[Η Γητεύτρια μου άφησε ένα εκτενές και πολύ ενδιαφέρον σχόλιο σε αυτό το κείμενο, σχετικά με την "κούραση" των μπλόγκερ αλλά και των αναγνωστών/τριών τους. Θεωρώ πως το σχόλιό της έχει ουσιαστική αυτονομία και το ανεβάζω εδώ, μαζί με την απάντησή μου. Όπως καταλαβαίνετε, σε αυτά τα σχόλιά σας, αρμόδια είναι να απαντήσει η Γητεύτρια και όχι εγώ.]
Είναι μια γενική διαπίστωση και λες και συνέβη ταυτόχρονα. Άλλος το έπαθε πιο νωρίς, άλλος λίγο πιο αργά. Προσωπικά επειδή έχω χρόνια φορουμική εμπειρία, πιστεύω και το πίστευα πάντα ότι τα μπλογκς είναι «περιοδικά» ή «περιστασιακά». Θα επιβιώσουν αυτά που βασίζονται στην αυτάρκεια και όχι στην επικοινωνία. Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι που γουστάρουν να αναρτούν τις σκέψεις τους ή τις προτιμήσεις και τις γνώσεις τους, έτσι απλά ναρκισσιστικά. Οι άλλοι που θέλουν επικοινωνία θα την κάνουν σιγά σιγά, γιατί δεν υπάρχει ανατροφοδότηση. Οι άνθρωποι είμαστε εγωκεντρικοί. Θέλουμε όλοι και όλα να περιστρέφονται γύρω από μας. Θέλουμε να ασχολούνται με τα δικά μας ενδιαφέροντα, χωρίς να ασχολούμαστε με αυτά των άλλων.Αυτό εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να διαρκέσει γιατί όλα σ' αυτή τη ζωή, είναι δούναι και λαβείν.
Ένας ακόμα σημαντικός λόγος είναι ότι γίναμε πολλοί και δεν υπάρχει χρόνος για όλους. Αναγκαστικά επιλέγεις τα θέματα που είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά σου. Εν τω μεταξύ στα λογοτεχνικά μπλογκς υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Το αντιμετωπίζω προσωπικά και με ζορίζει. Όσοι γράφετε πεζό, χρειάζεται για ανάγνωση και απάντηση μία ώρα σίγουρα. Πού να βρεθεί όταν είναι δέκα τα φιλικά μπλογκ με πεζό; Γιατί αν πρόκειται να δώσεις απάντηση ξεπέτα «πολύ ωραίο!φιλάκι!», καλύτερα να μην τη δώσεις. Από την άλλη τα ποιητικά μπλογκς. Τα πιο πολλά είναι απολύτως βαρετά. Και να έχουν ένα κάποιο ταλέντο, το σακατεύουν με την επανάληψη. Τα ίδια και τα ίδια! Μα δε γράφουν οι ποιητές κάθε μέρα ένα ποίημα διάολε! Έχουν λοιπόν περιοριστεί και φτιάξει ένα κύκλωμα και αλληλοσυγχαίρονται παραλλάζοντας φράσεις και όμορφα λόγια, όπου ο νορμάλ μπλόγκερ παθαίνει ζάχαρο με την πρώτη ματιά.Δεν έχουν άλλο θέμα κουβέντας, λες και ζούνε στο δικό τους κόσμο, τον ποιητόκοσμο. Ε, το πολύ το Κύριε ελέησον... λογικό δεν είναι;
Ο κόσμος καίγεται... και κυριολεκτικά κι ο άλλος γράφει για τις πληγές που ακόμα κουβαλάει μετά από 40 χρόνια χωρισμού. Το γράφει μια, δυο, τρεις... έλεος! 40 χρόνια όμως το ίδιο μοτίβο, εξαντλείται η υπομονή και του πιο ευγενικού αναγνώστη.
Είναι και πολλά άλλα που οδηγούν στην απομόνωση και στη βαρεμάρα και τελικά στο κλείσιμο ή στην εγκατάλλειψη ενός μπλογκ. Για παράδειγμα η απομυθοποίηση. Άλλα προσδοκούσες, άλλα συναντάς. Για πνευματικό επίπεδο μιλάω, τώρα αποκλειστικά. Διαπιστώνεις ότι ενώ περίμενες ότι στην μπλογκόσφαιρα κυκλοφορεί, αν μη τι άλλο, η αφρόκρεμα της διανόησης... μπαρμπούτσαλα! Μονοθεματικά ενδιαφέροντα και κολλημένα μυαλά. Στα χιλιάδες μπλογκς, αν αξίζουν τα εκατό είναι ζήτημα.
