ξεκινάει από τους δρόμους
ξεκινάει από ποιουςπώς τελειώνει τόσο μίσος
πώς μαζεύεται από τους δρομους τόση οργή
ενα pop blog, αφριζον κι ελαφρο οπως τα κυματα στην αμμο, αφρισμενο και σκληρο οπως τα κυματα στο βραχο
Όποια και αν είναι η λογική τους, οι κατηγοριοποιήσεις δεν είναι ποτέ αθώες ή απλώς περιγραφικές. Αντίθετα, μονίμως εμπλέκονται σε ταξινομήσεις, αποκλεισμούς και τελικά στη δημιουργία μιας πειστικής εκδοχής για την πραγματικότητα (αναπόφευκτα υφαίνονται δηλαδή στο πλέγμα της γνώσης/εξουσίας). Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι χάνουν και τη χρησιμότητά τους.
Rosalind Gill, Gender and the Media
5 σχόλια:
Ούτε να θλίβεσαι δεν έχεις κουράγιο αυτές τις ημέρες…
δεν ξέρω πόσο κλισέ θα ακουστεί
αλλά φοβάμαι:
δεν έχω ζήσει ποτέ τόση αστική παράνοια.
νιώθω λες και ζω σε έναν απόλυτα τρελό κόσμο
απόλυτα σχιζοφρενικό
απολυτα άρρωστο
και
φοβάμαι
Μακάρι να έβλεπαν οι τυφλοί από όλες τις πλευρές πόσο εξυπηρετούν τα αντίθετα από αυτά για τα οποία πιστεύουν πως αγωνίζονται.
Δεν ξέρω αν διαφωνείς παντελώς και με το σημερινό κείμενό μου.
Brother in arms (Phantom of Ammazon)
αυτο που με ειχε χαλάσει στο προηγούμενο κειμενο ήταν η φρασεολογία περισσότερο και όχι το περιεχόμενο ως περιεχόμενο καθεαυτό. Συμφωνούσα αρκετά σε αυτα που έλεγες αλλα μου ειχε φανει γραφικό, αριστεριστικό και φτηνό στη διατύπωσή του το ποστ. Απορούσα πώς μπορει ένας τόσο ιντελεκτουελ τυπος να μιλάει έτσι λαϊκίστικα ώρες -ώρες(έχουμε Χούντα αδέλφια???)
Τέτοιες ατάκες περιμένω να ακουσω από πολιτικους (θλιβερή φάρα), αλλα αφορισμούς και στερεότυπα δεν περιμενα να ακουσω ποτέ από εσένα.
Την επόμενη ημέρα το επαναδιατύπωσες αυτο το κομμάτι, και πια με είχες καλύψει
Σήμερα πέρασα την βασική επανάληψη στην αγωγή του πολίτη από τον Σ. και το κεφάλι μου έχει γίνει καζάνι από την συσσώρευση πληροφορίας!
Αύριο θα διαβάσω με την ησυχία μου το νέο σου κείμενο λοιπον.
Δημοσίευση σχολίου