Η ζωή με τα μπλογκ – Η ζωή μετά μπλογκ [Δέκα μήνες]

Τα πίναμε τις προάλλες με τη φίλη μου τη Μάγια σε μια ταβέρνα στο Ζωγράφου και λέγαμε ότι γράφουμε πλέον στο μπλογκ όποτε θυμόμαστε (για την ακρίβεια το συζητήσαμε τα τρία λεπτά που μεσολάβησαν μέχρι να έρθει ο λογαριασμός, για όλη την υπόλοιπη διάρκεια μας απασχόλησαν τα γκομενικά μας, οι δουλειές, η πολιτική και κάτι άλλα που δεν μπορώ να σας πω γιατί ντρέπομαι). Ήρθε αυτή η κουβέντα να κολλήσει με ένα ωραίο brainstorming που είχαμε με το Δύνη στο Ρακουμέλ στα Εξάρχεια, μεταξύ άλλων και για το πόσο ζηλεύουμε τους ανθρώπους σαν τον Προυστ, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο γράψιμο, αδυνατώντας τελικά να ζήσουν, αλλά ότι εμείς δε θα μπορούσαμε να κάνουμε ποτέ αυτήν την επιλογή.
Όπως περπατούσα λοιπόν προχτές στη Φιλολάου, μέσα στο πλαίσιο ενός πρότζεκτ να καταλάβω πώς διάολο συνδέονται οι δρόμοι του Βύρωνα μεταξύ τους, σκεφτόμουν πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στη ζωή μου από τότε που σας αποχαιρέτιζα τον Ιούνη, και καλά εν όψει της μετακόμισης, αλλά στην ουσία επειδή αποχαρέτιζα ήδη την περσόνα “άμμος”. Με αυτά και με εκείνα, τρεις μήνες μετά έχω βρει για πρώτη φορά στη ζωή μου δουλειά με πραγματικά ευχάριστο επαγγελματικό περιβάλλον (οπότε ρίχνω κόπο και χρόνο επειδή γουστάρω), διαβάζω πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το διδακτορικό, οι οικολογικές παρεμβάσεις που συμμετέχω με κάνουν να αισθάνομαι μετά από πολύ καιρό ότι έχει γούστο και νόημα να κάνεις κάποια είδη πολιτικής δράσης, ενώ ο Βύρωνας είναι και γαμώ τις περιοχές, με κόσμο ωραίο και ζωντανό. [Με διαβάζω τώρα και αναρωτιέμαι τι ναρκωτικά παίρνει το παλικάρι που τα ζει όλα αυτά στην Αθήνα. Δε λέω όμως ότι τα πάντα είναι τέλεια, λέω ότι για πρώτο ξεκίνημα σε μεγαλούπολη, μάλλον καλά μου κάθεται η φάση, ως τώρα.]
Μέχρι πέρσι την άνοιξη λοιπόν το μπλογκ ήταν ένας νέος, γενναίος κόσμος, όπου ξεδίπλωνα τη δημιουργικότητά μου, κέρδιζα τον έπαινο και γνώριζα ωραίους ανθρώπους. Φθινόπωρο πια, αναρωτιέμαι σε ποιο σημείο της τρεχάτης, ωραίας μέρας μου μπορεί να χωρέσει ένας εαυτός σκυμένος πάνω από έναν υπολογιστή. Ίσως ένα καλό σημείο να είναι η νύχτα, καλή ώρα όπως τώρα, που κάθομαι να γράψω ένα ταπεινό ημερολόγιο, αναστοχαζόμενος τον πρώτο μου μήνα εδώ (και παρεμπιπτόντως τους δέκα μήνες μου στο μπλόγκινγκ).
Δεν έπαψα να κουβαλάω τις ιστορίες μου, απλώς αυτήν την εποχή δεν έχω και πολλή όρεξη να τις γράψω. Ίσως να φταίνε και τα ρημάδια τα ίντερνετ καφέ, σας γράφω τώρα ανάμεσα σε πυροβολισμούς από το Counter Strike και κλαγγές όπλων από το World of Warcraft, η εικονική πραγματικότητα των άλλων με αποσπά από τη δική μου, θέλω δε θέλω.
Οπότε αγαπημένε μου Σαμμάνε, δεν το βλέπω να γράφω καμία Λίτσα άμεσα, παρόλο που την περιμένεις. Την Παρασκευή όμως θα πίνουμε καϊπιρίνιες και βότκες, χορεύοντας παρέα στο Pop. Είναι κι αυτό κάτι, δε νομίζεις;