Φυσικά εξαρτάται και από τις απαιτήσεις και τα ζητούμενα μας. Πόσο ψηλά έχει τον πήχυ ο καθένας. Άλλος μπορεί να αρκείται στα 150 σχόλια με το «καλημέρα, φιλάκι», άλλος να θέλει τρία ουσιαστικής επικοινωνίας. Να είστε ευχαριστημένοι με τα ουσιαστικά σχόλια. Αλλά για να τα έχετε αυτά, θα πρέπει να τα ανταποδίδετε και ουσιαστικά. Πράγμα που σημαίνει μοιρασιά χρόνου. Σου αφαιρεί χρόνο δημιουργίας. Και τότε σκέφτεσαι. Αξίζει τον κόπο; Ή είναι τζάμπα χάσιμο χρόνου; Και την κάνεις... ;)
Είναι μια γενική διαπίστωση και λες και συνέβη ταυτόχρονα. Άλλος το έπαθε πιο νωρίς, άλλος λίγο πιο αργά. Προσωπικά επειδή έχω χρόνια φορουμική εμπειρία, πιστεύω και το πίστευα πάντα ότι τα μπλογκς είναι «περιοδικά» ή «περιστασιακά». Θα επιβιώσουν αυτά που βασίζονται στην αυτάρκεια και όχι στην επικοινωνία. Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι που γουστάρουν να αναρτούν τις σκέψεις τους ή τις προτιμήσεις και τις γνώσεις τους, έτσι απλά ναρκισσιστικά. Οι άλλοι που θέλουν επικοινωνία θα την κάνουν σιγά σιγά, γιατί δεν υπάρχει ανατροφοδότηση. Οι άνθρωποι είμαστε εγωκεντρικοί. Θέλουμε όλοι και όλα να περιστρέφονται γύρω από μας. Θέλουμε να ασχολούνται με τα δικά μας ενδιαφέροντα, χωρίς να ασχολούμαστε με αυτά των άλλων.Αυτό εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να διαρκέσει γιατί όλα σ' αυτή τη ζωή, είναι δούναι και λαβείν.
Ένας ακόμα σημαντικός λόγος είναι ότι γίναμε πολλοί και δεν υπάρχει χρόνος για όλους. Αναγκαστικά επιλέγεις τα θέματα που είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά σου. Εν τω μεταξύ στα λογοτεχνικά μπλογκς υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Το αντιμετωπίζω προσωπικά και με ζορίζει. Όσοι γράφετε πεζό, χρειάζεται για ανάγνωση και απάντηση μία ώρα σίγουρα. Πού να βρεθεί όταν είναι δέκα τα φιλικά μπλογκ με πεζό; Γιατί αν πρόκειται να δώσεις απάντηση ξεπέτα «πολύ ωραίο!φιλάκι!», καλύτερα να μην τη δώσεις. Από την άλλη τα ποιητικά μπλογκς. Τα πιο πολλά είναι απολύτως βαρετά. Και να έχουν ένα κάποιο ταλέντο, το σακατεύουν με την επανάληψη. Τα ίδια και τα ίδια! Μα δε γράφουν οι ποιητές κάθε μέρα ένα ποίημα διάολε! Έχουν λοιπόν περιοριστεί και φτιάξει ένα κύκλωμα και αλληλοσυγχαίρονται παραλλάζοντας φράσεις και όμορφα λόγια, όπου ο νορμάλ μπλόγκερ παθαίνει ζάχαρο με την πρώτη ματιά.Δεν έχουν άλλο θέμα κουβέντας, λες και ζούνε στο δικό τους κόσμο, τον ποιητόκοσμο. Ε, το πολύ το Κύριε ελέησον... λογικό δεν είναι;
Ο κόσμος καίγεται... και κυριολεκτικά κι ο άλλος γράφει για τις πληγές που ακόμα κουβαλάει μετά από 40 χρόνια χωρισμού. Το γράφει μια, δυο, τρεις... έλεος! 40 χρόνια όμως το ίδιο μοτίβο, εξαντλείται η υπομονή και του πιο ευγενικού αναγνώστη.
