- Δε μ’ αγαπάς!
- Μα το ζήτημα δεν είναι η αγάπη. Θέλω να σε καταλάβω, να σε σεβαστώ.
- Δεν μπορείς να δίνεις αυτό το τέλος και να μ’ αγαπάς, δε γίνεται!
- Προσπάθησε να με ακούσεις. Άμα δε σκεφτώ τα πράγματα από τη μεριά σου, αν δε νοιαστώ τι είναι καλύτερο για σένα, δεν μπορώ να σε αγαπήσω. Μόνο να προβάλω τον εαυτό μου πάνω σου, να σε εξουσιάσω.
- Εξουσίασε με τότε και κάνε μόνο αυτό που θέλω περισσότερο!
- Συνεχίζεις να μην ακούς.
Έβγαλε το ελαφρό τζάκετ για να φανεί το υπέροχο στήθος της και άρχισε να κλαίει. Δεν ήξερα σε τι από τα δύο να προσηλωθώ, κατάλαβα το παιχνίδι, άναψα τσιγάρο.
Θα κρατούσε μόνο όσο εγώ το συνέχιζα, επέλεξα να παραλογιστώ λίγο ακόμα.
- Πες μου λοιπόν, γιατί θέλεις να πεθάνεις;
- Εκεί με οδηγεί ο μύθος μου, αυτό θέλω για εμένα.
- Είσαι πιο πολύπλοκη από αυτό, είμαι στην κατάλληλη θέση για να το βλέπω.
- Και ποιος νομίζεις ότι είσαι; Μαλάκα συγγραφέα!
Στάθηκε μπροστά μου με ηλεκτρισμένα μάτια και με δάχτυλα καμπουριασμένα, τα νύχια να πετάγονται σαν να ‘θελε να μου βγάλει τα μάτια. Αντανακλαστικά άπλωσα το χέρι μου για τη σταματήσω, τη διαπέρασα κι εξαφανίστηκε. Αναστέναξα κι επέστρεψα στο λάπτοπ μου. «Κι ενώ αυτός ρούφαγε τον καφέ του, αυτή μύρισε τον δικό της κι αηδίασε από την οσμή του ποντικοφάρμακου. Πήρε την τσάντα της και τον αποχαιρέτησε εμβρόντητο, μια να κοιτάζει το υπέροχο στήθος της και μια αυτήν να απομακρύνεται για πάντα.»
Πάτησα «ΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ ΑΝΆΡΤΗΣΗΣ» και ξεκίνησα να τσεκάρω για ορθογραφικά που μου είχαν ξεφύγει.
[Αφιερωμένο στη Renton Maelstrom.]
- Μα το ζήτημα δεν είναι η αγάπη. Θέλω να σε καταλάβω, να σε σεβαστώ.
- Δεν μπορείς να δίνεις αυτό το τέλος και να μ’ αγαπάς, δε γίνεται!
- Προσπάθησε να με ακούσεις. Άμα δε σκεφτώ τα πράγματα από τη μεριά σου, αν δε νοιαστώ τι είναι καλύτερο για σένα, δεν μπορώ να σε αγαπήσω. Μόνο να προβάλω τον εαυτό μου πάνω σου, να σε εξουσιάσω.
- Εξουσίασε με τότε και κάνε μόνο αυτό που θέλω περισσότερο!
- Συνεχίζεις να μην ακούς.
Έβγαλε το ελαφρό τζάκετ για να φανεί το υπέροχο στήθος της και άρχισε να κλαίει. Δεν ήξερα σε τι από τα δύο να προσηλωθώ, κατάλαβα το παιχνίδι, άναψα τσιγάρο.
Θα κρατούσε μόνο όσο εγώ το συνέχιζα, επέλεξα να παραλογιστώ λίγο ακόμα.
- Πες μου λοιπόν, γιατί θέλεις να πεθάνεις;
- Εκεί με οδηγεί ο μύθος μου, αυτό θέλω για εμένα.
- Είσαι πιο πολύπλοκη από αυτό, είμαι στην κατάλληλη θέση για να το βλέπω.
- Και ποιος νομίζεις ότι είσαι; Μαλάκα συγγραφέα!
