ένταση. Τα τεράστια κασετόφωνα της εποχής έχουν τα ντεσιμπελ στο τέρμα και οι ράππερ στραβοκοιτάνε όποιον δείχνει να ενοχλείται.
Ο DMA είναι λευκός και προσπαθεί να κερδίσει τον σεβασμό. Έτσι εγκαθιστά στην σαράβαλη μπιούικ του πατέρα του ένα τεράστιο στερεοφωνικό σύστημα, ενισχυτές και πελώρια ηχεία με γούφερ. Ανεβοκατεβαίνει με το αμάξι στους δρόμους και ο θόρυβος –διότι από την ένταση περί θορύβου πρόκειται – φτάνει μέχρι τους ψηλότερους ορόφους των κτηρίων. Ο DMA είναι ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός του θορύβου της πόλης –και πράγματι τον σέβονται.
Αυτή η ιστορία κράτησε περίπου για 5 μήνες, ο DMA και η μουσική δυνατά, και η μπιούικ να τρίζει, και η άσφαλτος να δονείται, τα μωρά να κλαίνε, οι γέροι να παθαίνουν πάρκινσον και η μπιούικ να τρέμει και κάθε μπουλόνι και βιδούλα της να τρέμει και μια μέρα εκεί που πήγαινε στο δρόμο η μπίουικ έκανε ένα κρακ και έφυγε όλος ο πίσω αριστερός τροχός μαζί με τη ζάντα. Το αμάξι σούρθηκε για λίγο στο έδαφος και όσο σερνόταν έπεσε και η μια πίσω πόρτα καθώς και η εξάτμιση. Όταν σταμάτησε στη μέση της 52 οδού, ο DMA βγήκε έξω και ούρλιαξε ότι «θα σκίσει τον κώλο του καριόλη που του πείραξε το αμάξι».
Μιας όμως και ήταν σε γκέτο συνέβη ακριβώς το αντίθετο: αφού οι μαύροι έκαναν τον αθυρόστομο και προσβλητικό λευκό τόπι στο ξύλο, λεηλάτησαν πλήρως τα μηχανήματα της μπιούικ και τον άφησαν εκεί αιμόφυρτο. Λίγο πριν φτάσει το ασθενοφόρο ένας κοκκαλιάρικο μαυράκι με γυαλάκια τον πλησίασε και του είπε ότι «κανείς δεν είχε πειράξει το αμάξι σου: τα γούφερ με το συνεχές χτύπημα των μπάσων, λίγο λίγο κάθε μέρα άρχισαν και χαλάρωναν τα μπουλόνια στο αυτοκίνητο με αποτέλεσμα λίγο καιρό μετά απλά να ... αποσυναρμολογηθεί»! Και έσπρωξε τα γυαλια του κοντά στα μάτια σε φάση «δεν πήγες ποτέ σχολείο, μεγάλε»?
O DMA όταν έφτασε στο νοσοκομείο ήταν ήδη DOA.