Είναι και πολλά άλλα που οδηγούν στην απομόνωση και στη βαρεμάρα και τελικά στο κλείσιμο ή στην εγκατάλλειψη ενός μπλογκ. Για παράδειγμα η απομυθοποίηση. Άλλα προσδοκούσες, άλλα συναντάς. Για πνευματικό επίπεδο μιλάω, τώρα αποκλειστικά. Διαπιστώνεις ότι ενώ περίμενες ότι στην μπλογκόσφαιρα κυκλοφορεί, αν μη τι άλλο, η αφρόκρεμα της διανόησης... μπαρμπούτσαλα! Μονοθεματικά ενδιαφέροντα και κολλημένα μυαλά. Στα χιλιάδες μπλογκς, αν αξίζουν τα εκατό είναι ζήτημα.
Φυσικά εξαρτάται και από τις απαιτήσεις και τα ζητούμενα μας. Πόσο ψηλά έχει τον πήχυ ο καθένας. Άλλος μπορεί να αρκείται στα 150 σχόλια με το «καλημέρα, φιλάκι», άλλος να θέλει τρία ουσιαστικής επικοινωνίας. Να είστε ευχαριστημένοι με τα ουσιαστικά σχόλια. Αλλά για να τα έχετε αυτά, θα πρέπει να τα ανταποδίδετε και ουσιαστικά. Πράγμα που σημαίνει μοιρασιά χρόνου. Σου αφαιρεί χρόνο δημιουργίας. Και τότε σκέφτεσαι. Αξίζει τον κόπο; Ή είναι τζάμπα χάσιμο χρόνου; Και την κάνεις... ;)
18 σχόλια:
Γητεύτρια καλή μου, σε ευχαριστώ κατ' αρχήν για τον κόπο σου να γράψεις ένα τόσο εκτενές σχόλιο.
Δε θα συμφωνήσω όμως σε όλα μαζί σου, στο βαθμό που προσπαθώ να τα εντάξω στο δικό μου σκεπτικό και στη δική μου ζωή.
Κάποια μπλογκ είναι πράγματι φτωχά σε αλληλεπίδραση και ναρκισσιστικά. Μπαίνεις, λες μια καλή κουβέντα ή μια φιλοφρόνηση και φεύγεις, χωρίς πολλά πολλά. Από τη δική μου εμπειρία όμως εδώ, έχουν υπάρξει κατά καιρούς σχολιαστές/τριες που έχουν σκύψει με τόση προσοχή πάνω από κειμένά μου, που δεν την έχουν δείξει αγαπημένοι μου φίλοι (γενναιόδωροι σε πολλές άλλες περιπτώσεις). Προσωπικά είμαι ευτυχής για την ποιότητα της αλληλεπίδρασης που είχα σε αυτό το μπλογκ, και που δεν την περίμενα με τίποτα από ένα ψυχρό μέσο όπως το ίντερνετ (έτσι νόμιζα και έλεγα, όχι πολύ καιρό πριν).
Για τα ποιητικά μπλογκ δε θα διαφωνήσω, στο βαθμό που τα αντιμετωπίζεις ως έργα και όχι ως σημειωματάρια. Εκτός όμως κι αν ο/η ποιητής/τρια μπλόγκερ πουλά μούρη, μπορεί να θέλει να δείξει το κείμενό του κατ' αρχήν για τα λάθη του και για την αλληλεπίδραση που θα προκαλέσουν. Στα πεζά μπλογκ υπάρχει επίσης το πρόβλημα που λες, κάποιοι/ες επιλέγουμε να γράφουμε μικρά κείμενα, κάποιοι όχι. Εσύ πάντως έχεις υπάρξει ομολογουμένως θαραλλέα αναγνώστρια :-)
Για την απομυθοποίηση που γράφεις μην ξεχνάς πόσο εγκλωβιστική και απελευθερωτική μπορεί να είναι ταυτόχρονα μια περσόνα: κάποιος/α μπορεί να τα γράφει καλά και να τα λέει χάλια, αγχωμενός/η και ανασφαλής. Μπορεί να υπάρχει βέβαια και η αντίθετη περίπτωση, ο άνθρωπος να είναι βαρύτερος και σημαντικότερος από την περσόνα (σκέφτομαι εδώ την Κλέλια, καταλαβαίνουμε και οι δύο γιατί).
Μιλώντας πλέον για μένα, η ανάγκη μου αυτήν την περίοδο είναι κατ' αρχήν να ζήσω, γράφοντας εδώ ένα ημερολόγιο που μπορεί να ανοίγει κουβέντες και σε άλλους ανθρώπους. Το λογοτεχνικό σκέλος του μπλογκ πέφτει πλέον καθαρά στους ώμους του Σαμμάνου και του Δύνη, μέχρι τουλάχιστον να αλλάξω μυαλά για πολλοστή φορά στη ζωή μου. Σε ευχαριστώ και πάλι, για την κόπο και την ποιότητα του σχολίου σου.
