Σχετικά με την ευαισθητοποίηση των μπλόγκερ, και πρώτα πρώτα τη δική μου

Στα σφαγεία του Σικάγο

Η Αγία Ιωάννα πορεύεται επί των αιμάτων.
Θα νόμιζε κανείς ότι οι παντόφλες της
Χρησίμευαν σαν τα θαλάσσια πέδιλα
Και την έκαναν απρόσκοπτα να τρέχει
Πάνω στο κόκκινο ποτάμι από το αίμα των αθώων κτηνών.
Όμως αυτό δεν αληθεύει. Μήτε και πρόκειται περί οφθαλμαπάτης.
Πράγματι περπατούσε πάνω στα κόκκινα νερά.
Οι κοίτες του ποταμού ήσαν οι δύο τοίχοι
Του διαδρόμου και στο σημείο όπου τέλειωναν
Το αίμα χυνόταν πηχτό στους υπόνομους της πόλης
Ή προχωρούσε κι έβαφε τις πλατείες και τα υπόγεια των κτιρίων
Όταν η Αγία Ιωάννα θέλησε να γυρίσει
Πίσω στα σφαγεία συνάντησε κάποια δυσκολία.
Γιατί τα κύματα του ποταμού ανέβαιναν
Σαν σκαλοπάτια και έπρεπε να τα περάσει
Δίχως να βραχεί ή να βουλιάξει στον κόκκινο πυθμένα.
Τα κατάφερε μια χαρά και βράχηκε μόνο ο ποδοστράγαλος της.
Οι σφαγείς, εννεοί, ένας – ένας στη γραμμή την περίμεναν
Για να τους δικάσει...
- Εσύ, λέει στον πρώτο, γιατί έκοψες το λαιμό του αθώου προβάτου;
Ο σφαγέας έβγαλε το ματωμένο κασκέτο του
Έξυσε το κεφάλι του και απάντησε
- Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Ό,τι
Κάνω το κάνω για να ζήσει η φαμίλια. μου...
- Και συ, ρωτά το δεύτερο σφαγέα.
Ό,τι κάνω το κάνω για την ερωμένη μου.
- Και συ, ρωτά τον τρίτο σφαγέα.
Και γω κι οι άλλοι σφαγείς δεν είμαστε αιμοχαρείς
Αλλά να, μας αρέσει το κόκκινο χρώμα. Καταλαβαίνεις;
Η Αγία Ιωάννα έγνεψε, πως ναι, καταλαβαίνει
Και ύψωσε τα χέρια της για ν’ ανοιχτεί η οροφή
Και να αναληφθεί στους ουρανούς.
Οι χασάπηδες έβλεπαν την Ιωάννα να αφίπταται
Ουρανομήκης και έτριψαν με ικανοποίηση τα χέρια τους
Γιατί μπορούσαν ακόμη να διακρίνουν
Την αιμάτινη βούλα στον ποδοστράγαλό της.

[Από την ποιητική συλλογή «Αμερική» του Νίκου Σπάνια, εκδόσεις «Οδός Πανός».]