Στη Νεα Υορκη το 1977, εποχή της ντίσκο και των τεράστιων κλαμπ, έναν φτωχός 17χρονος μαύρος ονόματι Jakardi Thomas παρασύρεται από γυαλιστερή λιμουζίνα. Μιας και είναι νέος ακόμα σε ηλικία και προφανώς εκπαιδευμένος στην κακουχία, ο νεαρός Jakardi φαίνεται να μην έχει πάθει τίποτα από την πτώση και κάνει να σηκωθεί.
Ο κολλητός που βρίσκεται δίπλα του, του λέει να μην είναι ζώον, να κάτσει χάμω ακίνητος και να κάνει τον ψόφιο κοριό γιατί αυτή η λιμουζίνα θα ανήκει σε κανέναν πάμπλουτό και καλά θα κάνει να διεκδικήσει χρήματα από την ασφαλιστική εταιρία του. Για να είναι μάλιστα πιο πειστικός, ο φίλος τον πιάνει απ’ τον γιακά και τον αφήνει να σκάσει με το κεφάλι στο έδαφος –μήπως πάθει καμία διάσειση και κερδίσει κάτι παραπάνω.
Με την δεύτερη πτώση ο νεαρός Jakardi ζαλίζεται και πραγματικά αυτή τη φορά δείχνει ζαβλακομένος. Βλέπει το παράθυρο της λιμουζίνας να ανοίγει, νομίζει ότι βλέπει και τα βιολετί μάτια της Elizabeth Taylor να τον κοιτούν, η πόρτα του οδηγού τινάζεται και πετάγεται έξω ένας τεράστιος τύπος που πάει να τον βοηθήσει. Τρέχει κοντά του και αμέσως μετά χάνεται μέσα στη νύχτα πανικόβλητος, να βρει τηλεφωνικό θάλαμο να ειδοποιήσει ασθενοφόρο –είναι περασμένα μεσάνυχτα.
Ο νεαρός Jakardi παραμένει βάσει σχεδίου ξαπλωμένος εκεί και κλείνει τα μάτια: ονειρεύεται τον ίδιο σε μια υπέροχη πολυτελέστατη κλινική και την Elizabeth Taylor να του κρατάει το χέρι και να του δίνει κουράγιο. Όπως ονειρεύεται δεν βλέπει την λιμουζίνα που κινείται καταπάνω του, μιας και ο οδηγός στην σύγχυσή του να δει τι έγινε, δεν έχει σηκώσει το χειρόφρενο.
Το αμάξι κύλησε πάνω του για δεύτερη φορά μέσα σε 10 λεπτά και αυτή τη φορά πείραξε ζωτικά όργανα, προκάλεσε επιτόπου ραγδαία εσωτερική αιμορραγία που μέχρι να έρθουν οι πρώτες βοήθειες ο μικρός ήταν ψόφιος . Στ' αλήθεια.

Wholly to be a fool while Spring is in the world

H Theorema κάλεσε τον "Αμμαζόνιο" να συμμετάσχει στην αλυσίδα χειρόγραφων του blog "Ιδιογράφως" .
Η Ινδιάννα αρπάζει την ευκαιρία να δηλώσει ότι την έχει πιάσει για τα καλά η Άνοιξη...

...και καλεί να πιάσουν τα μολύβια

ο Ορέστης
η Vain,
ο Sot
ο κρασί και νερό
και ο Γ.Ν

Μάνα μητέρα μαμά ... καλή λευτεριά... - indieannalog set 27

(η vain πρότεινε να κάνω ένα riot girls post, κι εγώ πραγματικά αναρωτιέμαι αν εμείς τα riot girls θα γίνουμε ποτέ μαμάδες... Θα δείξει)!

Μάνα ... Όπως κάποτε είπε ο σοφός Σαμμάνος "ο γάμος είναι κάτι που οι γυναίκες μεγαλώνουν περιμένοντας να ρθει και οι άντρες περιμένουν ότι θα ρθει μεγαλώνοντας: οι μεν το θεωρούν αναζωογονητικό, οι δε αναπόφευκτο". Για όλα φταίνε οι μαμάδες μας που μας μεγάλωσαν με τέτοια πρότυπα... Le tigre - Deceptacon.

Μητέρα... Οι περισσότερες μητέρες θεωρούν ότι ποτέ δεν είναι αρκετά νωρίς για να κάνεις παιδιά: προσωπικά η δική μου τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθεί να με πείσει λέγοντας "εσύ θα μεγαλώνεις το παιδί και το παιδί εσένα". Διότι η μανούλα θεωρεί αδιανόητο ότι ακόμα τρέχω σε κλαμπ και συναυλίες σαν έφηβη (μεταξύ μας, αν είχα κάνει ένα παιδί στα 18 τώρα θα ήταν 15 χρονών κι εγώ δε θα έχανα την πρόσκληση για το πάρτι της klik records χτες -που δεν πήγα ελλείψη παρέας: θα πήγαινα με το παιδί μου)! Matson Jones- Fuck off N.Y.

Μαμά... Στο shoot 'em up το μωρό ηρεμεί μονάχα ακούγοντας heavy- metal, γιατί αυτό άκουγε από την κοιλιά της μάνας του! Η δική μου μαμά μάλλον άκουγε κάργα british invasion στην εγκυμοσύνη της και οι μαμάδες των plasticines πρέπει να άκουγαν Kinks, αλλιώς πώς βρέθηκε τόση επιρροή τους στο Mister driver των νεογνών γαλλίδων?

