Το παιχνίδι των ρήσεων και των αντιρρήσεων

Ο αγαπητός συμπλόγκερ Ανήσυχος και η λατρεμένη μου μαντάμ Σουσού με κάλεσαν στο ίδιο μπλογκοπαιχνίδι (ζητώ συγγνώμη από τον Ανήσυχο για την καθυστέρηση, με κάλεσε όμως εν μέσω της μετακόμισης μου στην Αθήνα). Οι κανόνες θέλουν λίγο προσοχή: σχολιάζουμε τέσσερις φράσεις με τη μορφή γνωμικού. Οι δύο πρώτες ανήκουν σε κάποιο διάσημο άτομο, οι δύο τελευταίες σε κάποιο άσημο. Και από τις δύο κατηγορίες (φράση διάσημου – φράση άσημου) έχουμε παραλάβει από τον/την προηγούμενό/ή μας μια πρόταση προς σχολιασμό. Εμείς συμπληρώνουμε τις άλλες δύο και τις σχολιάζουμε επίσης.

Ξεκινώ από τον Ανήσυχο, που με κάλεσε πρώτος αλλά κι εμπνεύστηκε το παιχνίδι, και συνεχίζω με τις φράσεις της μαντάμ Σουσού. Είναι σαφές ότι παίζω με διαφορετικό τρόπο το παιχνίδι, αναλόγως με αυτόν/ήν που μου έκανε την πρόσκληση.

[Παρέλαβα από τον Ανήσυχο τις ακόλουθες δύο φράσεις]

1α "Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις". (Κοέλιο)
Θυμάμαι την εποχή που όλοι/ες μηρύκαζαν τη συγκεκριμένη φράση, δηλώνοντας επιπλέον ότι το αγαπημένο τους βιβλίο ήταν ο «Αλχημιστής». Τι να συμφωνήσεις και τι να διαφωνήσεις με την κακοχωνεμένη μεταφυσική; Αν θελήσει κάποιος/α να υπηρετήσει τις μαγικές τέχνες και να ζητήσει τη βοήθεια του σύμπαντος, χρειάζεται μακριά και κοπιαστική μαθητεία, μέχρι να ζητήσει αποτελεσματικά τη συνδρομή του. Εγώ έτσι κι αλλιώς πήρα διαφορετική διαδρομή στη ζωή μου και άφησα κατά μέρος τις συνωμοσίες του σύμπαντος, ώστε να αναλαμβάνω πιο εύκολα την ευθύνη που μου αναλογεί.

1β "Δεν πρέπει να ενθουσιάζεσαι όταν τυχαίνουν στιγμές ευτυχίας. Γιατί είναι παροδικές. Κράτα πάντα στάση άμυνας. Ακόμα και αυτό που σου δίνει πρόσκαιρη χαρά μπορεί να μην είναι αληθινό, να μην έχει διάρκεια, να μην επαληθευτεί." (του Ανήσυχου)
Οι στιγμές ευτυχίας δεν υπόσχονται τίποτα παραπάνω από το παρόν της βαθιάς τους απόλαυσης. Από το βάθρο των δικών μας μελλοντικών προβολών γκρεμιζόμαστε, όταν τα πράγματα δεν συνεχίσουν το ίδιο καλά. Συμφωνώ λοιπόν με το παραπάνω, αν δε σε οδηγεί στο φόβο της χαράς, ως άμυνα για πιθανές απογοητεύσεις.

[Συμπληρώνω τις ακόλουθες δύο φράσεις.]

1γ «Πάντοτε βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων» (Τ. Ουίλιαμς – Λεωφορείον ο Πόθος»).
Η παλαιότερη ανεπάρκειά μου στο να κάνω βαθιές φιλικές σχέσεις, με είχε οδηγήσει να μυθολογώ την καλοσύνη των μη κοντινών μου ανθρώπων και να αναφέρω συχνότατα τη συγκεκριμένη ατάκα. Ξέρω πια ότι τίποτε δε συγκρίνεται με τη γενναιοδωρία του/της καλού/ής φίλου/ης και του/της συντρόφου που σε αγαπά. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι η συγκεκριμένη φράση εκστομίζεται από τη Μπλανς Ντυμπουά, καθώς την οδηγούν στο ψυχιατρείο.

