Σχετικά με την τυφλή βία

Τρεις διευκρινίσεις πριν ξεκινήσουμε: η πολιτική μου διαδρομή είναι παράξενη, περνάει μέσα από τον Καστοριάδη, την Κοινωνική Οικολογία, το Φεμινισμό, την Αυτονομία, οπότε μη βιαστείτε να με ονομάσετε αριστερό ή αναρχικό, δεν είμαι. Έπειτα, αγαθή τύχη με έχει φέρει να κοιμάμαι καθημερινά Εξάρχεια, στο σπίτι της σχέσης μου, και η διαδρομή μου προς το 227 για Βύρωνα να περνάει μέσα από την “εμπόλεμη ζώνη” των δελτίων ειδήσεων: σε αυτό το κείμενο θεωρείται δεδομένο πως έγιναν εκτεταμένες καταστροφές και λεηλασίες, αλλά κι ότι τα κανάλια καλλιεργούν την τρομολαγνεία, τα Εξάρχεια παραμένουν μία γειτονιά με κανονικούς ανθρώπους, που συνεχίζουν όσο μπορούν φυσιολογικά τη ζωή τους. Τέλος, ήμουν σε όλες τις πορείες που έγιναν ως διαμαρτυρία για την αστυνομική βία, από το βράδυ του Σαββάτου ως και σήμερα, το κείμενο λοιπόν προκύπτει από την εμπειρία μου, και όχι από την άνεση κάποιας ριζοσπαστικής πολυθρόνας γραφείου.
Το έχω αναφέρει σκόρπια σε διάφορες αναρτήσεις, αλλά ας το πω και εδώ, όντας παράξενος φιλόλογος έχω δουλέψει αλλά και προσφέρει εθελοντισμό σε ιδιαίτερους χώρους, φυλακές, κέντρα απεξάρτησης, στέκια και κέντρα μεταναστών. Η αστυνομική βία ήταν από παλιά και είναι ακόμη παντού δίπλα μας, αλλά πέφτει κυρίως πάνω σε ανθρώπους που η φωνή τους δεν ακούγεται: πόρνες, τραβεστί και ομοφυλόφιλους των πάρκων, λαθρομετανάστες/τριες, πρόσφυγες, φυλακισμένους/ες, χρήστες/τριες ναρκωτικών, άστεγους/ες. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της βίας δεν καταγγέλλεται, και αυτή που φτάνει στην αστυνομία, δε βρίσκει πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (δείτε και το πολύ καλό σχόλιο του Γιώργου Κ. στην προπροηγούμενη ανάρτηση). Θα φανώ δυσάρεστος, αλλά θα το πω: η οργή της κοινωνίας μας για το θάνατο του μικρού Αλέξανδρου (τόσο νεαρού, φέρελπι, ωραίου και Έλληνα) είναι δικαιολογημένη αλλά και υποκριτική, καθώς η ίδια κοινωνία έχει επανειλλημμένα κλείσει τα αυτιά της και αποκοιμηθεί στον καναπέ της, σε πάρα πολλά άλλα κρούσματα κρατικής βίας (μαζί με αυτήν, κάποιες φορές κι εγώ).
Από την άλλη μεριά, είναι η πρώτη φορά που βλέπω σε πορεία που συμμετέχω έναν τέτοιο χείμαρρο από καταστροφές και λεηλασίες, τυφλή βία χωρίς κανένα πολιτικό περιεχόμενο (που να μπορώ ο ίδιος τουλάχιστον να καταλάβω). Στην πορεία της Κυριακής στην Αλεξάνδρας έσκασε μολότωφ στα δύο μέτρα από το μπλοκ που βρισκόμουν (ένα μη βίαιο μπλοκ), κόντεψα να πνιγώ από καπνούς αναρχικών και δακρυγόνα αστυνόμων, παρακολούθησα μαυροφόρους νεολαίους να σπάνε μαγαζιά με τη λογική του ντόμινο, αδιακρίτως το ένα μετά το άλλο, και όταν πια τους/τις είδα να προσπαθούν να βάλουν φωτιά σε ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΟ, κατέληξα ότι δε μιλάμε πλέον για απολίτικες πράξεις, ή έστω παραπτωματικές, αλλά για το απύθμενο της ανθρώπινης βλακείας.
