Αμμαζόνιος

Το νερό χύθηκε για άλλη μια φορά έξω από την μολύβδινη λεκάνη με τους υγρούς κρυστάλλους, αδυνατώντας να αναμιχθεί με το υλικό της. Ο Άννας άφησε την κανάτα παράμερα και κοίταξε μέσα στο διάφανο υγρό: η έρημος συνέχιζε την ήρεμη, άγονη ζωή της με τον καυτό ήλιο να χαϊδεύει τους σκορπιούς και τους αμμόλοφους.
- Ρε Κωστάκη, είσαι σίγουρος ότι το κάνουμε σωστά;
- Πουλάκι μου, αφού ξέρεις ότι εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά! Ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες της Ίσιδας, να δες, έχω εκτυπώσει και το μέιλ της...
Διάβασαν με προσοχή το μέιλ ξανά και ξανά, όλα τα είχαν ρίξει, και τα τριμμένα όστρακα και τα δάκρυα του δευτερότοκου, και τα πέταλα από νούφαρα, κάτι δεν πήγαινε καλά όμως.
-Ωπ, να τι ξεχάσαμε!, είπε ο Άννας και ακούμπησε με το δάχτυλο του το υστερόγραφο. Η Ίσις το έγραφε ξεκάθαρα:

«Άμμε μου, για να πετύχει η τελετή πρέπει να τραγουδήσετε και κάτι που να ταιριάζει με την αλλαγή που θα φέρετε. Ελπίζω να μη δυσκολευτείτε να βγάλετε άκρη με το Σαμμάνο, απ’ ό,τι θυμάμαι ακούτε πολύ διαφορετική μουσική.»

Ο Άννας τον κοίταξε χαμογελώντας.
- Πώς το βλέπεις, αμμούδι, θα τραγουδήσουμε;
- Ξέρω γω, πώς σου φαίνεται αυτό του Σαββόπουλου;
Η επιφάνεια της λεκάνης αναταράχτηκε, ελάχιστο νερό όμως κατάφερε να διαπεράσει την επιφάνεια της, όταν ξαναδοκίμασαν. Μια λεπτή ψιχάλα απλώς έβρεξε για λίγο την έρημο, αλλάζοντας το χρώμα των αμμόλοφων από χρυσό σε ανοιχτό καφέ.
- Άσε τώρα ρε Κωστάκη, μια καλή διασκευή δεν έχει ο δίσκος πέρα από τις παλιές, αυτό βρήκες;
- Οκέι, κατάλαβα, δεν έχω γούστο στη μουσική. Για πες εσύ, που εξειδικεύεσαι ως Σαμμάνος.
- Εδώ χρειαζόμαστε κάτι μυστικιστικό -όπως αυτό των Cure. Για να δούμε, θα έχουμε καλύτερη τύχη τώρα...
Ο Κώστας έριξε νερό πάνω στη στιλπνή επιφάνεια, μια δίνη δημιουργήθηκε που ρούφηξε λίγο από αυτό, το περισσότερο όμως πάλι κύλησε προς τα έξω. Ένα ορμητικό ποτάμι ξεκίνησε να κυλά στην έρημο, πρασινίζοντας τις περιοχές γύρω του, όλο το υπόλοιπο τοπίο παρέμεινε όμως άνυδρο και ξερό.
Εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι και ο Κώστας έτρεξε να ανοίξει. Με το που μπήκε στο σπίτι, ο Μάριος πήγε να αγκαλιάσει τον Κώστα αλλά αμέσως φώναξε:
- Πω πω νερά! Τι έγινε ρε παιδιά, πλημμυρίσατε;
Ο Κώστας αναστέναξε.
- Ρε Μάριε, δε λέγαμε τις προάλλες στο PΟΡ ότι θα αλλάξουμε την εμφάνιση του μπλογκ; Αυτό παλεύουμε τόση ώρα, αλλά δεν περνάει το νερό με τίποτα, πουτάνα τα έχουμε κάνει.
- Α, Κωστή μου, εγώ σας το έλεγα ότι το μπαρ δεν είναι μέρος για να συζητάμε, το είχα ξεχάσει τελείως. Ποιο είναι τώρα το πρόβλημα;
- Δε μπορούμε να βρούμε ένα τραγούδι που θα ανοίξει τον ουρανό της ερήμου, για να περάσει το νερό.
- Χαχα, αυτό είναι όλο; Γιατί δε δοκιμάσατε κάτι από την τρελή του φεγγαριού;
Η λεκάνη ξεκίνησε να κοχλάζει, πετώντας σταγόνες δεξιά και αριστερά, που αμέσως πάγωναν και σχημάτιζαν κρυστάλλους, τα γνωστά «ρόδα της άμμου». Σε λίγο η στιλπνή επιφάνεια είχε χαθεί, δίνοντας πλέον την αίσθηση ενός ανοιχτού παράθυρου στην έρημο. Ο Άννας δοκίμασε διστακτικά να την ακουμπήσει, αλλά το χέρι του βυθίστηκε μέσα, φτάνοντας μέχρι την επιφάνεια της ερήμου. Ανάδεψε για λίγο έναν αμμόλοφο και σχολίασε: «μάλλον είναι η πρώτη φορά που κυριολεκτικά σκουπίζω στην έρημο! Νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι.»
Ο Κώστας γέμισε για μια τελευταία φορά την κανάτα και έριξε αργά νερό μέσα στο άνοιγμα. Μαζί με το Μάριο και τον Άννα, έσκυψαν για να δουν τι θα γινόταν.