Μαδαφακα... Ποτέ δεν ήθελα να κάνω παιδιά. Ήθελα όμως πολύ να υιοθετήσω 2-3 (έχω και το σύνδρομο να μαζεύω αδέσποτα- μην ξεχνιώμαστε). Μετά ερωτεύτηκα κάποιον και ήταν η πρώτη φορά που με σκέφτηκα με την κοιλιά στο στόμα, κατευτυχισμένη να χορεύω στο ΡΟΡ. Μετά χωρίσαμε και είπα "εγώ παιδιά δε θα κάνω- ΤΕΛΟΣ"! Μια φίλη ψυχολόγος είπε "μα δεν είναι κρίμα να μην κάνεις εσύ ειδικά παιδιά, να χάσουν τα παιδιά μια τόσο ιδιαίτερη και καταπληκτική μαμάκα"! Το "μαμάκα" μου ακούστηκε σαν ευγενικός τρόπος να με πει ..."μαλάκα". Και μιας και όποτε σκέφτομαι γιο σκέφτομαι κάτι σε Άμλετ -παιδί να σου πετύχει, καημένη μου Γερτρούδη - λέω να μείνω λευτερη για κάμποσο ακόμα... Cat Power - Free

Το ανυπάκουο ύφος – 31α Γενέθλια

Στα αμέσως προηγούμενα σχόλια η Ινδιάννα δήλωσε, για να με κολακέψει πειστικά: «το θέμα είναι ότι εσύ μπήκες στο μπλογκ να βρεις το ύφος σου και το βρήκες κι άρχισες και τα συνολικά κόνσεπτ». Μπορεί λοιπόν αυτό εδώ το πρότζεκτ που αναβοσβήνει να είναι μια άσκηση γραφής, μια περιπέτεια που οδηγεί στη συγγραφική σοφία ή το χάος (και όπως η Ινδιάννα σοφά συμπληρώνει χαοτική: «εγώ ήμουν που ήμουν αποσπασματική, έχασα ολωσδιόλου το δικό μου ύφος!»), ένα πρελούδιο για τα καλύτερα ή τα χειρότερα. Πάνω σε αυτό δυο λόγια.
Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε το ύφος μια ποιότητα της γραφής, κάτι που κάνει ο Τζόυς, η Χάισμιθ, ή έστω η Μεϊμαρίδου, αλλά όχι εμείς. Κι όμως, όλοι κάνουμε ύφος, επιλέγοντας να πούμε «χαίρετε» ή «γεια», «ντεμέκ» ή «δήθεν», «τζάσε» ή «φύγε», «ρε» ή «πουλάκι μου». Στον ανεπίσημο προφορικό λόγο είναι πολύ αυθόρμητο και ταυτισμένο με το εγώ μας για να το καταλαβαίνουμε, αλλά όσοι μας διαβάζετε και γράφετε/μιλάτε για άλλους, ξέρετε ότι μπορεί να είναι πολύ πιο περίπλοκο από ό,τι αυθόρμητο (ή ακριβώς πολύ περίπλοκο, κουβαλώντας τη ριψοκίνδυνη δημιουργικότητα του αυθόρμητου).
Είμαστε εδώ μακρινοί συγγενείς με τους ομιλητές, επειδή έχουμε αποδέκτες που απαντάν σύντομα, σχεδόν άμεσα (χωρίς την προχειρότητα του τσατ, την αργοπορία των μέιλ, τη σποραδικότητα των φόρουμ). Είμαστε εδώ μακρινοί συγγενείς με τους συγγραφείς, επειδή γράφουμε με κάποια περίσκεψη (χωρίς τη σοβαρότητα της έγγραφης δημοσίευσης, χωρίς τα ποικίλα εμπόδια της διαμεσολάβησης). Είμαστε υβρίδια κατασκευασμένα από τον εαυτό μας, όπως όλοι στο ίντερνετ. Κι αυτό θα είμαστε εμείς μόνο, μέχρι να γίνουμε η κυρίαρχη συνθήκη.
Όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ, είχα το τραύμα ενός μυθιστορήματος που δε μπόρεσε να εκδοθεί, παρά τις όποιες, μικρές προσπάθειές μου. Ανίκανος μέχρι πρότινος, το διάβασα πριν δυο βδομάδες, βρήκα αστεία λάθη και μπόρεσα να σβήσω μιάμιση σελίδα. Ακόμη το διορθώνω. Αυτή ήταν μέχρι τώρα η μεγαλύτερη γενναιοδωρία του μπλογκ μας, ότι με ξεκόλλησε από τη γραφή μου, ότι σχετικοποίησε τη συγγραφική μου ιστορία.
Κι έτσι λοιπόν ξέρω ότι με διαβάζουν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι πια από ό,τι πέρσι. Άλλαξε η ζωή μου, άλλαξα κι εγώ, θέλησα ξανά να γράψω καινούριο μυθιστόρημα, που δε χώραγε εδώ, θέλησα να πω για αυτά που μου συμβαίναν και σκεφτόμουνα, που δεν αφορούσαν όλο το παλιό κοινό.

