Το μάτι του Picasso

Το μάτι του Picasso σα να βρίσκεται πάνω στο μέτωπό μου και σε βλέπει.
Όλα τα μέλη σου αναλύει- ανασυνθέτει.
Αλλόκοτο πολύ.

Βλέπω τη μπλούζα σου μα εκείνο τη φιγούρα.
Εγώ το χρώμα αυτό τη σκιά της ραχοκοκαλιάς.
Βλέπω τα μάτια σου το μάτι βλέπει Εσένα.
Τρελαίνομαι;

Γυρνάς απότομα. Δεν προλαβαίνω. Μένω εκεί.
ΟΚ, σε θέλω. Άλλη εξήγηση δεν.
«Μπάντα που την τραβάνε οι μαγνήτες» μου λες.
«Metallic falcons»!
«…των 70ς» λες, «είναι κάποιες πεταλούδες που τις τραβάνε οι μαγνήτες»
«Metallic... butterfly”
“Iron butterfly –έλεγα θα το ήξερες, μου είπες πώς ξέρεις από μουσική»!

Κενό
Το μάτι ξεκουράζεται
ανασυντάσσει δυνάμεις

Ενώ τα άλλα δυο, τα άλλα δυο κοινά άθλια μάτια μουσκεύουν.
«Είσαι μικρή για να τους ξέρεις, μην τρελαίνεσαι» μου λες!

Ηλίθιε
Που είμαι μικρή για όλα λυπάμαι
Που δεν είμαι αναπόδραστη
Που δε μπορώ να σ’ αναγκάσω να 'μαι αναγκη σου
Να μη μπορείς αλλιώς παρά μαζί μου
Που είσαι τόσο έξυπνος
Τόσο Κύριος
Και τόσο γαμημένα πληθυντικός μέσα στην ενικότητά μου
(3μελή φαμίλια εσύ κι εγώ μονάχη)

Το μάτι του Picasso σε θυμάται
Το χρώμα της κόρης, το σχήμα των νυχιών
Τον τρόπο που ανασηκώνεις τα γυαλιά σου θυμάται
Εγώ
Αφήνω στο πλάι τον κυβισμό

Σε ονειρεύομαι πάνω μου ολόκληρο...