Ο οποιος Σαμμάνος να τονίσει δε θα κλαίγεται για το χωρισμό του τα επόμενα 40 χρόνια, αποτοξινώθηκε και θα γράφει διαφορετικά κείμενα πλέον! (μου τα χωσε κανονικά η Γητεύρια ε;) :)
ΥΓ. Προσωπικά δεν έχω βρει καν 100 ενδιαφέροντα blogs. Έχω βρει 5. Ακριβώς 5. Αλλά τα αγαπάω πολύ, με ενημερώνουν καταπληκτικά και αυτοί που τα έχουν είναι πολύ χαριτωμένα τυπάκια -άλλοι ευγενικοί, άλλοι αστείοι, άλλοι καυστικοί, άνθρωποι που ένα σχόλιο τους "ωραίο, φιλάκια" ξέρω ότι θα είναι ειλικρινές και μου φτιάχνει τη διάθεση. Σε ένα χρόνο αν χαλαστώ ή βαρεθώ είμαι σίγουρος ότι θα βρω 5 άλλα blogs. Νομίζω ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο χάλια. Και αυτό με την πολυθεματικότητα δεν το καταλαβαίνω. Νομίζω ότι ζούμε το χάλι της υπερπληροφόρησης καθημερινά, απ' το να ακούω το μακρύ και το κοντό του καθενός επί παντώς επιστητού προσωπικά προτιμώ τα μονοθεματικά blogs που ξέρω τι θα βρω κάθε φορά και αν μου αρέσει μπάινω, αν όχι το αφήνω.
Πολύ μεγάλη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κουβεντούλα ανοίξατε εδώ... Άλλος μπλογκάρει τα σώψυχα του κι άλλος την κρητική του σκέψη... Σε πολλά μπλογκς δεν υπάρχει η δυνατότητα σχολιασμού, ενώ σε άλλα ναι... Διαλέγεις αυτά που σου αρέσουν και παύεις να ασχολείσαι με τα υπόλοιπα...
Στα χιλιάδες μπλογκς, αν αξίζουν τα εκατό είναι ζήτημα.
-----------------------------
Εγώ δεν ξέρω αν υπάρχουν 100 Βlog που αξίζουν. Διότι δεν ξέρω τι σημαίνει η φράση "blogs που αξίζουν".
Αξίζουν για ποιον;
Αξίζουν για τι;
Ξέρω όμως ότι υπάρχουν 100 blog -μπορεί και παραπάνω- που μ΄αρέσει να διαβάζω... Και μακάρι να είχα τον χρόνο να επισκέπτομαι καθημερινά αυτά τα blog που μ΄αρέσουν.
Τα blog που μ' αρέσουν έχουν πάμπολλες διαφορές μεταξύ τους, αλλά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό : με κάνουν να νοιώθω ότι αυτός που τα γράφει δεν είναι δήθεν.
Δεν μπορώ να πω ότι η Γητεύτρια δεν έχει δίκιο.
Εγώ πάντως έχω ένα απλό, ταπεινό κι ευχάριστο μπλογκ και βεβαίως και δεν ανήκω στην αφρόκρεμα της διανόησης. Τραγουδάκια βάζω, χρώματα, μαλακιούλες διάφορες, βίντεο, εικόνες, φωτογραφίες κλπ. κλπ. σε αξιοπρεή πιστεύω πλαίσια έστω. Κάτι σαν κοριτσίστικο λεύκωμα χωρίς πολλή καψούρα και με πολλή μουσική όταν βέβαια έχω χρόνο και όρεξη.
Η Γητεύτρια πάλι σίγουρα διαθέτει ένα από τα πιο επιμορφωτικά μπλογκ που ξέρω. Είναι ουσιαστικά ένα πολιτιστικό περιοδικό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα ποστ της χρειάζονται χρόνο και μελέτη και σε εμένα δεν αρέσει να σκορπάω φιλάκια έτσι για τα φιλάκια. :-)
άμμο και σαμμάνο
Παιδιά πρώτα απ' όλα ευχαριστώ πολύ για την τιμή και την ζεστή σας υποδοχή, σε μια εξομολόγηση, που πάλι από σας προκλήθηκε. Γιατί αγγίξατε φλέβα, λόγω του ότι τα ίδια συζητάμε όλοι αυτή την εποχή.