Φέτος στην Αθήνα συνειδητοποίησα το ύφος μου συνολικά, στη γραφή μου και στην ομιλία, στην κοινωνική μου εικόνα και στο παρασκήνιό μου, αλλά και σε όλα αυτά που δε μπορώ να σας πω. Είδα το κοινό μου, με είδε κι αυτό, κυρίως επιδιώξαμε να γίνουμε παρέα στις περισσότερες περιπτώσεις. [Κι όταν λέω κοινό, περιγράφω ένα στιγμιότυπο της επικοινωνίας που ανταλάσσεται και γυροφέρνει, σαν το τσιγάρο με χασίς, κοινό σε όλους που καπνίζουν.]

Αντίθετα με πέρυσι, στα φετινά μου γενέθλια θέλησα να μιλήσω κυρίως για τη σχέση μου με εσάς, τους κάμποσους που με διαβάζετε, τους λιγότερους που με ακούτε. Ειδικές ευχαριστίες στο Nonce, ο οποίος την πρώτη φορά που διάβασα μπλογκ με γοήτευσε αρκετά για να γίνω μπλόγκερ, στην Εύη που ήταν εξαιρετική αφορμή για να κατέβω Αθήνα, στο Γιάννη που προσέφερε τις υλικές συνθήκες και τη φιλία του ως καλό λόγο, στο Σπύρο που μου ζήτησε να φανώ επαρκής πέρα από γοητευτικός, όταν κατέβηκα. Και αν μη τι άλλο στην Άννα, που κρατάει πλέον το μπλογκ.

Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά

Μια από τις δυο παράξενες ιστορίες που ακολουθούν, είναι αληθινή.

1.
H Ruslana Gregorovna μόλις είχε μάθει ότι ο σύζυγός της, μουσικός και μέλος της Συμφωνικής Ορχήστρας Αγίας Πετρούπολης, την απατά με το πρώτο βιολί, μια Ουκρανή νεοτάτη. Σε κατάσταση απόγνωσης και εντελώς απελπισμένη, μην ξέροντας τι να κάνει τα 22 χρόνια τίμιου έγγαμου βίου που έζησαν μαζί, η Ruslana αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Παίρνει τηλέφωνο τον γιό της και τον αποχαιρετά χωρίς εκείνος να καταλαβαίνει γιατί η μητέρα του του λέει ξανά και ξανά «να θυμάται πόσο τον αγαπά, να θυμάται ότι ποτέ δεν μετάνιωσε για όσα πέρασαν μαζί σε αυτή την οικογένεια- τα όμορφα και άσχημά τους».
Και ύστερα η Ruslana πήρε και πότισε τις γλάστρες της, καθάρισε το σπίτι, μάζεψε και συγύρισε και τ’ άφησε όλα όπως έπρεπε να είναι. Καθαρά και τίμια, να ξέρουν ότι αυτή τέτοια ήταν: καθαρός και τίμιος άνθρωπος, δεν ατίμασε το στεφάνι και τον άνθρωπό της.
Κι έπειτα έβαλε το πιο ανοιξιάτικο και όμορφο φουστάνι της –μετάξι κινέζικο, γεμάτο με λουλούδια, το φουστάνι του γάμου της –κιλά δεν είχε πάρει, της χώραγε ακόμη. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα, ένιωσε τον αέρα στα πλευρά της και χωρίς καθόλου να το σκεφτεί, χωρίς μια λέξη, σαν βουτιά σε παγωμένη θάλασσα, πήρε βαθιά ανάσα και η Ruslana Gregorovna έπεσε απ΄τον 4^ο όροφο της πολυκατοικίας.
Για κακή του τύχη εκείνη τη στιγμή επέστρεφε σπίτι ο άπιστος σύζυγος. Που η Νέμεσις του ήρθε ουρανοκατέβατη. Η Ruslana έπεσε πάνω του και τον σκότωσε. η ίδια τη γλύτωσε μιας και ο τροφαντός σύζυγος της έπαιξε ρόλο αερόσακου.
Στην κηδεία του η Ruslana δεν έσταξε δάκρυ κι έλεγε πως φτηνά τη γλύτωσε, μια κι έξω, πριν τον συνθλίψουν οι τύψεις.