1δ «Για τα υπόλοιπα διαβάστε τα κείμενα, όχι το προφίλ» («δική μου», αλλά δανεισμένη από την αγαπητή Ραφφινάτα)
Όσο περισσότερο εκτίθεμαι στο μπλογκ μου, τόσο λιγότερο με ενδιαφέρει να με περιγράψω με ακρίβεια στο προφίλ μου, ή να παίξω μπλογκοπαιχνίδια με αυτοπεριγραφές ή καταθέσεις απόψεων. Προτιμώ η γραφή μου να παίζει ανεξέλεγκτη, να της ξεφεύγουν πράγματα και να βανδαλίζει το πρόσωπο της. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, νιώθω και πολύ ασφαλέστερος με αυτόν τον τρόπο.


Συνεχίζω με τη λατρευτή μου μαντάμ Σουσού, αλλάζοντας άρδην και το κλίμα γνωμικών – απαντήσεων.

[Παρέλαβα από την Σουσού τις ακόλουθες δυο φράσεις.]

2α «Ο καθένας την κλανιά του μοσχοκύδωνο την έχει» (του γνωστού καλλιτέχνη και πολιτικού αναλυτή Urfurslaag)
Φοβούμαι ότι πίσω από τις ελάχιστες λέξεις του λιτού αυτού γνωμικού υποβόσκει ένας πολιτισμικός σχετικισμός, που στην ακραία του εκδοχή μπορεί να οδηγηθεί και σε υπερβολές, όπως η υπόθεση Shapir – Whorf για την κατασκευή της αντίληψης μέσω του γλωσσικού εργαλείου που χρησιμοποιεί η εκάστοτε κοινότητά. Προσωπικά προτιμώ θεωρητικά εργαλεία που τονίζουν τη σημασία της διυποκειμενικότητας και του αυτοπροσδιορισμού σε διαλεκτική σχέση με την κοινωνικο - ιστορική τοποθέτηση του υποκειμένου, κινούμενος δηλαδή κάπου ανάμεσα στο μεταδομισμό και το ύστερο έργο του Γιούργκεν Χάμπερμας.

2β «Η τσούλα θέλει γκόμενο κι ο πούστης φουστανάκι» (της Σουσού)
Διαφωνώ ριζικώς. Η τσούλα κατά πρώτον θέλει κι αυτή φουστανάκι, κατά δεύτερον δεν μπορεί να αρκεστεί σε ένα γκόμενο. Όσο για τον πούστη επικροτώ αμφιέσεις που κινούνται μεταξύ αρσενικού και θηλυκού (ώστε να κάνουν και μια ευρύτερη δήλωση για το ρευστό του κοινωνικού φύλου) όπως σκισμένο μπλουτζίν και από μέσα στρινγκ, εφαρμοστό λευκό φανελάκι που αφήνει να φαίνεται το τατουάζ «I love Mitsos» κτλ.

[Συμπληρώνω τις ακόλουθες φράσεις.]

2γ «Το σεξ δεν είναι ροντέο, για να καλπάζω μόνη μου» (της γνωστής επικοινωνιολόγου και ηθοποιού Μαρίας Θανασσούλια)
Ένας από τους λόγους που θαυμάζω τη Μαρία είναι το λιτό και καίριο των παρατηρήσεών της. Τι να πρωτοεκτιμήσει κανείς; Την υφολογική ευφυία της συμπαράταξης του λαϊκού αγγλικού «ροντέο» δίπλα από το λόγιο ελληνικό «καλπάζω»; Το σεμνό υπαινιγμό της στάσης ιππαστί, χωρίς καμία πορνογραφική παρεκτροπή; Το πρόταγμα για μια σεξουαλικότητα στην οποία θα συναντιούνται το αρσενικό και το θηλυκό με οργιαστική δημιουργικότητα, χωρίς αναστολές και προαπαιτούμενα; Ας υποβάλλω τα σέβη μου, χωρίς να πω περισσότερα.

2δ «Της κοντής ψωλής τα μαλλιά της φταίνε»
Πάντοτε απορούσα πώς προέκυψε η συγκεκριμένη έκφραση, παρόλο που γνωρίζω βέβαια πώς χρησιμοποιείται. Σκέφτηκα λοιπόν να την πασάρω σε πέντε συμπλόγκερ για να μαζέψω απόψεις επί του θέματος.

Οι επόμενοι 5 συμπλόγκερ θα προτιμούσα να σχολιάσουν τα 2γ-2δ (αν και δεν μπορώ να τους αποτρέψω από τα 1γ-1δ). Καλώ λοιπόν τους Nefelika, Isis Unveiled, Kabamaru, Idaki Βοργία και Gazaka (κι αν βρει χρόνο και ο Σαμμάνος).