Νιώθουμε σα να έκλεισε ένας κύκλος. Και είμαστε στο να αποφασίσουμε αν θα μείνουμε ή όχι.
Πάντως έγινε μια παρανόηση. Δεν αναφερόμουν στα δικά μας μπλογκς ή σε φίλων κτλ. Μίλησα γενικά για τη μπλογκόσφαιρα. Οπότε κακώς το πήρατε προσωπικά. Τι εννοώ. Ποτέ δε με κούρασε ο χωρισμός σαμμάνου. :Ρ Ότι κι αν γράψετε εσείς, το βρίσκω αξιολάτρευτο. Αδυναμίες είναι αυτές πώς να το κρύψωμεν; Μου πάει το χιούμορ σαμμάνου τραγικά, ακόμα κι όταν κλαίγεται. Και μου αρέσει το γράψιμο του Άμμου, ακόμα κι αν δεν συμφωνώ με το θέμα που επέλεξε.
Για την πολυθεματικότητα ή μη, να πω την αμαρτία μου, βαριέμαι το ίδιο μοτίβο. Για παράδειγμα το δικό μου μπλογκ. Λατρεύω τη μετάφραση ποίησης. Αν μεταφράζω όμως ποίηση κάθε μέρα, θα τη βαρεθώ κι εγώ η ίδια. Πόσο μάλλον οι άλλοι. Χρειάζομαι να αλλάζω θέματα. Με γαργαλάνε και τα πολιτικοκομματικά μπάχαλα. Με πονάνε και κοινωνικά θέματα. Αγαπώ και τη μουσική και το σινεμά και το χορό και τη ζωγραφική. Θέλω απ' όλα. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι και το σωστό. Ψάχνω πράγματα να μη βαριέμαι.
Το δικό σας το μπλογκ, το αγαπώ, εκτός των άλλων, για τον βασικό λόγο ότι γίνονται ουσιαστικά σχόλια.
Άλλωστε αυτό μου ενέπνευσε και την εξομολογητική σεντονιάδα!
Ευχαριστώ πάντως πολύ πολύ, από καρδιάς για τη φιλοξενία και την ενδιαφέρουσα κουβέντα. Μακάρι να δούμε κι άλλες απόψεις φίλων, εν όψει χειμώνα, που ευνοεί τη διάθεση για δημιουργία.
@ iF.. igeneia
Δίκιο έχεις. :) Και μου αρέσει ο ξεκάθαρος ορθολογικός τρόπος που σκέφτεσαι. Σε τελική ναι. Κάνεις την επιλογή σου και τέλος. Αλλά παίζει και εδώ συχνά η καταπίεση της ευγενείας, όπως και στην κοινωνική μας ζωή. Γι αυτό εγώ και έχω πολύ καλή σχέση με τα μπλογκς των νέων. Εκεί όπου μιλάμε ελεύθερα, χωρίς επιτήδευση και δηθενιά. Δεν είναι τυχαίο, που αγαπώ τους νέους. Στους οποίους θέλει πολύ κόπο για καταφέρεις να τους μοιάσεις! Καλό ΣΚ! ;)
@ A.F.Marx
Το «αξίζουν», είναι καθαρά υποκειμενικό, αλλά ισχύει για τον καθένα μας. Εννοώ ότι υπάρχουν τα ποιοτικά μπλογκς με τα αντικειμενικά κριτήρια και υπάρχουν και τα μπλογκς που μας αρέσουν. Από τα χιλιάδες, συνήθως, είναι πολύ πολύ λιγότερα. Μην κολλάς στα εκατό που είπα εγώ, ο σαμμάνος ακόμα πιο αυστηρός ή πιο εκλεκτικός είπε 5. Για άλλους μπορεί να είναι 300. Το κριτήριο σίγουρα είναι υποκειμενικό. Μπορεί να μας αρέσουν μπλογκς, που άλλοι δεν περνούν ούτε απ' έξω. Άλλωστε έτσι φτιάχνονται και οι μπλογκοπαρέες.
Όμως κι εσύ δεν έχεις παρατηρήσει μια κούραση αυτή την εποχή; Γενικά;
@ vain
Καλημέρα! ;)
Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν μπλογκς για όλα τα γούστα όπως είπε και η Ιφιγένεια και οι άλλοι. Εμένα τα μουσικά μπλογκς μου αρέσουν πολύ. Και το δικό σου το ξέρεις ότι το θεωρώ από τα καλύτερα. Μου αρέσουν οι προτάσεις σου. Πρόσφατα γνώρισα από σένα το φωνητικό από τη Βουλγαρία και ξετρελάθηκα. Είναι λοιπόν πολύ απλό. Σωστή η επισήμανση του Μαρξ. Να το θέσουμε αλλιώς. Υπάρχουν καμιά εκατοστή μπλογκς που αξίζουν για μας. Που μας αρέσουν! Κι απ' όλα έχει ο μπαξές. Όμως γιατί νιώθουμε σχεδόν όλοι σαν να εκλεισε ένας κύκλος; Ίσως να είναι παροδικό λόγω εποχής...