2.
Τα βασανιστήρια, αντιθέτως με τις τιμωρίες, δε χρειάζεται να έχουν συνάφεια με το παράπτωμα για να είναι αποτελεσματικά. Διότι αν η τιμωρία προσπαθεί να συνδέσει τον σωματικό πόνο –π.χ ξυλιές στον πισινό- με συνειδητή αλλαγή της στάσης «δεν παλουκώνεις τον πισινό σου να διαβάσεις», τα βασανιστήρια δεν δίνουν δεκάρα για τη συνείδηση κανενός. Πατούν στο ασυνείδητο και για την ακρίβεια ακόμα πιο πίσω: πατούν στο ένστικτο. Του φόβου και την επιβίωσης.
Αυτά σκεφτόταν η Dora Smirnoff όσο κρατούσε δεμένο τον μέθυσο άντρα της σ’ εκείνη την καρέκλα. Σκεφτόταν αν έπρεπε να τον τιμωρήσει ή να τον βασανίσει. Αν ήθελε απλά να κόψει το αλκοόλ θα μπορούσε να τον τιμωρήσει κρατώντας τον εκεί δεμένο μέρες, φροντίζοντας έτσι μια κάποιου είδους αποτοξίνωσή του. Αλλά η Dora Smirnoff ήθελε να κόψει και άλλα χούγια στον άντρα της. Κυρίως το να πηδάει μεθυσμένος ό,τι κινείται και μετά να έρχονται οι σύζυγοι σπίτι και να σπάνε το αμάξι ή, καλή ώρα όπως εκείνη την ημέρα, να γράφουν με κόκκινη μπογιά στον τοίχο του γκαράζ «θα σε γαμήσω ανάποδα παλιόπουστα» -μιας και το προηγούμενο βράδυ είχε πάει με κάποιον άλλο κύριο μέσα στο σούρωμά του.
Η Dora πραγματικά αποφάσισε ότι δεν ήθελε να τον συνετίσει απλώς, ήθελε να βγάλει και το άχτι της. Κι έτσι λίγο μετά πλησίασε την καρέκλα του συζύγου της σέρνοντας μαζί το τρόλεϊ – μπαρ.
-Γιατί πίνεις ουίσκι, στο έχω πει δεν το μεταβολίζεις εύκολα και ζέχνει όλο το σπίτι απ’ τα χνώτα σου την επομένη.
Εκείνος την κοίταξε ανησυχος και κάπως αιφνιδιασμένος.
-Λύσε με..., της ζήτησε, το ξέρω ότι έχεις θυμώσει αλλά...
-Εγώ δεν έχω θυμώσει! Να δε με πιστεύεις; Να, πιες λίγο ουίσκι ακόμα.
Και γέμισε ένα ποτήρι και το πλησίασε σ’ αυτόν. Εκείνος έκανε να στρέψει το πρόσωπο του.
-Μα τι έχεις πάθει; Πιες το!
Και πιάνοντάς τον απ’ τη μύτη τον ακινητοποίησε και, όπως άνοιξε το στόμα του να πάρει ανάσα εκείνος, του άδειασε μέσα το ποτό.
Πνίγηκε, έβηξε, πλάνταξε ο Goran Smirnoff και «δε θα λυθώ, θα σε γδάρω ζωντανή καημένη μου» της είπε.
-Τι, θύμωσες εσύ τώρα; Να πιες λίγο βότκα να ηρεμίσεις. Ή λίγο ρούμι. Ή και τα δυο;
Για τις επόμενες τέσσερεις ώρες η Dora Smirnoff έριχνε στο στόμα του συζύγου της ποτήρια με όλων των ειδών τα ποτά που είχαν. Κι εκείνος έκανε εμετούς, κι εκείνη συνέχιζε και τελικά, τέσσερεις ώρες μετά ο σύζυγός της πέθανε από δηλητηρίαση: το αλκοόλ ήταν σε τόσο μεγάλη ποσότητα στο αίμα του που πλέον δηλητηριάστηκε από αυτό.
Η Dora Smirnoff τον έλυσε, του έβγαλε τα ρούχα, τον έπλυνε, τον καθάρισε και τον έβαλε να κάθεται στο κρεβάτι με τις πιζάμες του. Έπειτα πήρε ένα κουβά μπογιά και πήγε κι έβαψε τον τοίχο του γκαράζ.
Καθάρισε μια κι έξω εκείνη την ημέρα.