Έβρεχε για ώρες στην έρημο, με αστραπές και χαλάζι. Η άμμος στην αρχή ρουφούσε το νερό, σιγά σιγά όμως δημιουργήθηκαν μικρές λίμνες και ρυάκια, που ολοένα μεγάλωναν. Μαζί με τα ζώα της ερήμου που έτρεχαν να σωθούν από την πλημμύρα, ο Σαμμάνος είχε σκαρφαλώσει σε μια φοινικιά ελπίζοντας ότι τα νερά δε θα ανέβαιναν τόσο. Ένας κεραυνός ταξίδεψε γρήγορα από τον ουρανό, χτύπησε το δέντρο μαζί και το Σαμμάνο, που έπεσε αναίσθητος στο έδαφος. Κι ο ύπνος του ήτανε βαρύς.
Ξύπνησε απ’ το φως, που κατέβαινε απαλό ανάμεσα από τα πυκνά φύλλα και έκανε τα φτερά των λιβελλούλων να ιριδίζουν πανέμορφα. Είδε πως βρισκόταν πλάι σε μια λίμνη γεμάτη νούφαρα και άνθη λωτού. Μα πώς βρέθηκε εκεί; Προχώρησε πιο κοντά στην όχθη, κοίταξε μέσα στο νερό και έμεινε λίγο έτσι. Στην επιφάνεια της λίμνης καθρεφτιζόταν μια ερυθρόδερμη ιθαγενής, στην ουσία γυμνή, αφού τα καψαλισμένα ρούχα της ελάχιστα την κάλυπταν. Μα αυτά τα κουρέλια πάνω δεν ήτανε δικό της υφαντό και το βραχιόλι στον καρπό ήτανε του Σαμμάνου.
Η Ινδιάννα κοίταξε μέσα στην αντανάκλαση των ματιών της στο νερό, σαν κάτι να έβλεπε. «Σαμμάνε;» παραμίλησε. Μα το νερό σώπασε. «Σαμμάνε εσύ είσαι; Τι μου συμβαίνει; Πώς βρέθηκα εδώ»; Καμιά απόκριση. Κι έτσι απελπισμένη γονάτισε, έπεσε μπροστά κι άρχισε να κλαίει. Και τότε κάτι άκουσε. Σαν ψίθυρο. Απ’ τη γη. Σκύβοντας στην όχθη, πήρε μια χούφτα βρεγμένο χώμα και το ρώτησε: «Άμμε, εσύ είσαι; Μεταμορφώθηκες; Τι έγινε, θα μου εξηγήσεις»; Το χώμα δε μίλησε, μια δίνη σχηματίστηκε όμως μέσα στη λίμνη και μια γλυκιά, βαθιά φωνή ακούστηκε απ’ τα σπλάχνα της.
- Όλους μας άλλαξε ο κατακλυσμός, για το καλό μας. Ο άμμος πήρε την υγρασία που του έλειπε, εγώ απέκτησα σπειροειδή κίνηση και βάθος.
- Κι εγώ πώς βρέθηκα εδώ; Τι έγινε ο Σαμμάνος;
- Ο κεραυνός τον χτύπησε και έπαθε αμνησία. Σε κουβαλούσε μέσα μα πια δε σε γνωρίζει. Χωρίς σφραγίδα ανάμνησης ποια είσαι δε θυμάται. Και νιώθει μέσα του κενό και κίνησε ταξίδι να βρει, ν’ ανακαλύψει το άλλο του μισό...
Η Ινδιάννα κοίταξε πέρα, σε ένα άνοιγμα που σχηματιζόταν ανάμεσα στα ψηλά δέντρα. Κελαηδίσματα από αηδόνια και κρωγμοί παπαγάλων ακούγονταν ανάμεσα στα δέντρα. Καθώς προχωρούσε ακολουθώντας τους ήχους, σκεφτόταν: «Θα πιάσω το νήμα της μουσικής του. Θα το γνέσω στα χέρια μου, να γίνει πιο γερό. Να κρατήσει μέχρι να τον βρω. Να ξαναβρώ το άλλο μου μισό».