Καλό ΣΚ!
Εγώ προσωπικά δεν νιώθω καθόλου ότι έκλεισε ένας κύκλος.Όμως όντως ένιωσα κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα .Πιστεύω ότι η κούραση μπορεί να προέλθει όταν μπαίνεις συνέχεια στα ίδια blog και σχολιάζεις καθημερινά .Το ίδιο δεν είναι και στις παρέες έξω , όταν βλέπεις συνέχεια τα ίδια άτομα όσο και να τα εκτιμάς και να τα αγαπάς , ξέρεις τι θα ακούσεις , τι θα σου πει από πριν .Ενώ αν περάσει λίγος καιρός τους αναζητάς με μεγαλύτερη προσμονή , θέλοντας να μάθεις τα νέα τους και τι άλλαξε στη ζωή τους.
Το πότε κλείνει ένα blog ή πότε μένει ανενεργό ; Όταν παύει να υπάρχει η ανάγκη για την οποία γεννήθηκε.Οι ανάγκες μπορεί να είναι διαφορετικές ανάλογα με τα άτομα και τις ανάγκες του καθένα τη δεδομένη στιγμή.
Σίγουρα η αύξηση του αριθμού των blog παίζει σημαντικό ρόλο .Αλλά και τα βιβλία , οι ταινίες , οι άνθρωποι ...είναι άπειροι γύρω μας.Δεν είναι πρόβλημα ΑΥΤΟ ,είναι πλεονέκτημα.Η μήπως θα αρχίσω εγώ να παρεξηγιέμαι επειδή ο τάδε ή ο δείνα σχολίαζε καθημερινά για κάποια περίοδο και τώρα έχει να εμφανιστεί ...έναν αιώνα !!!Αυτά δεν παίζουν κανένα μα κανένα ρόλο .
Το σημαντικότερο είναι η επικοινωνία , η ανταλλαγή σκέψεων καλών , κακών , πρωτότυπων , βαρετών που δεν θα είχες τη δυνατότητα να κάνεις με τους σημερινούς ρυθμούς της ζωής στην πόλη .Στην επαρχία ίσως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.
Την καλημέρα μου !
Αγαπητέ κύριε Άμμε,
Οφείλω να παραπονεθώ που δεν βγάλατε ποστ αναρτώντας εξίσου επιτυχημένα σκόλια που έχω κάμει στο παρελθόν. Αιτούμαι επανόρθωση της αδικίας που τελέσθη σε βάρος μου.
Αγαπητή κυρία Γητεύτρια,
Συμφωνώ μαζί σας τόσο με το αρχικό σχόλιο που αναρτάται υπό μορφή ποστίου όσο και με τη συνέχεια των θέσεών σας όπως παρατίθενται απαντητικώς. Η προσωπική μου άποψη όμως διαφοροποιείται ελαφρώς σε κάποια σημεία. Επί παραδείγματι:
α. Αναφορικά με το εύρος της θεματολογίας, γνώμη μου είναι πως τα μονοθεματικά μπλογκς έχουν το πλεονέκτημα της σταθερότητας, δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη να επιστρέφει χωρίς σημαντικές εκπλήξεις σε κάτι που αρχικώς του άρεσε. Η βαρεμάρα θα επέλθει σε κάποια φάση αλλά αυτό γίνεται απογοητευτικό στα μάτια του μπλόγκερ μόνο αν έχει θέσει το μπλογκ ως μέσο για να παρουσιάζεται αρεστός, κοσμοαγάπητος και πάντα ενδιαφέρων. Για τον αναγνώστη η βαρεμάρα και η μονοτονία λόγω της μονοθεματικότητας ενός μπλογκ δεν είναι πρόβλημα καθώς έχει πάντα τη δυνατότητα της επιλογής ανάμεσα σε χιλιάδες ιστολόγια.