I guess I'm lo-fi...ne - indieannalog set 26

Γη... Οι pavement συνεχίζουν να γεννοβολούν απογόνους και μάλιστα εξαιρετικά εμπνευσμένους. Aπό το Chicago οι Calibrated crematorium, παίζουν lo- fi όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι 10 χρόνια μετά. Can we still hang out?

Φωτιά ... Και οι γνωστοί - άγνωστοι από το Seattle, με μια πρέζα από GBV και πολλή ανοιξιάτικη διάθεση: Throw me the statue – about the walk.

Αέρας... Το when you sleep των εκπληκτικών my bloody valentine (αχ, δε βγαίνουν πια τέτοιες μπάντες) διασκευασμένο από τους twilight singers χάνει όλη την ανοιξιάτικη θορυβώδη έκσταση του αλλά κερδίζει σε συναίσθημα.

Νερό... Απ' τα δαση του Illinois oι Lesser birds of paradise μπορεί να τα έχουν βάλει με τους νόμους ης φυσικής και να τραγουδούν I envy the photons αλλά ο ήχος τους θυμίζει ηλιαχτίδες που κυλούν ανάμεσα στα δέντρα και είναι απλά ...εκτυφλωτικοί.

Κάγκελα παντού

Αυτό μου έρχεται πρώτο στο μυαλό από τα δύο χρόνια που δούλευα ως εκπαιδευτικός στις φυλακές Διαβατών. Μετά την είσοδο στο τεράστιο κτίριο στη μέση του πουθενά και τους δύο ελέγχους στα ρούχα και τις τσάντες μας για μεταλλικά αντικείμενα, περνούσαμε στον κυρίως χώρο με τον τεχνητό φωτισμό λόγω της έλλειψης παραθύρων και τις βαριές μεταλλικές πόρτες που ανοιγόκλειναν με πάταγο, για να οδηγηθούμε σε «χώρους εκπαίδευσης» υγρούς και χωρίς κεντρική θέρμανση. Ελάχιστες από αυτές τις εμπειρίες μου ως εκπαιδευτικός μπορώ να αφηγηθώ σε ένα δημόσιο μέσο όπως το μπλογκ, καθώς εμπλέκουν σωφρονιστικούς/ές υπάλληλους, έγκλειστους/ες και λεπτομέρειες από το χώρο των φυλακών. Το γενικό συμπέρασμα χωράει όμως εδώ και είναι ότι η Πολιτεία έχει αφημένους αυτούς τους ανθρώπους στην (κακή) τύχη τους, στοιβαγμένους σε φυλακές σχεδιασμένες για το ένα τρίτο του πληθυσμού που φιλοξενούν, κρατώντας αδιακρίτως μαζί υπόδικους/ες και καταδικασμένους/ες, μικροπαραβάτες/τριες και ένοχους/ες για κακουργήματα. Το ελλιπές προσωπικό, ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες προθέσεις, ελάχιστα μπορεί να κάνει σε αυτές τις συνθήκες. Οφείλω πάντως να τονίσω πως γνώρισα υπαλλήλους στις φυλακές με πραγματικά καλές προθέσεις και αναπάντεχα θετικά αποτελέσματα, λόγω του σταθερού τους ενδιαφέροντος.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα διαβάζοντας για μια ευγενέστατη πρωτοβουλία που ξεκίνησε στο μπλογκ του Πανόπτη, στο οποίο οδηγήθηκα από την οξυδερκή Φωτούλα. Εν περιλήψει, μια ομάδα από ευαισθητοποιημένους/ες μπλόγκερ αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί για τις έγκλειστες μητέρες των φυλακών Κορυδαλλού που ζουν μαζί με τα παιδιά τους μέσα στις φυλακές, τις «μωρομάνες», όπως τις λέγαμε στα Διαβατά. Σε όσους/ες κάνει εντύπωση η ύπαρξη παιδιών μέσα σε φυλακές, ο Σωφρονιστικός Κώδικας (άρθρο 13.4) δίνει το δικαίωμα στις έγκλειστες μητέρες που έχουν