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι δύο αναρχικές φίλες από τη Θεσσαλονίκη, τον Θ. και τη Σ., που δραστηριοποιούνται στον “αναρχικό χώρο” κατά τις ίδιες, ή στο “μπλακ μπλοκ” κατά άλλους/ες. Αν ήμουν Θεσσαλονίκη και συζητούσα μαζί τους, θα μου έλεγαν πιθανώς ότι παρακολουθούμε το αυθεντικό ξεχείλισμα της λαϊκής οργής απέναντι στην κρατική βία, ότι δεν μπορούμε να κατακρίνουμε κάτι τόσο αυθεντικό και δικαιολογημένο από το χαμό μιας ανθρώπινης ζωής, και από την άλλη ότι οι επιθέσεις από τους/τις συντρόφους/ισσές τους γίνονται μόνο σε συμβολικούς στόχους (τράπεζες, υπουργεία, υπερπολυτελή αυτοκίνητα) και όχι εναντίον καθημερινών ανθρώπων και των μικρών περιουσιών τους. Οι φθορές μικρών περιουσιών κατά κάποιον τρόπο είναι ένα αναγκαίο κακό, μια παράπλευρη απώλεια που προκύπτει μέσα στο πλαίσιο μιας λαϊκής εξέγερσης. [Η Σ. μας διαβάζει συστηματικά, οπότε αν παρουσιάζω λανθασμένα τη λογική της, μπορεί να μου τα χώσει στα σχόλια.] Στη συνέλευση της κατάληψης του κτηρίου της Νομικής χτες άκουσα μεταξύ άλλων ότι εφόσον έχουμε μπροστά μας μια λαϊκή και νεολαιίστικη εξέγερση που μπορεί πραγματικά να γενικευτεί, δε μπορούμε να καταγγελλούμε την τυφλή βία, είναι ένας παραπλανημένος ριζοσπαστισμός που δυστυχώς συμπορεύεται μαζί με το λαϊκό κίνημα. Για να μην παρεξηγηθώ, το άκουσα από άτομο και όχι ως γενική θέση της συνέλευσης, στην ανακοίνωσή τους πάντως τίθεται ρητά ότι “δε συμψηφίζουμε το θάνατο του 15χρονου Αλέξη με υλικές καταστροφές”.
Λοιπόν, όλα αυτά μου φαίνονται ανοησίες, ή στην καλύτερη περίπτωση αφελείς ρομαντισμοί. Αντί να δούμε τη λαίλαπα από κρατική καταστολή που έρχεται, είτε με τη μορφή της ανεξέλεγκτης αστυνομικής βίας (που θα βασίζεται στον τρόμο των νοικοκυραίων), είτε με ακόμη αυστηρότερο τρομονόμο, αντί να συζητήσουμε με τους/τις φρικαρισμένους/ες γείτονες/ισσές μας, να ανοίξουμε τις τηλεοράσεις μας και να παρκολουθήσουμε το κλίμα τρομολαγνείας που καλλιεργείται (με κορυφαίο του Χορού τον ΣΚΑΪ) με την ατζέντα της συζήτησης να φεύγει όλο και περισσότερο μακριά από το ζήτημα της κρατικής βίας, αντί, αντί, αντί, βλέπουμε “το ξύπνημα του λαϊκού κινήματος” και την “ωρίμανση των συνθηκών για μια ευρύτερη ριζοσπαστικοποίηση”. Σύντροφοι και συντρόφισσες, αντίθετα με σας δεν είμαι καθόλου μα καθόλου αισιόδοξος, σε βαθμό που έχω αρχίσει να τρομάζω με την περίπτωση σας και τη σχέση σας με την πραγματικότητα.
Δε μου αρέσει να κράζω μόνο, οπότε η θέση μου είναι η εξής. Ούτε αναρχικός είμαι, ούτε αριστερός, αλλά αν μπω λίγο στην οπτική αυτή, θα μπορούσα να καταπιώ: οι συγκρουσιακοί/ες αναρχικοί/ες να ζυμώνουν μέσα από τις συνελεύσεις τους την επίθεση σε πολύ συγκεκριμένους συμβολικούς στόχους (τράπεζες, υπουργεία, πολυεθνικές, κάμερες κτλ.), εμποδίζοντας τους/τις πύρκαυλους/ες συτρόφους/ισσές τους να επιτίθενται σε μικροϊδιοκτησίες – οι μαχητικοί αριστεροί/ες να καταγγείλουν σύσσωμοι/ες τα επεισόδια τυφλής βίας και να διαχωρίζουν τη θέση τους μεταφέροντας τα μπλοκ τους μακριά από τα σημεία της τυφλής σύγκρουσης. Όσο ανέχονται αυτές τις πρακτικές, πολύ φοβάμαι ότι βάζουνε φωτιά δίπλα από το αυγό του φιδιού, επωάζοντάς το αντί να το ψήνουν.