Στάθηκε μπροστά μου με ηλεκτρισμένα μάτια και με δάχτυλα καμπουριασμένα, τα νύχια να πετάγονται σαν να ‘θελε να μου βγάλει τα μάτια. Αντανακλαστικά άπλωσα το χέρι μου για τη σταματήσω, τη διαπέρασα κι εξαφανίστηκε. Αναστέναξα κι επέστρεψα στο λάπτοπ μου. «Κι ενώ αυτός ρούφαγε τον καφέ του, αυτή μύρισε τον δικό της κι αηδίασε από την οσμή του ποντικοφάρμακου. Πήρε την τσάντα της και τον αποχαιρέτησε εμβρόντητο, μια να κοιτάζει το υπέροχο στήθος της και μια αυτήν να απομακρύνεται για πάντα.»
Πάτησα «ΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ ΑΝΆΡΤΗΣΗΣ» και ξεκίνησα να τσεκάρω για ορθογραφικά που μου είχαν ξεφύγει.
[Αφιερωμένο στη Renton Maelstrom.]
17 σχόλια:
Και να σκεφτεί κανείς ότι δε σε είχαμε μαζί στον Αγγελάκα χτες στη συναυλία. Αν σε είχαμε άραγε, τι αριστουργημα θα έγραφες σήμερα; Σε μισώ -που είσαι πάντα τόσο σύντομος και περιεκτίκος! Θα σου φυσήξω άμμο στα μάτια να ησυχασω από σένα για λίγο! :)
:-)
[Να μάθεις άλλη φορά να με παινεύεις για τη συντομία μου.]
«Κι ενώ αυτός ρούφαγε τον καφέ του, αυτή μύρισε τον δικό της κι αηδίασε από την οσμή του ποντικοφάρμακου"
Kala ola ayta... Wraio keimenaki me eikones... alla ti egine ekei, can u explain please? Dioti egw me to noikokuristiko myaloudaki mou den katalavainw :-(
Kale, grapse kai ena fwteino kalokairino keimeno xwris psuxologika mperdemata gmt mou, please! Xerw oti i zwi einai poutana, gi' ayto as min to skeftomaste synexeia!... H mipws prepei gia na synelthoume? Wx, prepei na to skeftw ayto...
εκεί που αρχίζει το δίλλημα αρχίζει και το τσιγάρο..
κάνεις αντανακλαστικά 3 φορές την ίδια κίνηση... τη μια ανάβεις τσιγάρο, την άλλη για να προστατεύσεις τα μάτια σου και την τρίτη για να πληκτρολογήσεις στο λάπτοπ.
με τρία στα τρία λοιπόν μας παρουσιάζεις την τρωτότητα της συγγραφικής αυτοάμυνας..
Σε ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση!
Θα θελα να επεξεργαστώ το κείμενο λίγο στο μυαλό μου πριν προβώ σε σχόλιο. Το ΣΚ ενδείνκυται για μπλογκοαπεξάρτηση οπότε από Δευτέρα! (ξέρεις, τα αργά μου αντανακλαστικά)
Vain καλή μου, το επόμενο κείμενο υπόσχομαι ότι θα είναι τελείως καλοκαιρινό και θα διαδραματίζεται σε μια παραλία, χωρίς πλάκα.
Γεια σου ρε αλαφροϊσκιωτε, μακάρι να τα κατάφερα όπως τα περιγράφεις!
Renton μου, για να σε βοηθήσω το κείμενο προέκυψε με αφορμή το σχόλιο σου ότι νοιάζομαι τους ήρωές μου, γι' αυτό και σου αφιερώθηκε.
Καλό ΣΚ σε όλους/ες! Ευχηθείτε μου καλή τύχη, ψάχνω σπίτι στην Αθήνα!
Too good to be true... I hope.
Σκηνές καθημερινής τρέλας ή κάνω λάθος;
Όλες μου τις ευχές για μια Αθήνα όπως τη θέλεις, γιατί,,, σου πάει.
Εξαιρετικός.
Ευχές για τέτοιες γραφές και για καλοκαίρια εντός (άνευ προβολών)
Ante! Na se dw! :-)
Εχουμε λοιπόν μια αντιδραστική πρωταγωνίστρια διηγήματος. Θεωρει ότι ξέρει τί είναι καλύτερο για τον εαυτό της. Αποζητεί ένα τέλος που ο συγγραφέας από συμπόνοια, από θέληση κατανόησης (λέει) αρνείται να της δώσει.