παιδιά μέχρι τριών ετών να τα κρατούν μαζί τους σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, για να μη στερηθούν τη φροντίδα της μητέρας τους σε μια τόσο νεαρή ηλικία. Είναι μάλλον προφανές ότι οι φυλακές δεν είναι χώρος κατάλληλος για το μεγάλωμα παιδιών και η πρωτοβουλία των συγκεκριμένων μπλόγκερ προσπαθεί να βοηθήσει όσο περισσότερο γίνεται την κατάσταση, ανοίγοντας και μια γενικότερη ατζέντα για τα προβλήματα και τις ελλείψεις στο γυναικείο τμήμα των φυλακών. Σας καλώ/παρακαλώ όλους/ες όσους/ες με διαβάζετε να επισκεφθείτε το συγκεκριμένο μπλογκ, έστω και μόνο για να ενημερωθείτε σχετικά με ένα χώρο που σπάνια βρίσκει μέσο να δημοσιοποιήσει τα προβλήματά του.
Θα ήθελα όμως να προσθέσω και ορισμένα σχόλια για το ζήτημα. Αντιμετωπίζω γενικά ως πολύ θετική την ευαισθητοποίηση των συμπολιτών/ισσών μου για διάφορα κοινωνικά προβλήματα και τη διάθεσή τους να προσφέρουν εθελοντικά κόπο/χρόνο/χρήμα για να βοηθήσουν συνανθρώπους τους σε ανάγκη, είτε αυτόνομα είτε μέσα από έναν υπάρχοντα οργανισμό (την Εκκλησία αφορμώμενοι/ες από την ιδιότητα του/της πιστού/ής, τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις – ΜΚΟ αφορμώμενοι/ες από την ιδιότητα του πολίτη). Όποια ανακούφιση όμως και να αισθανθούμε για την αντοχή των ανθρωπιστικών αξιών στην αλλοτριωμένη εποχή μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κράτος πρόνοιας είναι πανευρωπαϊκά σε υποχώρηση και στην Ελλάδα υποχωρεί απ’τα μετόπισθεν. Καμία πρωτοβουλία ή πρόγραμμα εκπαίδευσης, περίθαλψης, απεξάρτησης κτλ. δε μπορεί να υποκαταστήσει τις οργανωμένες δομές ενός κράτους κι όταν φτάνει να το κάνει, γίνεται επικίνδυνο, επειδή ακριβώς βοηθά την Πολιτεία να μείνει στην ησυχία της και την τσιγκουνιά της (να διευκρινίσω ότι μιλάω μέσα από την πείρα ικανής συμμετοχής σε τέτοιες πρωτοβουλίες). Αν δε δημιουργούμε δηλαδή και μηχανισμούς πίεσης προς την Πολιτεία, η δράση μας μετασχηματίζεται αναγκαστικά σε φιλανθρωπία, όσο συνειδητοποιημένοι/ες για το ζήτημα και αν αισθανόμαστε. Αυτά τα λίγα με αφορμή την πρωτοβουλία των αγαπητών συναδέλφων και σε καμία περίπτωση για κριτική τους. Επισκεφθείτε, αν θέλετε τη σχετική ανάρτηση.

Πρωτομαγιά (Ammoscast 1)

Έχει ενδιαφέρον πως επικάθονται οι γιορτές και επέτειοι η μία πάνω στην άλλη, όπως κυλά η ιστορία των ανθρώπων. Η φύση άνθιζε οργιαστικά πολύ πριν να εμφανιστούμε εμείς, να σκεφτούμε το χρόνο και να τον κομματιάσουμε, να οργανώσουμε γύρω από αυτόν τις ζωές μας. Αφού όμως το κάναμε, η αρχή του ζεστού, ανθοφόρου Μάη φάντασε μάλλον εξαιρετική αφορμή για να παινέψουμε το πανηγύρι των χρωμάτων που μας περιτριγύριζε, ενδιάμεσο σημείο ανάμεσα σε σπόρο και καρπό, αλλά και για να τιμήσουμε τον πανέμορφο Άδωνη, που περνούσε τέσσερις μήνες με τη ζοφερή Περσεφόνη και οχτώ με την έκπαγλη Αφροδίτη, σπόρος κι αυτός που θαβόταν, άνθιζε και κάρπιζε.

