Γη… Διαβάζοντας κάποιους διεπιστημονικούς ορισμούς της κουλτούρας βρήκα κι έναν που μου άρεσε πολύ: η κουλτούρα –έλεγε- αποτελείται από ένα σύνολο ερωτήσεων και απαντήσεων που αφορούν στη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν. Ισχύει για όσο χρονικό διάστημα είναι σε θέση να δίνει απαντήσεις στα διαρκώς αναφυόμενα προβλήματα και όταν φτάσει η εποχή που υπάρχει αναντιστοιχία ερωτήσεων- απαντήσεων τότε η κοινωνία εισέρχεται σε πολιτισμική κρίση και καλείται να ανανεώσει την κουλτούρα της. Περνάω πολιτισμική κρίση γιατρέ μου! Πού πήγαν οι απαντήσεις μου??? I am a spoon bender – Where do words go?
Νερό… Το δράμα που ζω εντοπίζεται κυρίως στη μουσική: εδώ και αρκετό καιρό έχω αρχίσει να μην βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στη νέα μουσική. Και όταν ακούσω ένα τραγούδι της προκοπής στο ραδιόφωνο ξενερώσω συνήθως απ’ το προηγούμενο ή το επόμενο (δηλαδή απ’ το γενικότερο στυλ του ραδιοσταθμού βλ «θεσμικό πλαίσιο» αν μιλάμε για κουλτούρα). Οπότε παρότι μου άρεσε, με πιάνει ένα επαναστατικό «κάτω οι θεσμοί και το σύστημα» και αμέσως το ξεγράφω. Και όταν ανακαλύπτω ένα κομμάτι που το θεωρώ αποκάλυψη το ακούω τόσες φορές συνεχόμενα που στο μήνα πάνω το έχω σιχαθεί. Χώρια που έχω πολύ καιρό να βρω τραγούδι αποκάλυψη (αν και αυτό μου αρέσει: Cheese people - Catch U
Φωτιά… Ζω μια μουσική κρίση; Χρειάζεται να ανανεώσω την μουσική κουλτούρα μου; Μα το επιχείρησα αλλά δεν επικοινωνώ με άλλα είδη μουσικής! Και έχει μια λογική αυτό: αν η μουσική είναι η απάντηση μου σε υπαρξιακά ερωτήματα για τη θέση μου στο σύμπαν, ΟΚ, δε μπορεί η κάθε μουσική να μου δώσει απαντήσεις. Ω θεοί… είναι όντως τέλμα ή κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα; (απ' ότι φαίνεται Something is not right και με τους Cold war kids, πάντως: τελειώς προβλέψιμο αυτο το άλμπουμ τους)
Αέρας… Είναι σα να ακούω το soundtrack στη μέρα της Μορμότας! Όλα μου μοιάζουν ξανακουσμένα. Ας πούμε πριν 5 χρόνια οι Von Bondies είχαν βγάλει το C’ on, C’ on. Τώρα το Vacation των Clear Tigers δεν είναι σα να παίζεις το C’ on σε αργές στροφές; Μετά σου λένε να μην πέσεις στα ναρκωτικά –μα πώς να την ακούσω αλλιώς, αφού όλα ακούγονται ίδια;;
Νερό… Το δράμα που ζω εντοπίζεται κυρίως στη μουσική: εδώ και αρκετό καιρό έχω αρχίσει να μην βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στη νέα μουσική. Και όταν ακούσω ένα τραγούδι της προκοπής στο ραδιόφωνο ξενερώσω συνήθως απ’ το προηγούμενο ή το επόμενο (δηλαδή απ’ το γενικότερο στυλ του ραδιοσταθμού βλ «θεσμικό πλαίσιο» αν μιλάμε για κουλτούρα). Οπότε παρότι μου άρεσε, με πιάνει ένα επαναστατικό «κάτω οι θεσμοί και το σύστημα» και αμέσως το ξεγράφω. Και όταν ανακαλύπτω ένα κομμάτι που το θεωρώ αποκάλυψη το ακούω τόσες φορές συνεχόμενα που στο μήνα πάνω το έχω σιχαθεί. Χώρια που έχω πολύ καιρό να βρω τραγούδι αποκάλυψη (αν και αυτό μου αρέσει: Cheese people - Catch U
Φωτιά… Ζω μια μουσική κρίση; Χρειάζεται να ανανεώσω την μουσική κουλτούρα μου; Μα το επιχείρησα αλλά δεν επικοινωνώ με άλλα είδη μουσικής! Και έχει μια λογική αυτό: αν η μουσική είναι η απάντηση μου σε υπαρξιακά ερωτήματα για τη θέση μου στο σύμπαν, ΟΚ, δε μπορεί η κάθε μουσική να μου δώσει απαντήσεις. Ω θεοί… είναι όντως τέλμα ή κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα; (απ' ότι φαίνεται Something is not right και με τους Cold war kids, πάντως: τελειώς προβλέψιμο αυτο το άλμπουμ τους)
Αέρας… Είναι σα να ακούω το soundtrack στη μέρα της Μορμότας! Όλα μου μοιάζουν ξανακουσμένα. Ας πούμε πριν 5 χρόνια οι Von Bondies είχαν βγάλει το C’ on, C’ on. Τώρα το Vacation των Clear Tigers δεν είναι σα να παίζεις το C’ on σε αργές στροφές; Μετά σου λένε να μην πέσεις στα ναρκωτικά –μα πώς να την ακούσω αλλιώς, αφού όλα ακούγονται ίδια;;
3 σχόλια:
Περίεργη φάση το catch yοu- ενώ μοιάζει ντισκο, έχει και λίγο φανκ, κάτι περιεργο συμβαίνει εδώ! Κάτι καλόοοο! Μου άρεσε και το ... ξεκούρδιστο come on (των Clear Tigers), ενώ ποτέ δεν μου άρεσε τον "κανονικό" των Von Bondies.
Άντε, έγραψες πάλι!
(εσύ δε γράφεις ιστορία, γράφεις culturία! χι χι)
Αυτά παθαίνει όποιος ακούει πολύ μουσική. Τι το θες να ξέρεις τα παλιότερα; :)
Είναι τραγική ειρωνεία το ότι ενώ σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να ακούμε πολύ περισσότερα, είναι ελάχιστα αυτά που ξεχωρίζουν.
Τομ
αυτη η "κουλτουρία" σαν ασθένεια ακουγεται (π.χ διάρροια)-χα χα!
κι εμένα μου άρεσε το catch u- το βρισκω ανεβαστικό- αν και προτιμάω τον νταβαντούρι των cold war kids
Sot
έχεις δίκιο. Και αυτο που περισσότερο με ανησυχει είναι ότι, μέσα σε τόση παραγωγή, δεν ξέρεις πια και πού να πρωτοψάξεις για φρέσκια μουσική: όλο κάτι ληγμένα βρίσκω! :Ρ
Δημοσίευση σχολίου