Ανέμελα βλασταίνοντας μακριά (τα κείμενα που δε γράφω)

Τον Οκτώβρη σχεδίαζα μια ολόκληρη θεματική, βασισμένη σε μεταφορές που με έχουν καθοδηγήσει. Να για παράδειγμα, το άπνοο μάτι του κυκλώνα. Σε καιρούς φρικαρισμένους και διανοουμενίστικα ρηχούς, με καθησύχαζε η εικόνα μου στο κέντρο ενός ανεμοστρόβιλου, να υψώνω τα χέρια μου και να προσεύχομαι στη νηνεμία. Σκεφτόμουν τότε, κοιτώντας προς το νου μου: “να μια σπουδαία αφορμή για αυτογνωσία, να βλέπεις τα σκουπίδια που σάρωσε ο κυκλώνας καθώς πέφτουν, προτού πανικοβληθείς από το ότι σε καταπλακώσαν.” Στον κύκλο των φίλων μου, αυτή είναι μια βαθιά ιστορία, εδώ μεταμορφώνεται σε αίνιγμα με σηκωμένο φρύδι, ρητορικό μου μέσο που αποποίουμαι τελευταία.

Φταίει ίσως που εδώ και καμπόσα πρωινά ξυπνώ αγκαλιασμένος και πίνω δυο καφέδες με τον ανθρωπό μου, προτού να πάει στη δουλειά με καθυστέρηση, προτού να πάρω το ράθυμο 227 για Βύρωνα. “Η ευτυχία φτιάχνεται με απλά υλικά”, ήταν το μάντρας του καλοκαιριού, το οποίο επαναλάμβανα με ήσυχο ρυθμό, στο Κίεβο, το Βουκουρέστι, τη Σαμοθράκη, τον Υμηττό. “Ναι, αλλά τα υλικά αυτά είναι δυσεύρετα.” μουρμούριζε η Λένα στα Ημερολόγιά της, παρηγορώντας με nevertheless. Θυμάμαι ετούτόν τον καιρό την Εύα, που ήμασταν μαζί τέσσερα χρόνια, την αίσθηση της απέραντης αγκαλιάς και προστασίας, σαν μια θάλασσα που δεν επρόκειτο ποτέ να τρικυμίσει. Τη θυμάμαι ως αντίθεση, καθώς όλο και περισσότερο αφήνομαι στο βίωμα της βλάστησης, μίας ήπιας ανάπτυξης που δε μπορείς, δε γίνεται να δεις ότι συμβαίνει, κι όμως απλώνεται, ανθίζει και ψηλώνει, εντυπωσιάζοντάς σε με απρόσμενους καρπούς. Ναι, όλα είναι απλά τώρα.

Έξω από το σπίτι βέβαια μαίνεται η δουλειά και η δημιουργικότητά μου, παράξενοι ιστοί και διαδρομές στο κύρος, το κέρδος και το έργο. Σας έχω ζαλίσει με κομψότητα καιρό τώρα για το ωραίο μου διδακτορικό, την απαιτητική μου εργασία και την πολιτική μου από τα κάτω, δεν ξέρω πόσους και πόσες έπεισα, αλλά αισθάνθηκα πολύ ωραίος τύπος γράφοντας με εδώ. Αν κάτι συνδέει το πάνω ορθογώνιο κειμένου με αυτό εδώ, είναι η λογική του οικοσυστήματος, όταν αρχίζουν όλα να συνδέονται παύουν να βγάζουνε σπουδαίο νόημα και εντροπιάζουν: αναγκαστικά αφήνεις την παράσταση και πιάνεις την περφόρμανς, το έργο εν εξελίξει. Αδυνατώ να εκφράσω τη ροή μου σε λόγο γραπτό και τελειωμένο, οπότε το χέρι μου αδρανεί στο πληκτρολόγιο, ξαναγκαλιάζω ένα ρόλο παλιό κι αγαπημένο, αυτόν του απολαυστικού ομιλητή.

Κι έτσι, ούτε ιστορίες ευφυείς, ούτε ημερολόγια σώψυχα, ούτε βεβαιότητες αποσταθεροποιημένες: όλα αυτά τα ταλέντα δυστυχώς ή ευτυχώς χρειάζονται τη στοχαστική ακινησία, που ετούτη την περίοδο την αξιοποιώ φυγόκεντρα, για όλα τα θέματα εκτός από εμένα.

Μέχρι λοιπόν να επιθυμήσω/γράψω μια ροή που δε θα είναι βέβαιη αλλά θα αφήνεται κυλώντας, περισσότερο εκσπερμάτωση παρά ερωτική εξομολόγηση, ρύακι ή έλος και όχι καταρράκτης, θα περιπλανιέμαι ωσάν το φάντασμα εδώ, εξερευνητής του Αμμαζονίου που χάθηκε μέσα σε αυτό που νόμιζε ότι ξέρει.

Να περνάτε καλά, δε μου λείπετε, αλλά σας νοσταλγώ.

Κωστής