Θα λεγα όμως, εκ των υστέρων, ότι καμιά φορά (αν όχι πάντα) πρέπει να ακούμε τον πρωταγωνιστή και να τον αφήνουμε να αποφασίζει μόνος του. Αν είχε πιει τελικά τον καφέ με το ποντικοφάρμακο θα είχαμε την κάθαρση. Θα πετυχαίναμε τη συγκίνηση του ακροατηρίου. Αφήνοντας το πράγμα μετέωρο, από αγάπη (;) ή γιατί, σωστότερα, θέλουμε να εξουσιάσουμε τον πρωταγωνιστή, πετυχαίνουμε μόνο ένα υπαρξιακό δοκίμιο.
Ο κόσμος θέλει αίμα, θάνατο μπρε. The heroes know better.
Iσως να συμφωνείς, ισως όχι. Αλλά οι ήρωες, κλείνω, είναι εντελώς ανεξάρτητα όντα από εμάς. Τους καταγράφουμε, αλλά δε δυνάμεθα να επέμβουμε. Δεν ξέρω.
Μην τους αφήνεις να σου παίρνουν πολύ τον αέρα. Πολύ σου αντιμιλάνε, μάλλον καλομαθημένους τους έχεις. Κούκνεμ-κούκνεμ που λένε και στο χωριό μου.
Κατ' αρχήν δεν ξέρω αν μου ευχηθήκατε όντως καλή τύχη, αλλά τα κατάφερα, βρήκα σπίτι! Ξεκινώ από τη Ρέντον, δικαιωματικά.
Ρέντον καλή μου, το σχόλιό σου με έκανε πολύ χαρούμενο. Ένα χαρακτηριστικό της γραφής μου είναι πράγματι πως δύσκολα φτιάχνω χαρακτήρες μόνο συμπαθείς ή αντιπαθείς, και ότι με ένα τρόπο δείχνω να τους νοιάζομαι, να μπαίνω λίγο στη θέση τους. Αυτό όμως είναι εξίσου εξουσιαστικό με άλλες συγγραφικές στάσεις, πάλι συγγραφέας θεός/πατέρας είμαι, απλά λίγο χριστιανικός και αγαπησιάρικος.
Με το δεύτερο κομμάτι του σχολίου σου δεν μπορώ να διαφωνήσω ή να συμφωνήσω γιατί είναι αρκετά βιωματικό. Από τη μεριά μου πάντως το αισθάνομαι πολύ διαφορετικά, σαν να κουβαλάω μια χορωδία από φωνές μέσα μου (έχεις διαβάσει Μπαχτίν αλήθεια;) οι οποίες ψιθυρίζουν όλες μαζί και κάποια στιγμή μία πετάγεται και φωνάζει. Δύσκολα μπορώ να αισθανθώ ανεξάρτητους τους ήρωές μου, γιατί στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι εγώ. Κάπως έτσι μεταλλάσσεται σιγά σιγά και η θεματική των ιστοριών μου, αλλάζω ο ίδιος και συνακόλουθα οι φωνές μου, αυτές που κάθε φορά αναδύονται από μέσα μου.
Χαίρομαι πολύ που ανοίξαμε αυτή τη συζήτηση, να είσαι καλά.
Κλέλια μου, σε ευχαριστώ πολύ. Μια μούρλια την κουβαλάω ομολογουμένως. :-) Όσο για την Αθήνα, μακάρι να είναι όπως το λες, κατεβαίνω με πολλή όρεξη και απορία για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Να 'σαι καλά Καπετάνισσα, όμορφα και μακρινά ταξίδια σου εύχομαι!
Α ρε Άλμπερτ,μόνο εσύ με καταλαβαίνεις μου φαίνεται... Σου έστειλα μέιλ.
Βέην καλή μου, μέχρι το βράδυ θα έχει αναρτηθεί καλοκαιρινή, παραλιάκη ιστορία (και όπως λέει ο συνονοματός μου, αυτό είναι δέσμευση)
:D
Well, νομίζω ότι όλοι οι ήρωες αντικατοπτρίζουν εμάς, ως έναν βαθμό. Κι αυτό γιατί ουσιαστικά οι άνθρωποι δανειζόμαστε από κοινή database πρώτες ύλες (γνωρίσματα του χαρακτήρα μας), μόνο στη δοσολογία αλλάζει το κοκτέιλ. Γι αυτό και προκύπτουν διαφορές μεταξύ των ανθρώπων.