Η πραγματική ζωή δίπλα στη φύση όμως έχει κυρίως σκληρή δουλειά και πολύ λίγα λουλουδάκια, ενώ η απομάκρυνση του ανθρώπου από αυτήν για να ζήσει σε πόλεις, δεν του προσέφερε μόνο τις ανέσεις που έλπιζε αλλά τον αποξένωσε και από τον εαυτό του. Δε θα ανοίξουμε εδώ την κουβέντα ποιος φταίει για τη φτώχια των αγροτών και την αλλοτρίωση των μισθωτών, καθώς το μπλογκ μας προτιμά να μετεωρίζεται ανάμεσα σε πολιτικό φιλελευθερισμό, οικολογία, σοσιαλισμό κι αυτονομία, παρά να παίρνει τόσο ξεκάθαρες θέσεις. Όσοι μας διαβάζετε πάντως και εργάζεστε για άλλους ή για λίγα, ξέρετε τουλάχιστον σε ποια κατάσταση αναφέρομαι.
Ας μην είμαστε πάντως αγνώμονες, οι περισσότεροι ζούμε καλύτερα από τους προγόνους μας, μακρινούς και κοντινούς. Αυτή η άνοδος στο βιοτικό επίπεδο του μέσου δυτικού ανθρώπου δεν προέκυψε αλλά κερδήθηκε με αγώνες, απεργίες, ακόμη και νεκρούς. Μια τέτοια απεργία με νεκρούς θυμόμαστε επίσης σήμερα: την πρώτη Μαΐου του 1886 στο Σικάγο εργάτες κατέβηκαν στο δρόμο διεκδικώντας το (μέχρι πρόσφατα) αυτονόητο για μας οχτάωρο. Μετά την έκρηξη μιας βόμβας μολότοφ η αστυνομία άνοιξε πυρ εναντίον των εργατών σκοτώνοντας έντεκα ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες. Η δίκη που ακολούθησε, ώστε να βρεθούν οι ένοχοι για τη ρίψη της βόμβας, οδήγησε πέντε αναρχοσυνδικαλιστές στην αγχόνη (περισσότερα κι αναλυτικότερα θα βρείτε στον cryusgeo).

Τα τραγούδια αυτού του ammoscast πιάνουν από διαφορετικές πλευρές τα παραπάνω. Ξεκινάμε με την Πρωτομαγιά της Λένας Πλάτωνος (Ημερολόγια) που παραπέμπει στη γιορτή της φύσης αλλά και στον Άδωνη που λείπει από την αγαπημένη.
Συνεχίζουμε με έναν κουρασμένο εργαζόμενο της πόλης, όπως τον περιγράφουν οι Locomondo στη Δουλειά (Ένας τρελός κόσμος). Ακολουθούν δύο τραγούδια που σας μπάζουν ελαφρά και χιουμοριστικά στο φιλεργατικό κλίμα της επετείου, το Ζώμεν εις δημοκρατίαν: τσάρλεστον για τέσσερις εργάτριες και αφεντικό του Δήμου Μούτση (Εργατική συμφωνία) και η Απλή αριθμητική του Λουκιανού Κηλαηδόνη (Απλά μαθήματα πολιτική οικονομίας). Κλείνουμε με ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου (Ρεζέρβα), το Η αγάπη δουλεύει για το σοσιαλισμό, το οποίο επιλέχτηκε ως σύνοψη και συμπέρασμα του κειμένου. Καλή πρωτομαγιά!
Υ.Γ. 1 Επειδή είναι η πρώτη φορά που κάνω το συγγραφέα – ντιτζέι (μετά από παρότρυνση μάλιστα της Ινδιάννας) αλλά σκέφτομαι να το καθιερώσω εβδομαδιαίως, θα εκτιμούσα ιδιαιτέρα τα σχόλιά σας, είτε θετικά, είτε αρνητικά.
Υ.Γ. 2 Σκεφτείτε να ανοίξετε κανά τσελεμεντε σήμερα.