β. Αναφορικά με τον εγωκεντρικό χαρακτήρα των πόστς, έχω να παρατηρήσω πως σχετίζεται αιτιωδώς με τη θεματολογία που συνήθως απαντάται στα μπλογκς. Στα λογοτεχνικά, ποιητικά, ημερολογιακά κτλ μπλογκς, έμμεσα ή άμεσα, στο μέτρο που ο μπλόγκερ παραθέτει τις προσωπικές του απόψεις, εμπειρίες και γνώμες, θα υπάρξει μιας κάποιας μορφής εγωκεντρισμός. Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο είναι το μπλογκ να περιέχει μετάδοση ειδήσεων ή προβολή γεγονότων και η μετάδοση αυτή να είναι αποδεσμευμένη από την προσωπική γνώμη του γράφοντος.
γ. Αναφορικά με το σχόλιο: "Το δικό σας το μπλογκ, το αγαπώ, εκτός των άλλων, για τον βασικό λόγο ότι γίνονται ουσιαστικά σχόλια": Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μίκης Σωσώκος θα παραμείνει!
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας,
Σουσού
Γητεύτρια καλή μου, να συμπληρώσω μόνο το εξής: δεν πήρα προσωπικά το σχόλιό σου, για αυτό ακριβως και το ανέβασα αυτόνομα, ως κείμενο με δική του αξία. Επειδή όμως αναφέρεται σε μία πρακτική μου που με αφορά προσωπικά, έχει νόημα να μιλήσω και για εμένα τον ίδιο.
Σεβαστή μου μανδάμ, οφείλω να ομολογήσω πως σας αδίκησα. Αν επιθυμείτε, μπορώ να ετοιμάσω μια μικρή ανθολογία με τα πιο επιτυχημένα σχόλιά σας, ώστε να επιδιορθώσω την αδικία που σας έγινα.
Εντσούλντιγκουνγκ και λούτφεν
Άμμος
το τελευταίο διάστημα η "αίσθηση βαρεμάρας" μονοπωλεί τα θέματα συζήτησης...θα έλεγα πως δεν αφορά μόνο το blogging αλλά και τη ζωή γενικότερα...δεν το βλέπω ως κάτι αρνητικό όμως..αν κρίνω από τον εαυτό μου, θα το παρομοίαζα με παροδικό "κούρνιασμα" για απορρόφηση ενέργειας και δύναμης ώστε να αντιμετωπιστεί η νεά χρονιά που έρχεται...ανάπαυλα..θεωρώ λοιπόν πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα bloggs
όσον αφορά το τι αξίζει και δεν αξίζει, κάθε τι έχει την αξία του (ακόμα και τα σκουπίδια γιατί σε βοηθούν να διακρίνεις τη διαφορά)..από εκεί και πέρα, ο καθένας κάνει τις επιλογές του ανάλογα με αυτό που τον ευχαριστεί ή αναζητά...
θα έλεγα πως αργά ή γρήγορα η μπλογκοκοινωνία θα αποβάλλει τα "σκουπίδια"..πάντα όμως θα εμφανίζονται νέα...οπότε καταλήγουμε στο τι επιλέγει ο καθένας να κρατήσει για τον εαυτό του..
όσον αφορά το θέμα της προσωπικότητας που κρύβεται πίσω από κάθε μπλογκοπερσόνα, ένα έχβ να πω...άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου....εδώ δεν είσαι σίγουρος με ανθρώπους που συναναστρέφεσαι καθημερινά..πόσο μάλλον για εδώ...(έχει κι αυτό το παιχνίδι το ενδιαφέρον του όμως ε?)
κι εδώ όμως θα λειτουργήσω επιλεκτικά και θα κρατήσω στο μυαλό μου τα όμορφα (στην ψυχή) άτομα που γνώρισα (κι εσύ πρώτη και καλύτερη κι ας "χάθηκα" παροδικά)...
τέλος, αν και το θέμα του σχολιασμού το έχουμε συζητήσει αρκετές φορές γητεύτριά μου, μερικές φορές ένα απλό καλημέρα ή ένα φιλί είναι ικανό να σου φτιάξει απίστευτα τη διάθεση...
Κοίτα που με παρέσυρες και άφησα σεντόνι κι εγώ...
Όνειρα γλυκά σε όλους
@ imikrimarika
Καλησπέρα μικρή μαρίκα! :)
Γράφεις: «Το πότε κλείνει ένα blog ή πότε μένει ανενεργό ; Όταν παύει να υπάρχει η ανάγκη για την οποία γεννήθηκε.»