Τώρα, μπαίνουν στη μέση και τα βιώματα που σίγουρα καθορίζουν την πορεία κάποιου. Γι αυτό και - κατά τη γνώμη μου πάντα - είναι αδύνατη η πλήρης ταύτιση με τον ήρωα. Ας πούμε γράφω για μια γυναίκα παντρεμένη που σύνηψε δεσμό με έναν free spirited φορτηγατζή (σου λέω για την τελευταία ιστορία, to make my point). Είναι μια ιστορία που άκουσα και είναι βιώματα που δε βίωσα ποτέ. Οπότε μπορώ μεν να συμπάσχω ως το βαθμό που μου επιτρέπει η (όποια) ενσυναίσθησή μου με την ηρωίδα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να την "εξουσιάσω", να αποφασίσω για λογαριασμό της, την αφήνω να πορεύεται μόνη της, και απλά παρατηρώ και καταγράφω. Δεν είμαι εγώ, δεν μου ανήκει. Ούτως ή άλλως αυτή είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από μένα. Γιατί τί είναι ο συγγραφέας; Κάποιος που δεν έχει τα κότσια να ζήσει αυτά που ζουν οι ήρωές του!
Οι πρωταγωνιστές της ζωής είναι αυτοί που τη ζουν και δεν καταπιάνονται με συγγραφές και τέτοια. Εμείς οι γραφιάδες απλά λειτουργούμε σαν τις γραμματείς των δικαστηρίων που κρατάνε τα πρακτικά. Με λίγη περισσότερη προσωπική σφραγίδα και ζήλο όμως (μην τα ισοπεδώσουμε κι όλα!)
Εν κατακλείδι και τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι ακριβώς το νόημα της αγάπης του συγγραφέα, αλλά και της αγάπης γενικά, είναι να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο. Οσο κι αν ελευθερία και αγάπη αλληλοαναιρούνται (στάνταρ!)
Χμμμ, δεν ξέρω αν συμφωνώ μαζί σου Ρέντον και ίσως για αυτό να διαφέρουν σε κάποιο βαθμό οι γραφές μας. Χαίιρομαι πολύ που κάνουμε αυτήν την κουβέντα πάντως.
Πρώτα πρώτα, δεν μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ ως κάποιος που πρωτευόντως γράφει τις περιπέτειες και δευτερευόντως τις ζει. Αισθάνομαι ότι η γραφή μου μεταστοιχειώνει πραγματα που φαντάζομαι, έχω ακούσει ή έχω ζήσει ο ίδιος σε μείγματα που έχουν μεγάλη αναλογία από εμένα. Δεν μπορώ να μη με δω στους ήρωές μου και επιπλέον δεν μπορώ να γράψω καλά, αν δεν είμαι και ο ίδιος καλά ή έστω σε κίνηση. Όταν βαριέμαι, βαριέμαι κατ' αρχήν να γράφω. Ας το πω μάλιστα κι ααυτό, με κίνδυνο να παρεξηγηθώ, αλλά με βρίσκω εξίσου ενδιαφέροντα (ως άνθρωπο όχι ως περσόνα) με τους ήρωές μου και κάποιες φορές και πολύ περισσότερο από αυτούς.
Καλά κάνεις βέβαια και θέτεις το ζήτημα της αυτονομίας των ηρώων, αυτή όμως είναι περιορισμένη από τα όρια της δημιουργικότητάς μου. Η φαντασία μου και οι εμπειρίες της ζωής μου είναι ένα αναπόδραστο για την τέχνη μου, τουλάχιστον έτσι εγώ το αισθάνομαι.
"Η φαντασία μου και οι εμπειρίες της ζωής μου είναι ένα αναπόδραστο για την τέχνη μου, τουλάχιστον έτσι εγώ το αισθάνομαι"
Συμφωνώ κι επαυξάνω με την πρόταση αυτή, όμως - μιλώντας προφανώς για τον εαυτό μου - τη χρησιμοποιώ μόνο σαν αφετηρία στις ιστορίες. Ολα αρχίζουν από μας, κι όλα καταλήγουν στους άλλους, για να το πω απλά.
Δημοσίευση σχολίου