Συμφωνώ απόλυτα. Όμως συχνά η ανάγκη δεν είναι μία. Για παράδειγμα. Θέλουμε και επικοινωνία και εκτόνωση και πνευματική χαρά και ενημέρωση. να δώσουμε και να πάρουμε. Όταν αυτό είναι αμφίπλευρο έχει ενδιαφέρον, όταν δεν είναι... νιώθεις σα να παίζεις μπάλα μόνος σου και μετά από λίγο βαριέσαι και μετατρέπεσαι σε απλό αναγνώστη ή γράφεις που και που κανά κειμενάκι, έτσι για να κρατάς το μπλογκ.
Γι αυτό και οι προβληματισμοί του Άμμου και της Μάγιας, που ήταν και δικοί μου την ίδια εποχή, με άγγιξαν.
Βέβαια όπως λες παίζει ρόλο και το που βρισκόμαστε. Άλλος ξενιτιά, άλλος επαρχία...
Νομίζω ότι το τέλος του καλοκαιριού πάντα εμπνέει για αυτοπροσδιορισμό και χάραξη πορείας. ;)
Φιλιά!
@ Madame Sousou
Αξιότιμη μαντάμ σουσού!
Με καλύψατε με τις επισημάνσεις σας, να πω μόνο ότι όταν λέω βαρεμάρα μονοθεματικότητας, εννοώ τη δική μας βαρεμάρα από το δικό μας μπλογκ. Η μονοθεματικότητα των άλλων δεν με ενοχλεί καθόλου. Γιατί θα μπω στον έναν θα ακούσω μουσική, στον άλλον θα γελάσω, στον τρίτο θα ενημερωθώ. Απλά αναρωτήθηκα, αν εγώ για παραδείγμα, ποστάροντας κάθε μέρα μια μετάφραση, αν θα βαρεθώ(που δεν βαριέμαι την ποίηση, λέμε τώρα) ή αν θα κουράσω τους φίλους.
Στο τελευταίο ειδικά, στο νούμερο 3 , αγαπητή μαντάμ, συμφωνούμε απόλυτα. Γι αυτό και παραμένουμε :)
Να είστε καλά πάντα με κέφι και μπρίο, να σας απολαμβάνουμε και ημείς. :)
Καλό βράδυ!
@ elafini
Αγαπημένη μου ελαφίνα,
το πόσο σου πάει το σεντόνι δε λέγεται!!! :)))
Πάντι γάντι βρε με τα βελούδινα μάτια σου! ;)
Ναι, συμφωνώ μαζί σου σε όλα. Άλλη όμως, η καλημέρα η μία, η σκέτη με το φιλάκι, που σου φτιάχνει το κέφι, του κολλητού ή του καλού μας, κι άλλη εκείνη που γίνεται γιατί δεν έχει τι να πει και το κάνει από υποχρέωση. Κάτι που εμείς οι δυο και κάποιοι άλλοι, ευτυχώς, το έχουμε καταργήσει προ πολλού.
Βγάλαμε τη σύμβαση από τη ζωή μας και κρατήσαμε την ουσία. Κι αυτό ρε συ Ελενάκι πολύ το γουστάρω. Θυμάσαι όταν βρεθήκαμε, κλείσαμε 8ωρο... και δεν ξεκολλάγαμε. Μπορεί να ξαναβρεθούμε Χριστούγεννα, δεν έχει σημασία το πότε. Σημασία έχει το πως νιώθουμε και το πως κολλάμε. Αυτή την άνεση πολύ την εκτιμώ... Μπορεί να σε πεθύμησα, αλλά κι εγώ είμαι ίδια ακριβώς, θέλω να επικοινωνώ ουσιαστικά και όχι γιατί πρέπει. Αυτό εννοώ ουσία. Όχι την ποσότητα ενός σχολίου.
Καπίσι τεζόρα μία; Τι βόλιο μπένε!
Φιλάκια πολλά πολλά! Και στην ΙΟΝ που δεν κατάφερα να δω...
Περνάει ο καιρός όμως... ;)
δηλαδή δεν μας φτάνει που ψάχνουμε απαντήσεις στα χιλιάδες προβλήματα της ζωή μας,να φορτωθούμε ακόμα ένα
υγ ακούς εκεί τι κάνεις?
υγ ZaPPING
ΥΓ και αποφεύγεις τα βαρετά blog..
υγ εγώ γιατί νομίζεις τώρα είμαι στο δικό σου???
Χεχε τσαπερδόνα, είσαι στο δικό μου μπλογκ, αλλά απαντάς στο κείμενο της Γητεύτριας, που απλώς φιλοξενείται εδώ!
Δημοσίευση σχολίου